Πρόσεξε το Αστέρι, θα πέσει στο κεφάλι σου!

Μη με "μαλώνεις" που δεν γράφω, είναι καλοκαίρι!

Συμβαίνουν πράγματα στο νησί: συναυλίες, παραστάσεις, φεστιβάλ. Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, ροκανίζουν παρέα μας την άδειά τους. Είναι σχεδόν αδύνατον -ακόμα και αν το ήθελα- να μείνω σπίτι για να γράψω κάτι. Άλλωστε αυτή είναι και η χαρά του ερασιτέχνη. Ότι δηλαδή, μπορεί να το παίζει "εραστής" όποτε έχει διάθεση για φλερτ.

Από την άλλη, με τόσες εικόνες και τόσα που συμβαίνουν, έχω μπλοκάρει. Τι να πρωτογράψω; Το αφήνω να καταλαγιάσει, να δω τι θα απομείνει στο σουρωτήρι και αναλόγως να πράξω. Δεν με βιάζει και τίποτα, στο έγραψα ήδη.

Τούτες οι μέρες είναι δύσκολες. Λίγο η πολυκοσμία που μου θυμίζει γιατί εγκατέλειψα την Αθήνα, λίγο η φασαρία, λίγο η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία, πολύ τα 56 χρόνια από τους σεισμούς του '53, πιο πολύ η παρακμή του νεοζακυνθινού... και ως επιστέγασμα η βροχή των Περσείδων! Μακάρι να 'χεις την τύχη να δεις την βροχή των αστεριών.

Σκεφτόμουν χθες πως θα ήθελα να γράψω κάτι για τους σεισμούς. Διάβασα όμως σήμερα στην "Ημέρα τση Ζάκυθος" το άρθρο της Μαρίας Ρουσέα και το "βούλωσα". Τι να πούμε εμείς, που δεν το ζήσαμε κιόλας; Τα είπε όλα Εκείνη και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: απλά και αληθινά. Έχω ακούσει κι έχω διαβάσει περιγραφές, όμως ετούτη κατάφερε να με κάνει όχι μόνο να κλάψω εσωτερικά -ως συνήθως- αλλά και εξωτερικά, χωρίς καν να το καταλάβω πριν ολοκληρώσω το άρθρο. Διάβασέ το, θα δεις! Και τι σύμπτωση! Τις μέρες εκείνες είχε κι η ίδια δει ένα αστέρι να πέφτει, προμήνυμα συφοράς, όπως κρίθηκε από τη φορά του...

Ελπίζω κι εσύ να περνάς καλά. Όχι γιατί "πρέπει" λόγω θέρους, μα γιατί είσαι καλά και όλα τα άλλα είναι ασήμαντα. Α και πρόσεχε! Τ' αστέρια μπορεί να σου 'ρθουν στο κεφάλι!

Σε φιλώ!