7 χρόνια

Προσπαθώ από χθες βράδυ να γράψω λίγα λόγια για τα γενέθλια του μικρού μας Σπύρου, που σήμερα έκλεισε τα επτά. Μάταια! Δεν μπορώ να βρω ούτε τις κατάλληλες λέξεις ούτε να τις βάλω σε μια σειρά ώστε να μπορέσω να περιγράψω αυτό που νοιώθω.

Σίγουρα οι μαμάδες θα με καταλαβαίνετε και θα συμμερίζεστε τούτη την ανικανότητά μου. Είναι τόσα πολλά αυτά που πλημμυρίζουν την καρδιά και το μυαλό μου, που μου είναι σχεδόν αδύνατο να τα αποτυπώσω στα πλαίσια ενός post. Ειλικρινά απορώ πως τα κατάφερνα τις προηγούμενες χρονιές.

Νοιώθω, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, να ξαναζώ λεπτό προς λεπτό την προετοιμασία του σώματος για την γέννηση του μικρού μας. Με τον πόνο και τις δεκάδες αγωνιώδεις σκέψεις που πέρναγαν από το μυαλό. Αλλά και μετά: την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα, τις πρώτες κουβέντες που του είπα, την πρώτη αγκαλιά, τον πρώτο θηλασμό κι εκείνη την απίστευτη ευτυχία που δεν φανταζόμουν ποτέ στη ζωή μου ότι θα μπορούσα να βιώσω.

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, νοιώθω τυχερή! Απίστευτα τυχερή και υπερήφανη γι' αυτό το μικρό αγοράκι με το οποίο μεγαλώνουμε παράλληλα και το οποίο κάθε μέρα μας εκπλήσσει με μία καινούργια κίνηση, μια νέα γνώμη που θα διατυπώσει, μια απλή χειρονομία. Και τότε καταλαβαίνουμε κι εγώ και ο πατέρας του, ποιο είναι αυτό το περιβόητο θαύμα της φύσης, για το οποίο μας μιλούσαν οι μεγαλύτεροι.

Χρόνια καλά και πάλι Σπύρο μας! Να είσαι γερός, δυνατός, χαμογελαστός και τυχερός, πάντα και να φωτίζεις τις ψυχές μας με το άπλετο φως που σε λούζει!