Έχω μια μεγάλη γυάλα με ψαράκια της οικογένειας Γκάμπι. Δεν ξέρω τίποτα για αυτή τη ράτσα. Δεν το έψαξα ποτέ. Δεν ενδιαφέρθηκα. Πίστευα πάντα πως αρκούσε να τους αλλάζω το νερό και να τα ταΐζω κάθε μέρα.
Στην αρχή τους άλλαζα το νερό κάθε μέρα και τα τάιζα 2-3 φορές κατά τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου. Μετά άρχισα να τα παραμελώ, να τους αλλάζω νερό όποτε το θυμόμουν. Περιορίστηκα στο τάισμα μία φορά, ημερησίως. Προσαρμόστηκαν όμως, εύκολα.
Από τον Γενάρη, έχουν αρχίσει κάποια να διαμαρτύρονται για την αδιαφορία μου. Όταν πλησιάζω τη γυάλα έρχονται όλα προς τη πλευρά που βρίσκομαι και κολλάνε τα μούτρα τους στο τζάμι. Με κοιτούν κάπως, απειλητικά. Τα ταΐζω και κάποιες φορές, περιμένουν να πισωπλατήσω για να φάνε. Κι όταν απελπίζονται εντελώς με την αναλγησία μου προς αυτά, γυρίζουν ανάποδα και σταματούν να ζουν.
Τη μια φορά, ένα. Μετά από δέκα μέρες, τρία. Μετά ξανά άλλο ένα. Δύο, τρία, τέσσερα. Γεννούν όμως συχνά και αναπληρώνεται ο πληθυσμός τους. Χθες το βράδυ κουβέντιαζα με την Φιορούλα και τις τα έδειχνα, τα πεθαμένα με τις φουσκωμένες κοιλιές που επέπλεαν ήσυχα.
Χθες βράδυ, ήταν τέσσερα. Αποφάσισα να μην τα αφαιρέσω από τη γυάλα. Σήμερα το πρωί βρήκα ανάποδα άλλα τρία. Και τα υπόλοιπα διστακτικά άρχισαν να τσιμπολογούν τα ψοφίμια. Τους έβαλα τροφή αλλά την αγνόησαν. Είχαν βρει προφανώς, πιο νόστιμο μεζέ. Και πλέον τον κατασπάραζαν με μανία! Τα άφησα να φαγωθούν. Άφησα και κάθε ίχνος ενοχής που ένοιωθα γι' αυτά.
Ουσιαστικά, περισσότερο ανακούφιση νοιώθω και μια κρυφή ελπίδα πως μια μέρα θα σηκωθώ και θα είναι όλα ανάποδα ή θα έχουν αλληλοφαγωθεί. Να ησυχάσω από αυτήν την ευθύνη, όσο μικρή κι αν είναι. Αλλά φοβάμαι πως αν γίνει αυτό, θα σπεύσουν να με τροφοδοτήσουν με καινούρια όσοι τους έχω χαρίσει μερικά από τα δικά μου, όταν ευημερούσαν και ήθελα να τα αραιώσω.
Στην αρχή τους άλλαζα το νερό κάθε μέρα και τα τάιζα 2-3 φορές κατά τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου. Μετά άρχισα να τα παραμελώ, να τους αλλάζω νερό όποτε το θυμόμουν. Περιορίστηκα στο τάισμα μία φορά, ημερησίως. Προσαρμόστηκαν όμως, εύκολα.
Από τον Γενάρη, έχουν αρχίσει κάποια να διαμαρτύρονται για την αδιαφορία μου. Όταν πλησιάζω τη γυάλα έρχονται όλα προς τη πλευρά που βρίσκομαι και κολλάνε τα μούτρα τους στο τζάμι. Με κοιτούν κάπως, απειλητικά. Τα ταΐζω και κάποιες φορές, περιμένουν να πισωπλατήσω για να φάνε. Κι όταν απελπίζονται εντελώς με την αναλγησία μου προς αυτά, γυρίζουν ανάποδα και σταματούν να ζουν.
Τη μια φορά, ένα. Μετά από δέκα μέρες, τρία. Μετά ξανά άλλο ένα. Δύο, τρία, τέσσερα. Γεννούν όμως συχνά και αναπληρώνεται ο πληθυσμός τους. Χθες το βράδυ κουβέντιαζα με την Φιορούλα και τις τα έδειχνα, τα πεθαμένα με τις φουσκωμένες κοιλιές που επέπλεαν ήσυχα.
Χθες βράδυ, ήταν τέσσερα. Αποφάσισα να μην τα αφαιρέσω από τη γυάλα. Σήμερα το πρωί βρήκα ανάποδα άλλα τρία. Και τα υπόλοιπα διστακτικά άρχισαν να τσιμπολογούν τα ψοφίμια. Τους έβαλα τροφή αλλά την αγνόησαν. Είχαν βρει προφανώς, πιο νόστιμο μεζέ. Και πλέον τον κατασπάραζαν με μανία! Τα άφησα να φαγωθούν. Άφησα και κάθε ίχνος ενοχής που ένοιωθα γι' αυτά.
Ουσιαστικά, περισσότερο ανακούφιση νοιώθω και μια κρυφή ελπίδα πως μια μέρα θα σηκωθώ και θα είναι όλα ανάποδα ή θα έχουν αλληλοφαγωθεί. Να ησυχάσω από αυτήν την ευθύνη, όσο μικρή κι αν είναι. Αλλά φοβάμαι πως αν γίνει αυτό, θα σπεύσουν να με τροφοδοτήσουν με καινούρια όσοι τους έχω χαρίσει μερικά από τα δικά μου, όταν ευημερούσαν και ήθελα να τα αραιώσω.
|
22 σχόλια:
Μας έλειψες!
tsintsantson
Γιατί, γιατί, γιατί? Γιατί αφήνεις τους φίλους μου να ψυχορραγούν? :):) Πάντως εγώ δε θα το άντεχα το θεαμα, ούτε νεκρό ψάρι δε μπορώ ν' αντικρίσω...
Καλώς επέστρεψες, έστω και μ αυτές τις αιμοβόρικες τάσεις...μας έλειψες πολύύύ.
Μία από τα ίδια, παθητικά περιμένω το μοιραίο. Οχι οτι δεν τον ταϊζω, αλλά το νερό του το αλλάζω δύο φορές το μήνα, μέχρι που δεν βλέπω αν υπάρχει μέσα κάτι. Χθες καθάρισα τη γυάλα και έπαθε σοκ. Το καϋμενούλι, κουτούλαγε συνέχεια στο τζάμι.
Έχω έναν μονομάχο. Να στον στείλω; Η΄που θα στα ξεπαστρέψει ή που θα τον φάνε οι δικοί σου κανίβαλοι.
Πιστεύω να μην έχετε και σκύλο, γάτες και καναρίνι.
Φιλί ανοιξιάτικο :)
(Mε τους ρυθμούς που εμφανίζεσαι με τέσσερα φιλιά το χρόνο καθαρίσαμε... :))))))
Dana καλώς ήρθες ξανά (έχω την εντύπωση ότι το νοημα του κειμενου είναι αλληγορικό , αλλά έτσι και αλλιως ο καθενας μπορει να δώσει ότι ερμηνεία θέλει σε ένα κείμενο)
Καλημέρες
Ευχαριστώ tsintsantson! :)
Γλυκό μου Ροζόψαρο! Σίγουρα δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο αλλά προτιμώ να βλέπω τα ψαράκια ανάποδα παρά τα θύματα ενός πολέμου, ενός σεισμού κλπ κλπ κλπ
Όλα μες στη ζωή είναι και πρέπει να μάθουμε να τα αντιμετωπίζουμε.
Φιλιά, ιδιαίτερα στο μικρό σου!
Χαρά μου! Κι εμένα μου έλειψες εσύ!
Δεν έχω 'μοβόρικες τάσεις, το ξέρεις. Περιγράφω απλά πια πραγματικότητα κάνοντας ασκήσεις κυνισμού, επί χάρτου! Που λέει και μια φίλη...
Σε φιλώ!
Ιωάννα μου, λες τελικά εμείς τα Ψάρια να κρύβουμε έναν κανίβαλο μέσα μας; :)
Κράτα τον μονομάχο σου, να χαρείς! Δεν θέλω άλλες ευθύνες!
Φιλιά σ' εσένα και τα μικρά σου!
Γκιζάκι μου, φοραδίσιο!
Είχαμε απ' όλα τα καλά και πάντα τα φρόντιζα με πολλή αγάπη κι όταν έχανα κάποιο, έπεφτα σε μαύρο πένθος. Έτσι αποφάσισα να μην έχω. Εκτός από τα ψαράκια.
Για κάποιον λόγο, δεν με ακουμπάει και τόσο ο θάνατός τους. Πέρυσι που έχασα όμως τα δυο μου χρυσόψαρα, τα θρήνησα μεγαλοπρεπώς!
Σε φιλώ άπειρα!
Η Ντόλυ σου!
Βαμάκο ναι, έχεις δίκιο!
Είναι μια πραγματικότητα με αλληγορική σημασία. Και βέβαια ο καθένας παίρνει ότι επιθυμεί από αυτό που διαβάζει και αυτό δεν είναι καθόλου άσχημο!
Φιλιά, φιλιά, φιλιά!
Συμπληρωματικό για το Γκιζάκι:
Ναι, δεν εμφανίζομαι πολύ αλλά μην ανησυχείς. Είμαι πολύ καλά! Και γράφω πράγματα, μόνο που δεν θέλω να τα επικοινωνήσω μέσω του μπλογκ. Τώρα αυτό δεν ξέρω αν θα βγει σε καλό... Θα δείξει...
;)
...φρόντισε όσο μπορείς αυτά που έχουν απομείνει,μάθε τα σε φρέσκο κρέας, κάλεσε ένα ωραίο βράδυ χωρίς φεγγάρι τους ανεπιθύμητους γείτονες και ούτε γάτα ούτε ζημιά...:)...
ω μα είναι απολύτως φυσιολογικό!
μα δεν το είχες καταλάβει νωρίτερα?
τα Γκάμπι τρώνε τα άλλα Γκάμπι,μόνο όταν είναι νεκρά όμως!στην ουσία γεννάνε την τροφή τους(η τον "κατασπαράκτη" τους).
πρόκειται λοιπόν για ένα είδος ψαριών εξαιρετικά ενδιαφέρον και αυτόνομο.προσωπικά επιλέγω μόνο Γκαμπι.
-τι γίνεται όμως όταν οι άνθρωποι κάνουν το ίδιο?
σημείωση:τις πληροφορίες για το είδος Γκάμπι της άντλησα από την κούτρα μου.
Ψαράκι είμαι και εγώ
και γείτονάς σου λίγο.
Ν' ανησυχήσω το λοιπόν;
Να κάτσω ή να φύγω;
Δύ-στιχος
Co:Roidi Πές το ψέμματα ... Έπαιρνα να δικαιολογήσω απουσίες, αλλά φαίνεται πώς με βλέπω από 7η με τονἤν κηδαιμόνα μου ...
Μη σκας, κάποια πράγματα είναι 'φυσική επιλογή' -τόμου και Δρ Μπαμπουϊνος μικρός πού τανε, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει συνέβαλε στην ... τουριστική ανάπτυξη των Καλών Πάγκων και μετά κάμποσα είδη τα έχουμε στη γιάλα. Αλλά έλα που εξελίσσονται κι εφτά σαν τσι ιδέες του μάλλον παρεξηγημένου αναχωρητή. Μεντικοφιλό=ζοφο θα στον έλεγα, και ίσως σε σεκάρω.
Κάπου έβλεπα ένα πρόγραμμα που σου εδιάβαζα ανωνύμως κάποτες -πάει καιρός- και τότες γενότουνα κούτουπο για αναδημοσίευση.
Ma si ma no, τα αυθεντικά πράγματα δεν χαλάνε, μάτια μου χρυσά, πατινάρονται και αυγαταίνουν. Ε τα ρέστα, let them go.
Ευτούνη η Σκαρλε-ο-χάρα ... τι ωραία που τά-λεγε. Αμή εκειός ο τετραπέρατος ο Μπάτλες;
Φιλιά
Amalthia!
Πίστεψα κι εγώ πως το κατέχεις το θέμα και διάβαζα με σπουδή! Έτοιμη να κρατήσω και σημειώσεις γιατί, μην κοιτάς που κάνω την κυνική... κατά βάθος (αρκετό θα έλεγα), τα πονάω τα ψαράκια απλά ο ορθολογισμός μου, κάνει τα δικά του.
Να 'σαι καλά! :)
@Δύ-στιχος
Κάτσε καημένε Δύ-στιχε
κι ας είσαι κι εσύ ψάρι
Μεγάλο φαίνεσαι, θαρρώ
κανείς δεν θα σε φάει!
:)
@Ανώνυμος(;;;)
Ευρωπαϊκό αέρα έχει ετούτο το σκόλιο και σα να μου μύρισε μπουκούνι Εγγλετέρα;;;
Αν δεν είσαι ο Δον, να σε χαρώ, τότε είσαι ένας που του μοιάζει!
Για τα ρέστα, ούλα καλά κι Άγια μα δε μου λες... Μεγαλοβδόμαδο πλησιάζει, τι σκοπό έχεις;
Σεβάσματα!
Co:Roidi-ς: Πεντσέρο Λούκουμπρε κατάσταση, τόμου είναι Σεττιμάνα τών Παθώνε ...
Ξέρω, ξέρω, θα έβγω να 'πώ το Λάζαρο.
(είχε κάνει πρόβες κι ευτό. Ε, να είμαι καλά να έρθω να στον 'πω άλλη χρονιά.
...
Για να μην πώ, πώς θα είμαι σε Λαζαρέτο
Κι αντίς νογάει, νογάει...
Σε φιλώ
ΥΓ
Ορπίζω να ήτουνα στουβουλλάντες ο Μπακαλάος ... και η αλιάδα μιξεράτη, γιατί καλό το μουρτάρι, αλλά θέλει και μπράτσολα.
Από μπίμιες, άλλο τίποτσις
Είστε κάφροι. Και πάνω απ' όλα η συγγραφέας.
Πραγματικά σου εύχομαι να μη σου ξαναφέρουν άλλη ζωή στα χέρια σου.
Ζήσε με το βόλεμά σου και άφηνε τους άλλους να πεθαίνουν.
Δημοσίευση σχολίου