Η δική μας καλοσύνη

Το μυαλό μπορεί με απίστευτους συνειρμούς να μεταμορφώσει το αρχικό ερέθισμα σε κάτι που είτε η μνήμη ανακαλεί είτε η καρδιά χρειάζεται.

Ένας τέτοιος συνειρμικός αλγόριθμος μού προέκυψε παρατηρώντας εικόνες από την Ειδομένη. Εικόνες που δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβλεπα ποτέ στη ζωή μου, τόσο κοντά στον μικρόκοσμό μου. Συντέλεσαν και κάποιες άλλες εικόνες. Εικόνες ανθρώπων που ανοίγουν τα σπίτια και τις αγκαλιές τους. Ανθρώπων που καθημερινά αυτόδιατίθενται και  προσφέρουν με όποιον τρόπο μπορούν.

Είπα μέσα μου, πως ναι, μπορούμε ακόμα να πιστεύουμε στον Άνθρωπο. Στο αγνό αίσθημά του, στη μεγαλοψυχία, στην αλληλεγγύη, στην καλοσύνη του.

Κι έτσι κάπως, με δεκάδες σκέψεις που αγωνίστηκαν στη σκυταλοδρομία  θυμήθηκα πως πριν κάποια χρόνια, το 2008, όταν η «Κρίση» δεν είχε σκάσει ακόμα στα μούτρα μας διάβασα εκείνο το βιβλίο του Πέτρου Τατσόπουλου, «Η καλοσύνη των ξένων». Πόσο ωραίο το είχα βρει αυτό το βιβλίο!

Δεν ήταν απλά η έκθεση του συγγραφέα απέναντι στο κοινό του αποκαλύπτοντας ένα μεγάλο κομμάτι του βίου του, μιας και πρόκειται για την ιστορία της δικής του υιοθεσίας. Ήταν η απλότητα που ο ίδιος επέλεξε να μας εξιστορήσει τα γεγονότα με γνώμονα πάντα την καλοσύνη των άλλων.

Ακόμα κι αν σκεφτώ σήμερα πως ο Τατσόπουλος αργότερα έγινε βουλευτής. Έκανε  το ένα, έκανε το άλλο, είπε πράγματα που δεν μου άρεσαν κ.λ.π., η καλοσύνη των ξένων είναι αυτή που του έδωσε την ευκαιρία, το δικαίωμα. Ο Πέτρος Τατσόπουλος, ήταν από τους τυχερούς που ενώ οι συγκυρίες της ζωής τα έφεραν έτσι ώστε να εξαρτάται η δική του ζωή από την όποια καλοσύνη θα επιδείξουν οι άλλοι, βρέθηκαν γι’ αυτόν οι «ξένοι» που την προσέφεραν απλόχερα.

Είναι λίγο τρομακτική η διαπίστωση πως μπορεί να εξαρτηθεί η ζωή χιλιάδων ανθρώπων απλά από την καλοσύνη άλλων ανθρώπων. Είτε το δεις το θέμα πολιτικά είτε ανθρωπιστικά.  Όμως για σκέψου λίγο, αν η καλοσύνη δεν υπήρχε, τι θα είχε μείνει όρθιο τελικά στον κόσμο αυτό;

(Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά, την Τετάρτη 23/03/2016, στο πολιτιστικό περιοδικό "Τέχνης Λόγια".)