Με μισείς;

Από το μεσημέρι, τριγυρνάει στο μυαλό μου ένα τραγούδι του Morrissey. Μπορεί να ήταν φυσική συνέχεια των γεγονότων της ημέρας ή ίσως μιας πολύ σημαντικής -για εμένα- μεσημεριανής συζήτησης. Μιας συζήτησης από εκείνες που προσφέρουν ανακούφιση και λύτρωση ίσως, χωρίς να είναι καθόλου -το ύφος τους- ανακουφιστικό. Τουναντίον θα έλεγα! Βέβαια, πάντα έχει να κάνει με το τι θεωρεί ο καθένας ανακουφιστικό ή λυτρωτικό και ως γνωστόν, αυτά τα θέματα είναι εντελώς υποκειμενικά, πέρα βέβαια, από αυτό που ονομάζουμε "γενικώς αποδεκτό".

Το τραγούδι αυτό, έχει τίτλο I have forgiven Jesus (Έχω συγχωρέσει τον Χριστό) που ακούγεται ως "βλασφημία", εντούτοις δεν είναι. Ίσως πάλι, κάποιοι που γνωρίζουν ότι ο Morrissey είναι ομοφυλόφιλος, βιαστούν να συμπεράνουν, πως είναι η έκφραση του θυμού ενός ανθρώπου, γεννημένου λάθος. Γιατί κι η φύση συχνά κάνει λάθη κι είναι δύσκολος αυτός ο εκγλωβισμός μιας προσωπικότητας σε ένα λάθος σώμα, ξένο εντελώς προς την ιδιοσυγκρασία του. Και πάλι, δεν θεωρώ πως είναι η κραυγή μιας "καταπιεσμένης αδερφής" προς τον Θεό. Κρύβουν άλλα πράγματα αυτοί οι στίχοι ακόμα κι αν συμπεριλαμβάνεται και το "παράπονό" του.

Αφήνω όμως τους στίχους και τη μουσική να μιλήσουν, σε όσους θέλουν να ακούσουν...

I was a good kid
I wouldn't do you no harm
I was a nice kid
With a nice paper-round

Forgive me any pain

I may have brung to you

With God's help I know

I'll always be near to you

But Jesus hurt me

When he deserted me, but

I have forgiven Jesus

For all the desire

He placed in me when there's nothing

I can do

With this desire

I was a good kid

Through hail and snow I'd go

Just to moon you

I carried my heart in my hand

Do you understand?Do you understand?

But Jesus hurt me

When he deserted me, but

I have forgiven Jesus

For all of the love

He placed in me

When there's no-one I can turn to with this love

Monday - humiliation

Tuesday - suffocation

Wednesday - condescension

Thursday - is pathetic

By Friday life has killed me

By Friday life has killed me
(Oh pretty one, Oh pretty one)

Why did you give me

So much desire?

When there is nowhere

I can go To offload this desire

And why did you give me So much love

In a loveless world

When there's no one I can turn to

To unlock all this love

And why did you stick me

in Self-deprecating bones and skin

Jesus - do you hate me?

Why did you stick me in

Self-deprecating bones and skin

Do you hate me? do you hate me? Do you hate me? do you hate me? Do you hate me?

Ενοχή

Και ξαφνικά, έπιασαν οι ζέστες!

Αγαπώ το καλοκαίρι. Όλες τις εποχές τις αγαπώ. Την κάθε μία για έναν διαφορετικό λόγο. Η ζέστη όμως, με κουράζει. Μου ρίχνει την πίεση και με κάνει να σέρνομαι. Τα τονωτικά, συμπληρώματα διατροφής, δεν βλέπω να βοηθούν. Δεν είναι ψυχοσωματικό! Έχω καλή διάθεση κι αισθάνομαι πολλή δυνατή, ψυχικά.

Θα ήθελα να μπορούσα να αράζω όλη μέρα σε μια παραλία. Να φτιάχνω πυργάκια στην άμμο με το μικρό μου και να τρώμε καρπούζι. Να διαβάζω κάτω από τη σκιά της ομπρέλλας, όμορφα βιβλία. Να χαλαρώνω με τον ήχο της θάλασσας.

Θα προτιμούσα να μην δούλευα το καλοκαίρι. Ή, αν ήταν δυνατόν, να δούλευα λιγότερες ώρες. Να περνάω τα βράδια μου, μέχρι αργά, στη βεράντα. Με μουσικές που αγαπώ και με δροσερό λευκό κρασί στο ποτήρι. Με τη συντροφιά του αγαπημένου μου. Χωρίς πολλά λόγια, μόνο απαλά αγγίγματα και δυνατά βλέμματα.

Θα ήθελα να με ξυπνάει το πρωί μια ηλιαχτίδα, ζεστή και τρυφερή σαν χάδι. Να σηκώνομαι γεμάτη ενέργεια και η ζέστη να μην μου βάζει βαρίδια στα πόδια.

Μα τι εγωισμός! Να μιλά κανείς μόνο για τις ανάγκες του, όταν αλλού πεθαίνουν από πείνα παιδιά. Τι πολυτέλεια, να μπορείς να ασχοληθείς με μικροπράγματα, όταν αλλού δεν έχουν ένα κεραμίδι να βάλουν από κάτω το κεφάλι τους. Τι ειρωνία, να αγαπάς και να αδιαφορείς για άλλα σημαντικά, όταν αλλού σκοτώνονται χωρίς λόγο και να γράφεις χαζοστιχάκια, σαν μαθητριούλα που ερωτεύεται πρώτη φορά. Και τι ενοχή, να μην μπορείς να νιώσεις ένοχα για τίποτα από όλα αυτά...

Της θαλάσσης κύματα,
αενάως μπερδεμένα με λογιών ασμάτια
Είδωλα

Του μυαλού λουλούδια άγουρα
ψάχνουν φως για να προσφέρουν
την ουράνια ευωδία...

Υπάρχει ζωή στον Άρη;

Με πανηγυρισμούς, μεγαλύτερους σε ένταση κι ενθουσιασμό από εκείνους της Καλομοίρας που κατέλαβε την τρίτη θέση στη Γιουροβίζιον, αντέδρασε η NASA, μετά την προσεδάφιση του μη επανδρωμένου σκάφους Φοίνιξ, στον Κόκκινο Πλανήτη Άρη.

Από τις έρευνες, προβλέπεται να έρθουν στο φως, πλήθος ευρημάτων επιστημονικού μα και γενικότερου ενδιαφέροντος. Οι επιστήμονες, κάνουν λόγο για στρώμα πάγου που βρίσκεται κάτω από το έδαφος του Άρη καθώς και πλήθος μικροοργανισμών που θα επιβεβαιώσουν τη βασική πεποίθηση, πως ο άνθρωπος δεν είναι μόνος του στο Σύμπαν!Με αγωνία αναμένεται η ανακάλυψη κι άλλων στοιχείων για την επιβεβαίωση της εξωγήινης ζωής, όπως:

- Το χαμένο αρχείο του θείου Τάκη, που περιλαμβάνει πλήθος περιοδικών για ενήλικες (ΤΑΡΑΤΑΤΑ, PLAYBOY, MAD, ΒΑΒΕΛ, ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΑΣ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ & ΕΓΩ, ΚΑΝΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ κ.ά.)

- Μονές κάλτσες, διαφόρων ειδών και σχεδίων τις οποίες, μέχρι πρότινος, απλά νομίζαμε ότι τις κατάπιε το πλυντήριο ή πως μας τις έκλεβε ο περίεργος γείτονας απέναντι, που ως γνωστών είναι και πολύ φετιχιστής, αν κρίνουμε από τα φούξια στρινγκ που φοράει στο κεφάλι του, όποτε βλέπει μπάλα στην TV.

- Πλαστικά μπουκάλια με ηλιέλαιο που αντικαταστάθηκαν από μοχθηρά εξωγήινα όντα, με επικίνδυνο ορυκτέλαιο καθώς επίσης και τα χαμένα(;) μπουκάλια με το ορυκτέλαιο, που εξαφανίστηκαν από τα ράφια μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ.

- Το φανελάκι του παππού, που το έχασε μυστηριωδώς, πέρυσι στη λίμνη της Βουλιαγμένης, στην κοπή της πίτας των χειμερινών κολυμβητών.

- 10 τόνους βιολογικής φακής, που χάθηκε πρόσφατα, πριν προλάβει να φτάσει στα σημεία πώλησης.

- Μικροαντικείμενα, ευτελούς χρηματικής αξίας, μα μεγάλης συναισθηματικής όπως: φο - μπιζού, μπρελόκ με τον Ταζ, λίμες νυχιών, κοκαλάκια για τα μαλλιά, αναπτήρες bic, καπάκια από αναψυκτικά, χαρτάκια post-it, μαγνητάκια από ψυγεία, κουμπιά από ρούχα, ευχετήριες κάρτες, κομπολόγια, ζάρια, κεριά (και λιβάνια), γυαλινόροι, playmobil, cd, γυαλιά ηλίου από το περίπτερο και πλήθος άλλων.

Φήμες που κάνουν λόγο, για το ενδεχόμενο να βρεθούν κρυμμένα πετρελαιοδολάρια καθώς και στοιχεία για την τρομοκρατική επίθεση με ρουκέτα, στην Αμερικανική Πρεσβεία πέρυσι στην Αθήνα, παραμένουν ανεπιβεβαίωτες.

Δράττομαι της ευκαιρίας και απευθύνω προσωπική έκκληση προς τους επιστήμονες, αν βρεθεί εκείνος ο φελλός από τη σαμπάνια που ήπιαμε όταν πήρε η Ελλάδα το EURO, να μου το ταχυδρομήσουν στη δ/νση του σπιτιού μου, διότι τον αναζητά απεγνωσμένα ο Σάββας. Ευχαριστώ!

Μαθαίνω πριν λίγο, από το αγαπημένο μου

Καλειδοσκόπιο, ότι το "Κίνημα των Ελλήνων blogger", αποφάσισε από τις 9 έως τις 11 Ιουνίου, να μην αγοράσει γάλα, προς ένδειξη διαμαρτυρίας για την συνεχή άνοδο της τιμής του. Θα ήθελα να προσθέσω στο πρόγραμμα των επόμενων κινητοποιήσεων και την αποχή των Ελλήνων blogger, από την χρησιμοποίηση χαρτιού τουαλέτας, για τουλάχιστον 4 ημέρες. Η κίνηση αυτή, θα σταθεί επικουρικά στις κινητοποιήσεις των διεθνών οικολογικών ομάδων που παλεύουν να σώσουν τα Rain Forest.

Athens, my lover!

Απογευματάκι, μπλοκαρισμένοι στη κίνηση της Αχαρνών, χαμογελώ και ρουφάω καυσαέριο από το ανοιχτό παράθυρο. Συγκρατώ τον βήχα που μου προκαλεί αυτό το κάψιμο στο λαιμό κι ανάβω αμέσως τσιγάρο.

Χαζεύω τη Βίλα Αμαλίας και σκέφτομαι πως κρατάει ακόμα, αυτή η κολόνια. Έχω κι εγώ μια chanel, δώρο από "χέρι", εδώ και δεν θυμάμαι πόσα χρόνια. Το χρώμα της έχει αλλάξει και η μυρωδιά της, δεν είναι το ίδιο έντονη.

Στο σταθμό του μετρό, στον Κεραμεικό, βρίσκω στο σταντ την LiFO, μυρίζει φρεσκοτυπωμένο χαρτί. Λίγο μετά την ξεφυλλίζω από πίσω προς τα μπρος -κακή συνήθεια- και σκαλώνω στην συνέντευξη του Στέλιου Κούλογλου. "Α ρε Στέλιο..." μονολογώ και πίνω φρέσκο χυμό πορτοκάλι, μέχρι να έρθουν οι φίλοι.

Αγκαλιές και φιλιά και ματιές χαρούμενες, ευχαριστημένες, χορτάτες. Αλλαγμένοι όλοι, προς το καλύτερο. Ωραία πράγματα. Το γλαστράκι με τον πλατύφυλλο βασιλικό που μου χάρισαν στο Butcher's shop, τον έδωσα το βράδυ σε μια αγαπημένη φίλη. Την συναντήσαμε σε μια μπυραρία στην Αλεξάνδρας. Χάρηκε πολύ.

Απίστευτο τρέξιμο, για να προλάβω όλες τις δουλειές. Αγωνία, ιδρώτας, πολλή ζέστη. Κόσμος με ζωηρό βήμα και η πρώτη καλοκαιρινή φουσκάλα στο πόδι, από το πέδιλο. Το μετρό σωτήριο για το κέντρο όπου οι πορείες συνταξιούχων, εργαζόμενων και άλλων, το κράταγαν προστατευμένο από τις επιθετικές μηχανές των μηχανοκίνητων πάσης φύσεως.

Γλάστρα με λεβάντα, σε μια -πάντα- φιλόξενη βεράντα, στο Γαλάτσι. Χαλαρή κουβεντούλα για την τρέχουσα επικαιρότητα, με τη συνοδεία λευκού, ζακυθινού κρασιού. Ή είμαστε τοπικιστές ή δεν είμαστε, τέλος πάντων!

Η επιστροφή στο νησί, λυτρωτική. Αγκαλιά με τα ευχάριστα -τελικώς- νέα. Νυστάζω φοβερά μέσα στο αυτοκίνητο και δεν καταφέρνει να με ξυπνήσει ούτε ο παγωμένος, δυνατός καφές. Ακούμε στο ραδιόφωνο, Δεύτερο Πρόγραμμα. Καλεσμένη η Μαριανίνα Κριεζή. Την ακούω να λέει πως αγαπάει περισσότερο τους στίχους που έχει γράψει με την καρδιά της και λιγότερο αυτούς που έχει γράψει με το μυαλό. Σιγοτραγουδάμε, τη Σερενάτα, με προσοχή! Μην καλύψουμε τη φωνή της Αρλέτας.

Το μεσημεριανό ferry, γεμάτο κόσμο. Δυο μεγάλες κυρίες μαλώνουν δίπλα μας, για το ποιο νησί πρόκειται να επισκεφθούν. Η μία λέει τη Ζάκυνθο κι η άλλη την Κεφαλλονιά. Η διαφωνία παίρνει διαστάσεις επικίνδυνες και ζητάνε τη βοήθεια του κοινού. Μόλις η μία επιβεβαιώνεται ότι πάνε Ζάκυνθο, αρχίζει να βρίζει την άλλη και να την μουτζώνει. Η άλλη παρεξηγείται, παρατάει την πορτοκαλάδα στο τραπεζάκι και πάει να βρει την αρχηγό του ΚΑΠΗ για να της κάνει τα παράπονα.

Μέρα ορκωμοσίας για πολλά στρατευμένα ζακυνθινόπουλα. Σέρνουν τα άρβυλά τους στο κατάστρωμα και τα περισσότερα έχουν στο στόμα αναμμένο τσιγάρο. Φαίνονται λες, λίγο πιο αρσενικά από όταν έφευγαν για να παρουσιαστούν. Συγκινημένοι γονείς στα σαλόνια, σε πηγαδάκια αλληλοσυμπαράστασης. Θα περάσει και αυτό...

Η θάλασσα πάτωμα, γλιστράμε απαλά όλο και πιο κοντά στο νησί. Περνάνε οι αθηναϊκές εικόνες, των τελευταίων ημερών, σαν slide show από μπροστά μου. Η επαναπροσαρμογή στην καθημερινότητα, απλή κι εύκολη. Η Αθήνα, πάντα αγαπημένη, δεν είναι για πολύ. Σαν την παράνομη ερωμένη, μας χαρίζει λίγες μέρες απόλαυσης αλλά νοιώθουμε πιο ασφαλείς μακριά της...

Στο μεταξύ, οργανώνουμε στο μυαλό μας, τι θα κάνουμε την επόμενη φορά που θα τρέξουμε στην αγκαλιά της. Φυσικά, ούτε τα μισά δεν πραγματοποιούνται. Έτσι, για να έχουμε λόγο να ξαναπάμε. Λες και μας χρειάζεται...

Μια Μεγάλη Ιδέα!

Μια που πήραμε "πιστοποίηση κατά ISO" με τσι βασιλικές βίζιτες, μήπως να φέρναμε αύριο, την Αυτής Μεγαλειότητα, τη Βασίλισσα Ελισάβετ (βου) της Αγγλίας; Για την αυριανή επέτειο της Ένωσης της Επτανήσου, με τη μητέρα(;) Ελλάδα, φυσικά! Έτσι σαν άλλος Βασιλεύς Γεώργιος, μπορεί να αναλάβει και καμία οικονομική υποχρέωση, σαν εκείνες της Ιόνιας Πολιτείας. Μόνο που εκειά ήταν σε ξένους οφειλέτες. Όχι από εμάς για εμάς!

Σα να τη βλέπω μπροστά μου, τη Βασίλισσα, να λέει: "ότι θα κάμει την Ελλάδα πρότυπον ελευθέρου Κράτους εν τη Ανατολή", όπως είχε πει ο Άνακτας αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του. Και μη νομίζετε! Έπεσε πολύ ψάξιμο ώστε να βρεθεί ο κατάλληλος για τη θέση -μετά την έξωση του Όθωνα- και όταν λέμε κατάλληλος, εννοούμε αποδεκτός από την Βρετανία, έτσι; Εμένα άλλο με μπερδεύει: Τελικά, δεν ανήκουμε στη Δύση; Που ανήκουμε βρε παιδιά; Ας μου απαντήσει κάποιος!

Κι εμείς που αναθεματίζουμε τον Ζερβό, τον Μομφεράτο κι εκειόνε το δικό μας τον Λομβάρδο, που ονομάστηκαν και Ριζοσπαστικοί, τι είμαστε τελικά;;; Μην είμαστε Προστασιανοί ή μήπως Μεταρρυθμιστές ή μήπως, απλά αιρεσιάρηδες; Τι κακό κι αυτό! Να μην ξέρεις που ανήκεις! Ανατολή ή Δύση; Μπρος ή πίσω; Ριζοσπάστης ή Αντιριζοσπάστης;;;

Επειδή όπως φάνηκε, αυτά τα ερωτήματα μας κατέτρωγαν από το 1850, είδαν κι αποείδαν οι Άγγλοι - προστάτες μας κι είπαν: Βρε δεν μας παρατάτε; Ένωση θέλετε; Ένωση θα έχετε! Άλλωστε, δεν βγήκαν και χαμένοι από την αγοραπωλησία. Πάντως εμάς κάτι μας έχει αφήσει αυτή η "προστασία", αλλιώς δεν εξηγείται η εμμονή μας να δημιουργούμε τουριστικά θέρετρα -τύπου Λαγανά- για καθαρόαιμους Άγγλους ασθενείς εεεε... τουρίστες ήθελα να γράψω, με συμπαθάτε! Το πληκτρολόγιό μου τελευταία, μου κάνει αυθαίρετες παρεμβολές! Ένα πράγμα, σαν αυτόματη γραφή! Πολύ φοβάμαι πως κάποιο κακό πνεύμα κατοικεί κάτω από το "enter".

Αναρωτιέμαι και για κάτι άλλο, τελευταίο... Τελικά πόσο επιτυχής ήταν τούτη η Ένωση και πόσο εξυπηρέτησε τους σκοπούς της Μεγάλης Ιδέας, που στο όνομά της συντάχθηκε το ψήφισμα για την προώθηση και την υλοποίηση της; Εγώ ως μικρή και ανιστόρητη, δεν νογάω. Μήπως μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει;;; Να καταλάβω θέλω, αν θα πρέπει να γιορτάσω αύριο την επέτειο ή να βάλω πλερέζα...

Το blog τούτο, προς ένδειξη διαμαρτυρίας για τον εορτασμό της Ένωσης, θα παραμείνει κλειστό μέχρι το Σ/Κ, λόγω πένθους. Τουτέστιν, πάω Αθήνα για καλοκαιρινά ψώνια. Σιγά μην δώσω τα λεφτά μου στους συμπατριώτες μου!

Όταν ο ένας γίνεται σατράπης κι ο άλλος του το επιτρέπει...

Η Λίλα από τη Βουλγαρία -η καλή γυναίκα που με βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, διότι εγώ είμαι ανεπρόκοπη και βαριέμαι- δεν τραγουδάει πλέον το Disco Partizani. Τίποτα δεν τραγουδάει. Μόνο κάνει δουλειές με σκυμμένο το κεφάλι κι όλο ξεφυσάει. Κι όταν ο μικρός μας την απείλησε με ένα πλαστικό ραβδάκι, πως θα την εξαφανίσει για πάντα, εκείνη, έτοιμη να κλάψει, του είπε "καλά εξαφανιστώ εγκώ δε θέλει ζήσω άλλο ζωή, φτάνει!". Τότε ο μικρός την άφησε ήσυχη και πήγε στο δωμάτιό του να γκρεμίσει έναν τοίχο ακόμα.

Αργότερα η Λίλα, καθώς σιδέρωνε, λέκιαζε τα ρούχα με τα δάκρυά της κι έτσι έβαλα στην άκρη το τακτ μου, που κινδύνευε να μεταφραστεί σε αδιαφορία και την ρώτησα τι της συμβαίνει. Μου εξήγησε πως ο άντρας της ο Αλέκος, είναι πολύ επιθετικός απέναντί της και πως τώρα που τα παιδιά τους μεγαλώσανε, αποφάσισε να τον εγκαταλείψει, μια που αυτός δεν δεχόταν κουβέντα για διαζύγιο. Μου έδειξε φρέσκους μώλωπες στο κορμί της από το ξύλο που είχε φάει το προηγούμενο βράδυ. Έκανα προσπάθεια να μην κλάψω μπροστά της και σηκώθηκα να φέρω κάτι από τη τσάντα μου, που ήταν σε άλλο δωμάτιο. Θα έσκαγα αν δεν λέκιαζα κι εγώ κάποιο ρούχο!

Το "ζευγάρι" αυτό, ήρθε πριν έξι χρόνια στη Ζάκυνθο, οικονομικοί μετανάστες. Δούλεψαν κι οι δυο σκληρά. Κατάφεραν κι έφτιαξαν ένα σπίτι, πλήρως εξοπλισμένο, όπως το ονειρεύτηκαν, στη πατρίδα τους. Πάντρεψαν την κόρη τους. Έγιναν και παππούδες. Αγόρασαν ακριβό αυτοκίνητο κι η θλίψη της ξενιτιάς, της εξαθλίωσης, της ανάγκης, είχε φύγει πια, μακριά από τα πρόσωπά τους. Πλέον πάνε στη πατρίδα για διακοπές.

Η Λίλα από τη Βουλγαρία, δέχεται καθημερινά, τη βία από τον άντρα που επέλεξε να παντρευτεί, χωρίς ποτέ να έχει τολμήσει να το ξεστομίσει. Η ίδια θύμα και θύτης. Μα αποφάσισε πλέον να βάλει τελεία στον θέμα αυτό. Τώρα αυτός την απειλεί πως θα την σκοτώσει κι αυτήν και τον δεκαοχτάχρονο γιό "της", επειδή την υποστηρίζει. Να βάλει τελεία σε κάτι που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε αρχίσει, αφού -όπως μου είπε- την χτυπούσε από τις αρχές που γνωρίστηκαν.

Γιατί η Λίλα δέχτηκε να παντρευτεί αυτόν τον άντρα; Ίσως και από ανάγκη. Κι έκανε παιδιά μαζί του κι είχαν υποχρεώσεις και τώρα; Τώρα προσπαθεί να πατήσει στα πόδια της και αυτό που την νοιάζει, δεν είναι το ξύλο που έχει φάει, ούτε το βρίσιμο, ούτε οι απιστίες, ούτε τίποτα! Αυτό που νοιάζει την Λίλα, είναι που δεν έχει ούτε ένα "σέντσιο" στη τσέπη της, γιατί τα ξόδεψε όλα για το σπίτι, τα παιδιά, το καλό αυτοκίνητο. Όμως μου είπε το εξής: "ντεν έχει προμπλέμα Λίλα γκερή, δουλέψει έχει λεφτά". Και σκέφτομαι πως αυτή η γυναίκα, με τόσα που έχει περάσει δεν κωλώνει! Μπορεί βέβαια να στεναχωριέται αλλά δεν το βάζει κάτω! Και τη χαίρομαι...

Κι η Λίλα από τη Βουλγαρία κι άλλα τόσα να περάσει θα αντέξει κι ούτε ποτέ της κατάθλιψη θα μάθει τι θα πει. Γιατί άμα ζεις μια ζωή μες στη μαυρίλα και παλεύεις να επιβιώσεις, η κατάθλιψη είναι μεγαλύτερη πολυτέλεια από το ακριβό αμάξι και το πλήρως εξοπλισμένο σπίτι. Η κατάθλιψη, απλά δεν υπάρχει!

Στη Λίλα λοιπόν, αφιερώνω τους παρακάτω στίχους της Ελένης Λιάκου, που τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο οποίος είχε γράψει και τη μουσική και της εύχομαι καλή τύχη στο νέο της ξεκίνημα!

Μεγάλο της ζωής μας το ταξίδι
μας κούρασε και όμως προχωράμε
χαμένοι και οι δυο απ' το παιχνίδι
στο ίδιο όνειρο πια δεν χωράμε.

Το μεσημέρι καίει το μέτωπό σου,
το βράδυ δεν αντέχω στο σκοτάδι.
Κάθε πρωί αλλάζεις το σκοπό σου
κι έγινε σίδερο βαρύ το χάδι.

Δύσκολο το παιχνίδι της αγάπης
εάν αυτή δεν είναι καθώς πρέπει
όταν ο ένας γίνεται σατράπης
κι ο άλλος τέτοια δεν τα επιτρέπει.

Το μεσημέρι καίει το μέτωπό σου,
το βράδυ δεν αντέχω στο σκοτάδι
κάθε πρωί αλλάζεις το σκοπό σου
κι έγινε σίδερο βαρύ το χάδι.

Απονομή

Φίλες και Φίλοι,

Ήρθε η στιγμή της απονομής. Της απονομής που όλοι περιμένετε εναγωνίως. Λυπάμαι, θα σας απογοητεύσω. Μετά από την σημερινή συνεδρίαση της σπείρας-σπείρας μας, αποφασίσαμε ομόφωνα, να μην βραβευτεί κανείς από τους αναγνώστες που απάντησαν σωστά στο χθεσινό μας quiz.

Αντιθέτως, με ομόφωνη απόφασή μας, στο Παιδί της Πλατείας, που με τόλμη, θάρρος, αυταπάρνηση, ανδρεία, υπερβάλλοντα ζήλο, αλτρουισμό, αυτοθυσία, ένα κιλό φέτα βαρελίσια (από τη καλή), δέκα σουβλάκια γύρο (απ' όλα), δυο λίτρα κόκα κόλα λάιτ και ... κάτι ψιλά, που τόλμησε να ορθώσει το ανάστημά του, και να αποκαλύψει στο πανελλήνιο, ποιοι πραγματικά είμαστε και σεβόμενοι, την προσπάθεια του άξιου αυτού τέκνου του νησιού μας, ως ελάχιστο φόρο τιμής, του απονέμουμε την παρακάτω πλακέτα, διότι εμείς -πάνω από όλα- σεβόμαστε τους οχτρούς μας!

Ευχόμαστε, το παράδειγμα του αγνού αυτού Παιδιού, να το ακολουθήσουν κι άλλοι λαμπροί νέοι, που αντί να ασχολούνται με τα φλέγοντα ζητήματα του Νομού μας, ασχολούνται με πράγματα μηδαμινής αξίας και σημασίας, όπως πολύ καλά το σύστημα τους προτρέπει να κάμουν. Εύγε, άξιο τέκνο της Ζακύνθου! Και εις ανώτερα!

Σας πληροφορούμε επίσης, πως η πραγματική απονομή, θα γίνει αύριο το πρωί στη Νομαρχία κι ελπίζουμε να πείσουμε και τον Νομάρχη Ζακύνθου, να παραδώσει ο ίδιος την πλακέτα, στο τιμώμενο Παιδί. Η οργάνωσή μας επίσης, αποφάσισε να διαθέσει αξιοσέβαστο χρηματικό ποσό στο Παιδί, ώστε να πάψει πλέον να ζει στην πλατεία -όπου καραδοκούν κίνδυνοι- και να μεταφερθεί σε χώρο ασφαλή τόσο για το ίδιο καθώς και για τις ιδέες που πρεσβεύει.

Τέλος ευχαριστούμε θερμά, όλους τους συμμετέχοντες και είμαστε σίγουροι, πως στο μέλλον θα δοθούν εκ νέου ευκαιρίες για quiz, σκάκι, τάβλι, μπιρίμπα, γκολφ και άλλες ευγενείς ασχολίες.

Για την Οργάνωση

Η γραμματέας Dana Semitecolo (τατς μι εντ άι γουίλ σπαγγέτι γιορ φέις!)

Quiz: Βρείτε τoν "ανώνυμο" και κερδίστε πλούσια δώρα!

Και το είπα! Μήπως δεν το είπα;;; Όπου εμφανίζεται ποίημα του Λασκαράτου, ακολουθεί "σύρραξη"! Είναι η γνωστή "κατάρα του Λασκαράτου". Για να γίνω όμως κατανοητή, αγαπητοί φίλοι (διότι μόνο φίλους έχω), ας μιλήσουν τα γεγονότα, τα οποία και παραθέτω.

Το story (για να μιλάμε και στη γλώσσα μας):

Ο εκδότης κ. Διονύσης Βίτσος, ενόψει της επίσκεψης της Αυτής Μεγαλειότης της Βασίλισσας Σοφίας της Ισπανίας, στη Ζάκυνθο, καλεσμένη του Οργανισμού Εθνικού Θαλασσίου Πάρκου Ζακύνθου, έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο για το γενικότερο αλαλούμ στην υπόθεση της χελώνας. Της χελώνας που κατάφερε να "επιστρατεύσει" ολόκληρη βασίλισσα, προκειμένου να γίνει κατανοητή(;) η αναγκαιότητα για την προστασία της. Το κείμενο του κ. Βίτσου, δημοσιεύθηκε στο φύλλο της Δευτέρας 12 Μαΐου, στην τοπική εφημερίδα ΕΡΜΗΣ. Επίσης έχει αναρτηθεί και στο προσωπικό blog του εκδότη και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Η ίδια εφημερίδα, στο χθεσινό της φύλλο, δημοσίευσε επιστολή του κ. Αναστασίου Αντίοχου (επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας του Δ. Αρτεμισίων) , η οποία και απευθυνόταν στην βασίλισσα, καλώντας την να δώσει χήρα βοηθείας για την αναστήλωση του Ι.Ν. Αγίων Τιμόθεου και Μαύρας στο Μαχαιράδο και η οποία έχει καταστραφεί από πυρκαγιά πέρυσι, εφόσον οι τοπικοί άρχοντες καθώς και η Μητρόπολη, δεν έχουν κατά τη γνώμη του, πράξει τα δέοντα. Να σημειωθεί πως στην επιστολή του, ο κ. Αντίοχος, εύχεται(!) στην βασίλισσα "Χριστός Ανέστη". Την επιστολή του κ. Αντίοχου μπορείτε να την δείτε - όπως αναδημοσιεύθηκε- στο blog του Ατσάραντου, εδώ.

Εγώ η Dana Semitecolo, ως αναρχοαυτόνομο κομμούνι, με επαναστατικές καταβολές, σχολίασα την επιστολή του κ. Αντίοχου, την οποία συνεχίζω να θεωρώ απαράδεκτη, με σχόλιό μου στο μπλογκ του Ατσάραντου καθώς και στο μπλογκ του κ. Βίτσου. Στο blog του κ. Βίτσου, υπήρξε μια "υβριστική" απάντηση - σχόλιο από "ανώνυμο" αναγνώστη, αγνώστων λοιπών στοιχείων.

Τα σχόλια:

Για χάριν συντομίας και για να μην σας στέλνω να ψάχνετε γύρω γύρω, παραθέτω τα δύο μου σχόλια παρακάτω, καθώς και το σχόλιο του "ανώνυμου".

Στο blog του Ατσάραντου:

Διάβασα κι εγώ σήμερα το άρθρο στην εφημερίδα και κράταγα τα μαλλιά μου, τα λιγοστά, να μην με εγκαταλείψουν!
Είναι δυνατόν το 2008, ένας άνθρωπος της πολιτικής, να δείχνει τόσο δουλοπρεπής απέναντι στη βασίλισσα ξένου κράτους; Όχι δηλαδή αν ήτανε δική μας, πως θα είχε και πάλι δικαιολογία αλλά τέλος πάντων...
Την ίδια ευθύνη όμως, για εμένα, έχει και το έντυπο που φιλοξένησε αυτή την ντροπιαστική για τους ζακυθινούς επιστολή.
Κι όπως λέει κι ο συνάδελφος sartagouras, από πότε εγίνε το Χριστός Ανέστη ευχή;;; Βέβαια, με αυτό το πολύ σημαντικό λάθος του κ. Αντίοχου, μειώνεται και η όποια "αξία" ή "σοβαρότητα" του κειμένου, ακόμα και στα μάτια της Βασιλίσσης άρα... καλώς γενόμενο! Τώρα αναμένουμε απάντηση της Μεγαλειοτάτης, με την ευχή : "Αληθώς Ανέστη"!

Στο blog του κ. Διονύση Βίτσου:

Κύριε Βίτσο,

Τα συγχαρητήρια μου για την "στρατσία" σας, η οποία δημοσιεύθηκε και στο χθεσινό φύλλο, της ζακυθινής εφημερίδας ΕΡΜΗΣ. Μία χαρά τα είπατε και μακάρι να τα λέγανε κι άλλοι ή μάλλον να τα σκέφτονταν -έστω- πριν κάμουνε τη καλέστρα.

Κρίμα που η ίδια φυλλάδα, φιλοξένησε σήμερα την επιστολή ενός συμπατριώτη μας, του κ. Αντίοχου (επικεφαλής μείζονος αντιπολίτευσης του Δ. Αρτεμισίων) και με την οποία ο ίδιος ζητά την συμπαράσταση της Βασίλισσας της Ισπανίας, για την επισκευή, της κατεστραμμένης από πυρκαγιά εκκλησίας, των Αγίων Μαύρας και Τιμόθεου, στο Μαχαιράδο. Ο κ. Αντίοχος, στην επιστολή του αυτή, εύχεται και "Χριστός Ανέστη" στην Μεγαλειότατη και πλήθος πιστών αναμένει την απάντηση της Αυτής Μεγαλειότης!

Και για να σας προλάβω, συμφωνώ κι εγώ με τον πλουραλισμό στα ΜΜΕ, αλλά το συγκεκριμένο κείμενο είναι ρεντίκολο και το μόνο που καταφέρνει είναι να χαλάσει την γενική καλή εικόνα του γράφοντα. Είναι εφτό που λέμε "καλύτερα να πλέκεις παρά να γράφεις".

Αυτά ως ΕΠΙΚΑΙΡΑ, του Ζάντε και προσεχώς με προσμονή, η άφιξη της Βασίλισσας με τα παρελκόμενα...

Και εις ανώτερα!
13/5/08 6:29 PM

Και το σχόλιο του θιγόμενου "ανώνυμου", υπογράφοντα ως PROTESTER:

H DANNA SEMITECOLO δικην ψευδοκουλτουριαρη κηνσορα της μεταχουντικης δεκαετιας κρινει την επιστολη που ο κ. Αντιοχος απεστειλε στην φιλοχελωνικη CARRETO-GODMOTHER σπανιολα Βασιλισσα .
ο κ.Αντιοχος -νομιζω- δεν εκανε τιποτε αλλο παρα να διακωμοδισει οτι βρισκεται πισω απο αυτη την επισκεψη που βαζει πανω απο τα πραγματικα προβληματα του ζακυνθινου λαου τα loggerheads της κ. Καραγκουνη.Τα πραγματικα προβληματα του νησιου ,σκουπιδια ,διαφθορα ,παναθλιο οδικο δικτυο και γιατι οχι η εγκαταλειψη της προσπαθειας και η παντελης αδιαφορια για την επανορθωση του μοναδικου μνημειου ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΥΡΑΣ ειναι πολυ πιο σημαντικα απο την loggerhead CARRETA-CARRETA την οποια η φιλοχελωνικη βασιλισσα ερχεται να υιοθετησει.

Το .....Εθνικο Θαλασσιο Παρκο ερχεται σε ευθεια αντιθεση με την επιβιωση του Ζακυνθινου Λαου και in τhe long run θα αναγκασει τους κατοικους να κανουν ο,τι οι experts των FINANCIAL TIMES μολις προχθες προβλεψαν:Σε μια νεα Μεταναστευση.

Η εκκληση προς στη Σπανιολα Βασιλισσα να επιτελεσει ενα ισως ιστορικο- λογω της προ-γιαγιας της Ολγας- καθηκον ειναι νομιζω περαν κριτικης απο ανθρωπους που εχουν προβλημα ταυτοτητας και θολη αισθηση ιστορικης συνειδησης και στο κατω -κατω μπορει να εκφραζουν μια περιθωριακη μειοψηφεια που σκανδαλιζονται απο την τυπικη ισως εποχικη ευχη του Χριστος Ανεστη.

Μια επιστολη απο μερους καποιου -οπως ειμαι σε θεση καλα να γνωριζω οχι ΦΙΛΟΒΑΣΙΛΙΚΟΥ αλλα τουναντιον -εχει πιο πολλη αξια απο ολες τις ψευτοπροδευτκες κορωνες των κατ επιφαση περιβαντολλογων και δημοκρατων της κακης ωρας.

PROTESTER
14/5/08 12:44 AM

Και το quiz (για να μιλήσουμε ξανά στη γλώσσα μας):

Ποιος είναι ο θιγμένος "ανώνυμος" PROTESTER; Ο νικητής κερδίζει πρόσκληση για τα βαφτίσια της χελώνας, που θα γίνουν αύριο και τιμητική θέση δίπλα στη νονά - Βασίλισσα Σοφία. Στην περίπτωση που θα υπάρξουν άνω του ενός νικητές, θα πραγματοποιηθεί κλήρωση, παρουσία συμβολαιογράφου, απόψε στις 22.00 έξω από το Δημαρχείο του Δ. Αρτεμισίων στο Μαχαιράδο. Στους νικητές που δεν θα καταφέρουν να κληρωθούν, θα απονεμηθεί τιμητική πλακέτα για την συμμετοχή τους.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Με εκτίμηση,
Dana Semitecolo

Άει χάσου... Έρωτα!

The Smiths Lyrics
There Is A Light That Never Goes Out Lyrics

Άμα το πετύχω πουθενά εκείνο το κωλόπαιδο τον Έρωτα, που λέει κι ο φίλος μου ο gremlin, θα του σπάσω τα μούτρα!

Τι μας ενοχλείς χρυσό μου; Σε κάλεσε κανείς; Πως μπουκάρεις έτσι απρόσκλητα και θρασύτατα στη καρδιά του καθενός; Λες και δεν μας φτάνουν όσα περνάμε κάθε τρεις και λίγο! Εσύ μας έλειπες! Αμ το άλλο; Που κρύβεσαι κι εκεί που παίρνουμε μια ανάσα ανακούφισης -εκεί ακριβώς μετά το κλάμα και τον πόνο που μας έχεις ήδη προκαλέσει- εσύ εμφανίζεσαι στη γωνία και μας βγάζεις γλώσσα, χλευάζοντάς μας; Αυτό από μόνο του, δείχνει πόσο κακομαθημένο είσαι!

Κακομαθημένο από τα χάδια και τα φιλιά των ποιητών. Γλυκοτραγουδισμένο από τις πιο αισθαντικές φωνές του Κόσμου ετούτου και του όποιου άλλου. Μεγαλωμένο με το δάκρυ του Ανθρώπου. Θρεμμένο με το αίμα των Απελπισμένων. Ανδρειωμένο με τις ανάσες των πιο άξιων ή ανάξιων Εραστών.

Δεν είσαι ευπρόσδεκτο εδώ! Φύγε! Σε εξοστρακίζουμε σε ένα μέρος που κανείς ποτέ δεν πήγε. Κι όποιος πήγε, δεν γύρισε. Φύγε κι άσε μας, να καμωνόμαστε τους ευτυχείς, τους πλήρεις, τους ωραίους. Φύγε, αρκετά! Δεν σε χρειαζόμαστε άλλο πια. Δεν απέμεινε πια τίποτα να πάρεις. Στα δώσαμε όλα και μείναμε στον άσσο. Κανένα σπίτι δεν μας χωράει. Εθελοντές άστεγοι. Κανένας δρόμος δεν μας πάει πουθενά. Εθελοντές ακίνητοι.
Φύγε!

Μα όπου κι αν πας, στείλε ένα σινιάλο, να ξέρουμε πως κάποτε υπήρξες... Μα αν τύχει και ξαναγυρίσεις, θα σου σπάσουμε τα μούτρα! Να το ξέρεις!

Για την αγαπημένη μου Φιορούλα

Μάνα! Κουράγιο...

Τις μανάδες τις σέβομαι και τις αγαπώ. Όλες τις μανάδες! Και τις "καλές" και τις "κακές". Άλλωστε, όλες τον ίδιο πόνο ένοιωσαν απάνου στον τοκετό τους. Και τη δική μου μάνα αγαπώ μα πρέπει να ομολογήσω πως πραγματικά την ένοιωσα, την κατάλαβα, όταν κι εγώ η ίδια γίνηκα μάνα.

Όταν κοιλοπόναγα στο "υπερσύγχρονο μαιευτήριο", του νησιού μας και τις στιγμές που ένοιωθα το μυαλό μου να θολώνει από τον αβάσταχτο πόνο, ένα πράγμα μόνο φώναξα στη μαμή - εκτός φυσικά από τα κλασσικά "δεν αντέχω άλλο" και "θα πεθάνω". Φώναξα, "δεν θα ξαναστεναχωρήσω ποτέ τη μανούλα μου", συνειδητοποιώντας απολύτως τι τράβηξε κι εκείνη για να με κάμει.

Όπως και να έχει, για τις μάνες που πόνεσαν και για εκείνες που δεν πόνεσαν. Για τις μάνες που πονάνε καθημερινά και για εκείνες που δεν πονούν. Για τις μάνες που ζουν για τα παιδιά τους και για εκείνες που ζουν με τα παιδιά τους. Για τις μάνες που παλεύουν καθημερινά να προσφέρουν το απειροελάχιστο στα παιδιά τους και για εκείνες που έχουν και τους προσφέρουν. Για όλες τις μάνες του κόσμου, εύχομαι να είναι γερές και δυνατές για να φροντίζουν τα παιδιά τους και να αξιωθούν να τα δουν να μεγαλώνουν γερά και χαρούμενα!

Μπερδεγουέι...

"Ζούμε σε μια μικρή Μιναρούπολη!" αναφώνησε ο μικρός μας, εκσφενδονίζοντας το ιμπεριαλιστικό σύμβολο του Batman, στον καθρέφτη - αντίκα, του καθιστικού μας. Δυστυχώς δεν έσπασε και έτσι δεν θα έχουμε την ευκαιρία να αποδίδουμε κάπου την όποια ατυχία μας, έστω και παραφυσικά.

Προσπάθησα να κερδίσω χρόνο έναντι του πεντάχρονου κι ασχολήθηκα αρχικά με το ότι δεν πετάμε αντικείμενα μέσα στο σπίτι γιατί μπορεί να τραυματίσουμε κάποιον ή να σπάσουμε κάτι. Τι να έλεγα για την "μιναρούπολη"; "Όχι παιδί μου, δεν είναι έτσι;" ή μήπως "Ναι παιδί μου, δίκιο έχεις;". Μήπως καλύτερα, "που το άκουσες αυτό;;;;". Είπα σε δεύτερη φάση, πως δεν είναι ευγενικό να μιλάμε έτσι και πήρα ένα τέρας - κούκλα, το οποίο προκάλεσε στα ίσα τον Batman αλλά ως συνήθως, κέρδισε ο "καλός".

Μια τσιγγάνα Βουλγάρα που με βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, σιδέρωνε και τραγούδαγε το "Disco Partizani", του Shantel και διαπίστωσα πως είναι και καλλίφωνη κι ας μου έκαψε το ακριβό μου μπλουζάκι. Δεν της είπα κουβέντα αλλά μου είπε αυτή "Ότα πάει εγώ Μπουλγκάρια, φέρει άλλο μπλουτζάκι. Όλα Μπουλγκάρια φτιάχνουν αυτά. Γιος μου ντουλεύει εκεί εργκοστάσιο Αρμάνι. Ωραίο μπλουτζάκι!". Με καταρράκωσε δεν το κρύβω αλλά πήγα στη κουζίνα να βάλω πλυντήριο, να ξεχαστώ.

Η αδερφή μου στο τηλέφωνο μου ζήτησε να της βρω στο youtube το βίντεο μια τραγουδίστριας από το Λίβανο. Της είπα πως εκεί γίνεται πόλεμος και μου απάντησε "καλά άμα είναι να μου κάνεις κήρυγμα, άστο, θα μου το βρει η Χαρά" και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Η Λίλα από μέσα συνέχιζε να τραγουδάει το Disco Partizani κι ο μικρός ούρλιαζε "θα σε σκοτώσω παλιοτέρας που τόλμησες να ακουμπήσεις τη κάπα μου!".

Χάζεψα τα ρούχα να στροβιλίζονται μέσα στο πλυντήριο με τις σαπουνάδες και ανακάλυψα πως μέσα στα λευκά, είχα βάλει κατά λάθος ένα κόκκινο σώβρακο με τον Κεραυνό Μάκ Κουίν του μικρού. Ρούχα μαζί που πλένονται και θα μου βγούνε ροζ, σκέφτηκα αλλά ευτυχώς υπάρχει κι η χλωρίνη... Στη δίνη του πλυντηρίου σκέφτηκα τη συφορά στη Μιανμάρ, νεκρά παιδιά να πλέουν στα βρώμικα νερά του ποταμού και συνειρμικά η εικόνα μιας μουσουλμάνας που σκοτώθηκε μπροστά μας στο Κάιρο, όταν την πάτησε αυτοκίνητο. Έτσι το θέλησε ο Αλλάχ, είχε πει ο οδηγός μας κι είχα βάλει τα κλάματα.

Τι τις ήθελα τις τριτοκοσμικές χώρες αφού δεν μπορώ τη δυστυχία; Βέβαια και στην Πράγα έκλαψα μ' ένα πεντάχρονο που βοήθαγε τον πατέρα του σε ένα υπαίθριο σιδεράδικο στην Πλατεία του Δημαρχείου, όλη μέρα στο κρύο. Στην Κωνσταντινούπολη έκλαψα με τα παιδιά που κατασπάραζαν σκουπίδια, που άφηναν οι μαγαζάτορες πάνω στις ράγες του τραμ της Ίστικλαλ. Θα είμαι ευσυγκίνητη, μάλλον...

Την επόμενη φορά, θα πάω στη Νέα Υόρκη, ντυμένη με μάρκες από τη κορυφή ως τα νύχια και θα το παίξω urban guerilla, όταν θα σκοντάψω πάνω σε κανέναν άστεγο με άδειο βλέμμα...

Ωδή στον αγχωμένο Έλληνα blogger

Το blogging ερωτεύθηκα
και πόσταρα όλη μέρα
Παράτησα σπίτι, δουλειά
Τα πάντα στον αέρα!

Να γένω πάσχιζα κι εγώ
μία διάσημη blogger
μα θέλω ξόρκι μαγικό,
ωσάν τον Harry Potter!

Ολονυχτίς το έγραφα
το πόνημα στο laptop
Τη μέρα εχανότανε,
επήγαινε στον πάτο!

Κάτι ψυχοπονιάρηδες,
ένιωσαν τον καημό μου
Και μου εκδήλωσαν σαφώς
πως είναι στο πλευρό μου!

Και κοίταζα με προσμονή
τα σχόλια στο πόστο
Όμως δεν ήταν αρκετά
για να με καθιερώσω!

Το πρόβλημα συνάδελφοι
αν το κατανοείτε,
Το φτωχικό μπλογκάκι μου
να το επισκεφθείτε!

Αν καταφέρω και εγώ
σε ένθετο "ν' ανέβω",
εφημερίδας ξακουστής
χωρίς καν να "επέμβω"

Θα σας χρωστώ πραγματικά
μεγάλη ευγνωμοσύνη
Θα σας αφήσω ήσυχους
μέσα στην μπλογκοσύνη!

Κι εσείς bloggers αδέρφια μου
ποστάρετε με πάθος
Ώσπου μια μέρα όλους μας,
να μας χτυπήσει ο "δάκος"...

Από εκείνα τα "χαμένα αριστουργήματα" του site που έπεσε στο βωμό του εκσυγχρονισμού, αφιερωμένο στον φίλο που μου το ζήτησε. (Μήτσο εντάξει, δεν έχω ταλέντο στη ποίηση αλλά δεν βαριέσαι; Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε τούτη τη ζωή!)

Moby: Last night (the dj saved my life!)

Αφού η τηλεόραση "πειράζει" γενικώς και ο πασατέμπος παχαίνει, ξενυχτάω ακούγοντας μουσικές.

Το cd που αγόρασα τις προάλλες, είναι το Last Night, του λατρεμένου Moby κι όσο περισσότερο το ακούω τόσο περισσότερο με φτιάχνει. Το κομμάτι "κράχτης" του cd, το Disco Lies είναι μεν καλό αλλά θεωρώ πως υπάρχουν άλλα κομμάτια στο άλμπουμ εξίσου καλά ή κι ακόμα καλύτερα. Το γούστο βέβαια είναι κάτι εντελώς προσωπικό και άκρως υποκειμενικό...

Στο σημείωμά του ο καλλιτέχνης, μιλάει για το πόσο αγαπάει τη νυχτερινή διασκέδαση στη Νέα Υόρκη, όπου άρχισε να βγαίνει στις αρχές των 80's με τους φίλους του και πολλές φορές, το πρωί πήγαιναν κατευθείαν με το τρένο στο σχολείο. Το άλμπουμ του αυτό, αντικατροπτίζει τα 25 χρόνια που διασκεδάζει στη νυχτερινή πόλη είτε σαν θαμώνας είτε σαν dj. Για να χορέψει ή για να πιεί ή απλώς για να χαθεί μέσα στο πλήθος που κουνιόταν ρυθμικά. Ακούγοντάς το κανείς, είναι σαν να "βλέπει" μπροστά του όλα τα στάδια μιας νύχτας γεμάτης διασκέδασης. Με αρχή, μέση και τέλος. Αντιγράφω αυτολεξεί τα λόγια του Moby για την νύχτα: "Daytime is nice. You can see things. Birds are out. People are at work. But nighttime is, simply, better. You can get lost more easily. And music is different at night..."

Φυσικά και είχα τα λόγια του στο μυαλό μου καθώς το άκουγα αλλά μέσα από τους ήχους του, έβρισκα κομμάτια και από δικές μου νύχτες παλιές και νέες ή ακόμα πιο παλιές ή αυριανές. Η νύχτα είναι ταινία. Όπως και το άλμπουμ έχει αρχή-προετοιμασία, μέση-αποκορύφωση και τέλος-ανάλογα με το που και το πως βρίσκεται καθείς...

Η νυχτερινή διασκέδαση, είναι σαν ένα πλήρες πρόγραμμα αεροβικής γυμναστικής: ζέσταμα, κυρίως πρόγραμμα, αποθεραπεία. Αν ο γυμναστής - dj είναι καλός, βλέπεις τα αποτελέσματα στο κορμί, το μυαλό και την ψυχή. Αν όχι, ξυπνάς την άλλη μέρα και λες απλά "τι χαζοξενύχτι!".

Από το άλμπουμ ξεχωρίζω ιδιαίτερα για να τα αυτιά σας, το "ohh yeah" και το "the stars".

Καλές ακροάσεις...

Ο πασατέμπος μου για να περνάει η ώρα;;;

Τώρα που άρχισα ξανά το τσιγάρο, ξενυχτάω περισσότερο. Δεν ξέρω βέβαια αν έχει να κάνει και με το κάπνισμα. Μπορεί να με έχει πιάσει κι η Άνοιξη!

Μου αρέσει τα βράδια, να κάθομαι ημιξαπλωτή στον καναπέ και να χαζεύω μια την οθόνη του laptop και μια την οθόνη της τηλεόρασης, φουμάροντας. Είναι σχεδόν μόνιμα ανοιχτή αλλά δεν παρακολουθούμε ιδιαίτερα. Άλλωστε, μετά την περίοδο που πέρασα έγκλειστη στο σπίτι, ατέλειωτες ώρες μπροστά στην μικρή οθόνη, είμαι καλυμμένη τηλεοπτικά, για τα επόμενα δέκα χρόνια - τουλάχιστον.

Κι έπεσα χθες βράδυ πάνω στην εκπομπή του Πρετεντέρη και η πρόσκρουση ήταν μοιραία! Οι καλεσμένοι πολλοί κι εκλεκτοί και ο Πρετεντέρης φουσκωμένος σαν τον διάνο μες στη μέση, να δείχνει την πραμάτια του! Τι σας έχω, τι σας έχω;;; Από Βαρβιτσιώτη τζούνιορ και Μαρκουλάκη, μέχρι και Χρήστο Χωμενίδη, Λιάνα Κανέλλη και λατρεμένο Στέλιο Κούλογλου. Διαλέχτε! Α, στο πάνελ ήταν και ο Λιάνης και κάποιοι άλλοι της τηλεόρασης.

Η τηλεόραση λέει αλήθεια ή ψέματα; Το μέγα ερώτημα που έθεσε ο μεγκάλος δημοσιογράφος και μια απάντηση της προκοπής δεν πήρα! Εντάξει, όλοι είπαν πως η τηλεόραση λέει ψέματα. Αλλά αυτό το ξέρουν όλοι, δεν είναι και τόσο σημαντικό. Κατά τα άλλα, μια άποψη ολοκληρωμένη δεν άκουσα. Εκτός αν ειπώθηκε κάτι την ώρα που διάβαζα μέιλ...

Η γραφική πλέον Κανέλλη, με το τσιγάρο στο στόμα και την μαγκιά να τρέχει από το κόκκινο κραγιόν της, έβρισκε ευκαιρία να ευλογάει τα γένια του ΚΚΕ λες και έβγαζε λόγο έξω από το Σπίτι του Λαού. Ο -κατά τα άλλα συμπαθής σε εμένα- Χωμενίδης είχε γείρει πάνω στον Λιάνη που τον χώριζε από την Λιάνα. Υποθέτω πως προσπαθούσε να καταλάβει τι καπνό φουμάρει η Λιάνα ενώ ρώταγε τον Λιάνη πότε θα κάνουν διάλειμμα για τσιγάρο. Προς το τέλος της εκπομπής, έχοντας σκάσει πια ο άνθρωπος κι αφού τον είχε ξεκολλήσει από πάνω του ο Λιάνης, πήγε να κάνει μια ψιλοεπίθεση στην Λιάνα, η οποία αγρίεψε κι έλεγα ότι θα έχουμε διπλωματικό επεισόδιο αλλά τελικά άναψαν αμφότεροι από ένα τσιγάρο και αποσυμπιέστηκε η κατάσταση.

Ο Μαρκουλάκης φόραγε ωραίο πουκάμισο, ήταν αραχτός στην πολυθρόνα και έλεγε κλισέ. Μου άρεσε! Ο Βαρβιτσιώτης είναι τόσο εκνευριστικός ώστε και κάτι σημαντικό να λέει, δεν μπορώ να το ακούσω. Παθαίνω προσωρινή κώφωση. Η κ. Πόπη λέει πάντα και παντού τα ίδια. Ο Κούλογλου -που τον αγαπώ και δεν το κρύβω- με εκείνο το ιδιαίτερο βλέμμα, πήγε να αρθρώσει κάτι και σχεδόν τα κατάφερε αλλά εξαγριώθηκε η Λιάνα ως γνήσια κομουνίστρια και του την είπε. Αυτό με τους κουκουέδες, που θεωρούν μοναδικούς αριστερούς τους εαυτούς του και μόνο, ποτέ δεν το κατάλαβα αλλά δεν είναι του παρόντος.

Ο Κούλογλου πάντως, είπε το προφανές: Η τηλεόραση τείνει να αντικαταστήσει εξ' ολοκλήρου τον άνθρωπο. Τον σύντροφο, τον φίλο, τη γιαγιά με τα παραμύθια της. Όποιος μπορεί να το καταλάβει και να κάνει κάτι για να αντισταθεί, καλώς.

Τελικά τι νόημα είχε αυτή η εκπομπή, δεν κατάλαβα. Ήταν κι η ώρα περασμένη. Μου είχε πέσει βαρή και το γιαούρτι με το φρούτο. Με είχε χτυπήσει και το παπούτσι στη φτέρνα. Έκανε και λίγη ψύχρα... Μου άρεσε όμως η προσπάθεια του Πρετεντέρη να αποδείξει πως κάποιες στιγμές χάρη στην παρέμβαση της τηλεόρασης, βγήκαν στο φως ποινικά αδικήματα, όπως π.χ. η υπόθεση της ζαρντινιέρας. Ναι, γιατί πρέπει να το δούμε για να το πιστέψουμε, στη Χώρα του ψεύδους και της υπέρμετρης υποκρισίας των πάντων.

Το χειρότερο για εμένα πάντως, ήρθε σήμερα το πρωί χαζεύοντας τις ειδήσεις του in.gr. Έρευνες λέει, απέδειξαν πως τα λιποκύταρα δεν μειώνονται μετά την ενηλικίωση του ανθρώπου. Οι ίδιες έρευνες, λένε πως τα λιποκύταρα έχουν έναν μηχανισμό που τους επιτρέπει να ανανεώνονται και να μένει ο αριθμός τους πάντα σταθερός.

Η τραγική διαπίστωση πως κάνω τσάμπα τόση δίαιτα, κόντεψε να με ρίξει σε νέα κατάθλιψη αλλά κρατήθηκα, προκειμένου να γράψω τούτο το πόστο! Για το μόνο που λυπάμαι είναι, που δεν το ήξερα χθες βράδυ να έτρωγα πασατέμπο αντί να βλέπω Πρετεντέρη...

Μπουρδολογίας το ανάγνωσμα

Έχω καιρό να γράψω κάτι παραφιλοσοφικά αστείο. Είναι και τα γεγονότα που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα. Θα ήθελα να γράψω κάτι με πολλή "ντανιά", που λέει κι ένας καλός φίλος. Δεν μου βγαίνει! Όλο κάτι ξεχασμένες ιστορίες γυρνάνε στο μυαλό μου και κάτι νοσταλγικά φυσιολατρικά παραληρήματα.

Νοιώθω σαν κάτι γεροντοκόρες που έχοντας χάσει πλέον την ελπίδα τους, για το "ζητούμενο" το ρίχνουν στους ρομαντικούς περιπάτους και στην ανάγνωση κλασσικών λογοτεχνών. Λατρεύω να αυτοσαρκάζομαι! Άλλη μια έκφραση του εγωισμού μου. Τι να κάνεις; Άμα ο άνθρωπος είναι κομπλεξικός, όλο με την πάρτη του ασχολείται.

Θα ήθελα να διασκεδάσω όπως παλιά. Να βρεθώ με φίλους και να γυρνάμε όλη νύχτα. Άσκοπα. Ένα ποτό εδώ κι ένα παρακάτω. Μια φωτογραφία πριν και μια μετά. Άσκοπα. Ξόδεμα και κραιπάλη. Άσκοπα. Πως τα καταφέραμε έτσι; Γιατί πρέπει όλα να έχουν συγκεκριμένη χρησιμότητα, συγκεκριμένο σκοπό;

Κι ένα ταξίδι θα ήταν ό,τι πρέπει! Κάπου όχι πολύ μακριά. Ιταλία για παράδειγμα. Τόσο κοντά και μόνο το αεροδρόμιο Malpensa στο Μιλάνο, έχω πατήσει με τα ποδάρια μου. Ένα ανοιξιάτικο ταξίδι στην Ιταλία, θα ήταν όμορφο. Με το αυτοκίνητο, θα προτιμούσα. Να γυρνάμε σε διάφορες πόλεις και να καθόμαστε όπου μας γουστάρει. Χωρίς πρόγραμμα. Χύμα. Ονειρεύομαι ένα ποτήρι κρασί σε κάποια ταβέρνα της Τοσκάνης ή σε κάποιο wine bar της Βενετίας.

Τα ξενύχτια μου τα γεμίζω με μουσικές και με βιβλία. Διαβάζω ξανά το "Επικίνδυνες Μαγειρικές" του Στάικου. Με κάνει και γελάω. Είναι τόσο σαρκαστικό! Στιγμές νομίζω πως θέλει να δώσει έμφαση στην απελπισία που νοιώθει ο ερωτευμένος. Μετά ανακαλώ. Σκέφτομαι πως σατιρίζει την απελπισία του έρωτα. Έχει όμως και ωραίες συνταγές... πέρα από το κείμενο αυτό καθ' αυτό. Μου αρέσει!

Ακούω ένα αγαπημένο τραγούδι. Η νύχτα προχωράει ακάθεκτη. Σταματώ λίγο, κοιτάζω το ταβάνι αλλά μου φαίνεται απίστευτα βαρετό και συνεχίζω να γράφω ό,τι μπούρδα μου κατεβαίνει στο κεφάλι. Τι θα ήθελα να κάνω τώρα; Αυτό ακριβώς που κάνω: να γράφω ότι μου 'ρχεται. Έχει πλάκα!

Όταν το μάτι μου πέφτει στο νυχτερινό ρολόι, αγχώνομαι προσωρινά για το πρωινό ξύπνημα. Τσαγκαροδευτέρα. Ένα ακόμα τσιγάρο. Εδώ και ώρα λέω, το τελευταίο για σήμερα. Δεν γράφω άλλο...

Καλημέρα!

...κι Άη Λύπιου πανηγύρι...

Πριν λίγες μέρες, επήγα να ειδώ τη νόνα μου και να ανταλλάξουμε αναστάσιμες ευχές. Τηνε βρήκα να κάθεται στη γνωστή της θέση στην κουζίνα να ρουφάει το καφεδάκι της και να φουμάρει ένα από εκείνα τα "κομμένα" τσιγάρα της. Πέρυσι τέτοια εποχή, εχαροπάλευε στο νοσοκομείο λόγω καρδιακής ανεπάρκειας κι εφέτος, μοιάζει καλύτερα από ποτέ ενώ είναι σχεδόν 85 χρονών.

Είπαμε διάφορα, άκουσα με υπομονή τα παράπονά της για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων που περιελάμβανε από τα παιδία της μέχρι τα μαλλιά της που πετάνε και πάντα μαζί με άσχετες κουβέντες, τα αποτελέσματα της αρτηριοσκλήρυνσης. Εσκέφτηκα πως ο Θεός έχει προνοήσει και στέλνει διάφορα στους γέρους αθρώπους προκειμένου να μην σκέφτονται τι έχουνε περασμένο ούλη τους τη ζωή και βουρλίζονται.

Σε έναν καιρό, άρχισα να της λέω για την προσπάθεια που γίνεται για την αναβίωση του πανηγυριού και την προστασία του Άη Λύπιου από ιστορικής μα και οικολογικής άποψης. Αναφώνησε ένα "ωωωωω ιμένανε" από εκείνα που δηλώνουν ευχαρίστηση και τράβηξε μία γερή ρουφηξιά καπνό. Δεν ήθελα να την πιέσω να σκαλίσει μνήμες από εκειό το πανηγύρι του Άη Λύπιου αλλά λαχταρούσα πολύ να ακούσω κάτι. Εκείνη, λες και διάβασε στα μάτια μου την επιθυμία επήρε το φλυτζανάκι της στο χέρι κι άρχισε να μου λέει...

"Ω παιδάκι μου, με τον συγχωρεμένο τον νόνο σου δεν ελείψαμε ποτέ, εκειά τα χρόνια, από κανένα πανηγύρι. Εψέναμε σε ούλα! Εμέ να σου πω, ήτουνα τ' αγαπημένο μου του Άη Λύπιου. Ξέρεις τι κόσμος μαζευότουνα; Ούλη η Ζάκυθος! Από τον κάμπο, από τα χωρία τση Ρίζας και από ούλα τα ορεινά! Και να σου πω και τ' άλλο; Ερχότουνα και οι "αφεντάδες" και οι απλοί. Πλούσιοι και φτωχοί. Και ούλοι παρέα ετρώγανε κι επίνανε κάτω από τα λιόφυτα και τραγουδάανε κι εχορεύανε."

Την παρακολουθούσα αμίλητη κι ένοιωθα απίστευτα χαρούμενη και τυχερή, που την άκουγα. Έβγαλε άλλο ένα "κομμένο" τσιγάρο από την τσέπη της μπροστέλας της, το άναψε και σαν να πήρε δύναμη, συνέχισε...

"Μία φορά, να ειδείς τι εγίνηκε! Είχε ψωνισμένο κάνα, δυο μέρες ενωρίτερα ο νόνος σου, αρνοκάτσικα από τσι Μαριές, διαλεχτά! Τα καλύτερα ζωντανά! Τα είχε σφάξει στο σφαγείο και τα είχαμε πίσω στην αποθηκούλα αποβραδίς, κρεμασμένα. Είχαμε πλεγμένες και γαρδούμες και κοκορέτσια, πρώτης τάξεως. Μας εβοηθάγανε κι εκειά τα γλυκιάρικα. Να, άμα ρωτήσεις τη μάνα σου, θα το θυμάται.

Πάμε το λοιπό το πρωί αμπονώρα, στον Καλλιτέρο. Στηλιώνουμε την παγκάδα με τα εργαλεία και τη ζυγαριά, το σκαμνί, τσι ψησταριές, ούλα μας τα πράματα. Είχα τον μικρόνε μωρό και τον είχα ντυμένο με ένα ωραίο πλεχτό φόρεμα, λευκό. Έχω και φωτογραφία, άμα την εύρω θα σου τηνε δείξω ψυχή μου. Τα στήσαμε που λες ούλα και ψέναμε τα πράματά μας. Αρχίσανε να έρχουνται και συγγενείς και κουμπάροι και φίλοι και γνωστοί και ούλοι επερνάγανε από την παγκάδα μας, για τα χρόνια πολλά και για το κέρασμα. Ούλοι πρώτοι για αμούτσι! Ξέρεις ο νόνος σου πως ήτουνα φιλότιμος, εκέρναε ούλο το κόσμο και γι' αυτό ούλοι τον αγαπάανε και του φέρνανε κανίσκια από ολούθε. Τσαντίες μου τα έφερνε κάθε μέρα στο σπίτι! Δεν αγοράσαμε ποτέ λεμόνι και προτοκάλι, ούτε ψωμί, ούτε τυρί! Ούλα τα Χριστού τα καλά μας εφέρνανε!

Είχε φτάσει μεσημέρι που λες κι ετρέχαμε και δεν φτάναμε. Ούλα τα παιδία εβοηθάγανε, άλλα στη παγκάδα άλλα στις ψησταριές. Κάτω από την παγκάδα, είχαμε πάντα έναν σίγλο που εβάναμε μέσα τα κοκορέτσια και τσι γαρδούμες. Τόμου ηθέλαμε να ψήσουμε ετρεβάγαμε από εκεί μέσα, το κόβαμε και το βάναμε στη ψησταριά. Έναν καιρό εκεί που εδουλεύαμε ούλοι, έρχεται ένα κοπρόσκυλο κι αρπάζει ένα κοκορέτσι από τον σίγλο κι αρχίζει να τρέχει μες στα λιόφυτα! Το βλέπω εγώ, με πιάνει το γλυκί μου και το παίρνω το κατόπι! Έτρεχε κι ο νόνος σου ο καψερός και τα παιδία. Τα ταμπουρλονιάκαρα να βαρούνε κι εκειό το λυσσάρικο, τον πάθο μέσα του, να τρέχει με το κοκορέτσι στο στόμα και να σηκώνει μπουχό! Τελικά εκαταφέραμε και το πιάσαμε και τι να κάμουμε παιδάκι μου, ξέρεις τι ανάγκη υπήρχε; Το πλύναμε το κοκορέτσι με νερά, το ψήσαμε και το πουλήσαμε. Από εκειό επεριμέναμε για να ζήσουμε, δέκα νοματαίοι ήμαστε.

Ω παιδάκι μου, αν έζηε ο νόνος σου είθε να σου χε 'πωμένα γύρευε πόσα! Εγώ δεν τα θυμάμαι κι ούλα. Που να τα θυμάμαι; Ξέρεις τι έχω περασμένα; Άστη κουβέντα απαρατημένη! Και καλά και κακά. Όμως να σε χαρώ, όσο φτάνω προς το τέλος μου, όλο τα καλά κοιτάω να θυμάμαι, τα κακά τα πετάω ούλα στον πάτο του πηγαδιού..."

Κι όπως έσβηνε το τσιγάρο της στο τασάκι, ετέλειωσε και την ιστορία της και κούνιε το κεφάλι της πάνου κάτου με θλίψη κι ευτυχία μαζί. Εγώ έφυγα από το σπιτικό της παίρνοντας μαζί μου, μόνο την ευτυχία που μου χάρισε. Μόνο την ευ-τυχία!

Στον απόηχο της Πρωτομαγιάς

Λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα, στον απόηχο της "Εργατικής Πρωτομαγιάς" καθώς βλέπω τόση ασχήμια στα δελτία ειδήσεων και καταλαβαίνω πως ο στόχος -για κάποιους- επετεύχθη, κρατώ από τη μέρα την ζωντάνια της φύσης, μέσα από παγωμένες χρονικά, εικόνες. Μακάρι οι φωτογραφίες, να μπορούσαν να περικλείσουν όλη την ομορφιά που βλέπει το μυαλό, όλες τις μυρωδιές που πιάνει η μύτη κι όλους τους ήχους που επεξεργάζεται το αυτί. Η καημένη η φωτογραφία, φαίνεται τόσο λίγη, μπροστά στα θαύματα του κόσμου.

Στεφάνι δεν έφτιαξα, μα πήρα δανεικό -πάλι μέσω της φωτογραφίας- από κάποια όμορφα σπίτια του χωριού. Θα ήθελα τα παράθυρα να αποτελούσαν το κάδρο για γελαστά πρόσωπα. Δεν στάθηκα τυχερή σ' αυτό. Τουλάχιστον οι φρεσκοασπρισμένοι τοίχοι, είναι καθαροί και καταφέρνουν να ασβεστώσουν και την μαυρίλα της ψυχής.

Καλό μήνα, λοιπόν!