Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Μουσική στους δρόμους

Τη φωτογραφία την τράβηξα το χειμώνα του 2006 στη Πράγα, στη Γέφυρα του Καρόλου


Ο φίλος Γιάννης από τη μακρινή Κίνα, μου έστειλε εχθές ένα video και αυτό είναι το θέμα του πόστου. Άλλωστε, υποσχέθηκα στον Γιάννη ότι θα γράψω κάτι σχετικά αν και τον τελευταίο καιρό δεν έχω όσο ελεύθερο χρόνο θα ήθελα για να ποστάρω.

Το email του φίλου, που περιείχε το video, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από εκείνα τα μηνύματα που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας οι διαδικτυακοί χρήστες, είτε για να γελάσουμε είτε για να προβληματιστούμε είτε γιατί φοβόμαστε πως αν δεν το στείλουμε μέσα στις επόμενες ώρες, σε όλη τη λίστα επαφών μας, θα μας βρει μεγάλο κακό και γενικά από εκείνα τα e-mail που χαζεύουμε όταν βαριόμαστε αφόρητα και δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε.

Ωστόσο, το συγκεκριμένο video που έδειχνε έναν ανατολικο-ευρωπαίο μουσικό του δρόμου να "εκτελεί" στο ακορντεόν με τη συνοδεία της φωνής του, το Another Brick in the Wall των θρυλικών Pink Floyd, στάθηκε αφορμή για έναν δημιουργικό διάλογο μεταξύ εμού και του φίλου Γιάννη.

Ο Γιάννης το θεώρησε διασκεδαστικό, εγώ θλιβερό. Και δεν είναι τόσο η "ασέβεια" προς τους Pink Floyd. To ίδιο θλιβερό θα το θεωρούσα κι αν έπαιζε κάτι άλλο. Ήταν η έντονη προσπάθεια που διέκρινα στο πρόσωπο του μουσικάντη να ικανοποιήσει μια παρέα ανδρών που έπιναν και διασκέδαζαν με τα καμώματά του. Το είδα ίσως υπερβολικά, πως ξευτιλίζεται η ανθρώπινη φύση έναντι των ορέξεων του κάθε "πελάτη" και με στεναχώρησε. Διπλά. Γιατί εκείνος είναι αναγκασμένος να κάνει το γελωτοποιό για να βγάλει χρήματα και γιατί εμείς τον βάζουμε να μας παριστάνει τον γελωτοποιό για να διασκεδάσουμε έναντι κάποιας μικρής αμοιβής, ακυρώνοντας εντελώς την ιδιότητα του μουσικού που αυτός ο άνθρωπος φέρει.

Το συζητήσαμε με τον Γιάννη, μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Του είπα ότι είμαι υπερβολική και το ξέρω. Είπε πως φταίει η αντίληψη που έχουμε για τους μουσικούς των δρόμων. Επειδή τους θεωρούμε ζητιάνους. Έχει δίκιο. Μου μίλησε ακόμα για ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που υπάρχουν Μουσικοί του Δρόμου και πως ένα project για την Αξιοποίηση των Μουσικών του Δρόμου, στην Αθήνα θα ήταν ιδανικό. Αρκεί, όπως τόνισε ο Γιάννης, να βγάλουμε από το μυαλό μας την ταμπέλα: "μουσικός του δρόμου = ζητιάνος".

Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει αυτό εδώ. Το θεώρησα πολύ ρομαντικό. Μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από ιστορίες του Ροντάρι. Σκέφτηκα πως αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε μια πόλη φτιαγμένη από σοκολάτα -επειδή την αγαπώ πολύ- όπου τα παιδιά θα έπαιζαν ανέμελα, οι μεγάλοι θα κυκλοφορούσαν αγκαλιασμένοι φορώντας τα καλά τους χαμόγελα, από τον ουρανό θα έπεφταν συνεχώς ζαχαρωτές νιφάδες και η μουσική θα υπήρχε παντού!

Κουβέντα στη κουβέντα, θυμήθηκα μια ιστορία για τον Παγκανίνι που είχα ακούσει κάποτε. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή αλλά σας την μεταφέρω και να μου επιτρέψετε να την αφιερώσω στον Γιάννη, που στάθηκε αφορμή για να την θυμηθώ αλλά και να την γράψω εδώ:

"Κάποτε ο Παγκανίνι άκουσε έναν βιολιστή να παίζει σε έναν πολυσύχναστο δρόμο του Παλέρμο, στη διάρκεια κάποιας περιοδείας του στη Νότια Ιταλία. Ήταν αρκετά καλός αλλά κανείς δεν έριχνε ούτε κέρμα στο δοχείο που είχε τοποθετήσει μπροστά του για το σκοπό αυτό. Ο Παγκανίνι -γνωστός για τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του- άρπαξε το βιολί του άγνωστου μουσικού του δρόμου και του είπε: "Δεν μπορείς να βγάλεις χρήματα έτσι!" κι αμέσως άρχισε να παίζει με το γνωστό ανεπανάληπτο τρόπο του.

Φυσικά, το δοχείο μπροστά του όχι μόνο γέμισε αλλά ξεχείλισε, άδειασε και ξαναγέμισε αρκετές φορές και ο άγνωστος μουσικός δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του ενώ ο Παγκανίνι που δεν αναγνωρίσθηκε από τους περαστικούς απλά τους μάγεψε με το το ιδιαίτερο παίξιμό του, σταμάτησε να παίζει μόνο όταν ήταν σίγουρος πια πως είχαν μαζευτεί αρκετά χρήματα για τον μουσικό του δρόμου. Και αμέσως μετά, πήγε στην Όπερα για πρόβα..."

10 σχόλια:

Yannis K. είπε...

Πολυ ευχαριστο που η κουβεντα μας συνεχιζεται ετσι ομορφα Ντανα.
Λοιπον ειχα παντα μια ιδιαιτερη αγαπη για τους μουσικους του δρομου.
Ισως γιατι μεγαλωνοντας σ'ενα μικρο χωριο ηταν ο μονος τροπος ν'ακουσουμε ζωντανη μουσικη, να ηταν αυτοι οι πανηγυριτζηδες.
Ισως γιατι ενιωθα οτι ο τροπος που πουλουσαν την τεχνη τους τούς υποβιβαζε αδικα.
Γιατι απλα ηταν μουσικοι. Ισως οχι αριστοι για να βρουν σκηνη και πληθος θεατων αλλα δεν επαυαν να ειναι αληθινοι μουσικοι.
Η αληθεια ειναι οτι προκαλουν καποιο οικτο, ετσι οπως μια αοριστου βαθμου αισθηση αποτυχιας τους περιβαλλει σαν δευτερη φυση. Και ο οικτος ειναι δυσκολο να συγχωρεθει αισθημα και απο τις δυο πλευρες.
Ειναι η εντυπωση οτι αφου βγηκες στον δρομο κατι στραβο υπαρχει ασχετα αν πολλοι απ' αυτους θα μπορουσαν να παιξουν σε-μετριες εστω-σκηνες.
Ισως γιατι περα απο την απλοχερη προσφορα της μουσικης τους που παραγνωριζουμε, βλεπουμε σε πρωτη θεση ενα ανθρωπινο δραμα, εικονα που δεν θελουμε να συνδυασουμε με ενα μουσικο. Βλεπεις στις συναυλιες ή στις προσωπικες μας ακροασεις υπαρχει μονο η μουσικη και οχι ο βιος, η αναγκη, το δραμα του προσωπου.
Και φιανεται οτι μεσω της μουσικης δεχομαστε εναν εκβιασμο ανθρωπιστικο.
Καπως ασυβιβαστα πραγματα και γι αυτο εν γενει δυσανασχετουμε.

Ανώνυμος είπε...

Είναι απλά ενοχλητικοί. Δεν σε αφήνουν να πιεις τον καφέ σου ήρεμα και απαιτούν φιλοδώρημα και παίζουν χάλια!

tsintsantson

Vam33 είπε...

Στο Βερολίνο και στο Λονδίνο , έχω δει μουσικούς του δρόμου να τους αντιμετωπίζουν σαν να είναι σουπερ σταρς.θυμάμαι ακόμα μια διασκευή των massive attack που είχα ακούσει απο μουσικους σε ενα δρόμο του Βερολίνου
Καλημέρες και απο εδώ

kiki είπε...

Το συγκεκριμένο βίντεο, μου προκάλεσε κι εμένα λίγη θλίψη, ακριβώς γι΄αυτό που είπες: επειδή διασκέδαζαν οι θαμωνες με αυτόν. Παρόλα αυτά, δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω ότι ο άνθρωπος έπαιζε τα πάντα έστω με το ακκορντεόν του, έστω για να βγάλει χρήματα, έστω γι' αυτούς που γελούσαν....

JanuskieZ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
AlexMil είπε...

Αν ο λόγος είναι βιοποριστικός ο άνθρωπος τι να κάνει.
Μήπως είναι καλύτερη η υποταγή στο αφεντικό ή σε μια θέση σε γραμμή παραγωγής;
Βέβαια δεν μπαίνει θέμα άν είναι καλός ή κακός μουσικός. Και βέβαια δεν μιλώ για τους απατεώνες.

Για τη επιβίωση δεν υπάρχει ασέβεια. Μήπως τα διάφορα συγγκροτήματα μας σεβάστηκαν ποτέ, με τα καμώματά τους, με τους θησαυρούς που απόκτησαν και τη σπατάλη τους.
Το να παίζει κάποιος τη μουσική τους για βιοποριστούς λόγους είναι προς τιμή τους.


Το ποστ πολύ ενδιαφέρον πάντως γιατί βάζει θέματα γενικότερα

καλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον μουσικό του δρόμου και στον επαγγελματία ζητιάνο που επιλέγει μουσικό όργανο για εργαλείο της "δουλειάς".
Καλό είναι να τα ξεχωρίζουμε αυτά τα δύο.
Τους μουσικούς του δρόμου τους έχω σε ιδιαίτερη εκτίηση και στέκομαι πάντα ν' ακούσω και προσπαθώ ν'ακούω πραγματικά...

Καλή εβδομάδα :)

Ανώνυμος είπε...

Ας μην το παίρνουν προσωπικά οι καλλιτέχνες του είδους.
Ζούμε σε μια χώρα που, γενικώς, όσους καταφεύγουν "στους δρόμους" σε ελάχιστη υπόληψη τους έχουμε πλέον.

Δεν σας φιλώ
μη και σας μεταφέρω τα δέκατα και τον καρακόβηχα

Dennis Kontarinis είπε...

Αγαπητή κ. Ντάνα
Συμμερίζομαι τη θέση σας σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους μουσικούς του δρόμου.
Εδώ, στην Νέα Υόρκη είναι πάρα πολλοί αυτοί που στους σταθμούς του υπογείου ειλικρινά, προσφέρουν μιά μουσική πανδεσία. Αυτοί, κατά την γνώμη μου θα μπορούσαν να σταθούν επάξια σε οποιαδήποτε ορχήστρα αξιώσεων.
Πολλές φορές ειλικρινά στέκομαι με τις ώρες γιά να τους απολαύσω.
Νάσται καλά
Ντένης

Unknown είπε...

Αγαπητοί Φίλοι, εντός κι εκτός διαδικτύου!

Σας ευχαριστώ για τις επισκέψεις σας και για τον κόπο σας να καταθέσετε τις απόψεις σας.

Λυπάμαι που τελευταία δεν μπορώ να "παρακολουθήσω" τη μπλογκόσφαιρα. Μου λείπει κυρίως η διάθεση αλλά και ο χρόνος.

Γράφω ένα παραμύθι για τον γιο μου και θέλω να δίνω όλη την ενέργειά μου εκεί, όσον αφορά στο γράψιμο.

Να είστε όλοι καλά, να περνάτε καλά και θα τα πούμε εν καιρώ!

Ευχαριστώ!

D.