Ήξερα ένα αγόρι που δεν είχε όνειρα. Έτσι, δεν είχε καμία ανάγκη να ζήσει τα όνειρά του.
Του
άρεσε όμως να ζει σενάρια από ταινίες και στίχους από τραγούδια. Έστηνε
σκηνές και τις έπαιζε χωρίς -απαραίτητα- να έχει την έγκριση των άλλων.
Μάλλον, ποτέ δεν αποκάλυπτε τα σχέδιά του. Το είχε κάνει τρόπο ζωής, να
ζει τα σενάρια, τους στίχους.
Κι ήταν κάπως μπλαζέ και κάπως
"λούζερ" και πάντα περίεργος. Δημιουργούσε ένα μυστήριο η συμπεριφορά
του, ένα γοητευτικό μυστήριο. Όποια εμπλεκόταν μαζί του, με τον
οποιοδήποτε τρόπο, ανίκανη εκ των πραγμάτων να καταλάβει τι σχεδίαζε,
τον ερωτευτόταν. Ήταν διαφορετικός.
Έστηνε συχνά τους άλλους
στα ραντεβού που με κόπο κανόνιζαν μαζί του και μετά έβρισκε ευφάνταστες
δικαιολογίες. Τραγικά συμβάντα για τα οποία δεν υπήρχε περιθώριο
γκρίνιας.
Ένας ρόλος όλη του η ζωή, σε χιλιάδες καθημερινές
πράξεις αλλά μανιέρα. Τι να το κάνεις; Αν συναναστρεφόσουν καιρό μαζί
του και αφού υποχωρούσε το γοητευτικό μυστήριο από την κρίση σου,
ερχόσουν αντιμέτωπος με το ψέμα του που όμως γι' αυτόν ήταν η
πραγματικότητά του. Η απόλυτη πραγματικότητά του.
Σκέφτηκα
κάποια στιγμή να του μιλήσω γι' αυτό. Δεν το έκανα ποτέ. Άφησα να
χαθούμε, τροφοδοτώντας έτσι κάποιο από τα σενάριά του που είχαν πάντα να
κάνουν με ματαίωση, με βαθιά μελαγχολία. Αυτό, ήξερα καλά, πως τον
έτρεφε. Ωστόσο, δεν γκρίνιαζε ποτέ για τίποτα. Τα αποδεχόταν όλα στοϊκά,
μοιρολατρικά μάλλον. Κι εκεί που δεν το περίμενε κανείς, έκανε κάτι
τρελό. Κάτι μη αναμενόμενο. Κι αυτό στα πλαίσια του ρόλου. Τι να το
κάνεις;
Δεν έχω ιδέα πια που βρίσκεται και τι κάνει. Δεν έχω ιδέα πια, τι ρόλο παίζει. Δεν θέλω να έχω ανάμιξη στα έργα του.
