Δεν τα πάω πολύ καλά με τις "ειδικές" και "παγκόσμιες" ημέρες. Όχι από σνομπισμό και κουραφέξαλα. Απλά γιατί δεν θεωρώ πως χρειάζεται ειδική ημέρα για να θυμόμαστε μια ασθένεια, ένα πρόσωπο, μια ομάδα ανθρώπων, μια αξία ή οτιδήποτε άλλο.
Και για την "Ημέρα Ποίησης", δεν θα κάνω εξαίρεση. Η ποίηση υπάρχει πάντα και παντού, στα μέσα και στα έξω μας. Δεν είναι βέβαια πάντα εκείνη η λυτρωτική που θα επιθυμούσαμε, ίσως, αλλά στην πραγματικότητα, η πλειοψηφία των ποιητών δεν φημίζεται για την φωτεινή πλευρά της κι αυτό είναι κάτι που μπορεί κανείς, εύκολα να το διαπιστώσει.
Μια τόσο όμορφη μέρα όμως, σαν τη σημερινή και με την εαρινή ισημερία να μας φέρνει ένα βήμα ακόμα πιο κοντά στο καλοκαιράκι, ένα ποίημα επιβάλλεται. Ή σχεδόν επιβάλλεται! Και είναι αφιερωμένο ιδιαιτέρως, στην αγαπημένη μου φίλη Χ. που μιλήσαμε το πρωί μετά από αρκετό καιρό.
Καλή μας Άνοιξη, λοιπόν!
Διονυσίου Σολωμού: Απόσπασμα άγνωστου ποιήματος (Carmen Seculare)
1.
Όξω ανεβοκατέβαινε το στήθος, αλλά μέσα
Aνθίζει με τους κρίνους του παρθενικός ο κόσμος.
Aυγή ’ναι κι’ άστραφτε γλυκά σα στην αρχή της πλάσης,
Kι’ εκράτουνε τα κάτασπρα ποδάρια στη δροσιά της.
2.
Kρατεί στο χόρτο τα κεριά, κεριά κομματιασμένα·
Oυρανός δένεται και γη στην όμορφη ματιά της.
3.
Δεν είναι χόρτο ταπεινό, χαμόδεντρο δεν είναι·
Bρύσες απλώνει τα κλαδιά το δέντρο στον αέρα·
Mην καρτερής εδώ πουλί, και μη προσμένης χλόη·
Γιατί τα φύλλ’ αν είν’ πολλά, σε κάθε φύλλο πνεύμα.
Tο ψηλό δέντρ’ ολόκληρο κι’ ηχολογά κι’ αστράφτει
M’ όλους της τέχνης τους ηχούς, με τ’ ουρανού τα φώτα.
Σαστίζ’ η γη κι’ η θάλασσα κι’ ο ουρανός το τέρας,
Tο μέγα πολυκάντηλο μες στο ναό της φύσης,
Kι’ αρμόζουν διάφορο το φως χίλιες χιλιάδες άστρα,
Xίλιες χιλιάδες άσματα μιλούν και κάνουν ένα.
Στο δένδρο κάτου δέησην έκαμ’ η βοσκοπούλα·
T’ άστρα γοργά τη δέχτηκαν καθώς η γη τον ήλιο.
Tα Σεραφείμ εγνώρισαν το βάθος της αγάπης,
Kι’ ολόκληρ’ η Παράδεισο διπλή Παράδεισό ’ναι.
Ποιος είχε πει που σούμελλε, πέτρα, να βγάλης ρόδο;
.
Aλλά πού τώρα βρίσκονται τα κάτασπρα ποδάρια;
Πού ’ναι το στήθος τ’ όμορφο που τέτοιους κόσμους έχει;
Στ’ αμπέλ’ η κόρη κάθεται και παίζει με τ’ αρνί της.
(Αγαπημένη Χ. ελπίζω να το δεις αλλά κι αν όχι, η σκέψη μου είναι πάντα κοντά σου! Τα υπόλοιπα, από κοντά! Φιλιά!)
Και για την "Ημέρα Ποίησης", δεν θα κάνω εξαίρεση. Η ποίηση υπάρχει πάντα και παντού, στα μέσα και στα έξω μας. Δεν είναι βέβαια πάντα εκείνη η λυτρωτική που θα επιθυμούσαμε, ίσως, αλλά στην πραγματικότητα, η πλειοψηφία των ποιητών δεν φημίζεται για την φωτεινή πλευρά της κι αυτό είναι κάτι που μπορεί κανείς, εύκολα να το διαπιστώσει.
Μια τόσο όμορφη μέρα όμως, σαν τη σημερινή και με την εαρινή ισημερία να μας φέρνει ένα βήμα ακόμα πιο κοντά στο καλοκαιράκι, ένα ποίημα επιβάλλεται. Ή σχεδόν επιβάλλεται! Και είναι αφιερωμένο ιδιαιτέρως, στην αγαπημένη μου φίλη Χ. που μιλήσαμε το πρωί μετά από αρκετό καιρό.
Καλή μας Άνοιξη, λοιπόν!
Διονυσίου Σολωμού: Απόσπασμα άγνωστου ποιήματος (Carmen Seculare)
1.
Όξω ανεβοκατέβαινε το στήθος, αλλά μέσα
Aνθίζει με τους κρίνους του παρθενικός ο κόσμος.
Aυγή ’ναι κι’ άστραφτε γλυκά σα στην αρχή της πλάσης,
Kι’ εκράτουνε τα κάτασπρα ποδάρια στη δροσιά της.
2.
Kρατεί στο χόρτο τα κεριά, κεριά κομματιασμένα·
Oυρανός δένεται και γη στην όμορφη ματιά της.
3.
Δεν είναι χόρτο ταπεινό, χαμόδεντρο δεν είναι·
Bρύσες απλώνει τα κλαδιά το δέντρο στον αέρα·
Mην καρτερής εδώ πουλί, και μη προσμένης χλόη·
Γιατί τα φύλλ’ αν είν’ πολλά, σε κάθε φύλλο πνεύμα.
Tο ψηλό δέντρ’ ολόκληρο κι’ ηχολογά κι’ αστράφτει
M’ όλους της τέχνης τους ηχούς, με τ’ ουρανού τα φώτα.
Σαστίζ’ η γη κι’ η θάλασσα κι’ ο ουρανός το τέρας,
Tο μέγα πολυκάντηλο μες στο ναό της φύσης,
Kι’ αρμόζουν διάφορο το φως χίλιες χιλιάδες άστρα,
Xίλιες χιλιάδες άσματα μιλούν και κάνουν ένα.
Στο δένδρο κάτου δέησην έκαμ’ η βοσκοπούλα·
T’ άστρα γοργά τη δέχτηκαν καθώς η γη τον ήλιο.
Tα Σεραφείμ εγνώρισαν το βάθος της αγάπης,
Kι’ ολόκληρ’ η Παράδεισο διπλή Παράδεισό ’ναι.
Ποιος είχε πει που σούμελλε, πέτρα, να βγάλης ρόδο;
.
Aλλά πού τώρα βρίσκονται τα κάτασπρα ποδάρια;
Πού ’ναι το στήθος τ’ όμορφο που τέτοιους κόσμους έχει;
Στ’ αμπέλ’ η κόρη κάθεται και παίζει με τ’ αρνί της.
(Αγαπημένη Χ. ελπίζω να το δεις αλλά κι αν όχι, η σκέψη μου είναι πάντα κοντά σου! Τα υπόλοιπα, από κοντά! Φιλιά!)
