Ήρθε η γρίπη στην Ελλάδα!

Η Γρίπη των Χοίρων, έχει χτυπήσει την Ελλάδα εδώ και χρόνια. Αρκεί μια ματιά στα έδρανα του Κοινοβουλίου για να το διαπιστώσει κανείς, χωρίς καν να έχει ιατρικές γνώσεις.

Οι "επιστήμονες" σηκώνουν τα χέρια ψηλά σε αυτό το ιδιαίτερο φαινόμενο που εντός της Βουλής μεταλλάχθηκε με αποτέλεσμα αντί να σκοτώνει τους φορείς της γρίππης και τους άμεσα εμπλεκόμουνους, να σκοτώνει όλους τους υπόλοιπους, με ιδιαίτερη προτίμηση στα λαϊκά στρώματα, παπλώματα και κουβρ-λι.

Ωστόσο, ζωοφιλικές οργανώσεις δυσχεραίνουν του έργο της "επιστήμης" προς εύρεση του αντιδότου που θα πρέπει να χορηγηθεί στο Εκλογικό Σώμα, μπας και γυρίσει ο τροχός και δούμε επιτέλους άσπρη μέρα στη Χώρα μας.

Αλλά εμείς απτόητοι στρέφουμε το βλέμμα με αγωνία στη μεγάλη μάχη του SAKIS στη EUROVISION. Μια προσπάθεια τόνωσης της κινητής τηλεφωνίας, αφού η αποστολή sms θα σπάσει και πάλι κάθε προηγούμενο ρεκόρ.

Α...ΑΑΑ...Αψού!

Σήμερα πάμε στον Άγιο Λύπιο!

Μπάμπη Πυλαρινού "Η Γιορτή"

Στην εθιμοτυπική επίσκεψη στο σπίτι των θείων, απόγευμα Κυριακής του Πάσχα, συνάντησα τη νόνα μου μετά από κάμποσες μέρες. Χαρούμενη ανάμεσα σε κάποια από τα παιδία της, τα εγγόνια της μα και τα δισέγγονά της, ίδια και απαράλαχτη εδώ και κάμποσα χρόνια. Λες και ο άνθρωπος, όταν γεράσει, μένει στάσιμος. Δεν αλλάζει πια.

Ευχαριστημένη που έζησε άλλο ένα Πάσχα, έκανε το σταυρό της κι έλεγε "Δόξα συ ο Θέος! Να μ'αξιώσει και του χρόνου..." Άλλες φορές πάλι, μας λέει ότι βαρέθηκε να ζει 85 χρόνια και πως θα ήθελε να πεθάνει, να πάει να βρει τον άντρα της, τον Μπάμπη. Συχνά την πειράζουμε και της λέμε πως δεν τον αφήνει ούτε πεθαμένο να ησυχάσει. Θα πάει να τον βρει για να του κάμει φαωμάρα, όπως όταν ζούσε. Κι αυτή, μια γελάει και μια θυμώνει με τα πειράγματά μας.

Βρήκα ευκαιρία να την "ξεμοναχιάσω" αφού προσφέρθηκα να την γυρίσω εγώ στο σπίτι της στο Ψήλωμα, το βραδάκι. Στη μισή διαδρομή μου ευχόταν "του Χριστού τα καλά". Στην υπόλοιπη διαδρομή, προσπάθησα να της αποσπάσω κι άλλες πληροφορίες για το πανηγύρι του Αϊ Λύπιου, που θα γίνει κι εφέτος τη Κυριακή του Θωμά.

"Τι με σταυρώνεις πάλι με τον Αϊ Λύπιο; Ούλα στα 'χω 'πωμένα!", μου φώναξε ενώ επέμενα να μου πει καμία ιστορία παλαιή από αυτή τη μέρα. "Πέσμου εσύ κι έννοια σου, θα έρθω να σε πάρω να πάμε αντάμα στο πανηγύρι!", της απάντησα μήπως και την πείσω.

"Ωωωω όλο να με σταυρώνετε θέλετε! Όπως με σταυρώνανε κι εκειά τα γλυκιάρικα τα παιδία μου όταν ήτουνα μικρουλάκια. Ούλα τα σέρναμε μαζί μας στον Αϊ Λύπιο. Σάμπως είχα πουθενά να τα αφήσω; Κι ήτανε χρεία, παιδάκι μου, να βοηθήσω το νόνο σου που έψενε. Τον μικρώνε, μωρό τον είχα μία φορά και του είχα βάλει ένα ωραίο φορεματάκι, που του το είχα πλεμένο εγώ. Απάνου στη παγκάδα το είχα ούλη μέρα.

Βλέπεις εκειές οι γαϊδούρες οι κόρες μου οι μεγάλες, εγκομενίζανε κι όλο τσι έχανα όποτε τσι χρειαζόμουνα. Εκεί που επαρισιαζότουνα η μία, νάσου έχανα την άλλη. Η μάνα σου 15 χρωνόνε, εγύρναε με τον πατέρα σου εκεί χάμου κι εκειός τση μάζωνε κοκοράκια. Εφτά πριν τα φτιάξουνε! Και μία άλλη φορά, την έβαλε οπίσω στο ποδήλατο να τηνε πάει βόρτα και μου την έφερε πίσω μπουκουνιασμένη! Τση πήρε το πόδι η αντένα τση ρόδας και τση φαε τη φτέρνα. Κι ο νόνος σου εψηνότουνα απάνου τσι φωτίες για να βγάλει μία δραμή να μας ταΐσει, τόσα στόματα.

Ποίονε να προτοεκοίταγα να σε χαρώ; Το νόνο σου; Τσι κοπέλες; Τα μωρά; Με βουρλίσανε! Και τώρα, κάνετε ένα παιδί ούλο κι ούλο και βαρυγκομάτε πως δεν αντέχετε από τη κούραση. Ορέ ξύλο που θέλτε! Κι εσύ κυρά μου, κοίτα να κάμεις κι άλλο παιδί γιατί θα τονε καταστρέψεις το γιο σου άμα τον αφήκεις μοναχό του. Τι περιμένεις; Να σε φωτίσει ο Άγιος Λύπιος;;;

Το λοιπόνε, τι ώρα θα 'ρθεις να με πάρεις τη Κυριακή; Να 'μαι έτοιμη!", τέλειωσε τη κουβέντα της και της απάντησα χαμογελαστή:

"Με' τσι δώδεκα ώρες νόνα, να 'σαι ντι πιου!"

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΑΝΤΕΤΑΔΟΡΟΙ!

http://agios-lypios.blogspot.com/

Η Έξοδος

Η κρίση θέλει καλοπέραση, το ξανάπαμε. Ό,τι κρίση και να είναι δηλαδή αλλά τώρα μιλάμε για την οικονομική. Αυτή που "ανάγκασε" 1.000.000 και πλέον κατοίκους της Αττικής, να μετακινηθούν εκτός αυτής. Φαίνεται δεν θα είχαν χρήματα να αγοράσουν τα απαραίτητα για το πασχαλινό τραπέζι και βγήκαν στη γύρα για να τα αναζητήσουν.

Άνοιξη είναι, τα χωράφια και οι πλαγιές καταπράσινα. Θα βρεις λίγη σαλάτα να βοσκήσεις χωρίς να την πληρώσεις. Στα βουνά, κοπάδια αρνοκάτσικα βόσκουν ελεύθερα. Μπορείς να θυσιάσεις ένα στο βωμό της πείνας σου. Στο κάτω-κάτω, αν σε πιάσουν, πες πως αμάρτησες για το παιδί σου, μέρες που είναι! Και κοτέτσια στα χωριά, γεμάτα φρέσκα αυγά ημέρας. Το αυγό δεν θα σου λείψει! Έχεις και χώρο στο 4Χ4 να τα χώσεις όλα μέσα. Και ψησταριές και τραπεζοκαθίσματα και τα παιδιά και τα σκυλιά και την πεθερά που θέλει εξοχή.

Στο νησί, άκουσα, πως είχαμε πτώση 30% από πέρυσι το Πάσχα σε αφίξεις. Εγώ πάλι είδα να γίνεται ο κακός χαμός. Δεν έπεφτε καρφίτσα πουθενά. Φαίνεται θα μάθανε πως οι δικές μας οι κότες κάνουν καλύτερα αυγά και έγινε η κάθοδος των Μυρίων. Εδώ που τα λέμε κι εδώ να μείνουνε, δεν άκουσα πουθενά να κλάπηκε αυγό στο Ζάντε, εκτός αν κρατήθηκε κρυφό για να μην ταραχτούμε αυτές τις άγιες μέρες.

Το Μ. Σάββατο το μεσημέρι, στο χωριό μας, προσπαθούσα επί ένα τέταρτο να περάσω στην απέναντι μεριά του δρόμου, να πάω ένα τσουρέκι στη θεία, αλλά στάθηκε αδύνατον λόγω κίνησης. Και στη Κατεχάκη να ήμουν, θα είχα περάσει πιο γρήγορα γιατί εκεί υπάρχει και φανάρι. Σε εμάς θα έπρεπε να υπάρχει φιλότιμο αλλά άμα έχεις να κάνεις με τον πεινασμένο επισκέπτη που έρχεται να αναζητήσει την τροφή του, εν μέσω οικονομικής κρίσης, παροπλισμένος μέσα στη mercedes του, αυτά είναι πολυτέλειες.

Με βρίσκεις υπερβολική; Προσωπικά, το χειρότερο αυτοκίνητο που είδα να τριγυρνάει στα ορεινά, ήταν το τελευταίο μοντέλο της audi. Απέδωσαν τα μέτρα της κυβέρνησης, αμέσως! Έτρεξε ο Έλληνας να πάρει αυτοκίνητο, τώρα που έπεσε στο 50% το τέλος. Αν βέβαια αύριο δεν έχει ευρώ να πάρει ψωμί, θα τρώει ζαντολάστιχα, δεν βαριέσαι;;; Το πολύ - πολύ, να του το πάρει η τράπεζα. Τουλάχιστον, για κάποιους μήνες, θα έχει κάνει το κομμάτι του στη γειτονιά αλλά και στην πασχαλινή έξοδο. Έτσι;

Κρίση, μεγάλη κρίση και στα εμπορικά του νησιού. Απούλητες έμειναν οι νυφιάτικες τουαλέτες και τα ντεπιές. Αυτά που είχαν κάτω από 200 ευρώ γιατί τα ακριβά πουλήθηκαν όλα. Δεν υπάρχει φόρεμα άνω των 200 € ούτε για δείγμα! Τουλάχιστον, αφού θα πεθάνεις από πείνα, να σε θάψουνε με ένα ακριβό φόρεμα. Μην είσαι με τα κουρέλια! Άλλωστε παρατηρήθηκε και αύξηση στην αγορά τάφων. Να είμαστε έτοιμοι για παν ενδεχόμενο!

Και μη θαρρείς πως αμφισβητώ το μέγεθος της οικονομικής κρίσης. Αυτό που αμφισβητώ με θέρμη, είναι η "αλήθεια" του Έλληνα που υποφέρει. Μα πως να μην υποφέρει; Τόσα κοψίδια έφαγε το Πάσχα!

Άντε και του χρόνου!

Κόκκινα Αυγά

Μεγάλη Πέμπτη και κατεβαίνω από το "βουνό" να πάω στο γραφείο. Αυτή η απόσταση -κάτι λιγότερο από 30 χιλιόμετρα- άλλες φορές μου φαίνεται ολόκληρο ταξίδι κι άλλες περνάει χωρίς να καταλάβω το για πότε έφτασα. Την Άνοιξη βέβαια, σχεδόν πάντα η διαδρομή είναι ευχάριστη, όπως σήμερα.

Με μουσικό χαλί κάτι ψιλοξεχασμένα ροκάκια που παίζει το ραδιόφωνο, συλλέγω τις εικόνες που προσπερνώ, μία-μία σαν να ήταν μπουκέτο λουλουδιών. Σήμερα, οι εικόνες είναι περισσότερες από ό,τι συνήθως. Πολλές γυναίκες -κυρίως- με τα καλά τους, οδηγούν από το χέρι τα παιδιά προς τις εκκλησίες των χωριών, για να μεταλάβουν. Τα παιδάκια συνηθισμένα από την χαλαρότητα των τελευταίων ημερών, που δεν πηγαίνουν σκολειό, με μαγουλάκια πρησμένα από τον ύπνο, ακολουθούν με τα καινούργια τους παπούτσια, δεν αντιστέκονται καθόλου.

Και να μην ξέρει κανείς το δρόμο, μπορεί να καταλάβει ότι πλησιάζει σε κάποιο χωριό αφού οι ψαλμωδίες από τις εκκλησιές, ακούγονται σε αρκετά μεγάλη απόσταση, σα να θέλουν να ειδοποιήσουν για κάτι τον περαστικό ή μπορεί και να τον προετοιμάζουν. Ίσως - ίσως, να θέλουν να τον αφυπνίσουν. Ακόμα και όλα αυτά μαζί, είναι δυνατόν να συμβαίνουν.

Παρατηρώ τους ασφαλαχτούς εκεί πριν του Καταλούπου, στα καμμένα. Όσο φαρμακερό το τσίμπημά τους, τόσο όμορφα τα άνθη τους. Σαν Σειρήνες τα άνθη σε καλούν να τα πλησιάσεις, να τα θαυμάσεις μα αν θελήσεις να τα κόψεις, θα σε τιμωρήσουν. Γιόμισε ο τόπος παπαρούνες, κοκοράκια, μαργαρίτες και εκατοντάδες αγριολούλουδα που δεν γνωρίζω τα ονόματά τους. Πανέμορφα!

Κυνηγοί που αναζητούν τα απριλιάτικα τρυγόνια, γιομίζουν τα βουνά με εξαρτίσεις και εκπαιδευμένα λαγωνικά και εμφανίζονται μέσα από τους πεύκους ξαφνικά. Όταν τελειώσει αυτή η περίοδος του παράνομου κυνηγιού, τα λαγωνικά που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες των θηρευτών, εγκαταλείπονται και κάνουν τις δικές τους αγέλες που τριγυρνούν στο βουνό σαν φαντάσματα. Κάποια τυχερά τα περιμαζεύει κανένας ψυχοπονιάρης φιλόζωος. Άλλα πεθαίνουν από ασιτία. Κάποια άλλα τα σκοτώνουν τα αυτοκίνητα στο δρόμο. Λίγα, στην αναζήτησή τους για τροφή, επιτίθενται σε κάποιο κοτέτσι στα κοντινά χωριά και πάνε από το σμπάρο του αφέντη του σπιτιού, που πρέπει να διαφυλάξει την περιουσία του.

Στα χωριά του κάμπου κίνηση. Γυναίκες ασβεστώνουν αυλές, βιαστικά. Έχουν και να βάψουν αυγά σήμερα και να ζυμώσουν κουλούρια και τσουρέκια, για το καλό. Συν τις γεμιστές αγκινάρες με ρύζι, με τη συνοδεία του κουκιού και του μπιζιού, για να κρατήσουμε το αντέτι. Είναι πολλές οι δουλειές και πρέπει να βιαστούν! Το βράδυ εκκλησία, στα 12 Ευαγγέλια.

Κατεβαίνω το Μακρύο Καντούνι, επιτέλους. Σε λίγο φτάνω στη δουλειά. Μια γυναίκα με σατέν πυζάμες, παλεύει να διώξει και το τελευταίο ξερό φύλλο από το πεζοδρόμιό της. Εκείνο αρνείται πεισματικά. Πάει λίγο παρακάτω αλλά επιστρέφει με ένα αεράκι στην αρχική του θέση. Σκύβει και το αρπάζει με το χέρι. Κι εκείνο χάνεται στη σακούλα σκουπιδιών.

Αναζητώ μια θέση στάθμευσης για τουλάχιστον ένα τέταρτο. Κίνηση παντού. Οι επισκέπτες του νησιού άρχισαν να καταφθάνουν. Από χθες με καλούν φίλοι και συγγενείς που κατέβηκαν για Πάσχα, να βρεθούμε. Θα ήθελα όλους να τους δω. Κίνηση. Κάποιοι από τους νοικοκυραίους, κάνουν τα ψώνια του Πάσχα. Η μισοπεθαμένη αγορά, αποκτά πάλι ζωηρό σφυγμό. Από βδομάδα, θα επιστρέψουμε στους γνωστούς ρυθμούς. Κίνηση, φασαρία και βιάση. Δεν μ' ενοχλεί, αρκεί να βρω κάπου να παρκάρω. Και βρίσκω τελικά.

Ανεβαίνω τα σκαλιά του γραφείου και σκέφτομαι : να μην ξεχάσω να πάρω βαφές αυγών. Ο μικρός μας μου έδωσε παραγγελία: "Μαμά, μόνο κόκκινα αυγά! Για να συμβολίζουν το αίμα του Χριστούλη, είπε η κυρία."

Βαγιώνε

Βαγιώνε πάλι. Άλλη μια χρονιά πέρασε αστραπή και μας φόρτωσε με τα καλά και τα κακά της.

Βγαίνω στην πίσω αυλή να φέρω λεμόνια για την αλιάδα. Ο ήλιος εκτυφλωτικός, κάνει τα μάτια μου να κλαίνε, είναι και αυτή η αλλεργία στην γύρη που με έχει ταράξει. Παρότι απ' τα μεγάφωνα της εκκλησίας ακούγονται δυνατά οι ψαλμοί, μπορώ να διακρίνω το μανιασμένο χτύπημα του μουρταριού, που βγαίνει από το σπίτι της Νιόνιας. Στέκομαι και αφουγκράζομαι καλύτερα. Και από το σπίτι του Λάμπρου ακούγονται φωνές και ένας ρυθμικός χτύπος. Η θεία Μπούλα μαζώνει κάτι ρούχα και παραλογάει ότι δεν της έδωσε καλό μπακαλάο ο μπακάλης.

Στέκομαι με τα λεμόνια στα χέρια και χαζεύω τις αυλές, με τις μαργαρίτες και τα φρεσκο-οργωμένα ορδίνια για τα κηπευτικά τα καλοκαιρνά, πλέον. Μου φαίνεται πως για μια στιγμή τα μουρταρόχερα συντονίζονται και όλα μαζί βαστάνε το ίσο στο τροπάριο της σοφίας. Ο ήλιος καυτός, μου φέρνει μια γλυκειά ζαλάδα. Κλείνω τα μάτια μου και γυρίζω πίσω, στα Πάσχα των παιδικών χρόνων στο Ψήλωμα. Στα Πάσχα, στο πατρικό στις Βαρρές. Κι ένα χαμόγελο που συναγωνίζεται σε ζέστα και τον ήλιο, αναδύεται από τα βάθη της ψυχής μου στο πρόσωπό μου. Γιατί αυτό είναι το Πάσχα, ανάσταση του Θεανθρώπου μα και προσωπική του καθενός.

Βάζω τις σωστές αναλογίες στο μίξερ και όχι παραδοσιακά στο μουρτάρι. Δεν έχω την υπομονή να χτυπάω την αλιάδα μέχρι να γίνει κόρδα, που λέει κι η νόνα μου. Η τεχνολογία μας έλυσε τα χέρια και σε αυτό. Το βάζω πρώτα στο αργό, να σπάσει η πατάτα και μετά στο πιο γρήγορο. Τη δοκιμάζω, θέλει λίγο λεμόνι ακόμα. Μας αρέσει να "ακούγεται" πολύ το λεμόνι. Και το σκόρδο όσο πρέπει. Να μην πετάς καρούλες από το κάψιμο αλλά να το ακούς, να μην είναι τέλεια αχαμνή.

Κολλάει το βλέμμα μου στο μείγμα που στροβιλίζεται στο διάφανο μπωλ. Μεγαλοβδμόμαδο μπαίνει. Πέρυσι Μ. Τρίτη έφυγε από κοντά μας ο Πατέρας, χθες του κάμαμε το χρόνο. Και ήμαστε όλοι μαζί, όπως θα το ήθελε. Κρίμα που δεν είναι μαζί μας να φάει μπακαλιάρο και σκορδαλιά, ήταν από τα αγαπημένα του φαγιά. Αν υπάρχει παράδεισος για έναν τέτοιο καλοφαγά, σίγουρα θα έχει βουνά από μαγειρεμένους μπακαλιάρους, γίδα σάλτσα και χοιρινό στο φούρνο με πατάτες. Και ποτάμια καλό κρασί, να ρέουν ασταμάτητα.

Βαγιώνε σήμερα, πλησιάζει το Πάσχα και εγώ όπως τόσοι άλλοι προσδοκώ. Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών και ζωντανών.

Στη φωτογραφία, χειροποίητο μουρτάρι από Γυριώτη μάστορα, προικιό του συντρόφου μου. Έχει σκαλισμένο το έτος κατασκευής του: 1950.

Closed Zone

Ένα φιλμάκι κινουμένων σχεδίων, λίγων μόλις δευτερολέπτων, του Εβραίου σκηνοθέτη Γιόνι Γκούντμαν. Στο Closed Zone, όπως ονομάζεται η ταινία, ο σκηνοθέτης προσπαθεί -βάζοντας ένα παιδί να κυνηγάει μάταια ένα πουλί- να περιγράψει την κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας. Το αν το καταφέρνει, έχει να κάνει με την κρίση του καθενός μας. Το φιλμ πάντως, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στο Ισραήλ.

Επιστροφή

Βγαίνοντας σιγά - σιγά από μια νέα περίοδο ταβανοθεραπείας, κοιτάω πίσω τα διάσπαρτα κομμάτια μου μα δεν μαζεύω τίποτα. Τα αφήνω χάμου. Δεν θέλω τίποτα πια να με βαραίνει. Αρκετά!

Καθώς μετρούσα τις σανίδες, εκείνες που χιλιάδες φορές έχω ήδη μετρήσει, είχα την αίσθηση ότι είμαι κομπάρσος σε εκείνη τη παλιά, φουτουριστική, ξένη τηλεοπτική σειρά -δεν θυμάμαι τίτλο- όπου οι άνθρωποι αντί για ονόματα είχαν αριθμούς, ζούσαν σε υπερσύγχρονα σπίτια - κελιά και αποτελούσαν μέρος ενός μεγάλου επιστημονικού πειράματος.

Σύμφωνα με το σενάριο, αν κάποιος προσπαθούσε να δραπετεύσει από αυτό το μέρος, ερχόταν μια τεράστια φούσκα και αφού τον εγκλώβιζε στο εσωτερικό της, τον μετέφερε πίσω στη βάση του. Έτσι ήταν αδύνατον να ξεφύγει κανείς από εκεί. Έτσι ήταν αδύνατον να ξεφύγω κι εγώ από την ταβανοσκόπηση.

Δεν μ' αρέσει. Σε κανέναν δεν αρέσει και ούτε είναι κάτι που το επιλέγει κάποιος. Το έχεις ή δεν το έχεις. Όπως ο οποιοσδήποτε μπορεί να έχει για παράδειγμα, ταλέντο στη ζωγραφική ή χάρισμα στο να διηγείται ιστορίες σε κοινό. Το έχεις ή δεν το έχεις.

Διορθώνεται, θα σου πουν οι ειδικοί. Κουκουλώνεται, θα σου πω εγώ αλλά μπορεί να κάνω λάθος. Δεν ξέρω. Κάνω υπομονή. Όλοι γύρω μου κάνουν υπομονή και με φροντίζουν. Άλλοι δεν κατανοούν δεν μπορούν και δεν θέλουν να κάνουν υπομονή. Τους καταλαβαίνω. Κανέναν δεν κατηγορώ. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος για τίποτα.

Λυπάμαι αν απογοητεύω ανθρώπους που πιστεύουν σε εμένα. Είναι κι αυτό ένα κάποιο χάρισμα. Ξεκινώ πάντα με τις καλύτερες προθέσεις, στο δρόμο όμως το χάνω. Λυπάμαι, συγγνώμη... Φταίει κι εκείνη η ορμόνη που λείπει. Φταίει το μυαλό μου που σκέφτεται συνέχεια, χωρίς σταματημό. Κάτι φταίει, όχι Εγώ!

Στην αυριανή προγραμματισμένη παρουσίαση του βιβλίου μου, δεν θα παραβρεθώ για λόγους υγείας. Ευχαριστώ ξανά τον κ. Διονύση Βίτσο για την ευκαιρία που μου έδωσε, την Amstel και την Action Direct. Ως τελευταία παρουσίαση των City Stories, θα γίνει ένα μεγάλο πάρτι και θα είναι εκεί σχεδόν όλοι οι άλλοι συμμετέχοντες γι' αυτό να πάτε, να τους γνωρίσετε, να πάρετε βιβλία και να πιείτε και καμιά μπίρα στην υγειά μου. Είναι όλοι εξαιρετικοί!

Θερμές ευχαριστίες και σε όλους τους φίλους που ενδιαφέρθηκαν.

Μια μεγάλη συγγνώμη σε όλους!