Αμφιθυμική ταλαιπωρία... τση κρίσης!

Πριν δυο χρόνια περίπου, όταν η το θέμα "κρίση" είχε μπει για τα καλά στις καθημερινές συζητήσεις όλων μας, ήμουν ήδη πεπεισμένη ότι η κρίση αυτή είναι πρώτα από όλα κοινωνική. Το οικονομικό κομμάτι, για εμένα είναι απλά μια συνέπεια αλλά είναι αυτό που "πονάει" βέβαια περισσότερο, όλους μας - ή σχεδόν όλους.

Βλέπετε, τα τελευταία 30 χρόνια περίπου, ζώντας οι περισσότεροι μέσα σε μια  επίπλαστη ευμάρεια, μπορεί να βρίσκαμε kitsch συμπεριφορές και πρόσωπα - όπως τον απαίδευτο γείτονα που χάλαγε χιλιάδες ευρώ στα μπουζούκια κάθε βράδυ- αλλά ουσιαστικά, δεν μας ενοχλούσε και δεν μας προβλημάτιζε σε βαθμό τέτοιο ώστε να προβλέψουμε με μια κάποια σιγουριά, το τι θα επακολουθούσε και πόσο γρήγορα θα ζούσαμε στο πετσί μας, τις συνέπειες της όλης κατάστασης. Αντιθέτως, συμμετείχαμε κι εμείς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Στην πραγματικότητα, συμμετείχαμε σε ένα καλοφτιαγμένο σχέδιο που σκοπό είχε την πλήρη εξαθλίωση του κοινωνικού ιστού, ξεκινώντας από την έλλειψη παιδείας -σε όλα τα επίπεδα- και δημιουργώντας σιγά, σιγά και μεθοδικά τέλειους πελάτες του συστήματος.

Βέβαια, όλα αυτά δεν χρειάζεται να τα γράψω και να τα αναλύσω εγώ. Σίγουρα, κάποιοι από εσάς, τουλάχιστον, και τα ξέρετε και τα έχετε διαπιστώσει και εν πάση περίπτωση τα ακούτε ή τα διαβάζετε καθημερινά.

Την αφορμή για να γράψω αυτές τις σκέψεις, που μέχρι στιγμής ποτέ πριν δεν εξέφρασα μέσα από το blog, μου την έδωσαν δυο κυρίως γεγονότα, που είχαμε την "τύχη" να ζήσουμε οι ζακυνθινοί εδώ στο νησί μας, τις τελευταίες μέρες. Το ένα είναι ο θάνατος του 32χρονου, στο Ναυάγιο και το άλλο, η λεηλασία και ο εμπρησμός του θερινού κινηματογράφου "Χρήστος Νέγκας".

Το κάθε ένα από αυτά τα γεγονότα, για διαφορετικούς λόγους -σε πρώτη ανάγνωση- επιβεβαιώνουν περίτρανα, δυστυχώς, αυτή την τόσο βαθιά κοινωνική κρίση. Κρίση αξιών, θεσμών, ηθών. Κρίση πολιτισμική. Και γιατί στην πρώτη περίπτωση, το κράτος απέδειξε ξανά την ανικανότητά του να γλιτώσει τη ζωή ενός ανθρώπου που επί 4 ώρες κρεμόταν πάνω από το Ναυάγιο, αβοήθητος αλλά και γιατί κάποιοι μπαίνουν στη διαδικασία να κλέψουν και να καταστρέψουν, τον μοναδικό θερινό κινηματογράφο του νησιού. Λες και τούτος ο τόπος είναι γεμάτος από θεάματα και δραστηριότητες!

Η έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας, δεν θεωρώ πως είναι η αιτία του κακού και για την καταστροφή του θερινού σινεμά. Η αιτία, νομίζω, είμαστε εμείς και η ανοχή μας σε πράγματα και καταστάσεις. Το αυτό ισχύει και για το δυστύχημα στο Ναυάγιο, για το οποίο, μέχρι στιγμής, δεν έχει παραιτηθεί κανείς από τους υπεύθυνους της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας για παράδειγμα, που είχε την υποχρέωση να σώσει τον άνθρωπο. Κατά τα άλλα, κάποιοι κόπτονται για την ραγδαία πτώση του τουρισμού στο νησί και την αποδίδουν καθαρά στην "πολιτική αστάθεια" που δημιουργεί η άνοδος της αριστεράς.

Και όσο κι αν θέλω να αποφύγω να γίνω μελό και πάλι, ε δεν μπορώ να μη στενοχωρηθώ για την έλλειψη του θερινού σινεμά ούτε να μην ανακαλέσω στη μνήμη μου, τα παιδικά χρόνια που πήγαινα με την κολλητή μου στο "Λουξ" και βλέπαμε ό,τι βλακεία προβάλλονταν τα καλοκαίρια του '80. Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε τα "ξένα" που βλέπαμε με τον παππού και τη γιαγιά και έπρεπε να τους διαβάζω τους υπότιτλους, γιατί δεν έβλεπαν ή δεν προλάβαιναν να διαβάσουν. Βέβαια κάπου εκεί, μέσα από αυτά που βλέπαμε τότε, είχε αρχίσει ήδη να "σαπίζει" η κατάσταση. Μόνο που τότε δεν το καταλαβαίναμε και η σαπίλα καλύπτονταν πλήρως από τη μυρωδιά του γιασεμιού και του ψημμένου ηλιόσπορου.

Και με την μυρωδιά αυτή, στο μυαλό και στην ψυχή, θα πάω στην κάλπη την Κυριακή. Με την ελπίδα, πως μπορεί κάτι να αλλάξει σε τούτη την κακομοίρα τη Ζακυνθούλα (και όχι μόνο), που έχει καταντήσει χειρότερη και από ρουμπί, που έλεγε κι η νόνα Αγγέλικα...