Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Η Αυτού Μεγαλειότης...Το ρυζόγαλο!


Από τις αποκριές της παιδικής ηλικίας στις αρχές του '80, μου έχουν μείνει έντονα οι αναμνήσεις των παιδικών χορών στον "Κόκκινο Βράχο". Χοροί κανονικοί, με πλήρη ορχήστρα -η ίδια έπαιζε και τις νύχτες εκεί- με κομφετί και σερπαντίνες και με στολή νοικιασμένη από το "Λυχνάρι".

Κάποια χρονιά, πριν εγκατασταθούμε μόνιμα στη Ζάκυνθο, είχαμε έρθει με τους γονείς μου την τελευταία εβδομάδα, για το καρναβάλι φυσικά. Με πήγε η μαμά μου η καλή να μου νοικιάσει στολή αλλά είχαν δοθεί όλες εκείνες που ονειρεύονται τα κοριτσάκια να ντυθούν. Δεν υπήρχε μπαλαρίνα ούτε για δείγμα. Ούτε βασίλισσα. Ούτε καν πριγκίπισσα! Κι έτσι, βρέθηκα ντυμένη μελισσούλα, να χορεύω τη γιάνγκα, ανάμεσα σε δεκάδες Άννα-Μαρίες και Βασιλιάδες, ελαφρώς κλαμένη αφού ήμουν το κοριτσάκι με την πιο γελοία στολή, όπως νόμιζα.

Τώρα φυσικά που το σκέφτομαι, χαμογελάω μιας και όσο μεγαλώνω τόσο πιο γελοία θέλω να μασκαρεύομαι. Αλλά επειδή "ουδέν κακόν αμ(π)ιγές καλού" η εμπειρία μου σαν παιδί με έμαθε να κατανοώ τους ευσεβείς πόθους του γιου μου, που θέλει να ντύνεται αυτό που θα ήθελε να είναι: σούπερ ήρωας, κουρσάρος των επτά θαλασσών (και βάλε) αλλά και Λούκι Λουκ.

Δεν είναι όμως οι χοροί στο παρκέ του Καζίνου, η μόνη γλυκιά θύμηση. Είναι και οι "ομιλίες" στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, η κηδεία τση μάσκας, την τελευταία Κυριακή και το ρυζόγαλο της νόνας. Εκείνο το ρυζόγαλο που έφτιαχνε η Αγγέλικα και μοσχοβόλαγε όλο το Ψήλωμα. Τρέχαμε σαν τα μουρλά μετά το τέλος του καρναβαλιού, να πάμε στο σπίτι της να μας γλυκάνει και να μας διώξει τον καημό που θα έπρεπε να περιμένουνε έναν χρόνο για να ξανάρθουν οι χοροί και οι μασκαράτες.

Την λατρεία για το ρυζόγαλο πρέπει να την κληρονόμησα από τη μητερούλα. Εκείνη το έτρωγε με την κουτάλα σαν παιδί και μια φορά, έφαγε τόσο που κόντεψε να πεθάνει κι όλη νύχτα βάιζε πάνω στο κρεβάτι "ω μανούλα μου τι έπαθα!". Τελικά τη γλίτωσε, προφανώς...

Για όλες αυτές τις θύμησες και για "το καλό"...Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά! Σου στέλνω μήνυμα από το μετερίζι του μπλογκσποτ, κανόνισε να μας φτιάξεις κομμάτι ρυζόγαλο να μας τρατάρεις γιατί δεν μας βλέπω καθόλου καλά εφέτο! Και μην αρχίσεις πάλι τσι φαωμάρες για το που θα βρεις καλό γάλα, θα σου φέρω εγώ! Εντάξει;;; Φιλί!

12 σχόλια:

mareld είπε...

Alma mia!!!

Ένα πιατάκι!
Πόσο μου αρέσει!
Αυτές τις μέρες αρρωσταίνω,εδώ στο δάσος.
Έχουν και οι Ισπανοί παράδοση και όταν έρθεις θα πω στη φίλη μου τη Ρόσα που είναι καταπληκτική μαγείρισσα να μας φτιάξει..

Και του χρόνου!!!

Μέλι μελισσάκι μου
θα πάρω το δισάκι μου
και δρόμο θα κινήσω
τα δεκάξι χρόνια σου
και την περιφρόνια σου
για ν'απολησμονήσω

Μη γαρίφαλό μου
μη μοσχοβολάς
χάνω το μυαλό μου
σα δε μου μιλάς..

Λευτέρης Παπαδόπουλος


Arroz con leche estilo andalusí

INGREDIENTES

75 gramos de arroz lavado y seco

200 cc. agua caliente

450 cc. de leche

65 gramos azúcar

2 cucharadas de agua de rosas

1 yema de huevo

Canela molida para decorar.

PREPARACIÓN:
Arroz con leche: Cocinar el arroz en el agua hasta que la mayor parte haya sido absorbida. Añadir la leche, mezclar y cocinar suavemente sin cubrir del todo y durante 25 minutos. Poner el azúcar, agua de rosa y cocinar por otros cinco minutos. Retirar el recipiente del fuego y enfriar ligeramente, añadir la yema de huevo batida un poco. Mezclar bien la mezcla y poner de nuevo sobre el fuego suave durante un minuto. Sacar inmediatamente todo el contenido a unas escudillas y espolvorear con la canela. Se puede servir caliente y frío.
Hoy en día se prepara un arroz algo similar a este, al estilo andalusi, llamado Arroz con leche María Luisa.

Receta de Fernando Villanueva

Πολλά φιλάκια!

Unknown είπε...

Mareld cielo!

Χίλια ευχαριστώ για τη συνταγή του ανδαλουσιανού ρυζόγαλου! Από ότι καταλαβαίνω, είναι σχεδόν ίδια με τη δική μας συνταγή.

Ευχαριστώ και για τους στίχους του Παπαδόπουλου.

Κάνε υπομονή αγαπημένη μας, θα περάσει ο καιρός. Θέλουμε δεν θέλουμε!

besos mi amor TQM!

Ανώνυμος είπε...

Και γελαω και κλαιω με αυτα που μου γραφεις.Χθες σκεφτομουνα αυτη την ιστορια που πηγα να πεθανω απο το πολυ ρυζογαλο.Θα ημουνα 10 χρονων και το θυμαμαι πολυ καλα βραδυ Κυριακη της Αποκριας.Λοιπον περιμενω το γαλα το καλο για να φτιαξω το ρυζογαλο.Φιλια Μαμαελα.

.......marmarigi....... είπε...

ενα ρυζογαλο τωρα :)
καλησπερες και καλο πσκδ

Vam33 είπε...

Αναμνήσεις .Η νοσταλγία είναι όπλο.Καλησπέρα Dana

Unknown είπε...

Μαμαέλα, φιλιά!

Unknown είπε...

Άνθρωπε, έφτασεεεεεεεεεεεε! :) Καλά να περάσεις!

Unknown είπε...

Vamako,ε ε ε- έχουμε πάρτυ εδώ! Φορές θα ήθελα να ήμουν πάλι παιδί αλλά δεν περνάω κι άσχημα, ως ενήλικας. Οι αναμνήσεις είναι όπλα νομίζω αρκεί να μην τα στρέφουμε εναντίον μας...

Καλά να περάσεις!

Ανώνυμος είπε...

Και μετά αναρωτιόμουν γιατί μόλις ήρθε η μαμά στο φοιτητόσπιτο γέμισε το ψυγείο με ρυζόγαλα...και η κατάψυξη!
Που να 'ξερα?!
Χαιρετούρες!
sevial

Ανώνυμος είπε...

Αλησμόνητοι οι παιδικοί χοροί του "Καζίνο" πράγματι, αν κι εγω δαιμονιζόμουνα διότι η θεία μου (καλή της ώρα στην Αμερική που βρίσκεται) μου δίνε την ξαδέλφη μου να χορέψω, η οποία ήταν μονίμως στην κλάψα με το παραμικρό και δεν την ήθελε κανείς κι έτσι ο κλήρος έπεφτε σε μένα,που τον ένα καβαλιέρο έπιανα και τον άλλο άφηνα.Εγω την έπαιρνα την άφηνα στη μέση του χορού μόνη της και εξαφανιζόμουνα στην άλλη πλευρά του οπτικού πεδίου της θείας με τον καβαλιέρο που ήθελα.Και κλάμα η Αννούλα!
Οσο για το ρυζόγαλο, εξακολουθεί να τέρπει τους ουρανίσκους μας, εφόσον η μαννούλα δεν φείδεται τέχνης και γλύκας και οι τσοπαναραίοι που βόσκουν όλο το χρόνο τα κοπάδια τους στα χωράφια μας,θεωρούν υποχρέωσή τους τέτοια εποχή να μας φέρνουν κανίσκι μπουκάλες με ολόπαχο γάλα για το ρυζόγαλο.
Και του χρόνου μάσκαρες παιδιά και Καλή Σαρακοστή σ΄όλους.
Φιλάκια

Unknown είπε...

Sevial, ξέρουν οι μάνες οι ζακυθινές τι κάνουν και γιατί! Μην αναρωτιέσαι και μην απορείς!

Καλά κούλουμα!

:)

Unknown είπε...

Χαρά Θ., είχα κι εγώ μια τέτοια ξαδέρφη! Κωμικοτραγικό!

Και του χρόνου μάσκαρες!

Να 'χεις την υγειά σου!

:)