Μουσική στους δρόμους

Τη φωτογραφία την τράβηξα το χειμώνα του 2006 στη Πράγα, στη Γέφυρα του Καρόλου

Ο φίλος Γιάννης από τη μακρινή Κίνα, μου έστειλε εχθές ένα video και αυτό είναι το θέμα του πόστου. Άλλωστε, υποσχέθηκα στον Γιάννη ότι θα γράψω κάτι σχετικά αν και τον τελευταίο καιρό δεν έχω όσο ελεύθερο χρόνο θα ήθελα για να ποστάρω.

Το email του φίλου, που περιείχε το video, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από εκείνα τα μηνύματα που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας οι διαδικτυακοί χρήστες, είτε για να γελάσουμε είτε για να προβληματιστούμε είτε γιατί φοβόμαστε πως αν δεν το στείλουμε μέσα στις επόμενες ώρες, σε όλη τη λίστα επαφών μας, θα μας βρει μεγάλο κακό και γενικά από εκείνα τα e-mail που χαζεύουμε όταν βαριόμαστε αφόρητα και δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε.

Ωστόσο, το συγκεκριμένο video που έδειχνε έναν ανατολικο-ευρωπαίο μουσικό του δρόμου να "εκτελεί" στο ακορντεόν με τη συνοδεία της φωνής του, το Another Brick in the Wall των θρυλικών Pink Floyd, στάθηκε αφορμή για έναν δημιουργικό διάλογο μεταξύ εμού και του φίλου Γιάννη.

Ο Γιάννης το θεώρησε διασκεδαστικό, εγώ θλιβερό. Και δεν είναι τόσο η "ασέβεια" προς τους Pink Floyd. To ίδιο θλιβερό θα το θεωρούσα κι αν έπαιζε κάτι άλλο. Ήταν η έντονη προσπάθεια που διέκρινα στο πρόσωπο του μουσικάντη να ικανοποιήσει μια παρέα ανδρών που έπιναν και διασκέδαζαν με τα καμώματά του. Το είδα ίσως υπερβολικά, πως ξευτιλίζεται η ανθρώπινη φύση έναντι των ορέξεων του κάθε "πελάτη" και με στεναχώρησε. Διπλά. Γιατί εκείνος είναι αναγκασμένος να κάνει το γελωτοποιό για να βγάλει χρήματα και γιατί εμείς τον βάζουμε να μας παριστάνει τον γελωτοποιό για να διασκεδάσουμε έναντι κάποιας μικρής αμοιβής, ακυρώνοντας εντελώς την ιδιότητα του μουσικού που αυτός ο άνθρωπος φέρει.

Το συζητήσαμε με τον Γιάννη, μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Του είπα ότι είμαι υπερβολική και το ξέρω. Είπε πως φταίει η αντίληψη που έχουμε για τους μουσικούς των δρόμων. Επειδή τους θεωρούμε ζητιάνους. Έχει δίκιο. Μου μίλησε ακόμα για ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που υπάρχουν Μουσικοί του Δρόμου και πως ένα project για την Αξιοποίηση των Μουσικών του Δρόμου, στην Αθήνα θα ήταν ιδανικό. Αρκεί, όπως τόνισε ο Γιάννης, να βγάλουμε από το μυαλό μας την ταμπέλα: "μουσικός του δρόμου = ζητιάνος".

Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει αυτό εδώ. Το θεώρησα πολύ ρομαντικό. Μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από ιστορίες του Ροντάρι. Σκέφτηκα πως αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε μια πόλη φτιαγμένη από σοκολάτα -επειδή την αγαπώ πολύ- όπου τα παιδιά θα έπαιζαν ανέμελα, οι μεγάλοι θα κυκλοφορούσαν αγκαλιασμένοι φορώντας τα καλά τους χαμόγελα, από τον ουρανό θα έπεφταν συνεχώς ζαχαρωτές νιφάδες και η μουσική θα υπήρχε παντού!

Κουβέντα στη κουβέντα, θυμήθηκα μια ιστορία για τον Παγκανίνι που είχα ακούσει κάποτε. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή αλλά σας την μεταφέρω και να μου επιτρέψετε να την αφιερώσω στον Γιάννη, που στάθηκε αφορμή για να την θυμηθώ αλλά και να την γράψω εδώ:

"Κάποτε ο Παγκανίνι άκουσε έναν βιολιστή να παίζει σε έναν πολυσύχναστο δρόμο του Παλέρμο, στη διάρκεια κάποιας περιοδείας του στη Νότια Ιταλία. Ήταν αρκετά καλός αλλά κανείς δεν έριχνε ούτε κέρμα στο δοχείο που είχε τοποθετήσει μπροστά του για το σκοπό αυτό. Ο Παγκανίνι -γνωστός για τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του- άρπαξε το βιολί του άγνωστου μουσικού του δρόμου και του είπε: "Δεν μπορείς να βγάλεις χρήματα έτσι!" κι αμέσως άρχισε να παίζει με το γνωστό ανεπανάληπτο τρόπο του.

Φυσικά, το δοχείο μπροστά του όχι μόνο γέμισε αλλά ξεχείλισε, άδειασε και ξαναγέμισε αρκετές φορές και ο άγνωστος μουσικός δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του ενώ ο Παγκανίνι που δεν αναγνωρίσθηκε από τους περαστικούς απλά τους μάγεψε με το το ιδιαίτερο παίξιμό του, σταμάτησε να παίζει μόνο όταν ήταν σίγουρος πια πως είχαν μαζευτεί αρκετά χρήματα για τον μουσικό του δρόμου. Και αμέσως μετά, πήγε στην Όπερα για πρόβα..."