Ο Πρίγκηπας τση Νύχτας

Η ντισκοτέκ του Νήρου στο Κρυονέρι ήταν μια παράγκα -ουσιαστικά- κατασκευασμένη στην παραλία. Σε στυλ, κάτι ανάμεσα σε "Μπαρμπαρέλα" και "Βιετνάμ".
Νωρίς έπαιζε "ξένα", αναβόσβηναν πολύχρωμα φώτα και άστραφτε η ντισκομπάλλα. Τη χαζεύαμε εκστασιασμένα, τα μικρά.

Είχα την τύχη οι γονείς μου να με παίρνουν μαζί τους όπου πήγαιναν ακόμα και τη νύχτα. Έτσι, έχω παιδικές μνήμες (και) από τον Νήρο, στα μέσα του '80 αλλά και το '90 που πια ήμουν αρκετά μεγάλη ώστε να βγαίνω μόνη μου. Βέβαια, εκεί, μόνη μου δεν πήγα ποτέ.
Ο ίδιος ο Νήρος, ήταν τεράστια μορφή! Έβγαινε αργά, αφού είχε ολοκληρωθεί το ξένο πρόγραμμα και είχε μετατραπεί το μαγαζί σε μπουζούκια. Δεν έβγαινε πρώτος. Έβγαιναν άλλοι και τραγουδούσαν κι αυτός, ως αληθινός Πρίγκηπας της Νύχτας -όπως αυτοαποκαλείτο- έβγαινε απρέ.

Με λευκό κοστούμι, γαλάζιο ή κόκκινο πουκάμισο και ένα γαρύφαλλο στο χέρι. Ήταν ψηλός και εύσωμος. Στο λαιμό του γυάλιζαν χοντρές, χρυσές καδένες κι είχε λίγο χαίτη το μαλλί. Μετά από λίγη ώρα ίδρωνε και έβγαζε το σακάκι. Μας έδινε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε τι χρώμα εσώρουχο φόραγε -συνήθως γαλάζιο- μιας κι αυτό "έφεγγε" κάτω από το κατάλευκο παντελόνι.

 Ο Πρίγκηπας της Νύχτας, ήθελε να είναι τραγουδιστής. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να είναι. Δεν άκουσα ποτέ τη φωνή του, σκέτη. Τραγουδούσε παράλληλα με το δίσκο ή την κασέτα που έβαζε δίπλα του να παίζει και ακουμπούσε στο ηχείο ένα μικρόφωνο. Τραγουδούσε Βοσκόπουλο, Κόκοτα... Τραγουδούσε "πλέι μπακ" φόρα παρτίδα, απροκάλυπτα και απενοχοποιημένα. Είχε έκφραση θεατράλε, μεγάλου καλλιτέχνη και ο κόσμος τον αποθέωνε! Τι λουλούδια, τι πιάτα γύψινα του πετάγανε. Μεγάλη ζημιά γινόταν με τον Νήρο τον Πρίγκηπα.

Είχε κι έναν τύπο -άλλη φοβερή μορφή!- με το παρατσούκλι Ποντικός και του κράταγε πάνω του τον προβολέα, από ένα παραθυράκι. Όπου πήγαινε ο Νήρος, τον έλουζε μες φως ο Ποντικός. Μια φορά ένας θείος μου άρπαξε την μεταλλική παγοθήκη που ήταν γεμάτη νερό από λιωμένο πάγο και το πέταξε στον Ποντικό. Δεν έγινε φασαρία βέβαια, μην φανταστεί κανείς! Γέλια και κραξίματα μόνο! Ο Ποντικός μούσκεμα, εκεί! Να κρατά τον προβολέα πάνω στον Νήρο! Πως δεν έπαθε ηλεκτροπληξία, απορώ...

Η μουσική από του Νήρου, ακουγόταν σε όλη την περιοχή και φορές, πηγαίναμε βόλτα με τα πόδια παραλία, παραλία κι ακούγαμε και το πρόγραμμα.

Το μαγαζί, δεν υπάρχει εδώ και χρόνια. Το ίδιο και ο Νήρος, ο Πρίγκηπας της Νύχτας.

Στην φωτογραφία, το Ενετικό Υδραγωγείο στο Κρυονέρι από το www.gozakynhtos.gr. Δίπλα στο ενετικό κτίσμα, βρισκόταν η ντισκοτέκ του Νήρου.

Για τον νόννο μου, τον Σπύρο

Σεπτέμβριος του 1964. Ο νόννος μου ο Σπύρος, πατέρας του πατέρα μου, έχοντας αφήσει πίσω του Πόλεμο, Κατοχή, Αντάρτικο, κυνηγητό στο βουνό, Εμφύλιο, Μακρόνησο κι άλλα πολλά όμορφα... πήρε τη νόννα μου, Φωτεινή να την πάει στην Αθήνα, στον γιατρό.
Η νόννα μου χρειαζόταν γυναικολόγο και εκείνος, μη εμπιστευόμενος κάποιον στο νησί, την έτρεξε στον Γρηγόρη Λαμπράκη, που όπως του είχαν πει από το Κόμμα, ήταν καλός και έντιμος γιατρός.

Πήραν μαζί και τον πατέρα μου που τότε ήταν 14 ετών και φιλοξενήθηκαν στο σπίτι ενός ζακυνθινού, του Ρουμαντζά,  που είχε καταφύγει στην Αθήνα και εργαζόταν χρόνια σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο της πρωτεύουσας.

Την ημέρα που θα πήγαιναν στον γιατρό, ο Ρουμαντζάς προσφέρθηκε να πάρει τον πατέρα μου μαζί του, στο ξενοδοχείο. Ο νόννος μου είχε κάποιες αντιρρήσεις αλλά εκείνος του είπε, "Άσε μωρέ Σπύρο το παιδί να το πάρω μαζί μου να δει και το ξενοδοχείο!" κι έτσι έγινε.

Η αλήθεια ήταν πως ο Ρουμαντζάς, είχε σχέδια για τον μικρό. Η ημέρα εκείνη δεν ήταν μια τυχαία ημέρα μα η ημέρα γάμων των τέως βασιλέων Κωνσταντίνου και Άννας Μαρίας. Η πομπή θα περνούσε από τον κεντρικό δρόμο που βρισκόταν το ξενοδοχείο όπου εργαζόταν και θα μπορούσαν να την δουν.

Είχε μαζευτεί κόσμος στο ξενοδοχείο για να μπορέσει να παρακολουθήσει από το μπαλκόνι το βασιλικό ζεύγος που χαιρετούσε με περίσσια χαρά το πλήθος. Ο Ρουμαντζάς πήρε τον πατέρα μου από το χέρι και τον έβγαλε στο μπαλκόνι του Πράσινου Σαλονιού, να δει τους βασιλιάδες. Και τους είδε.

Όταν το βράδυ το έμαθε ο νόννος μου, κόντεψε να πάθει συγκοπή. Ο γιος του, το μοναχοπαίδι του, να είναι στα μπαλκόνια να χαιρετάει τους βασιλιάδες! Ο γιος τού κομμουνιστή! Έγινε φασαρία. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες αλλά από όσο θυμάμαι τον νόννο μου, ήταν ικανός να μην ξαναμίλησε ποτέ ξανά με τον φίλο του τον Ρουμαντζά.

Ο πατέρας μου πάντως, περιχαρής που είδε βασιλιάδες. Αληθινούς βασιλιάδες! Το γεγονός, στα μάτια ενός επαρχιώτη έφηβου, έμοιαζε το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο! Αργότερα, έμαθε κι αυτός. Δεν είχε ποτέ καμιά σπουδαία δράση πολιτική αλλά δεν είχε σημασία. Ο φάκελος του πατέρα του, ήταν αρκετός για να υπηρετήσει ο ίδιος κάμποσα χρόνια στο στρατό, επί Χούντας, σε Τάγμα Ανεπιθυμήτων.

Με τη νόννα μου και τον γιατρό Λαμπράκη, δεν γνωρίζω τι απέγινε. Δεν γνωρίζει ούτε ο πατέρας μου. Βλέπεις τότε, αυτές ήταν κουβέντες για "μεγάλους" κι έτσι έμεναν, για πάντα.

Θα ήθελα να είχε ζήσει λίγα παραπάνω χρόνια ο νόννος μου και να είχα την ευκαιρία να μου πει για το τότε. Μαθαίνω διάφορα από παλιούς συντρόφους του. Για τα παρατσούκλια του, για την απίστευτη σκληρότητά του. Σε εμένα υπήρξε πάντα πολύ γλυκός. Νομίζω πως μόνο σε εμένα υπήρξε τόσο γλυκός. Θα ήθελα να είχε ζήσει παραπάνω αλλά το άσθμα που κονόμησε από την καλοπέραση στην Εξορία, τον πέθανε νωρίς. Θα ήθελα να είχε ζήσει παραπάνω αλλά όχι τόσο ώστε να έβλεπε πολλά από αυτά που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και ζούμε. Μεταξύ αυτών, και το "Μενού της Εξορίας".

Εκείνο που κρατώ περισσότερο στη μνήμη μου από αυτόν, είναι το ότι ένα βράδυ που ζήτησα στον ύπνο μου νερό, μου ζέστανε στο μπρίκι, μην το πιω παγωμένο και κρυώσω. Και, το δάκρυ του όταν ανακοινώθηκε στην τηλεόραση η Οικουμενική Κυβέρνηση, το 1989.

Στη φωτογραφία, ο πατέρας μου, νέος κι ωραίος.