Η νόνα Αντζουλέττα

"Από εψές αργά βρέχει. Έκαμε ο θέος και βρέχει! Ωραίο πράμα η βροχή, εξεπλύθηκαν ούλες οι βρωμιές μας. Ακόμα κι εκειές που είχαμε απλωμένες από πίσω, να λιαστούνε, δίπλα από τα κεντίδια τση προίκας. Πίσωθες, δεν τσι γλέπουνε οι γειτόνοι, μόνο τα δουλικά και οι σέμπροι που ήρθανε αχάραγο να αφήσουνε τα σακιά στο κατώι.

Εφτούνοι στόμα έχουνε αλλά τη μιλιά τσου την εκόψαμε. Μα να τσι αφήναμε να λένε το γύρω ούλα μας τα νιτερέσσα; Να μας κάμουνε ρεντίκολο στο πόπολο; Όσκε!

Εποτίστηκε η γης και γιόμισε η στέρνα. Επολιώρα, εβγήκε ένας ήλιος άλλο πράμα! Έστειλε ο Αφέντης τον Νικολό, να πάει τσι σέμπρους στα λιοστάσια. Κι εφτούνες οι δυο, τρεις ώρες που απομένουνε για το γιόμα, μας χρειάζονται, να σε χαρώ!

Ας χωθούνε με τσι λάσπες οι σέμπροι, τι με νοιάζει εμέ; Εγώ τη ζέστα μου την έχω και ξύλα πολλά για το τζάκι μου. Η παδέλλα μου, πάντα με περιμένει αχνιστή και εκειό το δουλικό η Μαριγώ, να μες στα μάτια τσης, αλλά κάνει φαγιά πρώτης τάξεως!"

"Ορή νόνα, πάλε με τσι γάτες κουβεντιάζεις, τι θα γένει; "

"Άκου κυρά μου, εγώ είμαι η σιόρα Αντζουλέττα με το όνομα και θα μιλώ με όποιονε θέλω. Δεν θα σε πάρω από ρώτηση. Άμε τώρα στον διάοτσο κι άσε με στην ησυχία μου..."