Ας γίνω μελό!

Στον 12ο όροφο της κλινικής, όλα τα περιστατικά έχουν να κάνουν με καρκινοπαθείς. Χαζεύω από το παράθυρο την Κηφισίας. Μία πηγμένη στη κίνηση και μια χαλαρή, πάντα όμως θορυβώδης. Μετά κοιτάζω τον πατέρα μου, που κοιμάται στο κρεβάτι. Ο πατέρας μου στο νοσοκομείο. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Μια βουρκώνω και μια χαμογελάω. Η συμφορά των γύρω μας είναι μεγαλύτερη από τη δική μας. Είμαστε τυχεροί!

Η τραβηγμένη κουρτίνα χωρίζει το κρεβάτι του πατέρα μου από έναν άλλον ασθενή. Έχει παραιτηθεί. Εδώ και πέντε μήνες ζει με ορούς. Έχει κάνει χημειοθεραπείες και δεν έχει κάποιο πρόβλημα προς το παρών αλλά τον έχει κατατροπώσει η κατάθλιψη. Η γυναίκα του μένει μέρα - νύχτα μαζί του, άγρυπνος φρουρός. Του λέει συνέχεια πόσο τον αγαπάει και πως δεν αντέχει άλλο να τον βλέπει έτσι να λιώνει. Μετά του θυμώνει, του φωνάζει πως πρέπει να κάνει κάτι να βοηθήσει τον εαυτό του.

Στον θάλαμο κάνει πολλή ζέστη, ο πατέρας μου όμως κρυώνει. Νομίζω πως είναι ο φόβος για την επέμβαση. Όταν τον παίρνουν με το φορείο για το χειρουργείο, δεν μπορώ να συγκρατηθώ, γυρνώ την πλάτη και κλαίω. Δεν καταφέρνω να αρθρώσω ούτε μια κουβέντα, να του δώσω λίγο κουράγιο. Ευτυχώς που η μάνα μου στάθηκε δυνατή εκείνη τη στιγμή. Όταν όμως επιστρέφει στο δωμάτιο, είμαι εκεί και του χαμογελάω και κρατάω ένα μικρό γλαστράκι στο χέρι μου. Εκείνος ζαλισμένος από την νάρκωση ακόμα, γυρεύει τη γυναίκα του.

Ανταποκρίνομαι στη πρόσκληση μιας αγαπημένης φίλης για κινηματογράφο. Συναντιόμαστε 11 παρά 5 έξω από τον Δαναό. Βλέπουμε το "Ελεγεία ενός έρωτα" της Ιζαμπέλ Κοϊξέ. Ρεαλιστικό. Πέρα για πέρα ανθρώπινο. Και στο τέλος η πρωταγωνίστρια έχει καρκίνο κι εγώ κλαίω σαν μικρό παιδί, ξανά. Η ταινία τελειώνει και αποχαιρετώ τη φίλη μου. Βγαίνω στο δρόμο με μια σοκολάτα στο χέρι και παίρνω το πρώτο ταξί που βρίσκω. Μασουλάω σοκολάτα μέχρι το ξενοδοχείο όπου πέφτω ξερή για ύπνο.

Παράλληλα, πίσω στο νησί, ένα μωρό έρχεται στον κόσμο και μας κάνει όλους χαρούμενους. Ένας καινούργιος ανιψιός! Ανυπομονώ να τον δω. Μας λένε στο τηλέφωνο πως μοιάζει του δικού μας. Δεν έχει σημασία, σε ποιον μοιάζει, τους λέω, είναι γερό; Είναι γερό μα λίγο αδύνατο. Τρώει και κοιμάται είναι γαλήνιο, ευτυχισμένο.

Λέω και στον πατέρα μου το νέο και σκάει ένα χαμόγελο. "Να 'ναι γερό" μου λέει και φαίνεται να μην είναι η τυπική ευχή που έχουμε όλοι για ψωμοτύρι. Του δίνω λίγο νερό. Είναι χλωμός και κρυώνει πολύ από το χειρουργείο. Μου λέει πόσο παγωμένα ήταν "εκεί κάτω". Εγώ τον πειράζω, του λέω πως ήταν στον 5ο όροφο, όχι στα έγκατα της γης. Θέλει να φύγει, να πάει σπίτι του. Δεν αντέχει τα νοσοκομεία. Ποιος τα αντέχει;

Στο ταξίδι της επιστροφής, το μόνο που σκέφτομαι είναι να φτάσω στο σπίτι μου και να σφίξω το παιδί μου στην αγκαλιά μου. Όσο πλησιάζω, τόσο φεύγει η κούραση και τόσο μεγαλώνει η αγωνία μου. Τον βρίσκω πιο ψηλό, μου φαίνεται, κι ας λείπω μόλις τέσσερις μέρες...

Οι Στοίβες Της

Η κρεβατοκάμαρά της δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη μα ούτε και μικρή θα την έλεγες. Το κυρίαρχο στοιχείο ήταν το τεράστιο κρεβάτι, ειδική παραγγελία, στο οποίο θα μπορούσαν άνετα να κοιμηθούν τρεις άνθρωποι. Ίσως επειδή αυτό έπιανε πολύ χώρο, να έμοιαζε το δωμάτιο μικρό.

Γύρω υπήρχαν διάφορες στοίβες. Στοίβες με διπλωμένα ρούχα, εκτός ντουλάπας. Στοίβες με βιβλία, πάνω στο κομοδίνο. Στοίβες με αναστεναγμούς, ριγμένοι παντού. Στοίβες με κουτιά που περιείχαν παπούτσια. Όλα σε τάξη μέσα στην ακαταστασία. Η ντουλάπα μισοάδεια, έπιανε έναν ολόκληρο τοίχο.

Τις στοίβες που περικύκλωναν το κρεβάτι, τις αποτελούσαν μισοτελειωμένες υποθέσεις. Βιβλία που είχε διαβάσει αλλά δεν καλοθυμόταν, βιβλία μισοδιαβασμένα, ακόμα και υποψήφια προς ανάγνωση βιβλία. Το ίδιο συνέβαινε και με τα ρούχα. Φορεμένα, αφόρετα, ασιδέρωτα και σιδερωμένα, εποχιακά και μη, όλα ανακατωμένα αλλά διπλωμένα σχολαστικά. Στα κουτιά με τα παπούτσια, το ίδιο σκηνικό: Αφόρετα, φορεμένα, με φαγωμένα τα τακάκια, άλλα με δερμάτινες σόλες.

Οι αναστεναγμοί πάλι, ήταν μια διαφορετική υπόθεση. Κάποιοι από αυτούς μακρόσυρτοι κι άλλοι κοφτοί. Κάποιοι έκρυβαν ευχαρίστηση κι άλλοι ήταν η απαρχή ενός λυγμού που δεν θα αργούσε να ακολουθήσει. Ήταν όμορφα τακτοποιημένοι και δεν έπιαναν πολύ χώρο, αφού η ίδια τους η φύση εμπερικλύει μια υπέροχη ελαστικότητα.

Κάτω από το πουπουλένιο της μαξιλάρι, έκρυβε πάντα ένα μεταξωτό νυχτικό. Καμιά φορά, στον ύπνο της, έχωνε από κάτω το χέρι της και το χάιδευε. Έτσι κοιμόταν καλύτερα, χωρίς ενοχλητικά όνειρα και μισόκοπους αναστεναγμούς. Στ' αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβε γιατί τα όνειρα τα συνόδευαν αναστεναγμοί. Το ξεπερνούσε όμως εύκολα μέσα από την επαφή με το μεταξωτό ύφασμα.

Καμιά φορά, όταν συνέβαινε να κοιμηθεί με παρέα, αντικαθιστούσε το μεταξωτό ύφασμα με το δέρμα του ανθρώπου δίπλα της. Τόσο όσο της χρειαζόταν. Όταν δεν ήθελε άλλο, πήγαινε στην άκρη του κρεβατιού, το οποίο μελετημένα είχε γίνει έτσι μεγάλο ώστε να έχει την επιλογή της επαφής με τον συνάνθρωπο ή όχι. Κι όταν ήταν εντελώς μόνη σε αυτό, απλωνόταν όπως ήθελε, σίγουρη πως κανέναν δεν ενοχλούσε και κανείς δεν θα την ενοχλούσε.

Το πρωινό της το έπαιρνε κι αυτό στο κρεβάτι, χαζεύοντας τις στοίβες γύρω - γύρω, οι οποίες από καιρό σε καιρό όλο και ψήλωναν μέχρι που μια μέρα, έπεσαν όλες μαζί πάνω στο κρεβάτι και την έχωσαν εκεί για πάντα. Καθόλου δεν την πείραξε. Άλλωστε, είχε το μεταξωτό της νυχτικό να χαϊδεύει.

Δημήτρη Μαμαλούκα, "Η μοναξιά της ασφάλτου"

Χαράματα της περασμένης Δευτέρας, βρέθηκα στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών "Ελευθέριος Βενιζέλος". Λίγο πριν πετάξω για την Κέρκυρα, όπου θα παρακολουθούσα εκπαιδευτικό σεμινάριο, είπαμε με μια συνάδελφο να επισκεφθούμε το βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη.

Σκέφτηκα πως ήταν μια καλή ευκαιρία να αγοράσω επιτέλους το καινούργιο βιβλίο του Δημήτρη Μαμαλούκα, με τίτλο "Η Μοναξιά Της Ασφάλτου" και μπήκα με φόρα να το αναζητήσω. Ευτυχώς η καλή μου συνάδελφος το είδε που ήταν μπροστά από τις προθήκες, στις νέες κυκλοφορίες και δεν με άφησε να ψάχνω άσκοπα για κάτι που ήταν ακριβώς κάτω από τη μύτη μου, που λένε, αλλά που εγώ αδυνατούσα να δω αφού κοιτάζω όλα ψηλά.

Τελικά με το βιβλίο συντροφιά, εγώ μια ζακυνθινιά, ταξίδεψα πάνω από το Ιόνιο για να φτάσω στους Κορφούς κι έχοντας στο μυαλό μου πως ο Δημήτρης Μαμαλούκας "κρατάει" από την Λευκάδα. Καθαρά Επτανησιακή υπόθεση!

Το βιβλίο μου κράτησε καλή παρέα, ειδικά ένα βράδυ που έμεινα μέσα στο ξενοδοχείο λόγω αδιαθεσίας. Δεν το έχω τελειώσει ακόμα κι έτσι δεν μπορώ να πω συνολικά αν μου άρεσε ή όχι. Μπορώ να πω όμως με βεβαιότητα ότι είναι πολύ ενδιαφέρον κι έχει καταφέρει να με μπάσει μέσα στην σπονδυλωτή ιστορία του. Αυτό είναι κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά με τα βιβλία και γι' αυτό όταν γίνεται ενθουσιάζομαι!

Το βράδυ που έμεινα μέσα διαβάζοντας, αποκοιμήθηκα με το βιβλίο στο χέρι. Διάβαζα ένα σημείο που περιέγραφε το σκηνικό γύρω από ένα υποψήφιο θύμα της ιστορίας και καθώς τα μάτια μου έκλεισαν, μπήκα εγώ στην θέση του θύματος και είδα ολόκληρη ταινία στον ύπνο μου. Όταν ξύπνησα το πρωί, αδυνατούσα να καταλάβω τι είχα διαβάσει και τι είχα ονειρευτεί. Τα όρια ήταν δυσδιάκριτα και όλη μέρα το σκεφτόμουν, μέχρι που ξανά το απόγευμα πια, διάβασα τη συνέχεια και ξεκαθάρισα τα πράγματα στο μυαλό μου.

Αυτό λοιπόν για εμένα είναι η μαγεία της ανάγνωσης και το νουάρ μυθιστόρημα του Δημήτρη Μαμαλούκα, μου έδωσε και μου δίνει ισχυρές δόσεις.

Ευχαριστώ Δημήτρη!

Η νόνα Αντζουλέττα

"Από εψές αργά βρέχει. Έκαμε ο θέος και βρέχει! Ωραίο πράμα η βροχή, εξεπλύθηκαν ούλες οι βρωμιές μας. Ακόμα κι εκειές που είχαμε απλωμένες από πίσω, να λιαστούνε, δίπλα από τα κεντίδια τση προίκας. Πίσωθες, δεν τσι γλέπουνε οι γειτόνοι, μόνο τα δουλικά και οι σέμπροι που ήρθανε αχάραγο να αφήσουνε τα σακιά στο κατώι.

Εφτούνοι στόμα έχουνε αλλά τη μιλιά τσου την εκόψαμε. Μα να τσι αφήναμε να λένε το γύρω ούλα μας τα νιτερέσσα; Να μας κάμουνε ρεντίκολο στο πόπολο; Όσκε!

Εποτίστηκε η γης και γιόμισε η στέρνα. Επολιώρα, εβγήκε ένας ήλιος άλλο πράμα! Έστειλε ο Αφέντης τον Νικολό, να πάει τσι σέμπρους στα λιοστάσια. Κι εφτούνες οι δυο, τρεις ώρες που απομένουνε για το γιόμα, μας χρειάζονται, να σε χαρώ!

Ας χωθούνε με τσι λάσπες οι σέμπροι, τι με νοιάζει εμέ; Εγώ τη ζέστα μου την έχω και ξύλα πολλά για το τζάκι μου. Η παδέλλα μου, πάντα με περιμένει αχνιστή και εκειό το δουλικό η Μαριγώ, να μες στα μάτια τσης, αλλά κάνει φαγιά πρώτης τάξεως!"

"Ορή νόνα, πάλε με τσι γάτες κουβεντιάζεις, τι θα γένει; "

"Άκου κυρά μου, εγώ είμαι η σιόρα Αντζουλέττα με το όνομα και θα μιλώ με όποιονε θέλω. Δεν θα σε πάρω από ρώτηση. Άμε τώρα στον διάοτσο κι άσε με στην ησυχία μου..."

Θα πιεις κάτι;

Συγγνώμη που άργησα, είχε κίνηση. Τι πίνεις; Θα πιω κι εγώ ένα ποτό. Ένα τζιν-τόνικ, παρακαλώ. Είσαι ώρα εδώ; Πρέπει να σε φτάσω! Ένα τζιν-τόνικ ακόμα, παρακαλώ. Πως πάει η δουλειά; Παντού τα ίδια, μην το ψάχνεις. Εγώ να δεις τι τραβάω στο γραφείο. Ξέρεις τι θέλω να πάθει; Δεν θέλω να πεθάνει, ας πούμε. Θέλω να πέσει από το καλάμι που έχει καβαλήσει και να σπάσει το πόδι του. Ίσως αυτό, τον κάνει άνθρωπο. Ένα ποτό μπορώ να έχω, παρακαλώ; Τώρα θα στο πω. Δεν άργησα επειδή είχε κίνηση. Πίνουμε μια τεκίλα; Είχα πάει μια βόλτα στο λιμάνι. Είδα το φέρυ να έρχεται από μακριά και έτσι φωτισμένο, σαν να με τράβηξε κοντά του. Πήγα κάτω στον μώλο και το χάζευα. Ας πιούμε άλλη μια τεκίλα, καλή ήταν. Στην αρχή δεν σκεφτόμουν τίποτα, το κοίταζα που πλησίαζε έτσι φωτεινό κι άκουγα μουσική, μέσα στο αυτοκίνητο. Κι όταν άδειασε, βγήκα κι έκλεισα την πόρτα να μην ακούω τίποτα. Ένα τζιν-τόνικ, παρακαλώ. Κι άναψα ένα τσιγάρο και κοίταζα το καράβι. Σιγά, σιγά ερήμωνε. Τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια, έτσι; Ας πιούμε σ' αυτό! Τεκίλα; Ξέρεις, δεν μου αρέσουν τα πλεούμενα. Με θλίβουν. Τα τρένα όμως πιο πολύ. Ευτυχώς που δεν έχουμε τρένο στο νησί. Κάτσε, νωρίς είναι. Που λες, τα πλοία μου φαίνονται σαν φάλαινες που κουβαλάνε αμάσητη τροφή. Μάλλον θα τα έχω συνδυάσει με αποχωρισμούς. Δεν τους αντέχω τους αποχωρισμούς και ούτε τους αποχαιρετισμούς. Μπορώ να έχω ένα τζιν-τόνικ, παρακαλώ; Όχι καλά είμαι. Απλά μου αρέσει να σκαλίζω πληγές. Έτσι δεν πρέπει; Είμαστε τώρα εδώ και τα πίνουμε. Αν δεν σκαλίσουμε και δυο-τρεις πληγές να τρέξουνε τα αίματα στο πάτωμα, τι σκατά κάνουμε εδώ; Ας πιούμε μια τεκίλα. Έχω κρατήσει ένα μήνυμα στο κινητό, να στο δείξω; Το πρόσωπο δεν με συγκινεί πια αλλά οι λέξεις μου λένε πολλά. "Γύρισες αλλού τις χαρακές, και χάσαμε το σπίτι στο νησί, με μεγάλο κρεβάτι και πόρτα μικρή... " Τι εξωφρενική τάση κι αυτή, να παραποιούμε τα λόγια των ποιητάδων. Μια τεκίλα ακόμα; Ξέρεις εκείνο του Λασκαράτου που λέει:
"Έρωτα, αν θες να τάχουμε καλά,

στο σπίτι μου να μην ματαπατήσεις.

Ε, που στο λέω.

Κι' ά θέλεις να μέ αφήσεις

αναπαμένον, πάει πολύ καλά..."
Αστείο δεν είναι; Σιγά μην μας αφήσει ήσυχους ο Έρωτας! Άντε γεια μας! Μέθυσες; Τι χαζογελάς; Εδώ μιλάμε σοβαρά! Να σου τραγουδήσω να κλάψεις, θέλεις; Περίμενε... Λογαριασμό, παρακαλώ!

Όταν ο άνεμος φυσά κι οι άνθρωποι σωπαίνουν,
κάτι σκιές σε προσκαλούν στις έρημες μαρίνες,
τα πλοία των ερώτων μας μου δείχνουν που πεθαίνουν

και τριγυρνούν στην πλώρη τους νεράιδες και σειρήνες.

Πάνω στον πάγκο ενός Cafe τα βρόχινά τους μάτια

για τα ναυάγια με ρωτούν και της ζωής το ψέμα

κι εγώ δειλά τους απαντώ κοιτώντας τα κατάρτια

«η δύση κι η ανατολή έχουν το ίδιο αίμα».

Έτσι στα καθημερινά αμήχανοι γυρνάμε,

παιδιά που παίζουν στη βροχή με τρυπημένη μπάλα,

μα κάποιος γέρος ναυτικός μάς είχε πει, θυμάμαι,

πως πάντα μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα.

Τρικάταρτο η αγάπη μας και ο καιρός αρμύρα,

μια Κυριακή σ' αντίκρισα και μου 'κλεψες το φως μου,

ό,τι με πνίγει ν΄αγαπώ είν' η δική μου μοίρα,

καλά ταξίδια, μάτια μου, στις θάλασσες του κόσμου!

Οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου, η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου

Πάμε στον Άδωνι για καφέ;;;

Δεν μου έφταναν οι δηλώσεις (Ρα)Τατούλη που οδήγησαν και στην εκπαραθύρωσή του. Δεν μου έφτανε η συνέντευξη Αλογοσκούφη στον Πρετεντέρη (άντεξα και είδα δέκα ολόκληρα λεπτά!). Δεν μου έφτανε ο Γιώργος Λιάγκας, σε απογευματινό τηλεπαιχνίδι (χθες το ανακάλυψα και αυτό)... Ήρθε και με αποτέλειωσε ο Χαρδαβέλλας, χθες βράδυ. Σκέψου να παρακολουθούσα και εντατικά τηλεόραση!

Πάνω λοιπόν στο ζάπινγκ χθες, πετυχαίνω Χαρδα-βδέλλα με θέμα την Ευγενία και τον Άδωνι. Τον Άδωνι Γεωργιάδη ντε, του ΛΑΟΣ! Η Ευγενία Μανωλίδου, σύζυγος Γεωργιάδη, είναι από ότι πληροφορήθηκα η παρουσιάστρια του τηλεπαιχνιδιού - reallity show : "Η στιγμή της Αλήθειας" και επίσης ταλαντούχα μουσικός.

Από το παιχνίδι, έχω δει ένα video που μου έστειλε η αδερφή μου από το youtube. Έδειχνε μια κυρία που καθόταν σε μια καρέκλα καλωδιομένη και η παρουσιάστρια, η Ευγενία, της έκανε προσωπικές ερωτήσεις και έπρεπε να απαντήσει ειλικρινά, όσο δύσκολο κι αν ήταν (δεν είδα να ζορίζεται κιόλας), σε ερωτήσεις τύπου: "Πόσες φορές έχεις κάνει one night stand;" , ενώ ο γκόμενος από κάτω χειροκροτούσε τη στιγμή που γινόταν ρεζίλι στο πανελλήνιο. Αν η παίκτρια απαντούσε λάθος, ο καλώδιος θα το έδειχνε και το ευτυχές ζευγάρι, θα έχανε τα φράγκα. Στο συγκεκριμένο video, φοβερή η παρουσία της αδερφής του γκόμενου. Δεν το συζητώ!

Το θέμα όμως εδώ είναι ο Άδωνις! Άνετος μπροστά στην κάμερα του "Αθέατου Κόσμου", δήλωσε πως αυτός έπεισε τη σύζυγό του να παρουσιάσει το τηλεπαίχνιδο. Αμέσως μετά είπε, πως αν γνώριζε από πριν το περιεχόμενο του τηλεπαιγνίου δεν θα το επέτρεπε. Μετά από λίγο όμως είπε, πως η Ευγενία του είναι σοβαρό και συγκροτημένο άτομο και δεν φοβάται ότι θα παρασυρθεί από το επικίνδυνο περιβάλλον της τηλεόρασης (ανθυγιεινό θα το έλεγα εγώ) αλλά αν υποπέσει στην αντίληψή του ότι καβαλάει καλάμι (δεν το είπε έτσι μην ταράζεσαι!), θα της μιλήσει ώστε να την νουθετήσει, γιατί παρότι φαίνεται το αντίθετο, είναι δημοκράτης (αυτό έτσι ακριβώς το είπε , πίστεψέ με!).

Διαδικτυακά κουτσομπολιά από την άλλη, κάνουν λόγο για μια Βίκυ Χατζηβασιλείου που ενώνει οικογένειες (ποια είναι πάλι αυτή;) ενώ αμέσως μετά η Ευγενία τα κλείνει! Τέτοια ακούει ο Άδωνις και αγριεύεται και μετά λέει, τα δύο πρώτα επεισόδια (πόσα έχουν παιχτεί και δεν έχω πάρει χαμπάρι;), απαγόρευσε στα παιδιά τους την τηλεθέαση του παιγνίου που παρουσιάζει η μανούλα. Διότι, λέει, όπως τους εξήγησε, το περιεχόμενο δεν είναι κατάλληλο για παιδιά. Μην ξεχάσουν και τα παιδιά τα αρχαία που ξέρουν, δηλαδή!

Αμφότεροι Ευγενία και Άδωνις, δήλωσαν ευτυχισμένοι μαζί και σε καμία περίπτωση πρόθυμοι, να συμμετείχαν ως παίκτες στο συγκεκριμένο τηλεπαίχνιδο.

Γεια σου ρε Άδωνι, παρεξηγημένε δημοκράτη!

Run Dana Run!

Πάπυρος και Λωτός, τα ιερά φυτά της Αιγύπτου

Σε όλα τα τουριστικά μέρη του κόσμου, οι ξεναγοί παίρνουν μίζες κι αυτό είναι de facto. Σε πάνε σε εστιατόρια "δικά τους", σε cafe "δικά τους", σε μαγαζιά που πουλάνε σουβενίρ κ.ά. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου, απλά έπρεπε να κάνω μια εισαγωγή για να πω πως ως τουρίστες κι εμείς στο λατρεμένο Κάιρο, αφήναμε την ξεναγό να μας πηγαίνει όπου ήθελε. Και να φανταστείς, πως δεν πηγαίνoυμε ποτέ οργανωμένα διακοπές γιατί δεν αντέχουμε να ακολουθούμε πρόγραμμα. Στο Κάιρο όμως, με το που φτάσαμε, βρήκαμε τοπικό τουριστικό πρακτορείο μέσα στο αεροδρόμιο και κανονίσαμε αυτοκίνητο με οδηγό.

Την άλλη μέρα το πρωί τσουφ, μας εμφανίζεται στο ξενοδοχείο mini van της "κόλλας" που λέμε -ούτε τα νάυλον από τα καθίσματα δεν είχαν αφαιρέσει ακόμα- με οδηγό και ξεναγό. Δεν είχαμε αυτό στο μυαλό μας αλλά δεν μας ενόχλησε που μας το παρείχαν, άλλωστε το πληρώναμε καλά για τα δεδομένα της Αιγύπτου.

Στην Αγορά του Αλ Χαλίλι...

Να μην τα πολυγράφω, στα πλαίσια λοιπόν της μίζας του ξεναγού, κι αφού είχαμε πάει κι είχαμε δει χαλιά, κοσμήματα, πάπυρους και 1002 άλλα καταναλωτικά προϊόντα που θα πιστοποιούσαν το ταξίδι μας στην Αίγυπτο, είχε έρθει η ώρα να επισκεφθούμε το παραδοσιακό αρωματοποιείο. Μια οικογένεια βεδουίνων από την έρημο, κράταγε ακόμα καλά φυλαγμένη την πανάρχαια συνταγή παρασκευής αιθέριου ελαίου από λωτό. Μια σταγόνα αρκεί και διαρκεί για ώρες. Αυτό το παραδέχομαι κι εγώ, αφού τρεις μέρες δεν ξεμύριζε το χέρι μου από το δείγμα. Με ό,τι κι αν το έπλυνα! Μας έγινε και η διευκρίνιση πως δυο οικογένειες όλες κι όλες, φτιάχνουν ακόμα το άρωμα με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά εμείς θα πηγαίναμε να δούμε τη μία από αυτές. Ο λόγος κατανοητός, μην τα ξαναγράφουμε!

Η επίσκεψη στο αρωματοποιείο, έμεινε τελευταία μετά από μια γεμάτη μέρα κι αφού είχαμε κάνει 200 χιλιόμετρα μέσα στην έρημο κι είχαμε επιστρέψει ξανά στο Κάιρο. Πριν δυο ώρες επίσης, είχαμε δει μια γυναίκα να την σκοτώνει αυτοκίνητο στο δρόμο αλλά όπως μας πληροφόρησαν οδηγός και ξεναγός "ήταν θέλημα του Αλλάχ" και πήγαμε παρακάτω.

Κουρασμένη και σοκαρισμένη καθώς μέρα με τη μέρα έμπαινα όλο και πιο βαθιά στον πολιτισμό των σύγχρονων Αιγυπτίων, κάθισα σε μια αναπαυτική πολυθρόνα απέναντι από τον κύριο Χακίμ, που στα 65 του διατηρούσε όμορφα την οικογενειακή επιχείρηση και ήταν περήφανος γι' αυτό.

Λίγο τα έντονα αρώματα που ξεχύνονταν από τις χρωματιστές γυάλες γύρω μας, λίγο ο κ. Χακίμ που μας εξιστορούσε πως η οικογένειά του έφτιαξε το αιθέριο έλαιο του λωτού, λίγο τα κάδρα πίσω του που πιστοποιούσαν ότι ήταν reiki master, λίγο το δυστύχημα, λίγο το πολιτισμικό σοκ... ήρθα και τον έπαθα τον πανικό!

Σηκώθηκα πάνω ελαφρώς πανικοβλημένη -αρχικά- κι είπα "με συγχωρείτε δεν νοιώθω καλά, θέλω να φύγω". Ο κ. Χακίμ όμως, είχε αντίθετη άποψη, ήθελε να μείνω και να με βοηθήσει γιατί με έβλεπε όπως είπε, πολύ αγχωμένη και ο ρόλος τους ήταν να ανακουφίζει τους ανθρώπους από την ένταση, το στρες και την κακή ενέργεια. "Εντάξει", σκέφτηκα, δεν είχα και κάτι να χάσω εκτός από την ψυχραιμία μου, την οποία και τελικά έχασα όταν ήρθε κοντά μου κι άρχισε να πιέζει το κεφάλι μου με τα δάχτυλά του. Η ροή του αίματος μέσα στο κρανίο μου άρχισε να γίνεται έντονη και ο πανικός με κυρίευσε απόλυτα, όπως ήταν αναμενόμενο για κάτι ψυχαναγκαστικές τύπισσες σαν κι εμένα.

Δίνω λοιπόν μια σπρωξιά στον κ. Χακίμ, ο οποίος έμεινε αποσβολωμένος κι αρχίζω να τρέχω. Βγαίνω στο δρόμο και συνεχίζω να τρέχω. Να σημειώσω πως βρισκόμασταν σε μια περιοχή στο παλιό Κάιρο όπου το καλύτερο σπίτι ήταν από χώμα κι άχυρα. Έτρεχα λοιπόν μέσα στις λάσπες και από πίσω με κυνηγούσε -ματαίως- ο σύντροφός μου και μου φώναζε να σταματήσω. Ε κάποια στιγμή βέβαια, όταν βρέθηκα σε απόλυτο σκοτάδι με διάφορους ξυπόλητους γύρω μου να με κοιτάνε σαν εξωγήινη, κατάλαβα πως έπρεπε να γυρίσω πίσω. Έκανα μεταβολή λοιπόν, κι άρχισα να τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση όταν έπεσα πάνω στον σύντροφό μου ο οποίος προσπάθησε φιλότιμα να με συγκρατήσει αλλά δεν τα κατάφερε. Τον κάνεις καλά τον τρελό;

Συνέχισα το τρέξιμο μέχρι που βρέθηκα ξανά στο αρωματοποιείο όπου απέξω περίμενε αραγμένο το mini van. Οδηγός και ξεναγός περίμεναν παραδίπλα μασουλώντας χουρμάδες. Με την ταχύτητα ενός αιλουροειδούς, πήδηξα μέσα στο αυτοκίνητο κι έκλεισα και την πόρτα να μην μπορεί να μπει κανείς. Ο σύντροφός μου απέξω προσπαθούσε να με πείσει να ανοίξω για να μπουν και οι υπόλοιποι και να φύγουμε. Άδικα... Εγώ φώναζα και χτυπιόμουνα στα τζάμια "θέλω να φύγω τώρααααα". Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε αυτό αλλά δεν πρέπει να ήταν και πολύ γιατί υποψιάζομαι πως θα είχαν σπάσει τα τζάμια και θα είχαν μπει μέσα να μου φορέσουν ζουρλομανδύα.

Μετά από λίγο, στο ασφαλές περιβάλλον του ξενοδοχείου, έκανα ένα ζεστό μπάνιο και κοιμήθηκα 15 ώρες συνεχόμενα. Θυμάμαι που όταν φεύγαμε, ο κ. Χακίμ ατάραχος, μας είπε ότι μπορούσαμε να ξαναπάμε όποτε θέλαμε. Προφανώς θα το διασκέδασε το θέαμα. Εμείς πάντως δεν ξαναπήγαμε αλλά κατάφερα τηλεφωνικά να παραγγείλω, όταν πλέον είχαμε επιστρέψει στο σπίτι μας, και να λάβω το πολυπόθητο απόσταγμα λωτού το οποίο, όποτε το μυρίζω, θυμάμαι το τρέξιμο που έκανα εκείνο το απόγευμα στο Κάιρο και λαχανιάζω.

Δεν υπάρχει λόγος που κατέγραψα τούτη την ιστορία, απλά το έφερε η κουβέντα με τον "αδερφό μου" χθες βράδυ και είπα να το ποστάρω.

Εξοχικό Κέντρο στο Φαγιούμ, αναλαμβάνει δεξιώσεις γάμων...

Και που 'σαι Αδερφέ, φρόντισε όταν φρικάρεις, να φρικάρεις με στυλ τουλάχιστον! Κι όταν με το καλό(;) σε παντρέψω, θα σου κάνω και δεξίωση στο Φαγιούμ. Βλέπε φωτογραφία. Σε χρυσό θρόνο θα σε βάλω βρε! Σε φιλώ!

Κατόπιν ανωρίμου σκέψεως...

Ετούτο το ανοιξιάτικο φθινόπωρο, όλο και πιο συχνά με αναγκάζει να βγω από το σπίτι μου. Όλο και περισσότερο μου επιβάλλει να τρέχω στους αγρούς για να μαζέψω μια χούφτα "κοπελούλες" και διάφορα αγριολούλουδα.

Μετά, τα τοποθετώ σε μικρό βάζο δίπλα στο γραφείο μου κι όταν το μάτι μου χρειάζεται ξεκούραση, κάθομαι και τα χαζεύω. Πριν προλάβουν να μαραθούν, έχω φροντίσει να τα αντικαταστήσω με φρέσκα.

Θα περάσει η εποχή τους και άλλα είδη φυτών θα διακοσμήσουν το βάζο και την όρασή μου. Κι αυτός είναι ένας φαύλος κύκλος, ο οποίος μέσα από τη ρουτίνα του, έχει γίνει αγαπημένα συνηθισμένος.

Κι επειδή με τίποτα δεν μπορώ να ξεφύγω από τον τοπικισμό μου και σαν γνήσια Επτανήσια, καθόλου δεν το προσπαθώ, επιλέγω να ακούσω αυτό το τραγούδι, όσο αταίριαστο κι αν είναι στη στιγμή.

Ιντερνετικό Φωτορομάντζο Τέχνης...(what?)

Το είδα στο blog του HELMET και το ζήλεψα!

Ο λόγος για την υπερπαραγωγή του http://calypsolarah.awardspace.co.uk/ με τίτλο: "ah patridah moo glykiah"

Ο Calypso Larah, σε στιγμές μεγάλης έμπνευσης και αριστοτεχνικής χρήσης media.

Προειδοποίηση: Μην επιλέξετε να το δείτε στο χώρο εργασίας σας. Κινδυνεύετε να σας απολύσουν λόγω υστερικού γέλιου.

Η Ματαιοδοξία Της Ακοής

Μια μέρα -χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση- ξύπνησε χωρίς χέρια και χωρίς πόδια και δεν ήταν καθόλου όνειρο αυτό. Έκανε να σηκωθεί αλλά, τζίφος. Ούτε να γυρίσει στο πλάι μπορούσε. Ματαίως ούρλιαζε για βοήθεια, δεν υπήρχε κανείς εκεί γύρω.

Μετά από ώρα, σταμάτησε να ουρλιάζει. Άρχισε να κλαίει. Αργότερα κι αφού πεινούσε και διψούσε και τίποτα δεν μπορούσε να κάνει για όλα αυτά, έκλεισε τα μάτια και δέχτηκε το αναπόφευκτο. Μια σκέψη που είχε κάνει τις προάλλες "καλύτερα να μην βλέπω, να μην έχω μάτια παρά να μην ακούω", τώρα φαινόταν αστεία, ίσως και εντελώς γελοία.

Το ράδιο έπαιζε τραγούδια που ήθελε να ακούει κι αυτό ήταν κάπως ανακουφιστικό αλλά δεν βοηθούσε στην καταπολέμηση της πείνας ή της δίψας και ούτε μπορούσε να βοηθήσει στη μετακίνηση του σώματος έστω για τα αναγκαία, τα απαραίτητα και η πίεση χαμηλά στη κοιλιά όλο και δυνάμωνε. Το κινητό χτυπούσε συχνά αλλά κι αυτό σταμάτησε όταν έπεσε η μπαταρία του.

Δεν ξέρω να πω με σιγουριά, πόσες μέρες πέρασαν, όταν ξαφνικά κάποιος μπήκε στο δωμάτιο. Αναθάρεψε το Σώμα. Χαμογέλασε νομίζω. Αυτός ο κάποιος φορούσε καθαρά ρούχα και κάθισε σε μια καρέκλα κοντά στο κρεβάτι. Έβαλε το ένα πόδι νωχελικά, πάνω στο άλλο και είπε: "Τι θα έλεγες αν σου πρότεινα να ανταλλάξεις την ακοή σου με τα πόδια σου και την όρασή σου με τα χέρια σου;"

Θα έλεγε: "Όχι!"

Έσο Έτοιμος!

Εμείς οι μικροί, εγωκεντρικοί, αλαζόνες, κακομαθημένοι άνθρωποι. Εμείς που σπανίως βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας και τον λιλιπούτειο μικρόκοσμό μας. Εμείς που πάντα και μόνο το Εγώ μας βάζουμε μπροστά. Που καμωνόμαστε τους μεγαλόψυχους, μόνο όταν έχουμε να κερδίσουμε από μια υπόθεση. Που προσευχόμαστε για την υγεία τη δική μας κι όσων "αγαπάμε". Που συλλέγουμε τα πλούτια μας, ευλαβικά και ξοδεύουμε μόνο για την προβολή της ματαιοδοξίας μας. Εμείς, εμείς, εμείς...

Πόσο έτοιμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε μια αληθινά δύσκολη κατάσταση; Πόσο έτοιμοι νοιώθουμε να υποδεχτούμε το κάθε λογής "κακό", που μπορεί να προκύψει ανά πάσα ώρα και στιγμή; Πόσο έτοιμοι είμαστε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, όταν εμφανισθεί η συμφορά; Εκείνη η συμφορά που βλέπουμε στις ειδήσεις των 8 ή στον γείτονα και λέμε: "α τον καημένο!".

Τη στιγμή όμως που εμείς θα είμαστε "οι καημένοι" θα τα έχουμε εντελώς χαμένα. Κι εγώ, χαμένα τα έχω τώρα. Στου τηλεοπτικούς μας δέκτες άλλωστε, μας δείχνουν μόνο το πρόβλημα κι όχι την αντιμετώπισή του. Και το πρόβλημα ξέρετε, μπορεί να είναι οπουδήποτε. Δεν μας παίρνει από ρώτηση. Αυτό που βλέπουμε στον άλλον, αύριο μπορεί να το δούμε σ' εμάς.

Εσύ τι θα κάνεις; Σκέψου τώρα τι θα κάνεις! Μην περιμένεις να έρθει. Προετοιμάσου να το δεχτείς. Το οφείλεις άλλωστε, στην ευημερία του μικρού σου βασίλειου.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA