Φιλικόν

Το σπίτι κοιμάται.Είναι αυτό που λένε "προχωρημένη ώρα" και το οποίο ποτέ δεν κατάλαβα, για να είμαι ειλικρινής. Πάντως είναι αργά. Νύχτα.

Από τη σοφίτα του μικρού μας, δεν έρχεται κανένας ήχος, μόνο ένα πορτοκαλί φως από εκείνο το φωτιστικό με την αστεία μορφή. Ανεβαίνω για να τον σκεπάσω κι ας είναι ζεστά. Η θλίψη μας κάνει πάντα υπερβολικούς.

Στο δωμάτιο ροχαλίζει ο έρωτάς μου και η τηλεόραση προωθεί προϊόντα που υπόσχονται ένα καλύτερο σώμα. Αναρωτιέμαι ποιος τα παρακολουθεί όλα αυτά μέσα στη νύχτα και τι νόημα έχει όλη αυτή η διαφήμιση.

Δίπλα, στο μικρό καθιστικό, ξαπλωμένος στο φουτόν είναι ο Δέλτα. Τον ακούω πότε πότε να αφήνει πνιχτούς λυγμούς επάνω στα σεντόνια. Μετά ηρεμεί. Κοιμάται για κάποια δεκάλεπτα. Ξυπνάει ξανά αλαφιασμένος, ξεφυσάει. Κι άλλοι λυγμοί, προς τους τοίχους αυτοί. Ένα τσιγάρο ακόμα και ξανά ύπνος του δεκάλεπτου.

Τον κρυφοκοιτάζω από την πόρτα που ενώνει τα δυο δωμάτια. Στέλνω μια πρόσκληση στη μνήμη μου να θυμηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμηθήκαμε στον ίδιο χώρο και πάω 12 χρόνια πίσω. Τότε που ξυπνάγαμε στο ρετιρέ μεσημέρι, μετά από άγριο ξενύχτι με το κεφάλι καζάνι και φτιάχναμε καφέ στις κατσαρόλες.

Και πιο πίσω, ακόμα. Όταν ψάχναμε τρία ολόκληρα μερόνυχτα, μαζί με την Άλφα, τον Σίγμα στη Βερανζέρου. Πάνω, κάτω, πάνω κάτω, πάνω... Ύστερα σταματήσαμε να ψάχνουμε και απλά περιμέναμε πάνω από το τηλέφωνο, για ένα σημάδι ζωής, που άργησε αλλά τελικά το είχαμε.

Τα κλειδιά του σπιτιού μου στου Γκύζη, τα είχε φάει το καλοριφέρ του αυτοκινήτου του. Δεν βρέθηκαν ποτέ. Λίγα χρόνια αργότερα το ίδιο αυτοκίνητο,έγινε σμπαράλια στο ατύχημα κι όταν πήγα και τον είδα στο νοσοκομείο μου είχε δώσει την ελπίδα πως ίσως τότε, έτσι όπως είχε γίνει -μια άμορφη σιδερένια μάζα-, να κατάφερνα να έβρισκα τα κλειδιά μου. Με αυτό σιγουρεύτηκα πως ήταν ο ίδιος ο Δέλτα αφού η παραμόρφωση που είχε το πρόσωπό του, μου απαγόρευε να τον αναγνωρίσω.

Κάνουμε το επόμενο νυχτερινό τσιγάρο μαζί. Προσπαθώ να τον παρηγορήσω για την απώλεια του αδερφού του. Μάταια. Καμιά κουβέντα δεν είναι ικανή να απαλύνει τον πόνο. Μόνο ο χρόνος ο οποίος, όπως όλοι ξέρουμε, θέλουμε δεν θέλουμε αυτός θα κάνει τη δουλειά του.

Μου λέει πως απορεί με την αντοχή των γέρων του. Του αναπτύσσω ξανά εκείνη την θεωρία μου που υποστηρίζει πως η φύση έχει προνοήσει για τους γέρους: Από ένα σημείο και μετά δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Τα περνάνε σχεδόν όλα επιδερμικά. Ό,τι και να γίνει το αντέχουν.

Ανησυχεί. Φοβάται για τους άλλους, λέει. Για τον εαυτό του, λέω εγώ. Τον αγαπάω, είναι φίλος, έχουμε ζήσει πολλά μαζί αλλά δεν μπορώ να του προσφέρω τίποτα. Τίποτα παραπάνω από το φουτόν, μια καθαρή πετσέτα κι ένα τσιγάρο ακόμα... γιατί ξέμεινε.