Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

"Καλώστηνε τη Συφορά..."



'Από την γέννηση της μικρής μας θυγατέρας μέχρι και σήμερα δεν έχω αναρτήσει τίποτα σε τούτο το "βλοημένο" το blog και αυτό βέβαια, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Με τα τόσα δυσάρεστα που συμβαίνουν σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο αλλά και με τα τόσα άσχημα που συμβαίνουν γύρω από την οικογένειά μου εδώ και καιρό, δεν είχα τη διάθεση ούτε μια θετική κουβέντα να γράψω. Στο μυαλό τριγύριζαν και τριγυρίζουν όλο προβλήματα και συφορές. Ευτυχώς που έχω τα παιδιά μας που μου δίνουν δύναμη πολλή κι ελπίδα. Κυρίως αυτή, τη δεύτερη.



Ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Προς το χειρότερο, σίγουρα -μετά και από τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών- αλλά επειδή σαν γνήσια εγωκεντρικά πλάσματα, μέσα στον γενικότερο χαμό επιμένουμε να εστιάζουμε στα του Μικρόκοσμού μας, ένοιωσα κι
εγώ την ανάγκη για ένα ακόμα αποχαιρετιστήριο και μελό πόστο με αφορμή ένα δυσάρεστο οικογενειακό συμβάν: Το ξημέρωμα της Παρασκευής 4 Νοεμβρίου, βρήκε το σπίτι των νόνων μου στο Ψήλωμα, καμένο. Ολοσχερώς κατεστραμμένο. Το περιβόητο σπίτι για το οποίο έχω γράψει πολλές σελίδες και που θα μπορούσα και βιβλίο ακόμα να γράψω, αν είχα τη διάθεση.


Το χάζευα ώρα πολύ από τη σκάλα και σκεφτόμουν πόσο κόσμο έχει φροντίσει αυτό το σπίτι. Πόσα παιδία μεγάλωσαν μέσα στα δωμάτιά του. Πόσα έφυγαν από εκεί ντυμένοι γαμπροί και νύφες. Πόσα εγγόνια αναστήθηκαν στις αυλές του και πόσα δισέγγονα. Πόση χαρά και πόση λύπη είχαν να ομολογήσουν οι τοίχοι του. Σκεφτόμουν τη νόνα μου και το νόνο στις πίσω αυλές να φτιάχνουν χοιρομέρια ή να πλένουν σγατζέτα. Τη σκάφη της νόνας που πηγαίναμε με τα ξαδέρφια μου και παίζαμε. Το πάτωμα στο σαλόνι που είχε βουλιάξει στη μέση από τα πάρτι του '60 και του '70, με βερμούτ και τηγανίτες. Την κουζίνα που μαγείρεψε άπειρα φαγητά και που τάισε κόσμο και κοσμάκη. Τα στρώματα που έχουν
ακούσει όλα τα μυστικά του κόσμου και τα τόσα καρδιοχτύπια. Και χιλιάδες άλλα πράγματα που κάθε σπίτι κρύβει στην ιστορία του και που δεν έχει καν νόημα να τα αναφέρω. Ευτυχώς η θεία Σούλα κατάφερε και έσωσε αρκετές φωτογραφίες με στιγμές της οικογένειας.

Εδώ και καιρό, περνάμε άσχημα. Πολύ. Και χθες θυμηθήκαμε μια παροιμία που συνήθιζε να λέει ο νόνος μου ο Μπάμπης τση Γάτας: "Καλώστηνε τη συφορά που θα 'ρθει μοναχή τσης. Μην έρθει με τη μάνα τσης και με την αδερφή τσης!". Εμάς μας ήρθαν οικογενειακώς. Φέρανε μέχρι και τα δευτεροξάδερφα μαζί. Αλλά διαπιστώνω πως όλα αυτά μας έχουν φέρει σε μία κατάσταση ιδιάζουσας ανοσίας, όπου όλα είναι πιθανά κι εμείς ψύχραιμοι τα αντιμετωπίζουμε.



Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το σπίτι αυτό αλλά ο διαθέσιμος χρόνος μου είναι λίγος. Το μωρό σε λίγο ξυπνάει και όταν ξυπνάει, δεν υπάρχει περιθώριο για καμία άλλη ασχολία. Μάλλον, ευτυχώς. Θέλω μόνο να γράψω ακόμα, πως αντικρίζοντας το σπίτι των νόνων έτσι, ένοιωσα πως κάηκε ένα μεγάλο μέρος των παιδικών μου χρόνων. Υποψιάζομαι ότι το ίδιο θα ένοιωσαν και όλοι οι υπόλοιποι της οικογένειας. Μικροί ή μεγάλοι. Τουλάχιστον, δεν μπορεί να καεί η ανάμνηση μέσα στα κεφάλια μας. ΄Εστω, μέχρι να μας επισκεφθεί ο Αλτσχάιμερ.


Παρόλα αυτά, τα λουλούδια και τα δέντρα, οι κήποι που φρόντιζε η νόνα μου τόσες δεκαετίες σαν να ήταν παιδιά της, στέκουν στη θέση τους. Ανέπαφα από τη φωτιά...

11 σχόλια:

mareld είπε...

Μωρό..με τρόμαξες..
σε παρακαλώ..βγάλε τη λέξη "συφορά" από το στόμα σου...
ένα σπίτι κάηκε...όσο και να σε θλίβει...τίποτα δεν χάθηκε...
ξέρω τι σου λέω...
σας αγαπώ και μου λείπετε..θα σου γράψω στο face...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Λυπάμαι πολύ. Σε ένιωσα τόσο... θαρρείς και ανάσανα τη μυρωδιά από τα αποκαΐδια.
Το μόνο ευχάριστο είναι πως, από όσο κατάλαβα, δεν υπήρξαν ανθρωπινες απώλειες.
Να θυμάσαι πως τα πολύτιμα της ψυχής σου, οι αναμνήσεις σου από αυτό το σπιτικό, καμμιά φωτιά δε θα τα αγγίξει.
Φιλιά στα αγγελούδια σου,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Μηθυμναίος είπε...

Σαν τα χιόνια, βρε Ντάνα, αλλά δεν την περίμενα την επιστροφή σου με τέτοια «συφορά»… Σωστά στα λέει η Γλαρένια.
Θα την ξεχάσεις τη «συφορά» με το πρώτο χαμόγελο που θα σου χαρίσει το μωράκι σου!

Καλώς όρισες και πάλι!

Αρτίνα είπε...

Μπορεί να άργησες πολύ να γράψεις,αλλά τα κατάφερες για πολοστή φορά μέσα απ το blog σου να μας κάνεις να δακρύσουμε,να μελαγχολήσουμε αλλά και να αναπολήσουμε μέσα απ'τις δικές σου εικόνες και τα βιώματα μια άλλη και όμορφη πολύ όμορφη εποχή που όλοι μας θα θέλαμε να είχαμε ζήσει έτσι όπως την περιέγραψες, σε εκείνο το σπιτάκι του Νόνου και τση Νόνας που μαζί με τις στάχτες του πήρε αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής...να ξέρεις όμως οτι το πάν είναι να έχεις υγεία εσύ και η οικογένειά σου και όλες οι πληγές στην ψυχή με τον καιρό(δεν θα κλείσουν)θα επουλωθούν όμως...και κάτι αισιόδοξο''OTAN KATI ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΝΕΟ -ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ''

kiki είπε...

Μαθαίνω τα νέα σου και έλεγα να σου γράψω πάλι δυο λόγια. Φαίνεται πως η φωτιά (και όχι μόνο) σας κηνυγάει φέτος. Εύχομαι όλα να είναι περαστικά και λυπάμαι για το σπίτι (και για άλλα πολλά...)

kiki είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Πίστεψε οτι αυτή η συμφορά ήρθε να σφραγίσει και να εμποδίσει μία κακή συνέχεια...ξέρεις εσύ. Και ΤΟ ΕΥΧΟΜΑΙ απο καρδιάς όσο κι αν με πήγωσαν οι απίστευτες εικόνες καταστροφής,φαντάζομαι εσένα.

Δύ-στιχος είπε...

Παράς κοντά με τον παρά,
οι Χιώτες ίδιο βήμα,
η συμφορά με συμφορά,
ο βράχος με το κύμα.

Δύ-στιχος

Vam33 είπε...

Dana τώρα διάβασα το ποστ. Λυπάμαι πολυ. Όμως τα παιδικά χρόνια είναι μέσα σου και κανείς δεν θα σου τα πάρει:)

Unknown είπε...

Χίλια ευχαριστώ σε όλους σας και συγγνώμη (ξανά) για την καθυστερημένη απάντηση.

Τα πράγματα πάνε καλύτερα, παρ' όλες τις αντιξοότητες.

Καλές Γιορτές να έχετε!

Νάνσυ είπε...

Λυπάμαι, μαύρισε η ψυχή μου σαν να ήτανε το δικό μου σπίτι...
Από εδώ και μπρος σου εύχομαι να έχεις μόνο χαρές