Το Πλουσιόπαιδο

(Ένα παλιό κείμενο, σε επανάληψη)

Είχαμε πάει μαζί σ' εκείνο το ταβερνάκι, εκεί κοντά στην Αγίας Άννης. Ούτε με χάρτη δεν θα το ξανάβρισκα.

Θυμάμαι τα βρώμικα σερβίτσια και τα γέλια που κάναμε σκουπίζοντάς τα με μωρομάντηλα που είχα στην τσάντα μου. Τον ταβερνιάρη που μας έλεγε πως από κάπου μας ξέρει. Ήταν σίγουρος και έσπαγε το κεφάλι του να θυμηθεί. Από τη τηλεόραση, ίσως;

Θυμάμαι ακόμα του δυο μουσικούς - ένα μπουζούκι και μια κιθάρα - που έπαιζαν παλιά λαϊκά. Το σκηνικό σαν παλιά ελληνική ταινία κι εγώ να σου τραγουδάω : "Σιγανοψιχάλισμα, σιγανοψιχάλισμα, δάκρυ - δάκρυ πέφτουνε της βροχής οι στάλες. Που να είσαι; Χάθηκες. Να με σκάσεις βάλθηκες...". Μετά ο ταβερνιάρης με προέτρεψε να σηκωθώ να τραγουδήσω - καθώς έτσι ήτανε το συνήθειο του μαγαζιού - μα εγώ ντράπηκα και το απέφυγα ευγενικά.

Σε λίγο

άρχισαν να σηκώνονται διάφοροι θαμώνες και να τραγουδάνε τον πόνο τους. Γελάγαμε - όσο μπορούσαμε διακριτικά - και θαυμάζαμε το ταλέντο του λούμπεν προλεταριάτου, που κανείς δεν βρέθηκε να ακούσει το τραγούδι τους να ανακατεύεται με το κάρφωμα της σανίδας, απάνου στην σκαλωσιά κι έτσι έμειναν για πάντα ταλαντούχοι καλουπατζήδες. "Δεν βαριέσαι", είπε ένας στον φίλο του, " Αν είχα πάει στο ΝΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ, θα 'μουνα τώρα Αδαμαντίδης, αλλά δεν άκουσα την συγχωρεμένη τη μάνα μου που μου 'λεγε να πάω..."

Λίγο η τσίκνα, λίγο τα ταλέντα, λίγο το κρασί, είχαμε έρθει σε κατάσταση πλήρους ευφορίας. Είχε περάσει η ώρα, κόντευε μία κι κάποιος τραγούδαγε σε ύφος Βοσκόπουλου : "Το φεγγάρι πάνω Θέ μου, ασημένιο τάλαρο..." κι εμείς λέγαμε πως θα ανοίξει η πόρτα και θα μπουκάρει η Ζωίτσα η Λάσκαρη να χορέψει ζεϊμπεκιά. Η πόρτα πραγματικά άνοιξε και εμφανίστηκε μια αντρική, πέρα για πέρα ευγενική φυσιογνωμία. Ένας κύριος γύρω στα 55, με καθαρά αλλά παλιά ρούχα, φρεσκοξυρισμένος και χαμόγελο μεθυσμένου. Έκατσε στο διπλανό μας τραπέζι μα καθώς καθόταν μας καλησπέρισε με εξαίσιο τρόπο που θύμιζε Λόρδο.

Κοιταχτήκαμε και σχολιάσαμε πως είναι μεθυσμένος. Το γκαρσόνι, πήγε να του πάρει παραγγελία με πολύ απότομο τρόπο αλλά αφοπλίστηκε γρήγορα από την ευγενική συμπεριφορά του Λόρδου. Παρήγγειλε μια χοιρινή μπριζόλα, σαλάτα και μισό κιλό κρασί.

Η μικρή παράσταση των θαμώνων συνεχιζόταν και πλέον είχε πάρει διαστάσεις διαγωνισμού τραγουδιού. Με τη σειρά ανέβαιναν οι τέσσερις βασικοί τραγουδιστές - θαμώνες και προσπαθούσαν να τραγουδήσουν καλύτερα από τον προηγούμενο. Στο τέλος κάθε τραγουδιού, χειροκροτήματα από το κοινό και ο Λόρδος να φωνάζει : "Εύγε!". Πάντα με στυλ ανάλογο του τίτλου του. Στο μεσοδιάστημα δύο τραγουδιών, ο Λόρδος σηκώθηκε και είπε με σοβαρή, σταθερή φωνή: "Αξιότιμοι κύριοι, μήπως θα μπορούσατε σας παρακαλώ να πείτε το Πλουσιόπαιδο; Θα σας ήμουν υπόχρεος!". Τότε όλοι οι θαμώνες έκατσαν κάτου, ελαφρώς ενοχλημένοι μα συγκαταβατικοί και το μπουζούκι άρχισε να παίζει το Πλουσιόπαιδο...

Ο Λόρδος σηκώθηκε και χόρεψε αριστοκρατικά, τω όντι. "Εγώ το πλουσιόπαιδο που ζούσα στα σαλόνια για δέστε πως κατάντησα με άπλυτα πουκάμισα και τρύπια παντελόνια..." Σταματήσαμε να γελάμε. Γύρισες και μου είπες: "Τον καημένο, γύρευε τη λούμπα έχει φάει στη ζωή του, κάποια θα του τα έκανε όλα φλούδα!". Συμφώνησα με ένα νεύμα, χωρίς να σε κοιτάξω. Τον παρακολουθούσα και προσπαθούσα να διαβάσω στις κινήσεις του ζαλισμένου χορού του, την ιστορία που κουβαλούσε.

Μόλις το τραγούδι τελείωσε, τον χειροκρότησαν όλοι με θέρμη. Έκανε μια βαθιά υπόκλιση, ιπποτική και κάθισε στο τραπέζι του ξανά. Μετά από λίγο πλήρωσε, είπε ευχαριστώ κι έφυγε.

Η παράσταση των θαμώνων συνεχίστηκε αλλά δεν είχε πλέον πλάκα. Θυμάσαι;

Μουσική στους δρόμους

Τη φωτογραφία την τράβηξα το χειμώνα του 2006 στη Πράγα, στη Γέφυρα του Καρόλου

Ο φίλος Γιάννης από τη μακρινή Κίνα, μου έστειλε εχθές ένα video και αυτό είναι το θέμα του πόστου. Άλλωστε, υποσχέθηκα στον Γιάννη ότι θα γράψω κάτι σχετικά αν και τον τελευταίο καιρό δεν έχω όσο ελεύθερο χρόνο θα ήθελα για να ποστάρω.

Το email του φίλου, που περιείχε το video, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από εκείνα τα μηνύματα που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας οι διαδικτυακοί χρήστες, είτε για να γελάσουμε είτε για να προβληματιστούμε είτε γιατί φοβόμαστε πως αν δεν το στείλουμε μέσα στις επόμενες ώρες, σε όλη τη λίστα επαφών μας, θα μας βρει μεγάλο κακό και γενικά από εκείνα τα e-mail που χαζεύουμε όταν βαριόμαστε αφόρητα και δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε.

Ωστόσο, το συγκεκριμένο video που έδειχνε έναν ανατολικο-ευρωπαίο μουσικό του δρόμου να "εκτελεί" στο ακορντεόν με τη συνοδεία της φωνής του, το Another Brick in the Wall των θρυλικών Pink Floyd, στάθηκε αφορμή για έναν δημιουργικό διάλογο μεταξύ εμού και του φίλου Γιάννη.

Ο Γιάννης το θεώρησε διασκεδαστικό, εγώ θλιβερό. Και δεν είναι τόσο η "ασέβεια" προς τους Pink Floyd. To ίδιο θλιβερό θα το θεωρούσα κι αν έπαιζε κάτι άλλο. Ήταν η έντονη προσπάθεια που διέκρινα στο πρόσωπο του μουσικάντη να ικανοποιήσει μια παρέα ανδρών που έπιναν και διασκέδαζαν με τα καμώματά του. Το είδα ίσως υπερβολικά, πως ξευτιλίζεται η ανθρώπινη φύση έναντι των ορέξεων του κάθε "πελάτη" και με στεναχώρησε. Διπλά. Γιατί εκείνος είναι αναγκασμένος να κάνει το γελωτοποιό για να βγάλει χρήματα και γιατί εμείς τον βάζουμε να μας παριστάνει τον γελωτοποιό για να διασκεδάσουμε έναντι κάποιας μικρής αμοιβής, ακυρώνοντας εντελώς την ιδιότητα του μουσικού που αυτός ο άνθρωπος φέρει.

Το συζητήσαμε με τον Γιάννη, μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Του είπα ότι είμαι υπερβολική και το ξέρω. Είπε πως φταίει η αντίληψη που έχουμε για τους μουσικούς των δρόμων. Επειδή τους θεωρούμε ζητιάνους. Έχει δίκιο. Μου μίλησε ακόμα για ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που υπάρχουν Μουσικοί του Δρόμου και πως ένα project για την Αξιοποίηση των Μουσικών του Δρόμου, στην Αθήνα θα ήταν ιδανικό. Αρκεί, όπως τόνισε ο Γιάννης, να βγάλουμε από το μυαλό μας την ταμπέλα: "μουσικός του δρόμου = ζητιάνος".

Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει αυτό εδώ. Το θεώρησα πολύ ρομαντικό. Μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από ιστορίες του Ροντάρι. Σκέφτηκα πως αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε μια πόλη φτιαγμένη από σοκολάτα -επειδή την αγαπώ πολύ- όπου τα παιδιά θα έπαιζαν ανέμελα, οι μεγάλοι θα κυκλοφορούσαν αγκαλιασμένοι φορώντας τα καλά τους χαμόγελα, από τον ουρανό θα έπεφταν συνεχώς ζαχαρωτές νιφάδες και η μουσική θα υπήρχε παντού!

Κουβέντα στη κουβέντα, θυμήθηκα μια ιστορία για τον Παγκανίνι που είχα ακούσει κάποτε. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή αλλά σας την μεταφέρω και να μου επιτρέψετε να την αφιερώσω στον Γιάννη, που στάθηκε αφορμή για να την θυμηθώ αλλά και να την γράψω εδώ:

"Κάποτε ο Παγκανίνι άκουσε έναν βιολιστή να παίζει σε έναν πολυσύχναστο δρόμο του Παλέρμο, στη διάρκεια κάποιας περιοδείας του στη Νότια Ιταλία. Ήταν αρκετά καλός αλλά κανείς δεν έριχνε ούτε κέρμα στο δοχείο που είχε τοποθετήσει μπροστά του για το σκοπό αυτό. Ο Παγκανίνι -γνωστός για τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του- άρπαξε το βιολί του άγνωστου μουσικού του δρόμου και του είπε: "Δεν μπορείς να βγάλεις χρήματα έτσι!" κι αμέσως άρχισε να παίζει με το γνωστό ανεπανάληπτο τρόπο του.

Φυσικά, το δοχείο μπροστά του όχι μόνο γέμισε αλλά ξεχείλισε, άδειασε και ξαναγέμισε αρκετές φορές και ο άγνωστος μουσικός δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του ενώ ο Παγκανίνι που δεν αναγνωρίσθηκε από τους περαστικούς απλά τους μάγεψε με το το ιδιαίτερο παίξιμό του, σταμάτησε να παίζει μόνο όταν ήταν σίγουρος πια πως είχαν μαζευτεί αρκετά χρήματα για τον μουσικό του δρόμου. Και αμέσως μετά, πήγε στην Όπερα για πρόβα..."

Μετεκλογικά

Τέλειωσαν οι Εκλογές, "πάπαλα" που λένε και στα μωρά. Finito la musica, pasato la festa!

Κρίμα, κρίμα! Όχι τόσο για το αποτέλεσμα όσο για το ότι τέλειωσε το πανυγήρι. Εκεί που είχα συνηθίσει να πηγαίνω την βόλτα μου κάθε βράδυ στη Πλατύα Ρούγα και να βλέπω χαμογελαστούς υποψήφιους, δοσμένους στη μάχη του εκλογικού σταυρού... Γιατί εδώ είμαστε επαρχία και μάλιστα μονοεδρική! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Χα! Ανεβάζουμε και κατεβάζουμε κυβερνήσεις, άμα λάχει!

Κρίμα που λες. Μου άρεσε το νταβαντούρι, να περπατάω τους δρόμους στρωμένους με φυλλάδια. Και τι αίσθηση να πατάς πάνω στις μούρες των υποψηφίων και το τακούνι σου να τρυπάει το μάτι τους. Τοίχοι, κολώνες με αφίσες κομμάτων, σαν έκθεση pop art! Κεράσματα στα γύρω από τα εκλογικά κέντρα καφέ και χτυποκάρδια στα πολιτικά γραφεία, όπου το μαγείρεμα πάει σύννεφο αλλά πάντα η μανέστρα χαλάει για όλους, εκτός από τον νικητή, φυσικά!

Ωραία πράματα! Έρχονται και οι ετεροδημότες. Βλέπεις φίλους μετά από καιρό -ίσως και χρόνια- συγγενείς, αγαπημένα πρόσωπα, τον γείτονα που όταν αποχωριστήκατε τον Αύγουστο έκανες το σταυρό σου που ξελυτρώθηκες μέχρι το Πάσχα τουλάχιστον... Μην κοιτάς που κουράστηκε ο Πρωθυπουργός και δεν σε άφησε να ηρεμήσεις. ΥΦΣ (υπό φυσιολογικές συνθήκες), μέχρι το Πάσχα είχες καθαρίσει!

Το ευχαριστήθηκα το Σαββατοκύριακο πάντως. Τι φίλος από Νέα Υόρκη ήρθε, τι φίλη από Λονδίνο και μια που ήταν εδώ, ρίξανε και μια ψήφο έτσι βρε παιδί μου, για το αντέτι! Κόσμος, πήγαινε - έλα και υποψήφιοι στη μπαρότσαρκα. Και καλά εκείνοι που βγαίνουνε ούτως ή άλλως -διότι έχουμε και τέτοιους δεν μπορώ να πω- εκείνη την υποψήφια με το ταγιεράκι, που την τρέχανε την καημένη;

Δεν την λυπήθηκε το κόμμα; Τώρα θα μου πεις, εδώ το κόμμα της δεν λυπήθηκε τον εαυτό του και κατέβηκε στις εκλογές με τον απόλυτο αέρα του χαμένου και "χαϊμένου", εκείνη θα λυπόταν; Άλλωστε δεν έχασε και τίποτα η ευρωβουλευτίνα. Ίσα - ίσα που γνώρισε και τους Ζακυνθινούς συμπατριώτες της. Όμως να, δεν ήξερε να της πει ένας άνθρωπος να μην πάει στο Barrage με το ταγιέρ; Απορώ πως δεν την κράξανε δηλαδή, απορώ! Εμένα πάλι κι αυτό μου άρεσε. Είναι γνωστό άλλωστε ότι είμαι λάτρης του σουρεαλισμού.

Καλά τα προγνωστικά την παραμονή τον εκλογών. Τα στοιχήματα, τα ταξίματα, οι αγοραπωλησίες! Σωστό πανηγύρι σου λέω, με τα όλα του! Και μουσικές και απ' όλα!

Τώρα να κατέβεις στον Άγιο Μάρκο να κάμεις τι; Άσε που έχουμε και τα σενάρια διαδοχής που όσο να 'ναι μας απασχολούν. Πάντως εγώ στο ξεκαθαρίζω, τη Ντόρα θέλω! Να ηρεμήσει κι εκείνος ο δύστυχος Επίτιμος και η ψυχή της Μαρίκας! Καιρός είναι πια.

Να δω την Ντόρα Αρχηγό της ΝΔ και να κλείσω ως ψηφοφόρος που παρεμπιπτόντως, έφτιαξα και τις παραδοσιακές μου τηγανίτες, να έχουμε να μασουλάμε κάτι βλέποντας αποτελέσματα ειδικά σε κάτι καμμένα της Πελοποννήσου. Αυτοί φαίνεται θα επανιδρύθηκαν -πριν το κράτος- μετά τις πυρκαγιές. Δεν εξηγείται διαφορετικά πως έδωσαν τέτοια εκλογή στη ΝΔ. Τα 3.000 ευρώ τους έφτασαν και τους περίσσεψαν και σε αυτές τις εκλογές! Μπράβο. Όχι, μπράβο! Να μας πούνε πως το κάνουν να το κάνουμε κι εμείς που είμαστε "τρουπιοχέρηδες", που λέει και η νόνα μου.

Αχ βρε νόνα... Ακόμα κι εσένα που με το ζόρι στέκεσαι σε σείρανε στη κάλπη και φυσικά φρόντισαν να σου ετοιμάσουν το ψηφοδέλτιο, γιατί μεγάλη γυναίκα είσαι... βλέπεις;;; Αλλά ας μην γκρινιάζω και στα σέστα σου να ήσουν, τα ίδια πάνου κάτω θα ψήφαγες!

Πάνε οι εκλογές, πάνε. Τουλάχιστον μπήκε το ΣΥΡΙΖΑ στη Βο(υ)λή. Ο Σουφλιάς γλίτωσε στο παρά τρίχα το εγκεφαλικό. Ο Καραμανλής θα μπορεί επιτέλους να τρώει ότι γουστάρει χωρίς να φοβάται το "κοινωνικό του προφίλ", που όπως έδειξε τον απασχολούσε πάααααρα πολύ. Η Κανέλλη θα ασκήσει και θα σκίσει τώρα, δριμύτατη αντιπολίτευση... Και η πολιτική ζωή, συνεχίζεται!

Λυπάμαι γιατί ανέβηκε το ποσοστό του ΛΑΟΣ και γιατί δεν κατάφεραν οι οικολόγοι να πάρουν θέση στα έδρανα. Πιστεύω πως έχουν να πουν και να δώσουν πολλά.

Άντε με 'γεια μας!