Για τα γενέθλιά σου, Αστέρι μου!

Ένας χρόνος ακόμα πέρασε. Έγινες έξι! Κι οι αλλαγές σου τόσο απίστευτα δυσανάλογες με το μέγεθος των δώδεκα μόλις, αυτών μηνών. Του Χρόνου που όσο και να μην θέλει κανείς να τον υπολογίσει, όσο κι αν τον αγνοήσει, φεύγει και χάνεται κι αυτό για εσένα Αστέρι μου, μετράει υπέρ, για εμάς μετράει κατά.

Να 'σαι καλά Αστέρι μου! Να έχεις υγεία σε όλα τα επίπεδα. Ένα υγιές σώμα για να μπορείς να κάνεις αυτά που σου αρέσουν. Ένα υγιές μυαλό, για να μπορείς να σκέφτεσαι αυτά που σου αρέσουν. Κι ένα υγιές πνεύμα για να μπορείς να αγαπάς, να νοιώθεις και να ονειρεύεσαι αυτά που σου αρέσουν.

Και πάντα να μας φωτίζεις, Αστέρι μου!

«...Πάντα να με φωτίζεις θέλω, αστέρι μου, και βλέποντας σε να ’χω το κεφάλι μου ψηλά και σαν φτερά στους ώμους μου ακούραστα το θάρρος και τη θέληση, που η όψη σου μου δίνει η φωτεινή! "

Για το δικό μας Αστέρι, απόσπασμα από το "Αστέρι" του Γρηγορίου Ξενόπουλου

Hot Dogs!

Όχι, δεν συμμετείχα σε συνάντηση με σκοπό να κολλήσω γρίπη. Τώρα που είναι ακόμα ελεγχόμενο "το κακό", πριν γίνει πανδημία και μας πεθάνει όλους! Αντιστάθηκα αν και είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία στην Αθήνα, όπως με πληροφόρησε φίλος γιατρός. Προτίμησα το χείλος του βαθύτατου φαγιάνς πιάτου σούπας, του Γκαζίου. Πως λέμε "το χείλος του γκρεμού"; Ε, καμία σχέση!

Στο χείλος λοιπόν της σούπας, το Canteen. Το πρότεινε φίλος που ξέρει και μάλιστα πολύ καλά και δικαιώθηκε στο έπακρο. Φάγαμε καλά κι ακούσαμε ωραία μουσική. To mojito της Ολίβια ήταν λίγο απαράδεκτο αλλά προσθέσαμε αλκοόλ και έστρωσε. Η κρίση γέλιου σε κάποιο φανάρι της Πειραιώς, αξέχαστη αν και θα προτιμούσα να οδηγεί κάποιος αγέλαστος.

Δεν ξέρω γιατί το gps αντί για το Νάσιουτζικ- που πηγαίναμε τον φίλο μακιγιέρ για να φτιάξει μια νύφη-, μας έβγαλε σε ένα νεκροταφείο. Ίσως τελικά να έχουν νοημοσύνη τα μηχανήματα. Έχω αρχίσει να το πιστεύω. Άλλωστε όποτε κολλάει ο υπολογιστής, μου έχει αποδείξει πως θέλει τη σφαλιάρα του για να στρώσει. Δεν μπορεί να είναι όλα αυτά τυχαία!

Φιλοξενήσαμε και μια σκυλίτσα που από την αρχή την χαρακτήρισα "πόρνη" γιατί μου το έβγαζε η πόζα της και η ματιά της καθώς και ο τρόπος που λικνιζόταν στους ρυθμούς της μουσικής. Δεν έχω ξαναδεί σκυλί να χορεύει χάουζ. Ούτε έχω ξαναδεί σκυλί να τρώει το φυτό μαζί με τη γλάστρα του και να μην αφήνει ούτε ίχνος! Αν δεν βρίσκαμε τα χώματα, θα λέγαμε ότι τις γλάστρες μας τις πήραν εξωγήινοι. Έπρεπε να το είχα καταλάβει αφού η αφεντικιά της την άφησε στην Αθήνα για να πάει σε κάποιο νησί σε rave party. Μας άφησε και το ειδικό της φαγητό, δεν έτρωγε ό,τι να 'ναι το ζωντανό. Έχει δυσανεξία! Ξέχασε όμως να μας αφήσει το "κουμπί" της. Είδε και αποείδε το σκυλί, μου έφαγε το αποτριχωτικό μηχάνημα. Αμάσητο σχεδόν το κατέβασε. Μόνο τον αντάπτορα μου άφησε ενθύμιο, μαζί με λίγο καλώδιο και ένα μικρό εξάρτημα του μηχανήματος.

Άντε να βρεις κτηνίατρο μες στη νύχτα! Η Ολίβια το άλλο πρωί, αφού διαπιστώσαμε ότι ήταν ακόμα εν ζωή, το έστειλε. Και όλα μπήκαν μαγικά, στη θέση τους κι εγώ στο αεροπλάνο της επιστροφής. Δυο μέρες είναι αρκετές για να μυρίσω λίγο εκείνο το αγαπημένο άρωμα της πόλης που με γέννησε και που λάτρεψα. Γι' αυτό την εγκατέλειψα.

ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ:

1.Να μην φιλοξενήσω ποτέ σκυλί!

2. Όπου ακούω πολλά κεράσια, να πηγαίνω χωρίς καλάθι.

3. Να μην εμπιστεύομαι τα "μηχανήματα του διαβόλου"!

Τι εστί καλοκαίρι;

Προσπαθώ να αδράξω την ευκαιρία για μια ωραία απογευματινή σιέστα αλλά μάταια. Ό,τι και να κάνω το ερώτημα "Τι εστί καλοκαίρι;", φερμένο κατευθείαν από τις κιτρινισμένες σελίδες ενός μαθητικού λευκώματος, που ανακάλυψα τυχαία τις προάλλες στο πατάρι, δεν με αφήνει να κλείσω μάτι! Να 'μαι το λοιπόν εδώ, στρογγυλοκαθισμένη στο ωραίο μου γραφείο, να καταγράφω τις σκέψεις μου, μπας και εξορκιστεί το ερώτημα και με αφήσει ήσυχη επιτέλους... μέχρι να έρθει το επόμενο βεβαίως!

Μετά λοιπόν από την τελευταία εκκαθάριση στη σοφίτα, είχε μείνει ένα μικρό κουτί με πράματα παλιά, που δεν είχα μπει στο κόπο να ανοίξω. Είπα να το ανοίξω το περασμένο Σαββατοκύριακο, να ξεκαθαριστεί κι αυτό να αδειάσει εντελώς ο τόπος. Εκεί μέσα, ανάμεσα σε φωτογραφίες του γυμνασίου -απαίσια η μόδα του '80- και σε καρτούλες με ευχές από τις τότε κολλητές, να σου ένα Λεύκωμα με κλασσικές ερωτήσεις και ακόμα πιο κλασσικές απαντήσεις. "Τι εστί φιλία;" Κι από κάτου οι φίλες να συναγωνίζονται με χρωματιστά στυλό, που τότε είχαν και άρωμα, ποια θα γράψει το ωραιότερο. Δηλαδή, ποια θα προλάβει να γράψει το καλύτερο τσιτάτο από αυτά που κυκλοφορούσαν τότε. Τύπου: Φιλία λέξη ιερή, φιλία λέξη θεία, που γράφεται μες στην καρδιά και όχι στα βιβλία! Αμέ! Ούτε που θυμάμαι πια, ποια εγκάρδια φίλη το είχε γράψει αυτό, αφού υπέγραφε με ψευδώνυμο αλλά δεν έχει και τόση σημασία.

"Τι εστί καλοκαίρι;" Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα! Ε ναι! Μια πρόχειρη ανασκόπηση των τελευταίων καλοκαιριών, δεν είναι και τόσο θετική. Δουλεύουμε για να κάνουν οι άλλοι διακοπές κι όταν εμείς κάνουμε διακοπές κάποιοι άλλοι δουλεύουν για εμάς και πάει λέγοντας. Να σου πω για τα καλοκαίρια τα παιδικά, μάλιστα! Αυτά ήταν καλοκαίρια. Τώρα; Τώρα ρουφάω σαν βαμπιράκι ενέργεια και χαρά από το καλοκαίρι του μικρού μας. Γλείφω κάτι κοκκαλάκια που περισσεύουν τα Σαββατοκύριακα κι αυτά όταν το επιτρέπει ο καιρός, η διάθεση ή όποια άλλη συνθήκη. Καλοκαίρι δεν είναι μόνο παγωτό-θάλασσα-κουβαδάκια. Καλοκαίρι είναι... καλοκαίρι! Που είναι εφέτος το καλοκαίρι; Μια βρέχει, μια φυσάει...

Καλοκαίρι ήταν! Όταν κοιμόμουν τα μεσημέρια στη καλύβα του παππού, Εκείνη τη "χρυσή δεκαετία" που οι Ζακυθινοί έβγαιναν από τα σπίτια τους, Ιούλιο και Αύγουστο και τα νοίκιαζαν στους τουρίστες των πόλεων. Οι ίδιοι έμεναν σε καλύβες, αργότερα σε κανένα δωματιάκι αυθαίρετο, που έφτιαχναν για τον λόγο αυτό. Αύγουστος να σκάει ο Τζίτζικας κι ο Μέρμηγκας να μην μπορεί να σηκώσει ούτε ψίχαλο από τη κάψα κι εγώ εκεί, μούσκεμα στον ιδρώτα με το φανελάκι ανάμεσα στον παππού και τη γιαγιά να χαζεύω το ξερό ταβάνι της καλύβας και να ανυπομονώ να σηκωθούμε για να φάμε το πεπόνι που είχαμε βάλει το πρωί στο ψυγείο.

Καλοκαίρι ήταν, τα μαύρα γόνατα και οι πατούσες μες στο χώμα από το τρέξιμο μες στα χωράφια. Οι πληγές απάνω - καταπάνω από το σύρσιμο στα χαλίκια και οι χτυπημένοι αστράγαλοι, από τη μέσα μεριά, πάνω στα πετάλια του ποδηλάτου. Κι όταν σήμερα τρέχω με τα μπαμπάκια να καθαρίσω τις πληγές του δικού μου παιδιού, όλο περνάει φευγαλέα από μπροστά μου η εικόνα της νόνας μου, να τραβάει τα μαλλιά της και να φωνάζει "Εμπουκουνιάστηκες παιδάκι μου;". Ακόμα απορώ που της έκανε εντύπωση, πως ξανά χτυπάγαμε απάνω στην προηγούμενη χτυπιά. Το θεωρώ ακόμα και σήμερα, τόσο φυσιολογικό όσο ο ήλιος που ανατέλλει το πρωί και δύει το βράδυ.

Καλοκαίρι ήταν, μαύρα σαν γυφτάκια από τον ήλιο να βλέπουμε τους λευκούς μας πισινούς στον καθρέφτη και να γελάμε με εκείνη τη παιδική αφέλεια που μου λείπει περισσότερο και από εκείνα τα μπλε σαμπώ που φόραγα και ξεσήκωνα το κόσμο στη γειτονιά, μεσημεριάτικα κι όλο φώναζε η μάνα μου πως θα μου τα πετάξει, να περπατάω ξυπόλυτη. Τότε πάταγα σιγά-σιγά για τα επόμενα πέντε άντε δέκα λεπτά και μετά πάλι ντούγκου-ντούγκου το ξύλο στα μωσαϊκά.

Καλοκαίρι ήταν, με τη νόνα Αγγέλικα στην Αγία Τριάδα για μπάνιο. Είχε ένα ωραίο πλεχτό καλάθι-τσάντα πολύ κομψό κι έβαζε μέσα τα πράματά της, μου είχε βρει κι εμένα ένα ίδιο αλλά πιο μικρό να βάζω τη πετσετούλα μου. Τίποτε άλλο δεν χρειαζόμουν και λίγη κρέμα για τον ήλιο. Τώρα κουβαλάμε κάτι θεώρατες τσάντες με 1002 πράματα για τη παραλία, δεν ξέρω γιατί. Τότε η νόνα μου με φώναζε "Περιβολαρία", γιατί μου άρεσε να γεμίζω το καλαθάκι με ό,τι έβρισκα. Τώρα τι θα έπρεπε να λέει; Εντυπωσιακές βουτιές στ' Αστέρια και μόνιμη μουρμούρα για να αποφασίσω να βγω από το νερό και να επιστρέψουμε πριν ξυπνήσει ο νόνος και δεν είμαστε σπίτι να του ψήσει η νόνα το καφεδάκι του. Άλλες πάλι φορές, τρικάβαλο στη μηχανή του μπαμπά να τρέχουμε στο Γέρακα ή στο Κερί για το Κυριακάτικο, επίσημο μπάνιο.

Καλοκαίρι ήταν, που τρώγαμε πεταλίδες από τους βράχους και που έτσουζαν τα γδαρσίματα αλλά δεν μας καιγότανε καρφί. Τα σημάδια από τα τσιμπήματα των κουνουπιών σαν μικρά καρούμπαλα τσαλάκωναν την εικόνα του λείου παιδικού γλουτού, που τώρα πια... είναι τίγκα στη κυτταρίτιδα και τον βασανίζουμε με τις καλλυντικές κρέμες. Βραδινά μπάνια στο Καλαμάκι, παρέα με τις χελώνες και τρόμος όταν καμιά τεράστια έβγαζε το κεφάλι της από το νερό και μας κοίταζε σαν εξωγήινους. Μακροβούτια με έπαθλο ζωντανούς αστερίες και κοχύλια που μετά τα ξεχνάγαμε στη τσάντα και βρόμιζε ο τόπος!

Καλοκαίρι ήταν και αργότερα, στου Μαυράτζη όταν ζούσαν ακόμα τα παγώνια και δούλευε στο Λόγγο το κάμπινγκ. Στο Βρονότερο να πετάμε τα σουτιέν μας για να μαυρίσουν τα στηθάκια μας και όταν πλησίαζε κανένας περίεργος, να γυρνάμε μπρούμυτα για να μην μας δει τα κάλλη μας! Το βράδυ στα μπαράκια, το πρωί δουλίτσα σε τουριστικό για το χαρτζιλίκι και μετά πάλι μπάνιο και βόλτες στη πλατεία Σολωμού και παγωτά ή ψημένα καλαμπόκια, καθισμένοι στα μουράγια, πίσω από το Κόκκινο Βράχο.

Καλοκαίρι ήταν, φορεματάκια, σορτσάκια, σαγιονάρες και έξω από τη πόρτα. Μηδαμινή σημασία είχε το αν ταίριαζε το μπλουζάκι με το σορτσάκι αρκεί να φοριόταν γρήγορα και να μην έκοβε χρόνο από το παιχνίδι στις γειτονιές ή στις αυλές στο Ψήλωμα. Θερινό κινηματογράφος, Lux, να κρυφοκοιτάμε στα σκοτάδια τα αγόρια από την άλλη γειτονιά και να χαχανίζουμε ρουφώντας πορτοκαλάδες με ανθρακικό.

Καλοκαίρι ήταν... Και είναι! Διαφορετικό πια, αλλά είναι. Και πάντα θα είναι όσο μπορούμε να θυμόμαστε, να γευόμαστε, να ονειρευόμαστε και να χαμογελάμε, ενίοτε! Καλοκαίρι θα 'ναι, όσο ακόμα μπορούμε να αράζουμε κάτω από τις περγουλιές και να πίνουμε δροσερό κρασί μόνοι ή με παρέα. Καλοκαίρι είναι όσο υπάρχει ακόμα το σημάδι από το μαγιώ κι από κάτω η άσπρη, αστεία επιδερμίδα...

Έναρξη απόψε...

για το ZANTE JAZZ FESTIVAL, που θα φιλοξενηθεί στο Θέατρο Δερματούσας, του Δήμου Αλυκών από σήμερα μέχρι και την Κυριακή 12 Ιούλη, στα πλαίσια του οποίου θα έχουμε όλοι την ευκαιρία να ακούσουμε από κοντά Έλληνες -ανάμεσα σε αυτούς και Ζακυνθινοί- και ξένους Μουσικούς με Jazz προσεγγίσεις και όχι μόνο...

Έναρξη λοιπόν απόψε, με τους Poly Quartet, τους Outward Bound και τους CLTrio. Ενώ το Σάββατο, θα ακούσουμε το Trio του Χάρη Λαμπράκη, τον Γρηγρόρη Ντάνη & τη Λουκία Παλαιολόγου καθώς και το Mainstream Quartet.

To festival, θα κλείσει την Κυριακή, με τους Triosm, τον Διονύση Μπουκουβάλα και το Baby Trio του Γιώργου Κοντραφούρη.

Όσοι πιστοί και μη... προσέλθετε στις 21.00!

Περισσότερες και αναλυτικότερες πληροφορίες στο site του festival: http://www.zantejazz.gr/

Τα χαμένα πορνογραφήματα της Δρ. Ποστ Πουρί: "Ο Σωτήρης Σώμας" (συνέχεια από το προηγούμενο)

Δεν χρειάστηκε να πιούμε παραπάνω από 2-3 γουλιές ούζο για να καταλάβω πως ο Σωτήρης Σώμας ήταν ένας εντελώς κενός νεαρός, εξαιρετικά αριβίστας με μόνο του ατού, το θεληματικό πηγούνι και τα σωματικά του προσόντα τα οποία σαφώς ήξερε να τα προβάλει και να τα χρησιμοποιεί για να περνάει καλά και να βγάζει χρήματα. Δεν με ενδιέφερε να αυξήσω το ποσό του τραπεζικού του λογαριασμού μα ούτε και δωρεάν τον χρειαζόμουν. Δεν ήταν του γούστου μου.

Σε μια τελευταία προσπάθεια που κατέβαλε για να με "κατακτήσει", άρχισε να μου μιλάει για τα στερημένα παιδικά του χρόνια στο ξερονήσι και για την τύχη του τη βρώμα που δεν τον άφησε να τελειώσει το σχολείο και να προχωρήσει σε σπουδές. Τον διέκοψα, λέγοντάς του πως το Λαγονήσι δεν ενδείκνυται για Ξανθοπουλιάδες και τον παρότρυνα να μου μιλήσει για τις σχέσεις του με την Άσχημη Αφροδίτη και τον Σκληρό Αγάθωνα, έτσι για να μην πάει χαμένη η εξόρμηση στη ψαροταβέρνα και για να μην πεθάνω από υπερβολική δόση πλήξης.

Ξεκίνησε πάλι με εκείνο το γνωστό μελό ύφος να μου εξιστορεί πως "έμπλεξε" και αναγκάστηκα να τον απειλήσω πως θα τον έβαζα να πλήρωνε το λογαριασμό αν δεν μίλαγε ανθρώπινα. Κελέηδησε επιτέλους. Όχι μόνο κελάηδησε αλλά και παραδέχτηκε πως του άρεσε να παίρνεται από το ζεύγος των πλουσίων και δήλωσε ικανοποίηση για τις υλικές απολαβές που είχε από αυτούς."Το βλέπετε αυτό το ρολογάκι κυρία; Ρόλεξ, αυθεντικό όχι καμιά ρεπλίκα μπαγκατέλα. Ατόφιο χρυσάφι. Ένα διήμερο με τον Κύριο στη Πάτρα, μου το εξασφάλισε. Εύκολη και γρήγορη δουλειά. Και καθαρή έτσι; Δεν ψήνομαι στον ήλιο να κόβω καρπούζια και πεπόνια στα χωράφια..."

Δεν είχε άδικο ο νεαρός. Εύκολη, γρήγορη και καθαρή δουλειά άμα στερείσαι συναισθημάτων και προπάντων, αγάπη για τον εαυτό σου. Φυσικά και αυτός νόμιζε πως όλα αυτά τα έκανε από υπερβολική αγάπη για το τομάρι του αλλά εγώ είχα αντίθετη άποψη. Άμα σ' αγαπάς, δεν σε ξοδεύεις έτσι. Τουλάχιστον δεν σε ξοδεύεις για ένα ρόλεξ ρεπλίκα, άριστης ποιότητας.

Λίγο πριν φύγουμε, μου ζήτησε να έρθει σπίτι μου για καφέ γιατί τον είχε πειράξει λίγο το ούζο. Του παρήγγειλα έναν ελληνικό, διπλό σκέτο και του εξήγησα πως δεν χρειαζόμουν pet. Φάνηκε κάπως δύσπιστος αλλά ο τόνος της φωνής μου δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω συζητήσεις.

Στο αυτοκίνητο άρχισε το πράγμα να γίνεται πραγματικά ενδιαφέρον, όταν μου μίλησε για τον παιδικό του έρωτα την Άννα Κλάμερ, μια φτωχή και τίμια κομμωτριούλα από το χωριό του, που έμενε σε μια θεία στα Κάτω Πατήσια και εξασκούσε την κομμωτική σ' ένα συνοικιακό salon για ένα πιάτο φαΐ. Μου άρεσε που δεν ήθελε να τη σώσει. Γούσταρε να πηγαίνει τις Κυριακές να τη βλέπει, με το κάμπριο της Κυρίας και να την θαμπώνει με τα γυαλιστερά μανικετόκουμπά του. Εκείνη, θύμα φυσικά της γοητείας του, ονειρευόταν πως μια μέρα θα την έβγαζε έξω από το σκοτάδι της φτώχειας και θα την τοποθετούσε ψηλά μέσα σ' ένα μικρό και ζεστό, χαριτωμένο σπιτάκι, με κήπο γεμάτο μαργαρίτες, όπως στο νησί. Θα κάνανε πολλά όμορφα, ροδαλά παιδάκια και θα ήταν τόσο μα τόσο ευτυχισμένοι.

Έτσι του δόθηκε. Όχι από την αρχή! Δεν ήταν καμιά του δρόμου. Ήταν από σπίτι με αρχές και με τέλη που τα πλήρωνε ο Σωτήρης Σώμα, κάθε μήνα, με επιταγή ημέρας. Βέβαια εντελώς χαζός δεν ήταν και πρόσεχε πολύ να μην την καταστήσει έγκυο κι έχει μετά τίποτα ντράβαλα. Απλά της πούλαγε λίγο από το παραμύθι που κι εκείνος αγόραζε, σε εξαιρετική τιμή, από το ζεύγος που τον ζούσε.

Όταν μετά από λίγο καιρό, η Άννα Κλάμερ εισέβαλε με το έτσι θέλω, στη βίλα και προσπάθησε να τον πείσει για την ευθύνη κάποιας υποτιθέμενης εγκυμοσύνης της, δεν κατάφερε να του αποσπάσει τίποτα. Τίποτα παραπάνω από εκείνη την ακριβή ρεπλίκα ρόλεξ και κάτι ψιλά για το ταξί, μέχρι τα Κάτω Πατήσια.

Τα Χαμένα Πορνογραφήματα της Δρ. Ποστ Πουρί: "Η Άσχημη Αφροδίτη"

Είμαι η Δόκτωρ Ποστ Πουρί. Δόκτωρ Παραφιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ανέμων και Υδάτων, του Βασιλείου της Μαρμαρυγής.

Δεν γνωρίζω ακριβώς πόσων ετών μπορεί να είμαι. Σίγουρα έχω ζήσει σε διάφορους αιώνες, τόπους, με διάφορους τρόπους. Σε κάθε περίπτωση, ως Δόκτωρ, είχα επιτυχία στις κοινωνικές συναναστροφές. Κάτι έκανε τους ανθρώπους να με εμπιστεύονται και να μου εκμυστηρεύονται τα πάντα ή όσα εγώ επιθυμούσα πραγματικά να μάθω.

Τις ερωτικές ιστορίες των «ασθενών» μου, συνήθιζα να τις καταγράφω σε ένα τετράδιο το οποίο κάποια στιγμή έχασα. Διατηρώ την αμφιβολία αν το άφησα σε κάποιο άλλο Βασίλειο ή το χάρισα σε κάποιον εραστή.

Ωστόσο, καταφέρνω να διατηρώ στη μνήμη μου κάποιες ιστορίες... σαν κι αυτή:

"Η Άσχημη Αφροδίτη"

Όταν πρωτοείδα την Άσχημη Αφροδίτη, σχεδόν τρόμαξα από το κακοφτιαγμένο της σώμα και τα λιγοστά - σαν άχυρα - μαλλιά της. Έτσι, μην έχοντας που αλλού να στρέψω το βλέμμα μου επάνω της ώστε να μην αισθάνομαι λύπη, εστίασα όσο μπορούσα στα μαύρα μάτια της και ανακάλυψα πως ήταν θεσπέσια ή έστω έτσι έμοιαζαν μέσα στη γενικότερη ασχήμια της.

Τα μάτια της ήταν σαν άβυσσος σκοτεινά, θα μπορούσες να τα πεις και απόκοσμα εφόσον με δυσκολία ξεχώριζες τη κόρη από την ίριδα των βολβών. Έβγαινε όμως από μέσα τους μια ζωντάνια που σε ιντριγκάριζε να τα ανακαλύψεις. Φορές σκεφτόμουν πως όποια Ανώτερη Δύναμη αποφάσισε να της δώσει αυτό το άθλιο κορμί, φρόντισε να την εξοπλίσει με αυτά τα όμορφα και παράξενα μάτια σαν να αποζητούσε τη συγχώρεσή της.

Εκείνη από την πρώτη στιγμή που με επισκέφθηκε στο γραφείο μου, μου έδειξε πως είχε πλήρως αποδεχτεί την εμφάνισή της και δεν την ενδιέφερε σχεδόν καθόλου το αν τρόμαζε τον κόσμο ή όχι. Ίσως οι άμυνες που είχε αναπτύξει να είχαν χτιστεί τουβλάκι - τουβλάκι, με εκείνη την έπαρση των πλουσιοκόριτσων που ανασταίνει κάθε κορίτσι σαν κι αυτήν.

Φαινόταν να περιποιείται τον εαυτό της πολύ. Είχε όμορφη επιδερμίδα, φορούσε καλοραμμένα και σικάτα ρούχα, τα παπούτσια και η τσάντα της κόστιζαν μια μεγάλη περιουσία, σε σχέση με τον μισθό του μέσου εργαζόμενου και τα κοσμήματά της ήταν πολύτιμα μα λιτά. Είχε ένα απαλό μακιγιάζ και μπήκε κατευθείαν στο θέμα: Απατώ τον άντρα μου.

Δεν μου έκανε καμία εντύπωση μια τέτοια δήλωση αφού η ιδιότητά μου μού είχε προσφέρει τη χαρά να ακούω τα μυστικά των ανθρώπων και τούτο το μυστικό ήταν τόσο βαρετά κοινότοπο. Ωστόσο δεν έπρεπε να της δείξω πόσο κοινό θέμα την απασχολούσε -αν υπέθετα ότι πραγματικά την απασχολούσε- αλλά δεν ήξερα στ' αλήθεια καθόλου, που θα μπορούσε να οδηγήσει μια τέτοια δήλωση αφού η πείρα μου με είχε κιόλας διδάξει πως από τα πιο απλά προκύπτουν τα πιο σύνθετα, τα πιο περίεργα και τα πιο σκοτεινά.

Έτσι, μια πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν πως οι τύψεις που ένοιωθε την έσπρωξαν να έρθει σε εμένα για να εξομολογηθεί αφού δεν ήταν οπαδός κάποιας θρησκείας ώστε να ανατρέξει σε έναν εκπρόσωπό της που θα την ανακούφιζε με δυο-τρεις προσευχές και λίγες ημέρες διατροφικής εγκράτειας. Ούτε ανάγκη δίαιτας απώλεις βάρους είχε. Ήταν πιο αδύνατη και από εκείνη τη γνωστή Λονδρέζα, την Τουίγκι για την οποία πάντα απορούσα πως κατάφερε να γίνει σύμβολο γενεών επί γενεών. Όμως, πάλι ξέφυγα από το θέμα...

Σε ολόκληρη την πρώτη συνεδρία μας, δεν κατάφερα να της αποσπάσω κάτι άλλο γύρω από το θέμα που η ίδια έθεσε: την απιστία. Μιλήσαμε γενικά για τη ζωή της. Για τη βίλα της στο ακριβό προάστιο και για τη συλλογή από ρολόγια της. Παιδιά δεν είχε ούτε καν σκυλιά, ένα ψάρι μόνο που δεν το έλεγαν Γουάντα. Το φώναζε απλώς Ψάρι κι εκείνο ανταποκρινόταν. Με διαβεβαίωσε.

Στο ίδιο μοτίβο κατέληγαν και οι επόμενες τρεις συνεδρίες μας. Η Άσχημη Αφροδίτη έμπαινε στο γραφείο, σταύρωνε τις γάμπες της καθισμένη στον δερμάτινο καναπέ μου και μού πέταγε ατάκες. Την άφηνα να δω που ήθελε η ίδια να οδηγήσει το "παιχνίδι" έτσι σίγουρη που φαινόταν πως αφού πλήρωνε, εκείνη είχε το πάνω χέρι. Τελικά στην τέταρτη συνεδρία -ή μήπως ήταν στην πέμπτη; - μου εξομολογήθηκε το εξής: Ο άντρας μου με απατάει.

Εξίσου κοινότοπο, σκέφτηκα και πολύ λογικό να συμβαίνει αφού και η ίδια τον απατούσε. Μια κλασσική περίπτωση πλουσίων που από την πλήξη αρχίζουν και απατούν ο ένας τον άλλον. Εκείνη με τον προσωπικό γυμναστή συνήθως κι εκείνος με τη γραμματέα συνήθως. Τότε εκείνη αποφάσισε να μου εξηγήσει τι είχε συμβεί.

Μου μίλησε για τον Σωτήρη Σώμα που στο άκουσμα του ονόματός του χαμογέλασα χαιρέκακα πιστεύοντας ότι είχα πέσει μέσα στην πρόβλεψή μου για τον προσωπικό γυμναστή. Τελικά, ο Σωτήρης Σώμα ήταν γιος της μαγείρισσά της. Ένα, μόλις 17 ετών, μελαχροινό αγόρι και είχε μεγαλώσει σχεδόν, στη βίλα τους. Ποτέ δεν του είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία η Άσχημη Αφροδίτη αλλά τον τελευταίο χρόνο που είχε γίνει πλέον άντρας, όταν τον πετύχαινε στη κουζίνα, να βοηθάει τη μάνα του στο μαγείρεμα την ερέθιζε σε σημείο που έπρεπε να περάσει την υπόλοιπη μέρα της στο τζακούζι ώστε να απαλλαχθεί από αυτό το έντονο θέλω της που έκανε το όλο της το κορμί να ριγά και να διαστέλλεται.

Κι ένα απόγευμα που ο Σκληρός Αγάθωνας, ο άντρας της, έλειπε σε Συμβούλιο, εκείνη αποφάσισε να αμολήσει ελεύθερο τον πόθο που ένοιωθε για τον νεαρό με μόνο μάρτυρα το Ψάρι που δεν έβγαινε ποτέ από το δωμάτιό της. Όπως ακριβώς το είχε φανταστεί, ο Σωτήρης Σώμα ήταν προικισμένος με, εκτός από ένα υπερμέγεθες μόριο και με την έμφυτη ικανότητα της γνώσης χρησιμότητάς του κι αυτό το ταλέντο ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον για την Άσχημη Αφροδίτη που τόσα χρόνια δίπλα στον Σκληρό Αγάθωνα, είχε ξεχάσει τι θα πει πραγματικό σεξ.

Αυτό ήταν το τίμημα που πλήρωνε για τον γάμο-συμφωνία με τον επιχειρηματία προκειμένου να μην μείνει στο ράφι όπως η φίλη της Ξινή Ροξάνη που από τότε που απέρριψε την πρόταση του Νίκου Μεγαλέμπορα -κανείς δεν ξέρει τι της είχε βρει!- κανείς ποτέ δεν είχε ζητήσει το χέρι της μα ούτε και κανένα άλλο μέρος του σώματός της κι έτσι η καημένη εξαγόραζε ηδονή από τα sex shop και τα escort boys της πόλης, στα οποία και ήταν πασίγνωστη.

Όλα κυλούσαν όμορφα, γλυκά και ηδονικά και η Άσχημη Αφροδίτη καλοπερνούσε κατά όπως δήλωνε μέχρι την ημέρα που ο Σωτήρης Σώμα έφυγε για ένα διήμερο ταξίδι δήθεν να πάει να δει τον πατέρα του στο χωριό και γύρισε με ένα σημάδι στο λαιμό από εκείνα που μάταια προσπαθεί κανείς να καλύψει με make-up και πούδρα ακόμα κι αν είναι από τον ακριβότερο οίκο καλλυντικών του κόσμου!

Εκείνη φυσικά ζήλεψε αλλά δεν θέλησε να του το δείξει. Απλά, έβαλε κάποιον υπάλληλό της να παρακολουθήσει στενά τις κινήσεις του Σωτήρη Σώμα και αν τον έπιανε να την απατά, να τις έφερνε όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσε κι αν ήταν δυνατόν, φωτογραφικό υλικό. Επιθυμούσε πολύ να μάθει σε ποια άλλη χάριζε το κορμί του ο εραστής της. Να δει το πρόσωπό της το οποίο ήδη το φανταζόταν χαρακωμένο από τη λεπίδα ενός άλλου υπαλλήλου που είχε προσλάβει ειδικά, για τις δύσκολες δουλειές.

Ήταν πανεύκολο να ανακαλυφθεί η παράλληλη σχέση του Σωτήρη Σώμα. Ο πιστός υπάλληλος σε τρεις μέρες από την ανάθεση της δουλειάς, εναπόθεσε στα χέρια της Κυρίας του, το φάκελο με τις φωτογραφίες. Εκείνη που περίμενε να δει πια ξετσίπωτη τον είχε μαγέψει, έμεινε στήλη άλατος καθώς από την πρώτη κιόλας φωτογραφία αντίκρυσε τον εραστή της στα τέσσερα, να δέχεται τις περιποιήσεις του συζύγου της και να δείχνει να το απολαμβάνει πραγματικά.

Οι άντρες της λοιπόν, την απατούσαν. Και την απατούσαν μεταξύ τους. Δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει, να κλάψει και με ποιον από τους δυο έπρεπε να τα βάλει. Είχε καταλάβει από παλιά πως ο άντρας της κοίταζε με λαχτάρα τα νεαρά αγόρια αλλά δεν περίμενε πως θα έβαζε χέρι και στο δικό της την ώρα που εκείνη χτυπιόταν στα γυμναστήρια ώστε να διατηρήσει τη φόρμα και τη σφρυγηλότητά της!

Σκέφτηκε να τους εκδικηθεί. Να τα πει όλα στη μαγείρισσα και να της τον δώσει πακέτο για το χωριό τους στο ξερονήσι. Έτσι όμως θα έχανε τις υπηρεσίες του γιου της αλλά κυρίως την εξαιρετική μαγειρική της. Και δεν μίλησε. Με την δική μου προτροπή, τους κάλεσε και τους δυο και το συζήτησαν πολιτισμένα. Όρισαν μέρες και ώρες που θα μοιραζόταν ο καθένας με τον κοινό εραστή τους και του έδωσαν ρεπό για κανένα εξτραδάκι. Του έφτιαξαν δικό του δωμάτιο δίπλα από το δικό τους και του επέτρεψαν να κυκλοφορεί με το κάμπριο της Άσχημης Αφροδίτης, όποτε εκείνη δεν το χρειαζόταν.

Ωστόσο, μια Κυριακή μεσημέρι, ο Σωτήρης Σώμα ήρθε και με πήρε με τη limo από το σπίτι και πήγαμε για ουζάκια στο Λαγονήσι...