Για την Ελευθερία μας

Μεγαλοβδόμαδο, λοιπόν. Περνάει ο καιρός, πότε γρήγορα και πότε αργά. Πότε δύσκολα και πότε εύκολα. Μεγαλοβδόμαδο.Η αδερφή μου μού είπε "Μεγάλη Εβδομάδα των παθών και των λαθών" και μου άρεσε.

Μου αρέσει το Πάσχα, το έχω ξαναγράψει αρκετές φορές. Όλη αυτή η αναγέννηση της Φύσης, ο συμβολισμός του Θείου Δράματος, η έλευση του καινούργιου, το φως, το μεγάλωμα της ημέρας, τα χρώματα, τα αρώματα τα έθιμα (αντέτια αγαπημένα!).

Μεγαλοβδόμαδο έχουν συντελεστεί μερικά από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου: Η απώλεια ενός πολυαγαπημένου μου προσώπου αλλά και η γέννηση της μικρής μας Ελευθερίας.

Την Μ. Παρασκευή, η Ελευθερία θα γίνει τριών ετών κι αν με ρωτήσεις να σου πω πως πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από τότε που πρώτη φορά την αντίκρισα στα χέρια του μαιευτήρα, δεν ξέρω να σου πω!

Σίγουρα ξέρω όμως, πως για το σύντροφό μου και εμένα, η Ελευθερία ήταν ένα δώρο ζωής που ήρθε στην πιο κατάλληλη χρονική στιγμή, μιας και οι δύο νοιώθαμε απόλυτα ώριμοι για να υποδεχτούμε ένα δεύτερο παιδί, και με τη γέννησή της μας έδωσε -εκτός από χαρά- και ελπίδα σε μια περίοδο που την χρειαζόμασταν όσο τίποτε άλλο!

Ακόμα, ξέρω σίγουρα πως ο ερχομός της, έκλεισε  και επισφράγισε  τον κύκλο της οικογένειάς μας που χωράει μέσα του όλη την αγάπη, τη φροντίδα, την έννοια, την αφοσίωση, την πίστη και πολλά άλλα, και των τεσσάρων μελών που την αποτελούν προς εμάς τους ίδιους αλλά και προς τα έξω. 

Νοιώθω ευτυχής και πλήρης για τον κύκλο αυτό. Ξέρω πως θέλει κόπο και διαρκή φροντίδα για να διατηρηθεί άρρηκτος. Βλέπω όμως τα χαμόγελα και τα χαρούμενα μάτια των δύο μικρότερων μελών και παίρνω δύναμη για να συνεχίσω να τροφοδοτώ τον κύκλο μας και λέω μέσα μου: "σίγουρα κάτι κάνουμε σωστά, δεν μπορεί!". Τα μάτια και τα χαμόγελα των παιδιών, δεν λένε ποτέ ψέματα, πρόσεξέ τα και θα καταλάβεις.

Εύχομαι τούτο το Πάσχα, όλα τα παιδιά του κόσμου να έχουν την ευκαιρία να χαμογελάσουν, να έχουν την ευκαιρία να αγαπηθούν, να νοιώσουν φροντίδα και χάδι αληθινό, να μη χρειαστεί να κλάψουν γιατί τους λείπει η τροφή, η στέγη, η αγάπη, η ασφάλεια. 

Εύχομαι ακόμα, στη μικρή μας Ελευθερία, να είναι πάντα υγιής σε όλα της! Να λάμπουν χαρούμενα τα μάτια της και να έχει την τύχη που αξίζει σε κάθε παιδί! Να είναι το φως το ανοιξιάτικο, που μας ζεσταίνει τα φυλλοκάρδια και η μυρωδιά χιλίων αγριολούλουδων που θεραπεύει την ύπαρξή μας!

Όνειρο, η έξοδος τσι Αγορές! (Το έγλεπα το όνειρο το έγλεπα το θάμα!)

Άκου να σε χαρώ ένα όνειρο που έγλεπα εψές!

Εκαθόμουνα λέει και θάμαζα τη μπελέτσα μου σε έναν καθρέφτη και σ' ένα καιρό ακούω φασαρία όξω στη μπασία. Κοζάρω από το παρεθύρι και γλέπω το σέμπρο μας μ' έναν βαστάζο που έφερνε  νοβιτά. "Ετοιμαστείτε, θα βγουμε όξω, τσι Αγορές!", έλεε.

Κάνω έτσι, ανοίγω το παρεθύρι, τσι ρωτάω:"Ορέ βεραμέντε θα βγουμε ή μπαρτζολετάρεις;". "Μα τ' Άγιο Λείψανο, ναίσκε Κυρά μου! Όρντινα του Πρεβεδούρου να ετοιμαστούμε ούλοι μας!", μου λέει εκειός, ο βαστάζος και πως να μην τον αφιδευτώ, με τέτοιο όρκο; Να χαρείς!

Φωνάζω τση Πηγής, τση δούλας μου, τση δίνω και ρεγάλο να τσι πάει για τη νοβιτά, βεραμέντε, δελέγκου και μετά ευτούνοι, πάνε καλιά τσους κι η Πηγούλα που τον αγάπαε τον βαστάζο τσι φώναζε: "Μπαμπάκια η ρούγα σας!".

Έρχεται απάνου  η Πηγή, τηνε βάνω με πλένει, με σενιάρει, φωνάζει και τον Άντζουλο να ετοιμάσει τη λεντίκα μου, να βγω κι εγώ στον Πλατύφορο για τσι αγορές.

Σ' ένα καιρό, ξεκινάμε με τσι λεντίκες και από τα άλλα αρχοντικά το γύρω και επηγαίναμε στο Φόρο. Κάνω έτσι να σιάξω τα βελέσια μου, να 'μαι σεστάδα, τι να ειδώ; Ξεκουρβουλωμάρα! Δεν εφόρια παπούτσια, εφόρια κάτι κλαρόνια τρούπια! Κόβω ένα σάρτο όξω από τη λεντικά και μπαίνω σε μία καντουνάδα αλλά δεν ημπόρια να τρέξω με τα κλαρόνια!

Και να 'ναι, τσι παραθύρες κόσμος και να γελάει μ' εμένανε που έτρεχα μήτε μουρλή να πάω στο αρχοντικό μου και να με κογιονάρουνε! Από ένα δίπατο μου 'ρθε και καθικιά μες στα μούτρα κι από ένα άλλο, μου κάμανε το βελέσι μουσκίδια, με μπροκολόζουμο. Κι όλο εγελάγανε με το κάζο μου!

Φτάνω με τα πολλά στο αρχοντικό να βρω την Πηγή να τηνε τσουρομαδήσω που μ' άφηκε και βγήκα όξω με τα κλαρόνια τσης. Πουθενά η βουρλισμένη, εκρυβότουνα! Τηνε βρίσκω στο κατώι, κρυμμένη, πάω να τση δώκω χαρμπετία, "Μη με βαρείς Κυρά μου, να χαρείς ό,τι αγαπάς!", μου λέει το έρμο θυληκό και τηνε λυπήθηκα γιατί είμαι και πονετικιά κι ευτούνη κομμάτι σενσάδα,  ο διάσκαντζος! 

 Έδωκα τόπο τση οργής μου και πισωπλάτησα να πάω στην κάμαρά μου κι εκείνη τη στιγμή, ακούω την Πηγούλα  με ατζάρντο: "Κυρά μου, ήθελες άστε ντουε να βγεις τσι αγορές και δεν εγνοιάστηκες αν είσαι ποδεμένη μήτε αν είναι η νοβιτά βέρα ή σε κογιονάρουνε ο σέμπρος και ο βαστάζος...". Κι έδε κει εκατάλαβα την πάρτε που μου εκάμανε, σέμπρος, βαστάζος και μην το γελάς, ακόμα κι εκειός ο ίδιος ο Πρεβεδούρος!

"Α μόντε!" εφώναξα και ξύπνησα από το σκόρσο! Κι όποιος νογάει  και είναι γκιούστος, τονε παρακαλώ να μου το εξηγήσει τ' όνειρο! Γιατί, μεγάλη σύγχηση έλαβα και με ζώνουνε τα φίδια μην πα' και μου βγει!