Ο λαγός κι η μπροκολίνα

Κάθε μέρα στο καφενείο τσι φλόμωνε ούλους στο ψέμα! Όπως τονε βλέπανε να πλησιάζει, "αριβάρισε ο ψεύτης" ηλέγανε. Ούλοι όμως άκουγαν τσι ιστορίες του σιωπηλοί τόμου τα ψέμματά του τα έλεγε όμορφα.

Μια μέρα όπου εκαθάντουνα στο καφενείο, είπε:
"Ακούτε παιδία ένα παράτο! Επήγα για τρυγόνια τσι άλλες και δεν ήτουνα τσίπουτες! Ορέ δεν είδα ούτε πούπουλο! Εκαθόμουνα το λοιπό έδε κει στο πόστο και εκοίταα προς τα κάτου προς τον λόγγο και λέω, τι να κάμω να περάσει κομμάτι η ώρα; Κοιτάω ένα γύρο ήτουνα κάτι πέτρες μεγάλες, λέω, θα σπρώξω καμία προς τα κάτου αν δω πούθε να φτάνει. Αμποσάω μία με δύναμη, αμολιέται στην κατηφοριά και επήαινε. Περνάει ένα σκίνο, περνάει δεύτερο, στον τρίτο ακούω ένα "άου, άου". Πάω κοντά, τι να ειδώ; Ένας λαγός σκοτωμένος μες στον σκίνο! Ένα θερίο! Τον επήγα τση γυναίκας και τον έκαμε σάρτσα!"

Kανείς δεν εμίλησε αλλά ούλοι λέγανε μέσα τσους για τον μπαγάσα που τσου αμπόλησε τέτοιο ψέμα.

Παραπέρα εκαθόντουνα ένας άλλος που άκουγε με προσοχή και άρχισε να μιλεί.
"Βρε παιδία, να σας πω εγώ τι μου σύμβηκε; Όξω από τον σταύλο που έχουμε τα ζωντανά, επέταγα τσι κροπίες κι ήρθανε κι εφτάσανε ίσα με τη σκέπαση. Πάω ένα πρωί και τί να ειδώ; Απάνω ψηλά στην κορυφή είχε φυτρώσει μία μπροκολίνα. Κι όλο εμαγάλωνε ώσπου εθέωσε και είπα αν τηνε κόψω. Έφερα λοιπόν το πριγιόνι και με τσι γιους μου εκόβαμε και εφορτώναμε το κάρο. Δυόμιση καρίες εφορτώσαμε κι ετρώαμε ένα μήνα από δαύτο!"
Ο πρώτος, ο γνωστός ψεύτης, μετά από αυτό εσηκώθηκε κι έφυγε προσβεβλημένος ότι ο άλλος είχε πει μεγαλύτερο ψέμα από δαύτονε. Κι όταν έφτασε στην πόρτα του καφενείου, εγύρισε προς το μέρος του δεύτερου και του είπε: "Όρσε μες στα μάτια σου που ήρθες να μας πεις τέτοια ψέμματα!".

(Η μάντσια είναι αληθινή και μου την διηγήθηκε ο πατέρας μου. Τα ονόματα παραλείφθηκαν για ευνόητους λόγους.)

Ρόλοι

 

 

Ήξερα ένα αγόρι που δεν είχε όνειρα. Έτσι, δεν είχε καμία ανάγκη να ζήσει τα όνειρά του.

Του άρεσε όμως να ζει σενάρια από ταινίες και στίχους από τραγούδια. Έστηνε σκηνές και τις έπαιζε χωρίς -απαραίτητα- να έχει την έγκριση των άλλων. Μάλλον, ποτέ δεν αποκάλυπτε τα σχέδιά του. Το είχε κάνει τρόπο ζωής, να ζει τα σενάρια, τους στίχους.

Κι ήταν κάπως μπλαζέ και κάπως "λούζερ" και πάντα περίεργος. Δημιουργούσε ένα μυστήριο η συμπεριφορά του, ένα γοητευτικό μυστήριο. Όποια εμπλεκόταν μαζί του, με τον οποιοδήποτε τρόπο, ανίκανη εκ των πραγμάτων να καταλάβει τι σχεδίαζε, τον ερωτευτόταν. Ήταν διαφορετικός.

Έστηνε συχνά τους άλλους στα ραντεβού που με κόπο κανόνιζαν μαζί του και μετά έβρισκε ευφάνταστες δικαιολογίες. Τραγικά συμβάντα για τα οποία δεν υπήρχε περιθώριο γκρίνιας. 

Ένας ρόλος όλη του η ζωή, σε χιλιάδες καθημερινές πράξεις αλλά μανιέρα. Τι να το κάνεις; Αν συναναστρεφόσουν καιρό μαζί του και αφού υποχωρούσε το γοητευτικό μυστήριο από την κρίση σου, ερχόσουν αντιμέτωπος με το ψέμα του που όμως γι' αυτόν ήταν η πραγματικότητά του. Η απόλυτη πραγματικότητά του.

Σκέφτηκα κάποια στιγμή να του μιλήσω γι' αυτό. Δεν το έκανα ποτέ. Άφησα να χαθούμε, τροφοδοτώντας έτσι κάποιο από τα σενάριά του που είχαν πάντα να κάνουν με ματαίωση, με βαθιά μελαγχολία. Αυτό, ήξερα καλά, πως τον έτρεφε. Ωστόσο, δεν γκρίνιαζε ποτέ για τίποτα. Τα αποδεχόταν όλα στοϊκά, μοιρολατρικά μάλλον. Κι εκεί που δεν το περίμενε κανείς, έκανε κάτι τρελό. Κάτι μη αναμενόμενο. Κι αυτό στα πλαίσια του ρόλου. Τι να το κάνεις;

Δεν έχω ιδέα πια που βρίσκεται και τι κάνει. Δεν έχω ιδέα πια, τι ρόλο παίζει. Δεν θέλω να έχω ανάμιξη στα έργα του.

Shibari

 

 

Τίναξε το τσιγάρο στο τασάκι δύο, κοφτές φορές όπως έκανε πάντα.

Από το ραδιόφωνο ακουγόταν κάτι αδιάφορο και δεν είχε νυχτώσει παραπάνω από δύο ώρες.

Ήπιε μια μικρή γουλιά από το ποτό του που είχε αρχίσει να νερώνει και είπε: "Κοίτα αγάπη, το πιο όμορφο ναρκωτικό είναι το LSD. Ξέρεις γιατί;"

"Όχι", απάντησε η "αγάπη".

"Γιατί σε παίρνει από το χέρι και σε ξεναγεί σε μονοπάτια του μυαλού σου που δεν έχεις ξαναπερπατήσει. Βλέπεις πράγματα που δεν ήξερες πως υπάρχουν. Νοιώθεις όπως δεν έχεις ξανανοιώσει.", εξήγησε.

"Νομίζω πως θα με τρόμαζε αυτό.", είπε εκείνη.

"Καλά κάνεις και φοβάσαι. Μπορεί να χανόσουν σε κάποιο από αυτά τα μονοπάτια και να έμενες εκεί για πάντα.", είπε εκείνος.

Τίναξε ξανά το τσιγάρο, δύο, κοφτές φορές στο τασάκι. Ήπιε μια γουλιά από το νερωμένο ποτό.

Aπό το ραδιόφωνο ακουγόταν ο Κοέν στο "I'm your man" κι εκείνη άρχισε να κουνάει το πόδι της, πάνω στο ρυθμό, με κάποια λαγνεία.

Ήπιε μια γερή γουλιά και είπε, "Πάει κι αυτός... Το τριπάρισμα που λες, είναι ωραίο αλλά επικίνδυνο. Αν καταφέρεις και τη γλιτώσεις όμως, θα έχεις ανοίξει έναν δρόμο για πάντα, μέσα στο μυαλό σου. Έναν δρόμο, που πάντα θα ξέρεις πως να τον περπατήσεις. Χωρίς τη βοήθεια της ουσίας... Θα σου έχει μείνει το "κουσούρι". Για πάντα, αγάπη!".

"Ωραίο ακούγεται..."

Έσβησε το τσιγάρο του, Τέλειωσε το ποτό του. Χάθηκαν και τα λόγια του Κοέν.

"Αγάπη, ήρθε η ώρα. Φέρε το σκοινί και μην μιλήσεις άλλο απόψε."

Δεν είμαι φίλη σου

Μη με λες φίλη σου. Δεν είμαι. Φίλος είναι εκείνος που θα έκανε τα πάντα για εσένα, που θα έκανες τα πάντα γι' αυτόν. Εκείνος που θα έδινε και τη ζωή του, αν σου χρειαζόταν. Για εκείνον θα αψηφούσες κι εσύ τον θάνατο, που τόσο μας τρομάζει. 

Μη με λες φίλη σου. Δεν είμαι. Υπάρχει πάθος εδώ, που μας κατακλύζει, φορές. Δεν είμαι φίλη. Είμαι κάτι άλλο. Δεν ξέρω τι. Ούτε κι εσύ ξέρεις και επιλέγεις να με λες φίλη, μα δεν είμαι. 

Τους φίλους δεν τους φιλάμε στο στόμα, δεν τους αγγίζουμε με τέτοιο τρόπο. Βρες μια άλλη λέξη αφού και ερωμένη σου δεν είμαι. Ούτε κι εσύ εραστής μου. Πες ίσως "γνωστή", ίσως "κάποια που θέλω, κάπως", επινόησε μια λέξη δική σου, μα μη με λες "φίλη", δεν είμαι. 

Η φιλία δεν χωράει υποψία έρωτα μέσα της. Είναι άλλο. Φιλικότητα μπορεί, να είναι μια κάποια λύση που μας βολεύει ως χαρακτηρισμός αυτής της κατάστασης μα και πάλι, υπάρχει πάθος εδώ που μας συνεπαίρνει, στιγμές. Όμως ναι, φιλικότητα είναι μια καλή λέξη για εμάς. Βολική, όταν χρειάζεται κάτι να πεις οπωσδήποτε. 

Μόνο, μη με λες φίλη σου. Δεν είμαι. Δεν θα πεθάνω για εσένα. Δεν θα πεθάνεις για εμένα. 

Μη με λες φίλη σου!

Κηδειόσημα

 

 

Είναι χρόνια τώρα που ενδιαφέρεται για τα κηδειόσημα. Κάθε πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά, σταματάει στη γνωστή κολόνα έξω από το mini market της γειτονιάς και τσεκάρει αν υπάρχει κάποιο καινούριο. Σχεδόν απογοητεύεται αν δεν βρει κάποιο. Και τα μνημόσυνα κοιτάζει κι αν κάποιος άλλος "περίεργος" αναρωτηθεί "ποιος ήταν αυτός;", εκείνη ξέρει να του πει, το πότε αλλά και το πως.

Όχι, δεν είναι καμιά υπερήλικη από αυτούς που αχάραγο πάνε για ψωμί και τρέχουν στην κολόνα να δουν μήπως πέθανε κάνας της σειράς τους, σχολιάζοντας "πάει και ο Παναγιώτης! Και δεν ήταν μεγάλος ο καψερός, μόνο 82! Είχε χρόνια ακόμα...", φοβούμενοι πως πλησιάζει η σειρά τους.

Όχι, όχι. Ήταν νέα γυναίκα, ούτε 35 καλά, καλά. Το συνήθειο αυτό της προέκυψε όταν πριν χρόνια έπεσε το μάτι της τυχαία στην κολόνα και είδε ένα που έγραφε το όνομα του πατέρα της. Ίδιο όνομα, ίδια ηλικία αλλά άλλος άνθρωπος, ευτυχώς! Για λίγα δευτερόλεπτα είχε τρομάξει αλλά μετά η λογική επανήλθε και σκέφτηκε, πως δεν θα μπορούσε να μην ήξερε ότι πέθανε ο πατέρας της. Δεν θα μπορούσε να το μάθει από το κηδειόσημο! Άλλωστε, μαζί ζούσαν ακόμη.

Κι έτσι, άρχισε να κοιτάζει κάθε πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά, την κολόνα με τα κακά μαντάτα. Τους περισσότερους τους γνωρίζει. Δεν είναι δα και δύσκολο πράγμα άμα μένεις σε μια τόσο μικρή πόλη. Κι αν δεν γνώριζε κάποιον προσωπικά, θα γνώριζε τα παιδιά του, τ' αδέλφια, ίσως κάποιον κοντινό συγγενή. Σε αντίθετη περίπτωση, ψάχνει, ρωτάει, μαθαίνει. Δεν ησυχάζει αν δεν μάθει από τι πήγε ο συγχωρεμένος ο άνθρωπος!

Σε κηδείες σπάνια πάει. Μόνο σε συγγενείς, γνωστούς ή σε κάποιον από κοινωνική υποχρέωση, όπως συμβαίνει άλλωστε συχνά, στις μικρές κοινωνίες. Δεν τα έχει και πολύ καλά με αυτά τα τυπικά μα ντρέπεται κιόλας τον κόσμο.

Κι όταν πηγαίνει, δεν μένει πάνω από 5'. Ίσα να μπει στην εκκλησία να συλλυπηθεί και να φύγει. Εκτός, αν είναι κοντινός.

Μια φορά, στην κηδεία ενός θείου πήγε και στο κοιμητήριο για την ταφή. Δεν της άρεσε η ιδέα αλλά ντράπηκε τους συγγενείς. Τη θεία της που έμεινε χήρα, νέα γυναίκα. Παιδιά δεν είχαν, μόνο ανίψια, ντροπή ήταν να μην πάει, έλεγε η μάνα της. Εκεί, παρατήρησε ένα παιδί, όχι πάνω από 22 χρονών παλικάρι, του γραφείου κηδειών θα 'ταν. Περίμενε στην άκρη να τελειώσει η διαδικασία και κρατούσε ένα φτυάρι.

Ήταν πολύ θλιμμένο αυτό το αγόρι. Έτοιμο να βάλει τα κλάματα της φάνηκε. Δεν τα έβαλε αλλά με το που τέλειωσαν οι συγγενείς και οι θρήνοι, άρχισε να ρίχνει χώμα γρήγορα, γρήγορα. Αν γινόταν να τελειώσει τα πάντα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα! Της φάνηκε εντυπωσιακή και αταίριαστη η θλίψη του. Θεώρησε πως θα έπρεπε να είχε συνηθίσει σε αυτή τη δουλειά, να θάβει νεκρούς. Ίσως πάλι, αυτό να μη συνηθίζεται ποτέ.

Από τότε, όποτε πήγαινε σε κάποια κηδεία,σκεφτόταν τα θλιμμένα μάτια του αγοριού κι ήταν αυτό που την κρατούσε να μην βάλει τα κλάματα κι η ίδια.

Και σήμερα εδώ, μπροστά στην κολόνα κοιτάζει για κάτι νέο. Μια γυναίκα 60 ετών θα κηδευόταν σε λίγες ώρες. Δεν την ξέρει, μα είναι θέμα χρόνου να μάθει το ποια και το πως. Μια γιαγιά δίπλα της αναστενάζει: "Κρίμα, κρίμα κοπέλα πράμα ήτανε!" κι αυτή σαν να της  απαντάει: "απ' την παλιαρρώστια θα πήγε κι αυτή..." κι οι δυο μαζί, κουνούν το κεφάλι πάνω κάτω, συγκαταβατικά. Όσο συγκαταβατικά μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει την αλήθεια του θανάτου.

Οικιακά

 

Τώρα κάνω τις δουλειές τους σπιτιού πιο ήρεμα. Τις απολαμβάνω, μπορώ να πω. Δεν βιάζομαι να τις διεκπεραιώσω. Δεν με κυνηγά το ίδιο ο χρόνος. Τις κάνω με βαθιά επίγνωση κι είναι ωραία.

Άπλωνα κάτι ρούχα το πρωί κι άκουσα μια μαμά πιο πέρα να λέει κάτι στο παιδί της, με σαρκασμό. Σταμάτησα για λίγο το άπλωμα και έκρινα στο μυαλό μου το γεγονός. Πολύ γρήγορα έβαλα ένα νοητό φρένο και είπα -πάντα μέσα στο μυαλό μου- πως δεν πρέπει να κρίνω τους άλλους και πως ίσως να έχω κάνει κι εγώ το ίδιο λάθος, κάποια στιγμή. Πολύ γρήγορα, επέστρεψα στο άπλωμα των ρούχων. Και φρόντισα, κατά την προσφιλή μου συνήθεια, να σετάρω το χρώμα των ρούχων με τα μανταλάκια.

Δεν μαγειρεύω σήμερα. Έχω φαγητό από τα χθες και καθόλου διάθεση για μαγείρεμα. Το καλοκαίρι είναι πιο εύκολη η τροφή, ούτως ή άλλως. Μια σαλάτα, ψωμί με ντομάτα, λίγα αυγά και φρούτα είναι αρκετά. Δεν μαγειρεύω σήμερα. Ασχολούμαι μόνο με τα ρούχα. Μπουγάδα, σιδέρωμα, τακτοποίηση. Τακτοποιώ και σκέψεις, παράλληλα.

Η βιβλιοθήκη θέλει ξεσκόνισμα. Πρέπει να φτιάξω και λίγο τα βιβλία. Θέλουν ξανά ταξινόμηση. Τα ταξινομώ με ένα δικό μου σύστημα που ξέρω ότι δύσκολα άλλος θα το διέκρινε. Θα τα κάνω από βδομάδα. Έχω χρόνο. Έχω πολύ χρόνο.

Στα διαλείμματα από τις δουλειές, κάνω τηλεφωνήματα. Κανονίζω πράγματα, μιλάω με ανθρώπους που είχα χάσει τελευταία, ξαναβρίσκω επαφή. Όλοι ρωτούν για τη δουλειά κι εγώ μιλάω για τις δουλειές του σπιτιού. Ουσιαστικά, δεν μου λείπει το γραφείο. Έχω πολλά να κάνω, πάρα πολλά. 

Τα Σαββατοκύριακα, αποφάσισα: Μόνο θάλασσα και βόλτες. Η μικρή, είναι ενθουσιασμένη και δεν θέλει να τελειώσει ποτέ, αυτό το καλοκαίρι. Κι εγώ δεν βιάζομαι. Επιτέλους, δεν βιάζομαι!

Εκείνο

 

 

Για χρόνια κρυβόταν κάτω από το κρεβάτι μου. Το έπαιρνα μαζί μου και στις διακοπές με τους γονείς. Δεν ήταν αυτό το είδος του "φανταστικού φίλου" που γνωρίζουμε. Ήταν ο "φανταστικός εχθρός". Ένα πλάσμα με σώμα ανθρώπινο και κεφάλι που μια θύμιζε γάτα και μια σκύλο.

Το είχα δημιουργήσει στο κεφάλι μου πριν ακόμα μάθω για την ύπαρξη του αιγυπτιακού θεού που αποκαλούν  Άνουβι, που τόσο έμοιαζαν. Ίσως να τον είχα κουβαλήσει στο υποσυνείδητό μου ως κληροδότημα μιας προηγούμενης ζωής. Δεν ξέρω. Ξέρω πως με τρόμαζε.

Τις νύχτες φοβόμουν ότι θα βγει από κάτω από το κρεβάτι και θα χωθεί στα σκεπάσματά μου με μοναδικό σκοπό να εισχωρήσει μέσα στο κεφάλι μου από την είσοδο των αυτιών μου. Κοιμόμουν κοιτώντας το ταβάνι με τις παλάμες να προστατεύουν τις διόδους των αυτιών. Του έκλεινα τις πόρτες. 

Μετά γνώρισα ένα αγόρι στην Α' δημοτικού και είχαν τα ίδια μάτια. Το αγαπούσα αυτό το αγόρι και το φοβόμουν κάπως, επειδή έμοιαζε με Εκείνο. Όταν το καλοκαίρι φύγαμε για το νησί, ανακουφίστηκα. Δεν θα ξαναέβλεπα αυτό το αγόρι, ποτέ. 

Ούτε Εκείνο, με ακολούθησε στο νησί. Μπορούσα επιτέλους να κοιμάμαι άνετα, χωρίς να χρειάζεται να προστατεύω τα αυτιά μου. 

Πολύ αργότερα, στα χρόνια της σχολής, γνώρισα ένα αγόρι και το ερωτεύθηκα πολύ. Τα μάτια του ήταν ίδια με Εκείνου. Όταν με κοίταζε βαθιά, τρόμαζε όλο το Είναι μου. Περάσαμε καλά και κακά. Δύσκολα και εύκολα. Κοιμόμασταν αγκαλιά και πρόσεχα πάλι, λίγο, τ' αυτιά μου. Τον εγκατέλειψα και κοιμόμουν ξανά όπως ήθελα.

Γνώρισα κι άλλους ανθρώπους, με τέτοια μάτια. Καμία εντύπωση δε μου έκαναν πια. Νομίζω πως, καλά καλά, δεν θυμάμαι εκείνα τα μάτια του Εκείνου. Και κοιμάμαι καλά, χωρίς να προσέχω τα αυτιά μου.

Ο Πρίγκηπας τση Νύχτας

Η ντισκοτέκ του Νήρου στο Κρυονέρι ήταν μια παράγκα -ουσιαστικά- κατασκευασμένη στην παραλία. Σε στυλ, κάτι ανάμεσα σε "Μπαρμπαρέλα" και "Βιετνάμ".
Νωρίς έπαιζε "ξένα", αναβόσβηναν πολύχρωμα φώτα και άστραφτε η ντισκομπάλλα. Τη χαζεύαμε εκστασιασμένα, τα μικρά.

Είχα την τύχη οι γονείς μου να με παίρνουν μαζί τους όπου πήγαιναν ακόμα και τη νύχτα. Έτσι, έχω παιδικές μνήμες (και) από τον Νήρο, στα μέσα του '80 αλλά και το '90 που πια ήμουν αρκετά μεγάλη ώστε να βγαίνω μόνη μου. Βέβαια, εκεί, μόνη μου δεν πήγα ποτέ.
Ο ίδιος ο Νήρος, ήταν τεράστια μορφή! Έβγαινε αργά, αφού είχε ολοκληρωθεί το ξένο πρόγραμμα και είχε μετατραπεί το μαγαζί σε μπουζούκια. Δεν έβγαινε πρώτος. Έβγαιναν άλλοι και τραγουδούσαν κι αυτός, ως αληθινός Πρίγκηπας της Νύχτας -όπως αυτοαποκαλείτο- έβγαινε απρέ.

Με λευκό κοστούμι, γαλάζιο ή κόκκινο πουκάμισο και ένα γαρύφαλλο στο χέρι. Ήταν ψηλός και εύσωμος. Στο λαιμό του γυάλιζαν χοντρές, χρυσές καδένες κι είχε λίγο χαίτη το μαλλί. Μετά από λίγη ώρα ίδρωνε και έβγαζε το σακάκι. Μας έδινε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε τι χρώμα εσώρουχο φόραγε -συνήθως γαλάζιο- μιας κι αυτό "έφεγγε" κάτω από το κατάλευκο παντελόνι.

 Ο Πρίγκηπας της Νύχτας, ήθελε να είναι τραγουδιστής. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να είναι. Δεν άκουσα ποτέ τη φωνή του, σκέτη. Τραγουδούσε παράλληλα με το δίσκο ή την κασέτα που έβαζε δίπλα του να παίζει και ακουμπούσε στο ηχείο ένα μικρόφωνο. Τραγουδούσε Βοσκόπουλο, Κόκοτα... Τραγουδούσε "πλέι μπακ" φόρα παρτίδα, απροκάλυπτα και απενοχοποιημένα. Είχε έκφραση θεατράλε, μεγάλου καλλιτέχνη και ο κόσμος τον αποθέωνε! Τι λουλούδια, τι πιάτα γύψινα του πετάγανε. Μεγάλη ζημιά γινόταν με τον Νήρο τον Πρίγκηπα.

Είχε κι έναν τύπο -άλλη φοβερή μορφή!- με το παρατσούκλι Ποντικός και του κράταγε πάνω του τον προβολέα, από ένα παραθυράκι. Όπου πήγαινε ο Νήρος, τον έλουζε μες φως ο Ποντικός. Μια φορά ένας θείος μου άρπαξε την μεταλλική παγοθήκη που ήταν γεμάτη νερό από λιωμένο πάγο και το πέταξε στον Ποντικό. Δεν έγινε φασαρία βέβαια, μην φανταστεί κανείς! Γέλια και κραξίματα μόνο! Ο Ποντικός μούσκεμα, εκεί! Να κρατά τον προβολέα πάνω στον Νήρο! Πως δεν έπαθε ηλεκτροπληξία, απορώ...

Η μουσική από του Νήρου, ακουγόταν σε όλη την περιοχή και φορές, πηγαίναμε βόλτα με τα πόδια παραλία, παραλία κι ακούγαμε και το πρόγραμμα.

Το μαγαζί, δεν υπάρχει εδώ και χρόνια. Το ίδιο και ο Νήρος, ο Πρίγκηπας της Νύχτας.

Στην φωτογραφία, το Ενετικό Υδραγωγείο στο Κρυονέρι από το www.gozakynhtos.gr. Δίπλα στο ενετικό κτίσμα, βρισκόταν η ντισκοτέκ του Νήρου.

Για τον νόννο μου, τον Σπύρο

Σεπτέμβριος του 1964. Ο νόννος μου ο Σπύρος, πατέρας του πατέρα μου, έχοντας αφήσει πίσω του Πόλεμο, Κατοχή, Αντάρτικο, κυνηγητό στο βουνό, Εμφύλιο, Μακρόνησο κι άλλα πολλά όμορφα... πήρε τη νόννα μου, Φωτεινή να την πάει στην Αθήνα, στον γιατρό.
Η νόννα μου χρειαζόταν γυναικολόγο και εκείνος, μη εμπιστευόμενος κάποιον στο νησί, την έτρεξε στον Γρηγόρη Λαμπράκη, που όπως του είχαν πει από το Κόμμα, ήταν καλός και έντιμος γιατρός.

Πήραν μαζί και τον πατέρα μου που τότε ήταν 14 ετών και φιλοξενήθηκαν στο σπίτι ενός ζακυνθινού, του Ρουμαντζά,  που είχε καταφύγει στην Αθήνα και εργαζόταν χρόνια σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο της πρωτεύουσας.

Την ημέρα που θα πήγαιναν στον γιατρό, ο Ρουμαντζάς προσφέρθηκε να πάρει τον πατέρα μου μαζί του, στο ξενοδοχείο. Ο νόννος μου είχε κάποιες αντιρρήσεις αλλά εκείνος του είπε, "Άσε μωρέ Σπύρο το παιδί να το πάρω μαζί μου να δει και το ξενοδοχείο!" κι έτσι έγινε.

Η αλήθεια ήταν πως ο Ρουμαντζάς, είχε σχέδια για τον μικρό. Η ημέρα εκείνη δεν ήταν μια τυχαία ημέρα μα η ημέρα γάμων των τέως βασιλέων Κωνσταντίνου και Άννας Μαρίας. Η πομπή θα περνούσε από τον κεντρικό δρόμο που βρισκόταν το ξενοδοχείο όπου εργαζόταν και θα μπορούσαν να την δουν.

Είχε μαζευτεί κόσμος στο ξενοδοχείο για να μπορέσει να παρακολουθήσει από το μπαλκόνι το βασιλικό ζεύγος που χαιρετούσε με περίσσια χαρά το πλήθος. Ο Ρουμαντζάς πήρε τον πατέρα μου από το χέρι και τον έβγαλε στο μπαλκόνι του Πράσινου Σαλονιού, να δει τους βασιλιάδες. Και τους είδε.

Όταν το βράδυ το έμαθε ο νόννος μου, κόντεψε να πάθει συγκοπή. Ο γιος του, το μοναχοπαίδι του, να είναι στα μπαλκόνια να χαιρετάει τους βασιλιάδες! Ο γιος τού κομμουνιστή! Έγινε φασαρία. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες αλλά από όσο θυμάμαι τον νόννο μου, ήταν ικανός να μην ξαναμίλησε ποτέ ξανά με τον φίλο του τον Ρουμαντζά.

Ο πατέρας μου πάντως, περιχαρής που είδε βασιλιάδες. Αληθινούς βασιλιάδες! Το γεγονός, στα μάτια ενός επαρχιώτη έφηβου, έμοιαζε το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο! Αργότερα, έμαθε κι αυτός. Δεν είχε ποτέ καμιά σπουδαία δράση πολιτική αλλά δεν είχε σημασία. Ο φάκελος του πατέρα του, ήταν αρκετός για να υπηρετήσει ο ίδιος κάμποσα χρόνια στο στρατό, επί Χούντας, σε Τάγμα Ανεπιθυμήτων.

Με τη νόννα μου και τον γιατρό Λαμπράκη, δεν γνωρίζω τι απέγινε. Δεν γνωρίζει ούτε ο πατέρας μου. Βλέπεις τότε, αυτές ήταν κουβέντες για "μεγάλους" κι έτσι έμεναν, για πάντα.

Θα ήθελα να είχε ζήσει λίγα παραπάνω χρόνια ο νόννος μου και να είχα την ευκαιρία να μου πει για το τότε. Μαθαίνω διάφορα από παλιούς συντρόφους του. Για τα παρατσούκλια του, για την απίστευτη σκληρότητά του. Σε εμένα υπήρξε πάντα πολύ γλυκός. Νομίζω πως μόνο σε εμένα υπήρξε τόσο γλυκός. Θα ήθελα να είχε ζήσει παραπάνω αλλά το άσθμα που κονόμησε από την καλοπέραση στην Εξορία, τον πέθανε νωρίς. Θα ήθελα να είχε ζήσει παραπάνω αλλά όχι τόσο ώστε να έβλεπε πολλά από αυτά που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και ζούμε. Μεταξύ αυτών, και το "Μενού της Εξορίας".

Εκείνο που κρατώ περισσότερο στη μνήμη μου από αυτόν, είναι το ότι ένα βράδυ που ζήτησα στον ύπνο μου νερό, μου ζέστανε στο μπρίκι, μην το πιω παγωμένο και κρυώσω. Και, το δάκρυ του όταν ανακοινώθηκε στην τηλεόραση η Οικουμενική Κυβέρνηση, το 1989.

Στη φωτογραφία, ο πατέρας μου, νέος κι ωραίος.

"N"

 

Εκείνη την περίοδο  παίζαμε με τα ονόματά μας. Για κάποιον λόγο που δεν θυμάμαι, είχαμε αποφασίσει να κυριαρχεί σε όλα το γράμμα "Ν". Άτυχος όποιος είχε όνομα από "Ν". Δεν χρειαζόταν αλλαγή και έμοιαζε σαν να μην κολλάει με το "Νωνώ", το "Νώστας", το "Νιασό" και τα υπόλοιπα.

Το "Ν" ήταν το γράμμα που ξεχώριζε την παρέα μας από τους υπόλοιπους. Όλοι εμείς που αποτελούσαμε τον πυρήνα, κρατούσαμε το "Ν" για την πάρτη μας. Συναναστρεφόμασταν και με άλλους αλλά δεν τους παραχωρούσαμε το γράμμα μας. 

Κάναμε  αυτοκινητοβόλτες μέχρι το ξημέρωμα. Μέχρι να τελειώσουν τα τσιγάρα, το ποτό ή η διάθεση. Βολτόνες, τις λέγαμε. Κι όλο πηγαίναμε, χωρίς καθορισμένο προορισμό. Έτσι, όπου έβγαζε ο δρόμος. Ούτως ή άλλως το νησί από μόνο του οριοθετούσε το φευγιό. Πόσο μακριά να πας με γύρω-γύρω θάλασσα;

Στη θάλασσα περνάγαμε ωραία. Βουτιές, μουσικές, τσιγάρα -πάντα τσιγάρα- και καμιά φορά κουβαλούσα φρούτα σε τάπερ. Στην αρχή η παρέα είχε γελάσει με τα "φρούτα", μετά τα έτρωγαν όλοι. 

Δουλεύαμε κιόλας αλλά με ένα μαγικό τρόπο μαζευόμασταν όλοι στο ίδιο μέρος, την κατάλληλη στιγμή. Χωρίς ιδιαίτερα τηλεφωνήματα και συνεννοήσεις. Ξέραμε ας πούμε ότι τα μεσημέρια θα είναι μαζεμένοι, στο τάδε σπίτι. Πηγαίναμε και τους βρίσκαμε. 

Ό,τι κάναμε έβγαινε φυσικά, χωρίς σχεδιασμό. Κάποιος έλεγε "πάμε εκεί;". Μπαίναμε στα αυτοκίνητα, πηγαίναμε. Άλλες φορές συναντιόμασταν με άλλα αυτοκίνητα σε διαδρομές που κάναμε ξεχωριστά. Δεν έτρεχε τίποτα, ποτέ. 

Κι όλα κυλούσαν μαλακά και απλά. Χωρίς να μας καίγεται καρφί για το αύριο.

Τα πράγματα άλλαξαν όταν σκοτώθηκε κάποιος που αγαπούσαμε όλοι, πολύ. Μαζί του, σαν να θάψαμε και τα "Ν" μας. Και σιγά-σιγά, κόψαμε.

Η δική μας καλοσύνη

Το μυαλό μπορεί με απίστευτους συνειρμούς να μεταμορφώσει το αρχικό ερέθισμα σε κάτι που είτε η μνήμη ανακαλεί είτε η καρδιά χρειάζεται.

Ένας τέτοιος συνειρμικός αλγόριθμος μού προέκυψε παρατηρώντας εικόνες από την Ειδομένη. Εικόνες που δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβλεπα ποτέ στη ζωή μου, τόσο κοντά στον μικρόκοσμό μου. Συντέλεσαν και κάποιες άλλες εικόνες. Εικόνες ανθρώπων που ανοίγουν τα σπίτια και τις αγκαλιές τους. Ανθρώπων που καθημερινά αυτόδιατίθενται και  προσφέρουν με όποιον τρόπο μπορούν.

Είπα μέσα μου, πως ναι, μπορούμε ακόμα να πιστεύουμε στον Άνθρωπο. Στο αγνό αίσθημά του, στη μεγαλοψυχία, στην αλληλεγγύη, στην καλοσύνη του.

Κι έτσι κάπως, με δεκάδες σκέψεις που αγωνίστηκαν στη σκυταλοδρομία  θυμήθηκα πως πριν κάποια χρόνια, το 2008, όταν η «Κρίση» δεν είχε σκάσει ακόμα στα μούτρα μας διάβασα εκείνο το βιβλίο του Πέτρου Τατσόπουλου, «Η καλοσύνη των ξένων». Πόσο ωραίο το είχα βρει αυτό το βιβλίο!

Δεν ήταν απλά η έκθεση του συγγραφέα απέναντι στο κοινό του αποκαλύπτοντας ένα μεγάλο κομμάτι του βίου του, μιας και πρόκειται για την ιστορία της δικής του υιοθεσίας. Ήταν η απλότητα που ο ίδιος επέλεξε να μας εξιστορήσει τα γεγονότα με γνώμονα πάντα την καλοσύνη των άλλων.

Ακόμα κι αν σκεφτώ σήμερα πως ο Τατσόπουλος αργότερα έγινε βουλευτής. Έκανε  το ένα, έκανε το άλλο, είπε πράγματα που δεν μου άρεσαν κ.λ.π., η καλοσύνη των ξένων είναι αυτή που του έδωσε την ευκαιρία, το δικαίωμα. Ο Πέτρος Τατσόπουλος, ήταν από τους τυχερούς που ενώ οι συγκυρίες της ζωής τα έφεραν έτσι ώστε να εξαρτάται η δική του ζωή από την όποια καλοσύνη θα επιδείξουν οι άλλοι, βρέθηκαν γι’ αυτόν οι «ξένοι» που την προσέφεραν απλόχερα.

Είναι λίγο τρομακτική η διαπίστωση πως μπορεί να εξαρτηθεί η ζωή χιλιάδων ανθρώπων απλά από την καλοσύνη άλλων ανθρώπων. Είτε το δεις το θέμα πολιτικά είτε ανθρωπιστικά.  Όμως για σκέψου λίγο, αν η καλοσύνη δεν υπήρχε, τι θα είχε μείνει όρθιο τελικά στον κόσμο αυτό;

(Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά, την Τετάρτη 23/03/2016, στο πολιτιστικό περιοδικό "Τέχνης Λόγια".)

Περί Αποκριάς...

Όταν ήμασταν παιδιά η Τσικνοπέμπτη ήταν μια κάπως δύσκολη μέρα, για εμάς τα κορίτσια ειδικά. Βλέπεις τα αγόρια, περίμεναν πως και πως να μας υποδεχτούν με τις τσουκνίδες στα χέρια και γι' αυτό το λόγο, έπιαναν στασίδι από νωρίς το πρωί στο προαύλιο του σχολειού. Αλίμονο σε όποια ξεχασμένη, είχε γυμνά πόδια!

Όταν ήμασταν παιδιά τρώγαμε «ξυνιστό» την Τσικνοπέμτη. Έτσι όπως όριζε το έθιμο, μα κυρίως όπως όριζε το αντέτι που κουβαλούσαμε στις ζακυνθινές καρδιές μας. Μετά ακλουθήσαμε τη μόδα του ψητού, τη «μωραΐτικη» συνήθεια. Σουβλάκια και μπίρες στους δρόμους, στα προαύλια, στις δημόσιες υπηρεσίες. Μια νέα, άτυπη μισοαργία. Ένα σύννεφο τσίκνας πάνω από τη Χώρα και ένα σωρό σκουπίδια παρατημένα, ανακατωμένα με σερπαντίνες και κομφετί.

Όταν ήμασταν παιδιά, οι γονείς πηγαίνανε κάθε βράδυ στους χορούς στο Καζίνο. Μας πέρνανε μαζί τη Δευτέρα του «μπαλ μασκέ» και την άλλη μέρα στο σχολείο κουτουλούσαμε. Τα άλλα βράδια μέναμε στου νόνου. Η νόνα μας έφτιαχνε καλαμπομαγέρεμα και μας έλεγε ιστορίες από το δικό της Καρναβάλι. Το ραδιόφωνο έπαιζε μονίμως –θαρρώ- χαβάγιες και σε κάθε δωμάτιο υπήρχε και από ένα.

Η νόνα δεν πήγαινε ούτε νέα στους χορούς. Δεν ήξερε να χορεύει. Ήταν άγαρμπη. Ο νόνος ήταν φινετσάτος και εξαίσιος χορευτής. Δεν την έπαιρνε μαζί του. Κι εκείνη όλο παράπονα μας έκανε –μετά από τόσα χρόνια- ότι ποτέ δεν την πήγε στους Χορούς. Κι όλο θυμόταν τότε που του έβαλε τα παπούτσια τα καλά στο νερό, για να μην έχει να φορέσει μα εκείνος δανείστηκε από κουμπάρο ένα ζευγάρι. Κι εκείνο το άλλο, που η νόνα ντύθηκε μασκαρούλα και πήγε και τον βρήκε και τον σταύρωνε όλη νύχτα χωρίς να του λέει ποια είναι. Δεν ξέραμε αν ήταν αλήθεια αλλά γελάγαμε πάντα όταν τα έλεγε.

Όταν ήμασταν παιδιά, φοράγαμε τις μορέτες μας και βγαίναμε βόλτες από σπίτι σε σπίτι, στη γειτονιά. Μασκαράτα. Τώρα πια, οι μορέτες μόνιμα φορεμένες ανάλογα με την περίσταση και το πώς πρέπει της ζωής. Δεν έχει γούστο το Καρναβάλι πια. Και τι να ντυθείς άλλωστε;  Ίσως «άνθρωπος!» που λέγαμε, παιδιά…

(To κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο ένθετο ΣΤΙΓΜΕΣ, της εφημερίδας "ΗΜΕΡΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ", την Παρασκευή 4/3/2016.)

Είμαστε στον αέρα!

Μια Κυριακή -και το περίμενα πως θα 'ταν Κυριακή!- του Οκτώβρη που μόλις πέρασε, εγκαινιάσαμε, στην πάντα αγαπημένη και ιδιαιτέρως φιλόξενη ραδιοσυχνότητα του ΣΤΙΓΜΑ 97.6, την εκπομπή "Ξεφυλλίζοντας μετά Μουσικής". Μια εκπομπή για τα βιβλία και τους συγγραφείς τους. Ενίοτε και για τους αναγνώστες τους. Κι όλα αυτά με επιστέγασμα αγαπημένες μουσικές.

Μετά από τις  λίγες, πρώτες αυτές εκπομπές που βγήκαν στον αέρα μέχρι και σήμερα, νοιώθω  χαρούμενη  και ιδιαιτέρως τυχερή, επειδή έχω τη στήριξη και την αγάπη πολλών ανθρώπων. Δικών μου ανθρώπων, φίλων, αγαπημένων, συνεργατών μα και άγνωστων. Ανθρώπων που δεν γνωρίζω ή που γνωρίζω ελάχιστα μέσα από την διαδικτυακή μου δράση.

Ξέρω πως το ευχαριστώ μέσα από το  blog ίσως να είναι ελάχιστο αλλά είναι ειλικρινές. Χρωστώ κι ένα μεγάλο ευχαριστώ  και σε όλα τα παιδιά στον ΣΤΙΓΜΑ Radio, για την εμπιστοσύνη και τη στήριξη και την πολύτιμη βοήθεια.

Η απειρία μου είναι εμφανής και κάνω λάθη. Υπόσχομαι να τα διορθώσω ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να τα διορθώσω. Το σίγουρο είναι πως ό,τι κάνω το κάνω με αγάπη. Δεν θα μπορούσα αλλιώς!

Η εκπομπή, βγαίνει στον αέρα του ΣΤΙΓΜΑ κάθε Κυριακή 11π.μ. με 12μ.μ.. Για όποια ή όποιον επιθυμεί να ακούσει τις προηγούμενες εκπομπές, είναι συγκεντρωμένες όλες εδώ και κάθε εβδομάδα θα ανεβαίνει η καινούργια.

Για βιβλιοπροτάσεις, σχόλια και ό,τι άλλο προκύψει μπορείτε να επικοινωνείτε στη σελίδα της ομάδας στο FB, "Ξεφυλλίζοντας μετά Μουσικής" ή via e-mail στο stigmabook@gmail.com .

Καλές ακροάσεις και καλές αναγνώσεις!

Το Μολύβι που δεν ήθελε να γράψει

 

 

Ήταν κάποτε ένα μολύβι που δεν ήθελε με τίποτα να γράψει. Ήταν όμορφο πολύ,  γκρίζο και ψηλό με καπέλο από γομολάστιχα. Όλοι το λαχταρούσαν κι όλοι επιθυμούσαν να γεμίσουν  σελίδες, μαζί του. Μάταια. Το μολύβι αυτό, δεν ήθελε με τίποτα να γράψει.

Τι το χάιδευαν, τι του γλυκομιλούσαν, τι το καλοέξυναν με τις καλύτερες ξύστρες της αγοράς. Τίποτα αυτό, εκεί! Δεν έγραφε ούτε μια τόση δα γραμμούλα ούτε μια τόση δα κουλουρίτσα.

Ο κύριος που το πουλούσε στο μαγαζί του αν και του του το είχαν επιστρέψει πολλές φορές πελάτες πίσω -αφού όταν πήγαιναν να γράψουν, εκείνο δεν έγραφε- επέμενε να το έχει στη θήκη με τα άλλα μολύβια για πούλημα. Κι ας ήταν πιο κοντό από τα άλλα επειδή το είχαν ξύσει κάμποσες φορές.

Κάθε φορά που κάποιος το αγόραζε, το έξυνε και το επέστρεφε ακόμα πιο μικρό ώσπου μίκρυνε τόσο που δεν φαινόταν μέσα στην μολυβοθήκη, ξεχάστηκε και κανείς δεν το αγόραζε πια αφού ούτως ή άλλως, δεν ήθελε να γράψει.

Κάποτε, ένα κοριτσάκι που θα πήγαινε για πρώτη φορά στο σχολείο, πήγε με τον μπαμπά του να αγοράσουν μολύβια, τετράδια και ξυλομπογιές. Άπλωσε η μικρούλα το χέρι της να πάρει ένα μολύβι από τη μολυβοθήκη αλλά δεν έφτανε καλά. Τεντώθηκε, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της για να το πιάσει μα το μόνο που κατάφερε ήταν  να αγγίξει τη μολυβοθήκη λίγο στην άκρη της, εκείνη να πέσει στο πάτωμα να αναποδογυριστεί και όλο το περιεχόμενό της να βρεθεί μπροστά στα παπούτσια της μικρής. Η μικρή, από την τρομάρα της για τη ζημιά, έτρεξε και αγκάλιασε το πόδι του μπαμπά της κι άρχισε να κλαίει.

Ο μπαμπάς της μικρής, καθόλου δεν την μάλωσε. Μόνο της σκούπισε με το μαντήλι του τα δάκρυα και αφού μαζί ζήτησαν συγγνώμη από τον κύριο που είχε το μαγαζί με τα μολύβια, άρχισαν να τα μαζεύουν από το πάτωμα και να τα τοποθετούν, πίσω στη θέση τους, στη μολυβοθήκη. Τότε, το κορίτσι που θα πήγαινε για πρώτη φορά σχολείο, ανακάλυψε το μολύβι που δεν είχε ποτέ του γράψει. Κι έτσι μικρούλι που το είδε κι εκείνο, της φάνηκε πως ήταν στα μέτρα της και ζήτησε από τον μπαμπά της να της το αγοράσει.

Εκείνος, στην αρχή έφερε κάποιες αντιρρήσεις γιατί του φάνηκε μικρό και ακατάλληλο το μολύβι αλλά στο τέλος δέχτηκε να της κάνει το χατήρι και να της το αγοράσει. Στο ταμείο, ο κύριος εξήγησε στη μικρούλα πως αυτό το μολύβι δεν ήθελε να γράψει και όλοι το επέστρεφαν πίσω και της πρότεινε να διαλέξει κάποιο άλλο που θα έγραφε μια χαρά. Εκείνη όμως επέμενε να το πάρει και ήταν σίγουρη, πως θα έγραφε τελικά.

Μετά από λίγη ώρα, το κοριτσάκι στο σπίτι του, κάθισε στο τραπέζι, άνοιξε το καινούργιο  τετράδιο στην πρώτη τη σελίδα και πήρε το μολύβι στο χέρι της, να φτιάξει μια γραμμή. Όμως, το μολύβι ούτε αυτή τη φορά ήθελε να γράψει.

Το κοριτσάκι το άφησε πάνω στο χαρτί, έσκυψε από πάνω του και το παρατήρησε προσεκτικά. Όταν ανακάλυψε κοντά στη γόμα του μια μικρή κουκκίδα, κατάλαβε πως από εκεί το μολύβι άκουγε και άρχισε να του μιλάει:

"Αν δεν θέλεις να γράψεις εμένα δεν με πειράζει, θα σε κρατήσω για συντροφιά και δεν θα σε ξαναπάω στο μαγαζί που πουλάει μολύβια. Αν θέλεις να γράψεις, έλα να γράψουμε πρώτη φορά μαζί. Σου υπόσχομαι ότι θα μάθω   να κάνω το "α", το "ο" κι όλα τα γράμματα κι όλους τους αριθμούς του κόσμου και θα ζωγραφίζω τις ωραιότερες ζωγραφιές,  θα στα μάθω κι εσένα όλα! Θα γράφουμε παρέα!"

Το μολύβι δεν κουνήθηκε από τη θέση του και το κορίτσι δεν ήξερε αν την άκουσε μα όταν το ξαναπήρε στα χέρια της και προσπάθησε να κάνει μια γραμμούλα στο χαρτί, εκείνο έγραψε πρώτη φορά μαζί της! Κι εκείνη έγραψε πρώτη φορά μαζί του. Κι ήταν πολύ, πολύ χαρούμενη!

Από τότε, το κορίτσι και το μολύβι που δεν ήθελε να γράψει, έγιναν αχώριστοι φίλοι. Όλα μαζί τα γράφανε και τα μαθαίνανε και δεν χρειάστηκε ούτε να το ξύσει καν γιατί το μολύβι πια, ήθελε να γράψει.

Τα παιδιά μας, ιδιαίτερα η μικρή, μου ζητούν συνεχώς να τους λέω παραμύθια. Κάθε φορά και άλλα, καινούργια. Πολλές φορές σκαρώνω ένα παραμύθι που μπορεί να τους αρέσει κι όταν μου το ξαναζητούν το ίδιο, δεν το θυμάμαι να το ξαναπώ και διαμαρτύρονται! Αυτό το παραμύθι, το είπα στην μικρή μας την περασμένη εβδομάδα κι επειδή της άρεσε, το κατέγραψα για μελλοντική χρήση. Διαπιστώνω, πως μου αρέσει πολύ  να γράφω παραμύθια για τα παιδιά μας!

Έχω απόψε ραντεβού!

Σήμερα στις 8.30 μ.μ., στον υπέροχο κήπο του Barrage στο Αργάσι, έχουμε ραντεβού! Θα μιλήσουμε και θα παρουσιάσουμε τα δύο νέα βιβλία της αγαπητής ζακυνθινοπούλας  Διονυσίας Μούσουρα - Τσουκαλά. Σας περιμένουμε με χαρά!

Ο Θεός στην πόλη σας (για μία και μοναδική εμφάνιση)!

Μια μέρα ήρθε στο νησί μας ο Θεός, για μία και μοναδική εμφάνιση, και ήταν βιαστικός γιατί τον περίμεναν και σε άλλους τόπους.

Ο κόσμος μαζεύτηκε από νωρίς για  να τον συναντήσει και είχε μεγάλη αγωνία για το τί είχε να πει. Κάποιοι τον είχαν ξαναδεί και νομίζω πως ήταν αυτοί που είχαν τη μεγαλύτερη αγωνία από όλους. Πήγα κι εγώ με μεγάλη περιέργεια.

Περιμέναμε ώρα για να έρθει, ένα γεροντάκι πιο πέρα αγανάκτησε και αναγκάστηκε να πάρει χάπι για την υπέρταση. Όσο περιμέναμε οι παρατρεχάμενοι του Θεού, που σε κάθε τους κίνηση, λέξη, ματιά διαπίστωνε κανείς την προσήλωσή τους, μας μιλούσαν ασταμάτητα για τις περγαμηνές που τον συνόδευαν, για τους επαίνους, τις βραβεύσεις, τις επιτυχίες αλλά και για το φορτωμένο του πρόγραμμα στο οποίο κατάφερε να στριμώξει και την επίσκεψή του στον τόπο μας ώστε να μας βοηθήσει.

Μετά από ώρες εμφανίστηκε και το καταλάβαμε από τα χειροκροτήματα των ανθρώπων που τον είχαν συναντήσει ξανά. Είχε μια εντυπωσιακά μεγάλη κοιλιά και δεν είχε γι' αυτόν καμία σημασία αν κάποιοι από εμάς δεν πιστεύαμε πως ήταν πράγματι ο Θεός, αρκούσε που το πίστευε ο ίδιος.

Άρχισε να μιλάει γρήγορα και κάπως φλύαρα και γελούσε μόνος του με αστεία που δεν καταλαβαίναμε και πολύ αλλά συνεχίσαμε καρτερικά να περιμένουμε να ακούσουμε το τί είχε να μας πει.

Έδειχνε με το δάχτυλο άτομα από το κοινό και άρχιζε να κάνει λίγες μα πολύ προσωπικές ερωτήσεις που τον οδηγούσαν σε μια πολύ συγκεκριμένη κατηγοριοποίηση δικής του ανακάλυψης, αρκετά ασφαλή ώστε να βγάζει συμπεράσματα για τον καθένα ξεχωριστά, καθόλου όμως κολακευτικά για τον αποδέκτη.

Μου θύμισε κάποια φάση της εφηβείας μου που αναζητούσα στην αστρολογία απαντήσεις για την ανθρωπότητα και μια φορά είχα πέσει πάνω σε ένα κείμενο που περιέγραφε τους ανθρώπους με το ίδιο με εμένα ζώδιο ως τα χειρότερα πλάσματα του Σύμπαντος. Εκείνο το κείμενο το είχα πετάξει στα σκουπίδια κάπως ενοχλημένη.

Τον Θεό, μείναμε ώρες να τον ακούμε να αναδεικνύει τη χειρότερη πλευρά του κάθε χαρακτήρα γύρω του. Δεν ακούσαμε κανένα καλό παρά μόνο ελαττώματα, πανικούς, μανίες και προβληματικές συμπεριφορές.

Μπήκαμε σε μια σειρά που αυτός όρισε ανάλογα με το κέφι του και με τις υποδείξεις των παρατρεχάμενων και ένας, ένας πήγαμε δίπλα του για να μάθουμε πόσο σοβαρό πρόβλημα ύπαρξης έχουμε και πως μπορεί να μας βοηθήσει, ο Θεός.

Όταν έφτασε η σειρά μου, είχα ήδη εκνευρισθεί από την αναμονή και από την αφέλεια μου να μπω στη διαδικασία αυτή για να ακούσω το πόσο προβληματικός άνθρωπος είμαι και τελικά να πάρω το μαγικό χαρτάκι που έδινε σε όλους αλλά ήταν το ολόδικό μου μαγικό χαρτάκι με τη συνταγή που θα με έκανε έναν φυσιολογικό, ισορροπημένο άνθρωπο και που δεν ήταν άλλη από την αγορά και ανάγνωση μερικών από των σοφών βιβλίων του Θεού, τα οποία έχουν την ικανότητα να γιατρεύουν τα πάντα. Είναι κοινώς:"δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν".

Εν τω μεταξύ, όσο πέρναγε η ώρα τόσο μεγάλωνε η προσέλευση του κόσμου για την tête-à-tête συνάντηση με τον Θεό και το πράγμα φαινόταν να τραβάει μακριά έτσι που σίγουρα ο Θεός θα έπρεπε να ξενυχτίσει για να μπορέσει να τους δει όλους και να βεβαιωθεί ότι δεν θα έφευγε κανείς χωρίς να αγοράσει ένα τουλάχιστον από τα βιβλία του, ακούραστος και έτοιμος να βοηθήσει όποιον τον έχει ανάγκη. 

Σίγουρα, ο Θεός δεν χρέωσε κανέναν από εμάς για τις υπηρεσίες του κατευθείαν, αλλά όπως μας ενημέρωσε η υπεύθυνη πώλησης βιβλίων παραδίπλα του: "Το κόστος των βιβλίων είναι μηδαμινό μπροστά στην προσφορά  του, προς εσάς γι' αυτό μην το σκέφτεστε και αγοράστε τα βιβλία!".

Έφυγα κάπως μπερδεμένη, σίγουρα κουρασμένη και ζαλισμένη από τον κόσμο, τις κουβέντες, τα βιβλία και την απόλυτη, τυφλή  πίστη κάποιων ακόλουθων που ενώ βελτίωση δεν έχουν δει βέβαια -σε πολύ σοβαρές παθήσεις κυρίως, που κουβαλούν-  πιστεύουν ότι δεν έχουν διαβάσει αρκετά βιβλία ακόμα.

Μετά από κάποιες ώρες μία σκέψη κυριάρχησε στο μυαλό μου και κυριαρχεί ως σήμερα: Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν προβλήματα που θα επιζητούν επίλυση  και αυτοσχέδιοι θεοί που με μικρό ή μεγάλο αντίτιμο, μέσα από καλοστημένες επιχειρησούλες, θα υπόσχονται μια καλύτερη ζωή και ίαση. Και πάντα το θέμα θα είναι όχι αν πιστεύεις σε αυτούς τους θεούς εσύ αλλά πόσο αυτοί πιστεύουν ότι είναι θεοί.

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο με πολύ αγάπη στην αγαπημένη φίλη μου Αγγελική που σήμερα εχει γενέθλια.