Ο λαγός κι η μπροκολίνα

Κάθε μέρα στο καφενείο τσι φλόμωνε ούλους στο ψέμα! Όπως τονε βλέπανε να πλησιάζει, "αριβάρισε ο ψεύτης" ηλέγανε. Ούλοι όμως άκουγαν τσι ιστορίες του σιωπηλοί τόμου τα ψέμματά του τα έλεγε όμορφα.

Μια μέρα όπου εκαθάντουνα στο καφενείο, είπε:
"Ακούτε παιδία ένα παράτο! Επήγα για τρυγόνια τσι άλλες και δεν ήτουνα τσίπουτες! Ορέ δεν είδα ούτε πούπουλο! Εκαθόμουνα το λοιπό έδε κει στο πόστο και εκοίταα προς τα κάτου προς τον λόγγο και λέω, τι να κάμω να περάσει κομμάτι η ώρα; Κοιτάω ένα γύρο ήτουνα κάτι πέτρες μεγάλες, λέω, θα σπρώξω καμία προς τα κάτου αν δω πούθε να φτάνει. Αμποσάω μία με δύναμη, αμολιέται στην κατηφοριά και επήαινε. Περνάει ένα σκίνο, περνάει δεύτερο, στον τρίτο ακούω ένα "άου, άου". Πάω κοντά, τι να ειδώ; Ένας λαγός σκοτωμένος μες στον σκίνο! Ένα θερίο! Τον επήγα τση γυναίκας και τον έκαμε σάρτσα!"

Kανείς δεν εμίλησε αλλά ούλοι λέγανε μέσα τσους για τον μπαγάσα που τσου αμπόλησε τέτοιο ψέμα.

Παραπέρα εκαθόντουνα ένας άλλος που άκουγε με προσοχή και άρχισε να μιλεί.
"Βρε παιδία, να σας πω εγώ τι μου σύμβηκε; Όξω από τον σταύλο που έχουμε τα ζωντανά, επέταγα τσι κροπίες κι ήρθανε κι εφτάσανε ίσα με τη σκέπαση. Πάω ένα πρωί και τί να ειδώ; Απάνω ψηλά στην κορυφή είχε φυτρώσει μία μπροκολίνα. Κι όλο εμαγάλωνε ώσπου εθέωσε και είπα αν τηνε κόψω. Έφερα λοιπόν το πριγιόνι και με τσι γιους μου εκόβαμε και εφορτώναμε το κάρο. Δυόμιση καρίες εφορτώσαμε κι ετρώαμε ένα μήνα από δαύτο!"
Ο πρώτος, ο γνωστός ψεύτης, μετά από αυτό εσηκώθηκε κι έφυγε προσβεβλημένος ότι ο άλλος είχε πει μεγαλύτερο ψέμα από δαύτονε. Κι όταν έφτασε στην πόρτα του καφενείου, εγύρισε προς το μέρος του δεύτερου και του είπε: "Όρσε μες στα μάτια σου που ήρθες να μας πεις τέτοια ψέμματα!".

(Η μάντσια είναι αληθινή και μου την διηγήθηκε ο πατέρας μου. Τα ονόματα παραλείφθηκαν για ευνόητους λόγους.)

Ρόλοι

 

 

Ήξερα ένα αγόρι που δεν είχε όνειρα. Έτσι, δεν είχε καμία ανάγκη να ζήσει τα όνειρά του.

Του άρεσε όμως να ζει σενάρια από ταινίες και στίχους από τραγούδια. Έστηνε σκηνές και τις έπαιζε χωρίς -απαραίτητα- να έχει την έγκριση των άλλων. Μάλλον, ποτέ δεν αποκάλυπτε τα σχέδιά του. Το είχε κάνει τρόπο ζωής, να ζει τα σενάρια, τους στίχους.

Κι ήταν κάπως μπλαζέ και κάπως "λούζερ" και πάντα περίεργος. Δημιουργούσε ένα μυστήριο η συμπεριφορά του, ένα γοητευτικό μυστήριο. Όποια εμπλεκόταν μαζί του, με τον οποιοδήποτε τρόπο, ανίκανη εκ των πραγμάτων να καταλάβει τι σχεδίαζε, τον ερωτευτόταν. Ήταν διαφορετικός.

Έστηνε συχνά τους άλλους στα ραντεβού που με κόπο κανόνιζαν μαζί του και μετά έβρισκε ευφάνταστες δικαιολογίες. Τραγικά συμβάντα για τα οποία δεν υπήρχε περιθώριο γκρίνιας. 

Ένας ρόλος όλη του η ζωή, σε χιλιάδες καθημερινές πράξεις αλλά μανιέρα. Τι να το κάνεις; Αν συναναστρεφόσουν καιρό μαζί του και αφού υποχωρούσε το γοητευτικό μυστήριο από την κρίση σου, ερχόσουν αντιμέτωπος με το ψέμα του που όμως γι' αυτόν ήταν η πραγματικότητά του. Η απόλυτη πραγματικότητά του.

Σκέφτηκα κάποια στιγμή να του μιλήσω γι' αυτό. Δεν το έκανα ποτέ. Άφησα να χαθούμε, τροφοδοτώντας έτσι κάποιο από τα σενάριά του που είχαν πάντα να κάνουν με ματαίωση, με βαθιά μελαγχολία. Αυτό, ήξερα καλά, πως τον έτρεφε. Ωστόσο, δεν γκρίνιαζε ποτέ για τίποτα. Τα αποδεχόταν όλα στοϊκά, μοιρολατρικά μάλλον. Κι εκεί που δεν το περίμενε κανείς, έκανε κάτι τρελό. Κάτι μη αναμενόμενο. Κι αυτό στα πλαίσια του ρόλου. Τι να το κάνεις;

Δεν έχω ιδέα πια που βρίσκεται και τι κάνει. Δεν έχω ιδέα πια, τι ρόλο παίζει. Δεν θέλω να έχω ανάμιξη στα έργα του.