Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Αστικό Ταξίδι


Ποτέ δεν έβλεπα με "καλό μάτι" τα "ταξίδια αστραπή για δουλειές και αν βρεθεί χρόνος, διασκέδαση". Αυτό το "αν" είναι σαν να τους κρεμάει αυτομάτως το ταμπελάκι Νο2543. Ναι, εκείνο που αναγράφει: ΜΑΤΑΙΩΣΗ. Πόσο χαρούμενος λοιπόν να είναι κάποιος που ξεκινάει έναν δρόμο που είναι προδιαγεγραμμένα ματαιωμένος; Ωστόσο, προσπαθώ -έχω τις καλές μου- να βρίσκω κάτι ενδιαφέρον σε εκείνες τις υποχρεωτικές υποχρεώσεις. Σκέφτηκα λοιπόν, πως τουλάχιστον θα άλλαζα παραστάσεις για περίπου δυο εικοσιτετράωρα. Γέμισα ένα σάκο με λιγοστά, δροσερά φορέματα και τα απολύτως απαραίτητα και... φύγαμε!

Η ζέστη της πόλης βάραγε κατακέφαλα από τον ώρα που πλησιάσαμε την Ελευσίνα. Ξετρύπωσα το αντηλιακό μου από την τσάντα με τα "1628 απολύτως απαραίτητα για κάθε ταξίδι" κι άρχισα να ψεκάζομαι λες και αυτό θα έδιωχνε τη ζέστη. Οι συνταξιδιώτες έκαναν σχόλια για την μυρωδιά πορτοκάλι που σε συνδυασμό με το κλιματιστικό και την μοσκοβολιά του Ασπρόπυργου, που έμπαινε από το "σκασμένο" τζάμι του συνοδηγού, έφερνε κάτι μεταξύ πατσουλί και ινδικού στικ σε υπερβολική ποσότητα.

Δεν με ενόχλησε το απίστευτο μποτιλιάρισμα της Αθηνών. Καβάλας αν προτιμάτε. Μου έδωσε χρόνο να χαζέψω γύρω γύρω. Τα ίδια που χαζεύω τόσα χρόνια πάνω - κάτω. Με κάτι μικροαλλαγές. Βασικά τα ίδια. Στο ραδιόφωνο ακούμε για τρίτη φορά μια συνέντευξη του πρωταγωνιστή της πολιτικής σκηνής, όπως αυτός εξελίχθηκε τις τελευταίες μέρες: Καρατζαφέρης ντάρλινγκ! Πάλι λέει για τους αλλοδαπούς. Πάλι φωνάζει ότι πρώτος αυτός εισήγαγε τον όρο λαθρομετανάστες. Πάλι τονίζει πως ο Καραμανλής με τη συμπεριφορά του φέρνει τον Παπανδρέου πιο κοντά στη νίκη αλλά... υπάρχει χρόνος να σωθεί ο κόσμος από το κακό ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να παραμείνει η καλή Ν.Δ. σε συνεργασία με το τρίκαλο ΛΑ.Ο.Σ. Πλήττομαι και φρίττω! Έχω βαρεθεί και να σχολιάζω πια και με διαολίζει πως σε αυτό ποντάρουν κι οι πολιτικοί μας. Πως αργά ή γρήγορα δηλαδή, θα βαρεθούμε να σχολιάζουμε, να ασχολούμαστε, να ψηφίζουμε, να ενδιαφερόμαστε, να αντιδράμε κλπ κλπ κλπ

Μετά από κάποιες δουλειές που ξεπαστρέψαμε κι αφού πάμε επιτέλους να ξεκουραστούμε λίγο, πριν συνεχίσουμε, ξανακολλάμε στη κίνηση μες στο κέντρο και χαζεύω τους αλλοδαπούς ή λαθρομετανάστες, την Καρατζαφέρια πλέον, εποχή. Στην πλατεία Αντιστάσεως, τον μόνο που βλέπω σε αδιαπραγμάτευτη αντίσταση είναι έναν ντήλερ που καπνίζει μαζί με έναν άλλον μυστήριο τύπο με σαρκαστικό γέλιο ενώ ένα τζάνκι τον παρακαλάει γονυπετές για κάτι. Άλλα τζάνκια γύρω, σαν ζόμπι. Ένας καθισμένος κάτω βαράει ντάγκλες και κάτι μου λέει πως εκείνος με το σαρκαστικό χαμόγελο, διασκεδάζει πολύ μαζί του. Πάμε παρακάτω και αντιλαμβάνομαι πως το σκηνικό αυτό που πριν λίγα χρόνια με τρομοκρατούσε, τώρα μου φαίνεται κάτι τόσο φυσιολογικό όσο ο ήλιος που λάμπει στον καθαρό ουρανό. Ένας ουρανός ο οποίος μες στον Ιούνη, καμία αστραπή δεν φοβάται!

Το καλό νέο του "ταξιδιού αστραπή για δουλειές κι αν βρεθεί χρόνος, διασκέδαση", έρχεται γρήγορα από τον γιατρό του πατέρα μου: νικήσαμε τον καρκίνο! Ω ναι! Πάμε γι' άλλα. Υποψιασμένοι πλέον. Και να ξαναχτυπήσει δεν θα πανικοβληθούμε! Μόνο θα βλαστημήσουμε τη τύχη μας τη βρώμα κλπ κλπ κλπ Φεύγει ένα μεγάλο, τεράστιο βάρος και σκάμε γέλια ανακούφισης μετά από τόσους μήνες πίεσης-πίστης-ελπίδας-θυμού-σπατάλης και επένδυσης κάτι χιλιάδων ευρώ που αν δεν τα έχεις, δεν ζεις. Τέλος!

Σαν κάτι να αλλάζει λοιπόν. Μια γρήγορη ανασκόπηση με πείθει πως μάλλον μας εγκαταλείπει η κακή τύχη των τελευταίων -μπόλικων ομολογουμένως- μηνών. Το φεγγάρι όμορφα τακτοποιημένο πάνω από την λατρεμένη Αθήνα και η πηχτή ζέστη επιβάλει τη χρήση κλιματιστικού παντού. Όσο κι αν επιδεινώνει το κρυολόγημά μου, δεν γίνεται αλλιώς. Το υπομένω και υπερκαταναλώνω αποσυμφορητικά της ρινικής οδού (sic).

Στη Βίλα Αμαλίας τα "παιδιά" κάνουν επισκευές. Τοποθετούν κάτι τσίγκους στα λιγοστά εμφανή παράθυρα. Στον Άγιο Παντελεήμονα πάλι φασαρίες με τους "λαθρομετανάστες". Φωνές κι αντάρες. Έχω περάσει πάνω από μία ώρα περπατώντας στο κέντρο και έχω ακούσει όλες τις γλώσσες του κόσμου εκτός από την μητρική μου. Δεν με ενοχλεί. Μάλλον με ξεκουράζει.

Πάω σ' ένα ραντεβού στο Κολωνάκι - ντάρλινγκ! όπου δεν βλέπω να έχει αλλάξει τίποτα εδώ και πολύ καιρό. Έχω χρόνο μέχρι το ραντεβού μου και μπαίνω σε ένα μαγαζί με ρούχα. Κάθομαι 25'' μόλις. Η ιδιοκτήτρια μαλώνει με μια αλλοδαπή (όπως καταλάβαινε κανείς από την προφορά), που ήθελε να της βγάλει ένα κομμάτι από την βιτρίνα. Η πελάτισσα επέμενε, η ιδιοκτήτρια κάθετη: Δεν βγαίνει τίποτα από τη βιτρίνα! Ουρλιάζει. Βγαίνω εγώ όμως μια χαρά από εκεί. Αυτή η αλλοδαπή δεν ήταν κάτοικος Αγίου Παντελεήμονα όμως, άσχετα από το που κατάγεται. Δεν θα ενοχλούσε καθόλου τον κ. Καρατζαφέρη αν την έβλεπε τίγκα στο χρυσαφικό, σε περιτύλιγμα από ακριβό ύφασμα, με τη φίρμα γνωστού οίκου. Φυσικά!

Τελειώνω μετά από ώρες και δεν προλαβαίνω να διασκεδάσω συναντώντας έναν αγαπημένο φίλο. Πάω σφαίρα στην πλατεία Μαβίλη. Άλλο ραντεβού αυτό. Καταθέτω με μεγαλοπρέπεια το παιδικό μου "γιατί να συμβεί σε εμένα αυτό;" για να ξαναπάρω μια ακόμα πιο κλισέ απάντηση, την οποία ήδη γνωρίζω αλλά αρνούμαι εδώ και χρόνια να δεχτώ και κατανοώ πως ίσως όλο το θέμα, το κλειδί δηλαδή, να βρίσκεται σε ακριβώς αυτή την αποδοχή. Θεωρητικά φαίνεται απλούστατο, πρακτικά ακατόρθωτο... μέχρι στιγμής.

Κάποια στιγμή αργά το απόγευμα, συναντιόμαστε με το ταίρι μου και τρώμε κάπου στο Γκάζι. Το φαγητό ξανά μέτριο. Κάποιοι το βρίσκουν εξαιρετικό. Εντάξει. Γούστα. Με ενοχλούν αφόρητα δυο μεσήλικες γκέι, καθισμένοι σ' ένα τραπέζι έτοιμο να πέσει στο δρόμο. Τα πόδια τους αιωρούνται και τα μαζεύουν όποτε περνάει όχημα. Μου θυμίζουν κάτι τύπους στα μπουζούκια, που κάθονται πρώτο τραπέζι και ακουμπάνε το πόδι στη πίστα. Ξέρασμα. Δεν αφήνουν ασχολίαστο ούτε το αδέσποτο σκυλί που κάθεται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Βγάζουν μια απίστευτη κακία και προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Είναι σαν να φωνάζουν: Μην τολμήσεις και περάσεις από μπροστά μας, θα σε κράξουμε! Φεύγουμε και τους αφήνουμε εκεί. Δεν έδωσα σημασία στα σχόλια για το μακρύ, λευκό μου φόρεμα. Έχω ήδη ντυθεί νύφη παίδες κι αν ξανακάτσει, θα κοιτάξω να κάνω πολιτικό. Άβολο το νυφικό, άβολο!

Το βράδυ ξαναγυρνάω στο Κολωνάκι και καταφέρνω να τελειώσω τα μεσάνυχτα. Ένα γρήγορο ποτό στο Θησείο, ανάμεσα σε πλήθος κόσμου που σουλατσάρει. Μου έρχεται κάτι σαν αγοραφοβία αλλά το ξεπερνάω γρήγορα. Καρφώνω το βλέμμα στην Ακρόπολη κι σφίγγω περισσότερο το χέρι του συντρόφου μου. Με γλιτώνει! Βλέπω έναν φίλο από μακριά να δουλεύει. Δεν μπορώ να του μιλήσω. Τον βλέπω όμως για κάποια δευτερόλεπτα και ξέρω ότι είναι καλά. Ταξί, ντουζ και ύπνο αγκαλιά υπό τον ήχο του κλιματιστικού. Καταφέρνω να κοιμηθώ δυο ώρες χωρίς βήχα. Το υπόλοιπο της νύχτας, βρυκολάκιασμα. Το πρωί όμως θα φύγουμε και κάνω υπομονή.

Από το καράβι χαζεύω την εκκλησία του Αγίου που πλησιάζει. Φτάσαμε σπίτι μας. Μετά από λίγη ώρα αγκαλιάζω το μικρό μου και δεν έχουν περάσει παραπάνω από δύο μόλις εικοσιτετράωρα. Σε μισή ώρα, όλα όπως συνήθως. Και το ταξίδι, σαν να μην έγινε ποτέ. Σα να μην πέρασε μια μέρα!

15 σχόλια:

Ιωάννα είπε...

Δεν διάβασα, όλο το κείμενό σου, με το που κατάλαβα από τις πρώτες σειρές, οτι ήρθες Αθήνα, φρίκαρα....φτου σου. Ούτε ένα τηλεφώνημα; Την Ιόνια αύρα μόνο από μακριά μας τη στέλνεις, από κοντά δεν σας ξέρω, δεν σας είδα...φτου σου ξανά. Θα το διαβάσω ολόκληρο και θα επανέλθω...για φτύσιμο.

Νίκος Γιούσεφ είπε...

Αυτά να τ'ακούνε οι φίλοι μας, που όποτε με ρωτάνε για την Αθήνα και το τι κάνω , τους λέω "χάλια μαύρα!! Μονο η μουσική με κρατάει" και αυτοί γραφικά μου απαντάνε..." Ναι ..εσύ δεν έκατσες στο νησί χειμώνα!!!...να δεις τι βαριωμάρα και τί μιζέρια επικρατεί!!" και γω αναρωτιέμαι πάντα τί το κακό βρίσκουν τελικά?? Γιατί χρησιμοποιούν συνώνυμες λέξεις της "ηρεμίας" και της "γαλήνης" όπως "μιζερια" και "βαριωμάρα"?? Εγώ ξέρω πως ο παράδεισος φαντάζει ήρεμος και η κόλαση μιά βουρλησία!!!

Ucf

Ανώνυμος είπε...

Εγώ δεν θα επανέλθω απλά θα σε φτύσω
Χχχχχφφφτού σου!

Άντε πάρε κι ένα φιλί (να σκουπιστείς)

ΥΓ Δεν πειράζει που δεν τηλεφώνησες, δεν πειράζει που ξεφτιλίστηκε ακόμα μια φορά η πόλη μας, που ούτε για δυό μερόνυχτα δεν αντέχεται. Σημασία έχει που "νικήσατε".

Ιωάννα είπε...

Κοριτσάκι μου, διάβασα όλο το κείμενο και έχω να πω ότι όλα αυτά που περιγράφεις συμβαίνουν πράγματι, στο κέντρο της Αθήνας, όπως και σε άλλες πρωτεύουσες ή μεγάλες πόλεις , αν θέλεις. Σκηνές που θα μπορούσαν να είναι κινηματογραφικά γραφικές. Στα προάστια η ζωή κυλά λιγάκι πιο ράθυμα, όπως στις μικρές κοινότητες. Γνωστοί διαταυρώνονται, κουβέντες και χαμόγελα ανταλλάσονται και είναι γνωστοί μεταξύ τους οι περισσότεροι θαμώνες της πλατείας. Ντόπιοι, ετεροδημότες και αλλοδαποί. Διαφορετική η εικόνα της πόλης (οποιασδήποτε πόλης) για τους έσω, διαφορετική για τους έξω. Αυτά τα γνωρίζεις και εσύ. Με προβληματίζει όμως το ''παιδικό'' σου ερώτημα, μήπως αυτό φταίει που για 48 ώρες ήσουν στη τσίτα και δεν χαλάρωσες λεφτό ώστε να απολάυσεις αυτό το πολύβουο μελλίσι της πόλης;
Σιδερένιος ο Μπαμπάς σου και συγχωρεμένη που δεν πήρες τηλέφωνο (αν ήταν να λαχανιάσεις για να προλάβεις και να είσαι με το ρολόι στο χέρι...άσε άλλη φορά)
Θέλω να είσαι καλά. Πολλά φιλιά...και χαρτομάντηλα

Unknown είπε...

Ιωάννα μου, μετά που το διάβασες όμως ε; Κατάλαβες!

Σ' ευχαριστώ και σε φιλώ. Είναι καλύτερα να τα πούμε στο νησί. Όμορφα και χαλαρά!

Φιλιά και στα παιδιά!

Unknown είπε...

Νίκο μου, την Αθήνα την αγαπάω... δεν λέω! Χαίρομαι όμως ειλικρινά, που επέλεξα να γυρίσω εδώ. Κι εδώ μ' αρέσει ο χειμώνας, πολύ!

Η μουσική για εσένα είναι η ζωή σου και δυστυχώς εδώ δεν θα μπορούσες να κάνεις ούτε τα μισά από όσα μπορείς να κάνεις εκεί. Δύσκολο είναι αλλά τουλάχιστον κάνεις αυτό που αγαπάς!

Εγώ αγαπώ και την βαριεμάρα και τη γαλήνη, δεν με ενοχλεί. Αρκεί να μην γίνεται αυτό βάλτος και σε ρουφάει.

Σε φιλώ και εύχομαι να σε δούμε και στο jazz festival τον άλλο μήνα.

Unknown είπε...

Φοραδίτσα μου! Κάνατε κόμμα με την Ιωάννα και με φτύνετε στέρεο;

Δεν πειράζει! Αρκεί που νικήσαμε!

:)

Αντέχεται η Αθήνα μια χαρά... θα ήθελα να είχα δυο μέρες ακόμα, να κάνω και καμιά βόλτα. Να δω και έναν άνρθωπο... έστω μια Φοράδα βρε παιδί μου!

Σε φιλώ!

Νίκος Γιούσεφ είπε...

Μα δεν παίζω στο Jazz Festival στην... Ζάκυνθο. Ελπίζω του χρόνου να μας θυμηθουν!!!

Ανώνυμος είπε...

Ωραία η Αθήνα. Άμα ξαναπάς να μου φυλάξεις μισό κιλό σε παρακαλώ.

tsintsantson

kiki είπε...

H γνωστή (αλλά αγαπημένη όταν πάμε για λίγο) Αθήνα. Εγώ πάλι, ακόμα και για δουλειά να πάω, θα προσπαθήσω να δω και να κάνω όσο πιο πολλά μπορώ. Πάντα όμως γυρίζουμε με αγάπη ε; Με νοσταλγία και ηρεμία...

Unknown είπε...

Έτσι είναι Νίκο μου το Τζάντε! Όσο μας πληγώνει τόσο μας πορώνει!

Σε φιλώ!

Unknown είπε...

Οκ tsin! Άμα θες σου φέρνω και ολόκληρο κιλό. Τζάμπα είναι!

Unknown είπε...

Κική μου έτσι είναι. Η Αθήνα αγαπημένη... από μακριά όμως! :)
Κι εγώ προσπαθώ όσα περισσότερα να κάνω και ποτέ δεν κατορθώνω να κάνω όλα όσο αρχικά ήθελα. Ίσως πάλι, να έχω υπερβολικές προσδοκίες!

Φιλιά!

Vam33 είπε...

Χάρηκα που ο πατέρας σου είναι μια χαρά.Εύχομαι τα καλύτερα απο εδώ και πέρα

Το κείμενο σου βγάζει μια μελαγχολία για την Αθήνα...
Υ.Γ
Ευτυχώς που υπάρχουν οι μεσήλικες gay και στρώνει το πράγμα!
Καλημέρες

Unknown είπε...

Vamako! Ευχαριστώ πολύ!

Την Αθήνα την αγαπάω γι' αυτό έφυγα μακριά της!

Να 'σαι καλά!