Βουλγαρικό σουρεάλ

Πήγα στη συναυλία του Bregovic (Wedding and Funeral Band) και μου άρεσε. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν μου άρεσε γιατί πήγα θετικά προδιαθετειμένη ή ήταν πραγματικά τόσο καλά. Οι απόψεις γύρω μου διίστανται αλλά υπερτερούν οι θετικές. Ούτε και για τις θετικές μπορώ να είμαι σίγουρη ότι είναι αληθινές αφού η πλειοψηφία του κόσμου δεν φάνηκε να πολυκαταλαβαίνει τι ακούει ή φάνηκε να περίμενε να ακούσει μόνο το "Βενζινάδικο", που έχει ερμηνεύσει η Πρωτοψάλτη και κανένα σουξέ του Νταλάρα. Δεν ξέρω... Εμένα μου άρεσε, κυρίως για κάποια λατρεμένα κομμάτια από τις ταινίες του Κουστουρίτσα αλλά και για την απλότητα του όλου πράγματος. Για τα σπουδαία πνευστά και για τις μαγικές φωνές των καλλιτεχνών.

Εκείνος ο Σέρβος, το όνομα του οποίου δεν συγκράτησα -λυπάμαι-, ήταν καταπληκτικός αλλά και οι δυο Βουλγάρες με τις παραδοσιακές τους φορεσιές, με ταξίδεψαν. Η Ολίβια δίπλα μου μού έλεγε πως θα της άρεσε να τις έχει στο σαλόνι της, καθισμένες στο καναπέ της να τραγουδάνε κι εμείς να τρώμε γκούλας, σκεμπές και πατσά, συνοδευόμενα από βουλγαρικό Merlot, σε τεράστια ποτήρια.

Άκουγα το Mesecina μάλλον, εκείνη τη στιγμή, γνωστό από το Underground του Κουστουρίτσα και φαντάστηκα το καθιστικό της Ολίβια όπου εμείς καθισμένες στο τραπέζι, απολαμβάναμε εδέσματα ενώ τα δυο ομοιώματα των τραγουδιστριών, θα κρεμόντουσαν από το ταβάνι και κάτω από τις φούστες τους μια λάμπα θα έφεγγε και θα τις μετέτρεπε σε λαμπατέρ. Από τα ψεύτικα στόματά τους να ακούγονται μαγικές φωνές και στους καναπέδες πλήθος πνευστών να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα κατανυκτική, όπως θα άρμοζε στο δικό μας σουρεάλ σκηνικό.

Αυτά λέμε και φανταζόμαστε και μας κολλάνε τη ρετσινιά του τρελλού, μα δεν με κόφτει και πολύ. Κάλλιο να σε ζηλεύουνε για τη μούρλια σου, παρά να σε λυπούνται για τη λογική σου. Άλλωστε, ποτέ δεν καταφέραμε να πλασαριστούμε ως νορμάλ άνθρωποι. Πως να την κρύψεις τη μούρλια; Όταν μάλιστα είναι και επτανησιακής καταγωγής... Απλά την αποδέχεσαι κάποια στιγμή και πορεύεσαι με δαύτηνε α λα μπρατσέτα. Κοίτα γύρω σου, πόσα τέτοια "ζευγάρια" κυκλοφορούν και θα καταλάβεις τι εννοώ. Αν πάλι δεν καταλαβαίνεις, στο λέω μια και τελευταία: δεν χρησιμοποιούμε ψυχοτρόπα, είμαστε κατά!

Πρόσεξε το Αστέρι, θα πέσει στο κεφάλι σου!

Μη με "μαλώνεις" που δεν γράφω, είναι καλοκαίρι!

Συμβαίνουν πράγματα στο νησί: συναυλίες, παραστάσεις, φεστιβάλ. Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, ροκανίζουν παρέα μας την άδειά τους. Είναι σχεδόν αδύνατον -ακόμα και αν το ήθελα- να μείνω σπίτι για να γράψω κάτι. Άλλωστε αυτή είναι και η χαρά του ερασιτέχνη. Ότι δηλαδή, μπορεί να το παίζει "εραστής" όποτε έχει διάθεση για φλερτ.

Από την άλλη, με τόσες εικόνες και τόσα που συμβαίνουν, έχω μπλοκάρει. Τι να πρωτογράψω; Το αφήνω να καταλαγιάσει, να δω τι θα απομείνει στο σουρωτήρι και αναλόγως να πράξω. Δεν με βιάζει και τίποτα, στο έγραψα ήδη.

Τούτες οι μέρες είναι δύσκολες. Λίγο η πολυκοσμία που μου θυμίζει γιατί εγκατέλειψα την Αθήνα, λίγο η φασαρία, λίγο η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία, πολύ τα 56 χρόνια από τους σεισμούς του '53, πιο πολύ η παρακμή του νεοζακυνθινού... και ως επιστέγασμα η βροχή των Περσείδων! Μακάρι να 'χεις την τύχη να δεις την βροχή των αστεριών.

Σκεφτόμουν χθες πως θα ήθελα να γράψω κάτι για τους σεισμούς. Διάβασα όμως σήμερα στην "Ημέρα τση Ζάκυθος" το άρθρο της Μαρίας Ρουσέα και το "βούλωσα". Τι να πούμε εμείς, που δεν το ζήσαμε κιόλας; Τα είπε όλα Εκείνη και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: απλά και αληθινά. Έχω ακούσει κι έχω διαβάσει περιγραφές, όμως ετούτη κατάφερε να με κάνει όχι μόνο να κλάψω εσωτερικά -ως συνήθως- αλλά και εξωτερικά, χωρίς καν να το καταλάβω πριν ολοκληρώσω το άρθρο. Διάβασέ το, θα δεις! Και τι σύμπτωση! Τις μέρες εκείνες είχε κι η ίδια δει ένα αστέρι να πέφτει, προμήνυμα συφοράς, όπως κρίθηκε από τη φορά του...

Ελπίζω κι εσύ να περνάς καλά. Όχι γιατί "πρέπει" λόγω θέρους, μα γιατί είσαι καλά και όλα τα άλλα είναι ασήμαντα. Α και πρόσεχε! Τ' αστέρια μπορεί να σου 'ρθουν στο κεφάλι!

Σε φιλώ!