The inner sleeve of Moz's new single: I'm throwing my arms around Paris

Δεν σταματά να μας εκπλήσσει... ευχάριστα!

WE LOVE U MORRISSEY!

photo via www.morrissey-solo.com

Ξόρκι σε επανάληψη

Επειδή δεν έχω κάτι καινούργιο να γράψω κι είμαι ταλαιπωρημένη, είπα να το ρίξω στις επαναλήψεις. Σαν τα τηλεοπτικά κανάλια κι εγώ. Το Ξόρκι πάντως, παραμένει επίκαιρο αφού όπως θα διαβάσεις, είναι για πάσα νόσο...

Το Ξόρκι

Η παρακάτω συνταγή ενδείκνυται για πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Είναι δε, εξαιρετικά αποτελεσματική, σε καταστάσεις όπως: βασκανία, κολικός νεφρού, καούρα στο στομάχι από χαλασμένη τροφή, χανγκ-όβερ, γκόσιμο (γενικώς), δυσμηνόρροια, ηλεκτρισμός μαλλιών (φαινόμενο τρίχας κάγκελο), σύνδρομο χαμηλής αυτοεκτίμησης, σύνδρομο Γιάκομπς φλέιβορς, βλογική σχιζοφρένεια, ακράτεια, ποδάγρα, σύστημα 5-3-2, αγαμία και λοιπές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.

Η συνταγή είναι πανάρχαια, φερμένη από τα υψίπεδα του Περού... για την ακρίβεια την ανακάλυψε ένας εργάτης καθώς καθάριζε βάτα στα ερείπια του Μάτσου - Πίτσου , ήταν κάτω από ένα μανιτάρι, χαραγμένη σε μικρή πέτρινη πλάκα. Την έκρυψε μέσα από το λύκρα μπλουζάκι του, στο μέρος της καρδιάς. Αλίμονο όμως! Δεν ήξερε τι σημαντικό θησαυρό κουβαλούσε! Την μετέφερε κρυφά στην Κολομβία όπου και συνάντησε τον Πάμπλο Εσκομπάρ (αυτοπροσώπως παρακαλώ!) και την αντάλλαξε για 10 γραμμάρια κοκαΐνης , δεύτερης διαλογής και 3 κιλά παστό γαύρο.

Η αρχαία γραφή, πέρασε γρήγορα στα χέρια ενός πλουσίου Άγγλου ασθενή, ο οποίος διατηρεί γκαλερί έργων τέχνης στο Λονδίνο και ο οποίος δεν πλήρωσε τίποτα γιατί του χρώσταγε ο Πάμπλο από παλιά κάτι νοίκια (αλήτες Αγγλοσάξονες). Μετά, όταν ανάρρωσε, την μετέφερε με πλοίο στην Αγγλία ώστε να περάσει τα 40 κύματα και κάλεσε έναν φίλο του αρχαιολόγο να εκτιμήσει το νέο του απόκτημα. Όταν τελικά το πολύτιμο εύρημα αναγνώσθηκε και ανακαλύφθηκε η σοφία που έκρυβε, το ανέλαβαν οι κομπιουτεράδες, γιατί παντού υπάρχει ένας κομπιουτεράς…

Αποκωδικοποίησαν την γραφή για να την κωδικοποιήσουν αμέσως μετά σε PASCAL (γλώσσα προγραμματισμού και ουχί ο κολλητός από τη Λυών) ώστε να καταφέρουν να την περάσουν μυστικά -κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Big Brothe-r στον Bill Gates, να την κάνει σουξέ των windows.(Σημείωση: ναι ο Gates είναι ο Φοίβος του software).

Τελικά, ένας υπάλληλος της microsoft που ήταν λάμερ, έκλεψε το αρχείο και το έστειλε στον κολλητό του ο οποίος και το έγραψε σε απλό word και το μετέτρεψε σε chain-letter. Σε εξελιγμένη μορφή όμως, να μην το πιάνει το antispam. Το διαβάζεις το μαθαίνεις απέξω αυτολεξεί και μέσα σε 2 λεπτά πρέπει να το στείλεις σε 127,3 άτομα via e-mail διαφορετικά θα πάθεις μεγάλο κακό εσύ, η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, το κατοικίδιο σου, όλο το οικοδομικό σου τετράγωνο μέχρι και η Ολλανδέζα γκόμενα που γνώρισες πρόπερσι το καλοκαίρι στο νησί και έχετε να μιλήσετε πάνω από χρόνο! Η τιμωρία άμα σπάσεις την αλυσίδα θα είναι εκτός από το προηγούμενο, 7 χρόνια φαγούρα στην αριστερή πατούσα!!!!! Ναι, τόσο μεγάλη η ισχύς της πανάρχαιας συνταγής...

Και τώρα το πιο σημαντικό, το περιεχόμενο της συνταγής:

Υλικά

-Μία καρέκλα με 4 πόδια κατά προτίμηση τύπου καφενείου
- Το εκκρεμές του Φουκώ (όχι το ίδιο το εκκρεμές, το βιβλίο του Ο. Έκο)
- Τρία dvd : Tην «Κίκα» του Πέδρο Αλμοδόβαρ, το «Lion King» της Ντίσνεϊ και το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Κιούμπρικ
-Ένα τσιμπιδάκι φρυδιών

-Ένα σεντόνι καινούργιο, λευκό κατά προτίμηση
-Μισό κιλό ντομάτες ώριμες
-Ένα αγγουράκι
-Ένα νεροκρέμμυδο (προαιρετικά)
-Ένα καρβέλι ψωμί σταρένιο
- Ένα κιλό φέτα σκληρή, βαρελίσια
-Χαρτοπετσέτες (προαιρετικά)
-Ένα ζευγάρι ελβιέλες Νο 42
- Μία εφημερίδα ή στην ανάγκη το τελευταίο τεύχος του Cosmopolitan
-Ένα καραφάκι ούζο Πλωμαρίου( η κανονική συνταγή είναι με τεκίλα αλλά έχει γίνει σχετική ρύθμιση για τους Έλληνες φίλους)

Εκτέλεση

Ανεβαίνετε σε έναν λόφο (εξαιρούνται ο λόφος Στράνη, ο λόφος Σκουζέ, και ο Λυκαβηττός ), ημέρα Τετάρτη, μήνα θερινό και ώρα 5.46 π.μ.

Τοποθετείται την καρέκλα σε σημείο με καλή ορατότητα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα προσέχοντας να έχει κλίση 3ο . Στη συνέχεια φοράτε τις ελβιέλες (ακόμα κι αν δεν σας πάνε), και ανεβαίνετε στη καρέκλα κρατώντας την εφημερίδα ανοιχτή στις Μικρές Αγγελίες προσέχοντας να μην πέσουν από μέσα τα ένθετα (σημαντική λεπτομέρεια) κοιτάζοντας προς το Νότο.

Με το τσιμπιδάκι των φρυδιών αφαιρείτε προσεχτικά μια τρίχα από το μουστάκι σας (εάν δεν έχετε μουστάκι δεν πιάνει η συνταγή). Κρατώντας το τσιμπιδάκι με την τρίχα στο αριστερό σας χέρι με τον δείκτη και τον αντίχειρα , τοποθετείτε την εφημερίδα στο κεφάλι σας και αργά αλλά σταθερά περιστρέφεστε και φτύνετε δις προς τα 4 σημεία του ορίζοντα , προσέξτε να πηγαίνετε αριστερόστροφα.

Όταν ολοκληρώσετε την περιστροφή φωνάζετε δυνατά, προς το Νότο πάντα: « Εχθαίρουσιν οι Αθάνατοι την ψυχήν και βροντάουσιν επί τας κεφαλάς των αχαρίστων» και επαναλάβετε τη διαδικασία 3 φορές.

Κατόπιν, κατεβαίνετε από την καρέκλα , στρώνετε το σεντόνι κατάχαμα , καθόσαστε ανακούρκουδα , κόβετε τα λαχανικά σε φέτες δημιουργώντας μια καταπληκτική ελαφριά σαλάτα εποχής. Βουτάτε μεγάλες μπουκιές ψωμιού στη σαλάτα και τρώτε έτσι όλο το καρβέλι. Πίνετε όλο το καραφάκι το ούζο και τέλος σπάτε την καρέκλα σε όσο πιο μικρά κομμάτια μπορείτε. Προαιρετικά, το σπάσιμο της καρέκλας γίνεται και στη διάρκεια ζεϊμπεκιάς την οποία τραγουδάτε και χορεύετε, ενώ στο αριστερό χέρι κρατάτε το «Εκκρεμές του Φουκώ» και στο δεξί το dvd “Kika”. Τα άλλα dvd πετάξτε τα, δεν σας χρειάζονται.

Καλή επιτυχία σε όλους!

Montezuma - Cusco

Μάνααααααα! Κουράγιο...

"Αν δεν κάτσεις φρόνιμα, θα πας τιμωρία!" φωνάζεις και πριν χαθεί εντελώς ο ήχος της φωνή σου μέσα στο δωμάτιο, συνειδητοποιείς πως κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα. Κι όμως όλα πάνε "ρολόι". Κι εσύ μέρα με τη μέρα μετατρέπεσαι σε αυτό που με τίποτα δεν ήθελες ποτέ των ποτών και ζαμέ των ζαμών να μετατραπείς: στη μαμά σου.

Έτσι έχουν τα πράγματα γλυκειά μου. Είσαι καταδικασμένη από τη φύση σου, να κουβαλάς τη μαμά σου μια ζωή μέσα σου. Άλλες φορές πολύ, άλλες φορές λιγότερο. Το ίδιο και η κόρη σου αύριο, θα σε κουβαλάει κι αυτή μέσα της και θα την στοιχειώνεις. Τι κι αν έλεγες στην εφηβεία "αποκλείεται εγώ να κάνω ότι μου κάνει η μάνα μου", τώρα κάνεις τα ίδια, κάπως βελτιωμένα λόγω και της εξέλιξης της κοινωνίας.

Πίσω από την κάθε σου λέξη, όταν απευθύνεσαι στο παιδί σου, δεν κρύβεται ο Αλέξης αλλά το ίδιο νόημα που ήθελε Εκείνη να σου περάσει, η ίδια σκοπιμότητα. Το ύφος ίδιο. Ο τόνος ίδιος. Η πόζα ίδια. Κι εσύ εντελώς ανίκανη να αντιδράσεις σε αυτό, γιατί αλλιώς δεν θα είσαι ο εαυτός σου! Αυτό δηλαδή που σου βγαίνει φυσικά, είναι αυτό που έχει περάσει μέσα σου γονιδιακά αλλά και ως εικόνα, ως βίωμα.

Θα πορευτείς έτσι, όπως όλες μας. Θα προσπαθήσεις να ακολουθήσεις και άλλη μέθοδο διαπαιδαγώγησης. Σίγουρα θα αποφύγεις κάποια λάθη αλλά από την άλλη θα κάνεις άλλα. Τα λάθη είναι αναπόφευκτο κομμάτι του παιχνιδιού. Έτσι πάει. Μην το ψάχνεις. Κι εκείνο το "μηηηηηηηηηη" που σε έκανε να πετάγεσαι σαν ελατήριο στα μικράτα σου, τώρα εκτοξεύει τα δικά σου πιτσιρίκια.

Αυτά τα όνειρα είχες εσύ για τη ζωή σου; Να μεγαλώνεις παιδιά και να σου θυμίζεις τη μάνα σου; Αυτά είχες, απλά δεν το ήξερες, δεν το είχες καταλάβει. Κανείς δεν το καταλαβαίνει μέχρι να του συμβεί και τότε, δεν έχει πισωγύρισμα. Είσαι ήδη στο χορό και χορεύεις. Στο χορό που με την σύμφωνη γνώμη σου στήθηκε την ώρα που εσύ ήσουν πολύ απασχολημένη με άλλα ζητήματα και φιλοσοφικές αναζητήσεις του τύπου "τι είναι η ζωή;" και "τι είναι ο άνθρωπος;".

Άστο φιλενάδα, μην το ψάχνεις παραπάνω. Αφού δεν μπορείς να το αποφύγεις, χαλάρωσε και απόλαυσέ το, που λένε. Απλά εκείνο το ρημάδι το φρικασέ, κοίτα να το βελτιώσεις λιγουλάκι βρε παιδί μου, έτσι για να κάνεις τη "διαφορά"...

MOR(E), MOR(E), MORRISSEY!

Είναι το νέο single του Morrissey και μου το έστειλε πριν λίγες μέρες, κάποιος φίλος που προφανώς γνωρίζει τη "μούρλια" μου με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Τον ευχαριστώ λοιπόν και δημόσια(!) για το δώρο του αυτό.




Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μου αρέσει το κομμάτι πολύ ή κάτι λιγότερ. Δεδομένο ότι μου άρεσει. Ο Moz μεγαλώνει και δεν είναι ο μόνος. Ελπίζω να μας χαρίζει τα τραγούδια του για αρκετά χρόνια ακόμα, ώστε να διατηρηθούν ακμαία το πείσμα μας και η άρνησή μας να γεράσουμε εσωτερικά. Το εξωτερικά δεν το συζητώ, είναι αναπόφευκτο...

Καλή ακρόαση!

Im Throwing My Arms Around Paris - Morrissey

Οι Κουτάλες της

Η κουζίνα ήταν ο χώρος της. Ο χώρος στον οποίο κυριαρχούσε. Κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την εξουσία της στο Βασίλειο της Κουζίνας.

Ήταν μια πραγματικά καλοφτιαγμένη κουζίνα, με πολλά ευρύχωρα ντουλάπια από καλοδουλεμένο ξύλο, φουρνιστής οξιάς. Όταν κατασκευάζονταν το σπίτι, είχε η ίδια επιλέξει τον μαραγκό που θα την αναλάμβανε και ήταν πραγματικά ο καλύτερος της περιοχής! Είχε μερικά χρήματα σε έναν κρυφό λογαριασμό τραπέζης και ήθελε να τα επενδύσει όλα στη κουζίνα. Να τα κάνει όλα, ντουλάπια και ηλεκτρικά είδη. Να εντοιχίσει μέχρι και το τελευταίο της ευρώ, για χάρη του βασίλειού της.

Δεν είχε διόλου τυχαία τη φήμη της καλής μαγείρισσας. Η μάνα της και η γιαγιά της, ήταν επίσης εξαιρετικές μαγείρισσες και μαζί τους έμαθε από μικρό κορίτσι την τέχνη της νοικοκυράς. Η αλήθεια είναι πως δεν της άρεσε να κάνει τίποτε άλλο στο σπίτι, παρά μόνο να μαγειρεύει. Μαγείρευε τα πάντα: λαχανικά, όσπρια, θαλασσινά, κρεατικά. Ακόμα και κυνήγι, μιας και ήταν ο πατέρας της κυνηγός κι έβλεπε τη μάνα της να μαγειρεύει τα θηράματά του. Ειδικά τον λαγό, τον έφτιαχνε έξοχα!

Και ο άντρας της ήταν κυνηγός. Δεν πήγαινε συχνά αλλά κάποιες φορές της είχε φέρει κυνήγι να μαγειρέψει και την επαινούσε πάντα για τις επιδόσεις της. Ήταν και καλοφαγάς οπότε εκτιμούσε ακόμα περισσότερο, την ιδιαίτερη αυτή ικανότητά της να παρασκευάζει νόστιμα εδέσματα. Αν κάποιος τον ρωτούσε να πει ειλικρινά γιατί την παντρεύτηκε, σίγουρα αυτός θα ήταν ο κύριος -αν όχι ο μόνος- λόγος. Φυσικά κανένας δεν τον ρώταγε μα ούτε και η ίδια αφού κατά βάθος το γνώριζε και η παραδοχή του αντρός της, δεν θα κατάφερνε τίποτα παραπάνω από το να τη πληγώσει ακόμα περισσότερο.

Όσο δε καταλάβαινε πως στην πραγματικότητα αυτό που τους έδενε ήταν ένα πιάτο φαΐ, τόσο κλεινόταν στο βασίλειό της και τόσο περισσότερο μαγείρευε κι όλο προσπαθούσε να γίνεται ακόμα καλύτερη, να εξελίσσει τη μαγειρική της ώστε να τον κρατά πάντα ευχαριστημένο. Ανακάλυπτε, δημιουργούσε η ίδια νέες συνταγές, πέρα από τα παραδοσιακά φαγητά, με υλικά που ήξερε πως αυτός αγαπούσε να γεύεται κι έτσι τον κράταγε πάντα σε εγρήγορση, μην αφήνοντάς τον ούτε στιγμή να βαρεθεί, ούτε στιγμή να δει το φαγητό ως μια καθημερινή συνήθεια, μια απλή ανάγκη του οργανισμού. Και τα κατάφερνε, πραγματικά, πολύ καλά.

Στα ντουλάπια της είχε κρυμμένα ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί: Από πορσελάνινα πιάτα Βοημίας, μέχρι μπαχάρια από την Πόλη. Κατσαρόλες επαγγελματικές και αντικολλητικά τηγάνια. Πλαστικά και γυάλινα δοχεία για φύλαξη τροφών και πλήθος πιατέλων. Είχε αδυναμία στις πιατέλες. Ήταν γι' αυτήν το ωραιότερο σκεύος σερβιρίσματος. Είχε πολλές, σε διάφορα σχήματα και μια τεράστεια οβάλ που είχε μήκος 1 μέτρο και 20 εκατοστά. Την χρησιμοποιούσε όταν έκανε τραπέζι σε φίλους και συγγενείς. Της άρεσε να την γεμίζει με ψητό φούρνου και διάφορες γαρνιτούρες. Τους εντυπωσίαζε όλους όχι μόνο με τις γεύσεις της αλλά και με την παρουσίαση των εδεσμάτων της, στην οποία έδινε επίσης ιδιαίτερη σημασία. Διάβαζε και βιβλία σχετικά με art de la table.

Όλα μέσα στα ντουλάπια της ήταν σχολαστικά τακτοποιημένα. Τα πιάτα, τα ποτήρια, τα τρόφιμα, οι σκέψεις της. Ακόμα και η ίδια της η ζωή, ήταν καλά τακτοποιημένη και τοποθετημένη σε ένα αεροστεγές δοχείο φύλαξης, στο ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη, πίσω από τα απορρυπαντικά.

Πάνω στο δίπλωμα ενός ελληνικού καφέ, μέσα σε κεχριμπαρένιο μπρίκι, σκέφτηκε πως θα μπορούσε να λείψει για λίγες μέρες, να πάει στην αδερφή της στο νησί. Θα άφηνε μαγειρεμένο φαγητό για τον άντρα της και τα δυο τους παιδιά και θα πήγαινε. Κι έτσι έκανε. Μαγείρεψε αρκετό φαγητό για μία εβδομάδα, το τακτοποίησε κι αυτό στο ψυγείο κι έφυγε.

Κανείς δεν την αναζήτησε, πριν το πέρας της εβδομάδας, όταν πια οι κατσαρόλες άδειασαν και η Βασίλισσα της Κουζίνας, δεν φαινόταν πουθενά. Είχε κρεμάσει το σκήπτρο της δίπλα από τον απορροφητήρα, μαζί με τις υπόλοιπες κουτάλες.

Αντίσταση με Yost...

Την επονομαζόμενη "Γιορτή πριν την Ορκωμοσία" στο Mega δεν την είδα. Για την ακρίβεια είμαι τόσο αρνητική που και τον τηλεοπτικό μου δέκτη κράτησα κλειστό αλλά και έφυγα από το σπίτι. Προτίμησα να πάω στο San Marco Velvet, που έπαιζε μουσική ο Αμερικανός (δεν γλιτώνουμε με τίποτα) dj Kevin Yost και να περάσω καλά, παρέα με αγαπημένους φίλους και γνωστούς. Είδες; Ζει μεγάλες στιγμές το Ζάντε!

Τελικά, ως φαίνεται, ούτε με τον νέο Πρόεδρο θα γλιτώσει η Ανθρωπότητα από την επίδειξη κακογουστιάς και οικονομικής ισχύος των ΗΠΑ. Σε μια στιγμή μάλιστα, που η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει κόσμο να πηδάει από το διαμέρισμά του στο Μανχάταν, στο κενό.

Το "θετικό" της υπόθεσης είναι πως μέχρι την ορκωμοσία θα έχουν σταματήσει οι πολεμικές επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας. Πράγμα που πρακτικά σημαίνει πως δεν θα υπάρξουν νεκροί, για κάποιο διάστημα τουλάχιστον.

Όλα σχεδιασμένα στην εντέλεια πάντως τα έχουνε. Ο νέος Πρόεδρος θα αναλάβει τα ηνία των ΗΠΑ -και όχι μόνο- χωρίς να έχει λερώσει με το "καλημέρα σας", τα χεράκια του με αίμα αμάχων. Μην ξεχνάμε πως οι Αμερικανοί, έχουν εναποθέσει σε αυτά τα χέρια όλες τις ελπίδες τους για την επιστροφή του αμερικανικού ονείρου στο γκαζόν τους.

Άντε, με το καλό!

Οι Καθρέφτες του

Το σπίτι του το λάτρευε κι ας μην ήταν αυτό που λέμε "σπιτόγατος". Το είχε διακοσμήσει μάλιστα ο ίδιος, με αντικείμενα που είχε φέρει από τα ταξίδια του σε όλο τον κόσμο. Ξεχωριστά αντικείμενα που ταίριαζαν στο ξεχωριστό του σπίτι, όπως ο ίδιος έλεγε.

Ιδιαίτερη προτίμηση έδειχνε στην κρεβατοκάμαρά του. Ένα δωμάτιο σε ύφος μινιμαλιστικό. Περιείχε μόνο τα απολύτως απαραίτητα: Ένα διπλό κρεβάτι, δυο μικρά κομοδίνα με συρτάρι και μια εντοιχισμένη ντουλάπα, όπου είχε τα πάντα τακτοποιημένα. Πουκάμισα, παντελόνια, σακάκια, γραβάτες, παπούτσια στη σειρά.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της κρεβατοκάμαρας αυτής, ήταν οι καθρέφτες που κάλυπταν τις γυμνές επιφάνειες των τοίχων ακόμα και του ταβανιού. Ήταν το δικό του φετίχ. Ήθελε να ξυπνάει και να βλέπει τον εαυτό του από διάφορες οπτικές γωνίες. Ήθελε να βλέπει τον εαυτό του απέξω, ως παρατηρητής. Ιδιαίτερα του άρεσε να παρακολουθεί τον εαυτό του, την ώρα της ερωτικής πράξης.

Δεν ήταν το είδωλο της ερωμένης του αυτό που του έκανε εντύπωση, αυτό που ήθελε να βλέπει αλλά το δικό του είδωλο καθώς βρισκόταν μαζί της στο κρεβάτι του. Αυτοθαυμαζόταν ως άλλος Νάρκισσος. Ήταν ένας επιδειξίας.

Ο ίδιος εξηγούσε στις, κατά καιρούς, ερωμένες του -δεν είχε κάποια σταθερή- πως του άρεσε να παρακολουθεί τις σεξουαλικές του περιπτύξεις γιατί αυτό τον βοηθούσε να γίνει καλύτερος εραστής. Κάποιες τρόμαζαν με αυτή του την ιδιοτροπία. Άλλες πάλι, το έβλεπαν ως αφροδισιακό. Μερικές και ως απλή παραξενιά. Ελάχιστες εκείνες που το απολάμβαναν πραγματικά αλλά τότε δεν το απολάμβανε ο ίδιος, αφού δύο νάρκισσοι στο ίδιο κρεβάτι, δεν είναι και τόσο καλός συνδυασμός.

Φυσικά, ήταν ιδιαίτερα επιλεκτικός στην επιλογή των ερωτικών του συντρόφων. Δεν θεωρούσε την οποιαδήποτε γυναίκα ικανή, να εισχωρήσει στο βασίλειό του. Ως κομψός και γοητευτικός άντρας άλλωστε, είχε μεγάλη επιτυχία στον ερωτικό τομέα και ήταν πολλές εκείνες που τον προσέγγιζαν. Αυτό βέβαια, τον ενοχλούσε. Προτιμούσε να κατέχει ο ίδιος τον ρόλο του άντρα-κυνηγού.

Έτσι, κάποιο βράδυ που βγήκε με φίλους για μερικά ποτά την συνάντησε σε ένα μπαράκι κι αφού του φάνηκε πως πληρούσε τις προδιαγραφές, την φλέρταρε και κατάφερε να την οδηγήσει στο σπίτι του. Εκείνη, αν και στην αρχή ήταν επιφυλακτική κατάφερε να τον εμπιστευθεί αφού ήταν καλός στα λόγια και φαινόταν σοβαρός.

Μετά από ένα ποτό στο καθιστικό, την οδήγησε στην κρεβατοκάμαρα μα εκείνη τρόμαξε στη θέα του πολλαπλού της ειδώλου. Δεν είχε καθόλου καλή σχέση με τους καθρέφτες. Ταράχτηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε εξσφενδόνισε τη γόβα της στον απέναντι τοίχο-καθρέφτη κι αυτός έγινε χίλια κομμάτια και γέμισε με τα θρύψαλά του την χοντρή μοκέτα.

Έφυγε με τη μία γόβα φορεμένη και δεν την ξαναείδε ποτέ. Η άλλη της γόβα έμεινε πεσμένη κάτω ανάμεσα στα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη κι εκείνο το σημείο που έμεινε γυμνό ανέδειξε ένα κομμάτι της παλιάς ταπετσαρίας του τοίχου, που είχε ξεχάσει πια πως ήταν. Και του άρεσε.

REVOLVER

Για τον Γιάννη

Ο μόνος καλός λόγος για τον οποίο μπορεί κανείς να αγοράσει πλέον εφημερίδα, είναι τα δωρεάν dvd κι εδώ να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους εκδότες, για την συνεισφορά τους στον εμπλουτισμό της ταινιοθήκης μου. Όχι ότι δεν χαρίζουν σωρούς κινηματογραφικών σκουπιδιών αλλά αυτό δεν προκαλεί εντύπωση, είναι ασορτί με το έντυπο περιεχόμενο των περισσότερων.

Είδα λοιπόν το Revolver, τη γνωστή ταινία του Guy Ritchie, για την οποία πολλά είχα ακούσει -καλά και κακά- μα δεν είχε τύχει να δω. Ευτυχώς την έδωσε εφημερίδα, το φύλλο της οποίας είδα κρεμασμένο στο περίπτερο και είπα: "Ευκαιρία να το δω". Κι έτσι απλά, αγόρασα την εφημερίδα -το ομολογώ λοιπόν αν και ξέρω πόσο κατακριτέο είναι να αγοράζει κανείς εφημερίδα σήμερα- άνοιξα το σελοφάν, πήρα την ταινία και την υπόλοιπη την πέταξα στην ανακύκλωση. Τ' ορκίζομαι! Να μην σώσω να ξαναδώ την "Ανατροπή" του Πρετεντέρη!

Το θέμα όμως εδώ είναι η ταινία και πάλι ξέφυγα...

Η ταινία λοιπόν, μου άρεσε. Κυρίως για την σκηνοθεσία της, τη φωτογραφία της αλλά και για το τόσο απλοϊκό της θέμα: το Εγώ. Απλοϊκό το θέμα, πολύπλοκο το Εγώ. Έξυπνοι διάλογοι που οφείλει να τους παρακολουθεί κανείς, ώστε να καταλαβαίνει τι γίνεται. Η αιώνια πάλη με τον ένα και μοναδικό μας εχθρό: τον εαυτό μας, κι η ζωή... συνεχίζεται. Πολύ βία, πολύ αίμα. Γκροτέσκο με τα ούλα του ως προς την ωμή βία που παρουσιάζει, όπως γκροτέσκο μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει και τις εσωτερικές του μάχες.

Αν δεν την έχετε δει, την προτείνω. Πέρα από το "βαθύτερο νόημά της", υπάρχει και μια γκανγκστερική ιστορία, που είναι ενδιαφέρουσα. Παραδίδει και μαθήματα σκακιού, για τους λάτρεις...

Προσεχώς: Επέλαση!

Με προκηρύξεις ενημέρωσε το Ισραήλ, τους Παλαιστίνιους της λωρίδας της Γάζας για την κλιμάκωση των εχθροπραξιών.

Και καθάρισε... στην κυριολεξία!

Τα ισραηλινά τανκς προελαύνουν στο κέντρο της Γάζας και κανείς δεν φαίνεται να έχει διάθεση για εκεχειρία, ενώ ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται, ώρα με την ώρα.

Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσουν ποτέ οι δυο λαοί να συνυπάρξουν ειρηνικά και η αλήθεια είναι πως δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη.

Στο μεταξύ όλο στριφογυρνάει στο μυαλό μου ο στίχος του Mozzy: "If it's not the love then it's the bomb that will bring us together...".

Σαν βγεις στον πηγαιμό για τα Κελλάρια...

... κοίτα να 'χεις αλυσίδες!

Πήγα των Φώτων στην Αράχωβα, όπου πάω με την οικογένειά μου τα τελευταία χρόνια και βλέπουμε αγαπημένους φίλους που είναι από εκεί ενώ συνδυάζουμε και λίγες μέρες ξεκούρασης στα χιόνια, που ομολογουμένως μας λείπουν στο νησί. Εντάξει το ξέρω πως τέτοιες μέρες -Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτων- γίνεται χαμός στους χειμερινούς προορισμούς αλλά τότε μπορούμε να πάμε, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων.

Όπως κάθε χρόνο λοιπόν, φορτώσαμε το ΙΧ μας με ένα σωρό άχρηστα πράγματα, για τις τρεις μέρες που θα λείπαμε και ξεκινήσαμε για τον Παρνασσό. Το τι είδαν πάλι τα ματάκια μας δεν λέγεται αλλά μπορώ να σας γράψω μερικά από αυτά, προς γνώση και... συμόρφωση!

Καταρχάς, σύντροφε ζακυνθινέ, μην σκεφτείς να πας με παράνομο δεσμό σ' αυτά τα μέρη. Η Αράχωβα αυτές τις μέρες, είναι κάτι σαν τη Πλατεία Ρούγα καλοκαιρινό βράδυ με κάψα. Θα τους δεις όλους! Από τον φαρμακοποιό της γειτονιάς σου -που είναι το καλύτερο παιδί χωρίς αμφιβολία- μέχρι τη συμμαθήτρια από το λύκειο που την ώρα των μαθηματικών της πέταγες σαΐτες.

Επίσης, φρόντισε να πάρεις μαζί σου τα κατάλληλα ρούχα ακόμα κι αν δεν είσαι οπαδός των χειμερινών σπορ. Δεν είναι ανάγκη δηλαδή να κάνεις σκι για να φορέσεις ειδικό παντελόνι όταν πας να φτιάξεις τον χιονάνθρωπο στη Φτερόλακα. Βαρέθηκα επιτέλους να βλέπω κυράτσες με κολάν, μπότα με 12ποντο τακούνι, γούνινο γιλέκο, βραδινό βάψιμο και δερμάτινο κασκέτο. Που πας κυρά μου έτσι; Στα χιόνια ή στα μπουζούκια; Ουστ!

Όχι βέβαια πως οι άντρες πάνε πίσω. Με αθλητικό παπούτσι, τζινάκι και δερμάτινο σακάκι -ας είναι και μάρκα- δεν κάνουμε δουλειά. Κάνει κρύο λέμε κι εσύ φαίνεσαι εντελώς γελοίος! Το αυτό συμβαίνει και με αυτούς που φοράνε φόρμες γυμναστικής και από πάνω διπλούς σκούφους και κασκόλ.

Και εντάξει, να ξεπεράσουμε το ενδυματολογικό αφού δεν είναι υποχρεωμένος ο καθένας να ξέρει τι πρέπει να φορέσει. Χρειάζεται κι ένα Α μυαλό βέβαια και καταλαβαίνω πως το είδος νεοέλληνας, στερείται αυτού του Α, αν κρίνω από την κυρία με την ακριβή τσάντα που ζήτησε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας apres (ειδικές μπότες για χιόνια που τις φοράνε μετά το σκι), με τακούνι! Το ξεπερνώ λοιπόν κι αυτό και περνάω σε πιο απλά πράγματα: τη χρήση αλυσίδων.

Ολόκληρο κεφάλαιο αυτό. Ανεβαίνεις προς το χιονοδρομικό του Παρνασσού λοιπόν και πέφτει το χιόνι ράιτ θρου... Βλέπεις πως όσο ανεβαίνεις δυσκολεύουν τα πράγματα και ενώ σε τακτά διαστήματα υπάρχουν ειδικά πάρκινγκ για να μπεις και να βάλεις αλυσίδες, εσύ το παίζει μάγκας -έχεις και στο χωριό σου χιόνι- και λες "έλα μωρέ με τους μαλάκες, εγώ θα ανέβω και χωρίς αλυσίδες" και βέβαια, λίγο πιο πάνω κολλάς, με αποτέλεσμα ή να αρχίσει να φεύγει το αυτοκίνητο και όποιον πάρει ο Χάρος ή να κλείσεις τον δρόμο -συνήθως και τα δύο ρεύματα- για να κατέβεις να βάλεις επί τόπου τις αλυσίδες.

Και καλά που είσαι ηλίθιος και δεν μπαίνεις στο πάρκινγκ για να το κάνεις, καλά που δεν έχεις ξαναβάλει αλυσίδες ποτέ και παιδεύεσαι με το εγχειρίδιο, καλά που η ξανθιά γκόμενα δίπλα σου έχει βγάλει αφρούς, καλά που όλοι εμείς από πίσω που έχουμε ήδη βάλει αλυσίδες σε περιμένουμε υπομονετικά αλλά παίζεις και χιονοπόλεμο με τον οδηγό του μπροστινού αυτοκινήτου που είχατε κάνει μαζί φαντάροι και τον βρήκες τώρα τυχαία να προσπαθεί επίσης να βάλει αλυσίδες, με τη χρήση εγχειριδίου τοποθέτησης. Που πας ρε Καραμήτροοοοοοο;;;

Τελικά κάποια στιγμή ξεμπλοκάρουμε όλοι μαζί και ανεβαίνουμε στο χιονοδρομικό. Άλλο σκηνικό εκεί, στραβοί - κουτσοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Παιδιά να κλαίνε, άσχετοι με snowboard πέφτουν επάνω μας, κυρίες με apres -χωρίς τακούνι- περιφέρονται με χάρη και καυτούς καφέδες στα χέρια, τσουφ σκοντάφτουν στο χιονάκι, τσουφ πάνω μου ο καφές, τσουφ να σιχτιριάζω την ώρα και τη στιγμή που άφησα το Ζάντε και πάω στα χιόνια να δω άσπρη μέρα. Μα τι άσπρη μέρα είναι αυτή; Δεν καθόμουνα σπίτι μου να βάλω καμία ταινία με χιόνια να ευχαριστηθώ;;;

Στο κατέβασμα δε, όλοι μαζί μπουκάρουμε στις ταβέρνες του Λιβαδιού όπου ξέρουμε τον ταβερνιάρη και θα μας στριμώξει σε ένα τραπεζάκι κάπου, θα μας κεράσει και μισό κιλό κοκκινέλι και θα του πληρώσουμε 3 ευρώ το κομμάτι τη φορμαέλλα λες και είναι τρούφα από τη Γαλλία! Σε προειδοποιώ, μη σκεφτείς να φας αγριογούρουνο σάλτσα γιατί ούτε αγριογούρουνο είναι, ούτε σάλτσα είναι. Φάε καμιά μπριζόλα να ποροπιαστείς ή καμιά φασολάδα που την πετυχαίνουν. Πλήρωσε και ένα 30άρι ευρώ το κεφάλι και πήγαινε κοιμήσου, γιατί το βράδυ έχεις έξοδο! Στην Αράχωβα είσαι, με τη φημισμένη -δικαίως- νυχτερινή ζωή.

Το βράδυ δε, θα συναντήσεις στα μπαράκια τον περιπτερά της γειτονιάς σου, την μακρινή ξαδέρφη από τα Φάρσαλα καθώς και τη θεία από το Σικάγο. Αν είσαι τυχερός μπορεί να βρεις όμως τον Πάρη και να τσεπώσεις την αμοιβή που έχει φτάσει στα 15.000 έουρος. Ο Πάρης είναι πίθηκος που χάθηκε στο Λιβάδι πριν λίγο καιρό και τον αναζητά εναγωνίως το ζεύγος που τον μεγάλωνε σαν παιδί του. Λεπτομέρειες σε άλλο πόστο.

Τέλος της γκρίνιας μου εδώ και μάταια όλα αυτά αφού και του χρόνου, εκεί θα είμαστε και πάλι τα ίδια θα λέμε... Τι να λέμε;;;

Το κλείνω το "μαγαζί". Let it snow!

Δεν μπορώ να περιμένω πότε και αν θα χιονίσει στο νησί, μήπως και δούμε άσπρη μέρα.

Πάω κάπου που είναι ήδη χιονισμένα.

Καλή αντάμωση!

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Καλή Χρονιά κι όλα καλά...

Πάει ο παλιός χρόνος... επιτέλους! Εδώ μου καθότανε το 2008 αφού πραγματικά δεν έχω ζήσει χειρότερη χρονιά από αυτή. Το 2009 φρέσκο, φρέσκο κι ελπιδοφόρο ήρθε και σίγουρα θα είναι καλύτερο γιατί δεν μπορεί με τίποτα να υπάρξει χειρότερο από το προηγούμενο. Το πιστεύω απόλυτα αυτό!

Έτσι θα πορευτώ και θα σκέφτομαι πως τα καλύτερα έρχονται και ας μην έρθουν, ποτέ! Δεν μπορώ να παραδώσω τα όπλα, εύκολα. Άλλωστε το "παιχνίδι" το ξέρω και ως ορκισμένη παίκτρια, δεν μπορώ να αποσυρθώ. Θα παίξω μέχρι το τέλος.


Μου είναι αδύνατον να μην βάλω μουσική σε τούτο το πόστο, πρώτο του 2009. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική. Το έχω δηλώσει και σε διάφορα πόστα. Και τι άλλο θα μπορούσα να βάλω ως πρώτο, αν όχι Morrissey;

Ξέρω γίνομαι γραφική αλλά δεν με νοιάζει. Ήταν ένας από αυτούς που με "μεγάλωσαν στα γόνατά τους" και έτσι του ξεπληρώνω το χρέος. Αυτός με έμαθε να μεγαλώνω σωματικά και να μικραίνω συναισθηματικά. Να είμαι αυθόρμητη και να μην ντρέπομαι να δείχνω και το πιο ταπεινωτικό μου συναίσθημα. Αυτός με έμαθε να απελπίζομαι αλλά και να ελπίζω πάντα σε ένα μέλλον, που θα είναι όλα καλά. Όλα καλά!

Καλή Χρονιά!

Armed with wealth and
The best of health
In the future when all’s well

I will lie down and be counted
In the future when all’s well

I thank you
I thank you with all of my heart
I thank you
I thank you with all of my heart
Lee, please stand up and defend me
In the future when all’s well
Confront what you are afraid of
In the future when all’s well

Every day I play a sad game called
In the future when all’s well
Living longer than I had intended
Something must have gone right

I thank you
I thank you with all of my heart
I thank you
I thank you with all of my heart
Lee, please stand up and defend me
In the future when all’s well
Confront what you are afraid of
In the future when all’s well

Hold me closely if your will allows it
In the future when all’s well
Paired-off
Pawed till I can barely stand it
The future is ended by a long, long sleep
The future is ended by a long, long sleep
The future is ended by a long sleep