Η απενεχοποίηση της βαριομάρας και μια ακτίνα φωτός

Έχω καιρό να σου γράψω, το ξέρω. Δεν είναι πως δεν ήθελα. Είναι που βαριόμουν, φρικτά. Ε, ναι δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ: βαριόμουν! Κι όλα τα υπόλοιπα, ήταν απλά δικαιολογίες. Όχι δηλαδή πως δεν έχω υποχρεώσεις και τρεξίματα αλλά να, θα μπορούσα να βρω λίγο χρόνο ώστε να γράψω δυο λόγια. Αλλά βλέπεις, βαριόμουν!

Την περασμένη Κυριακή, στο σπίτι βαριόμουν ξανά και δεν με έσωσε ούτε η βόλτα μέχρι το Φάρο του Κεριού όπου είχα να πάω τουλάχιστον δέκα χρόνια. Όση ώρα ήμουν εκεί ήταν καλά, μου άρεσε. Μετά όμως, στο σπίτι, βαριόμουν και δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. Καθόμουν ημιξαπλωμένη στον καναπέ και χάζευα το ταβάνι. Όχι δεν ήταν εκείνη η κλασική ταβανοθεραπεία για την οποία σου έχω μιλήσει λεπτομερώς, στο παρελθόν. Ήταν η παρατήρηση χωρίς κενό κεφάλι κι ίσως αυτό -ή μήπως η κατάλληλη στιγμή- με έφερε μπροστά σε μια φωτεινή ανακάλυψη.

Φωτεινή κυριολεκτικά! Δίπλα στο τρίτο ξύλινο δοκάρι από αριστερά, στην εσωτερική πλευρά, εκεί που το ταβανοπάτωμα ακουμπάει πάνω στον τοίχο, υπήρχε -από κατασκευής του σπιτιού φαντάζομαι- ένα μικρό κενό που δημιουργήθηκε αναγκαστικά επειδή εξείχε από τον τοίχο ένας σωλήνας του καλοριφέρ που αναμένει να συνδεθεί με κάποιο σώμα, κάποτε. Κι από αυτό το μικρό κενό τρύπωσε μια φωτεινή αχτίδα η οποία με χτύπησε ακριβώς μες στην κόρη του ματιού και το εξανάγκασε να κλείσει ερμητικά. Εξανάγκασε κι εμένα να μετακινηθώ ώστε να μπορέσω να παρατηρήσω όλο αυτό που σου περιέγραψα ήδη. Δεν ξέρω αν θα είχε την ίδια αξία αν δεν βαριόμουν τόσο ώστε να το παρατηρήσω κι αν δεν ήταν η ώρα της ημέρας τέτοια, ιδανική για να μπει το φως από το παράθυρο της σοφίτας και να επιτρέψει στην ατίθαση ηλιαχτίδα να τρυπώσει ανάμεσα από το ξύλο και τον πλαστικό σωλήνα και να έρθει να συναντήσει το μάτι μου. Σύμπτωση, μπορεί. Αν υποθέσουμε πως πιστεύουμε στη σύμπτωση και γενικότερα στην τύχη.

Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι πως δεν υπάρχει ρεζουμέ και πως απλά αυτό το "τυχαίο" γεγονός, στάθηκε αφορμή για να κάτσω επιτέλους και να σου γράψω εκείνα τα "δυο λόγια" που λέγαμε πιο πριν.

Με την ευκαιρία, πάρε κι ένα τραγουδάκι... για το καλό και μη φοβάσαι τη γρίπη, αποκλείεται να πάθεις τίποτα χειρότερο από ότι ήδη έχεις πάθει. "Πίστεψέ με", που λέει κι εκείνο το αγόρι με την αυτοπεποίθηση και την τεστοστερόνη στα ύψη... στο ταβάνι! Κι αυτή! Εκείνη η "χρυσή πουλού" που λέει κι η νόνα Αντζουλέτα (καλή τσης ώρα!).

Τα λέμε!

Η Βαλχάλλα χάθηκε...

Για την "Επέτειο"

Ορέστη απ' το Βόλο... εξαπατήθηκες. Αυτή η όμορφη που σου χαμογέλασε. Αυτή που σε κάλεσε κοντά της με βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις, δεν ήταν η Βαλκυρία που θα σε οδηγούσε με τιμές και δόξες στην Αίθουσα των Σφαγιασθέντων. Ήταν από άλλη μυθολογία βγαλμένη και την λέγαν Αλυκτώ και ήταν Ερινύα. Ήθελε απλά το νεαρό κεφάλι σου στα πόδια της. Γιατί τόλμησες. Γιατί ήθελες. Γιατί ονειρεύτηκες. Θολωμένος από την αγανάκτηση, πνιγμένος από το άδικο δεν είδες τα θανατερά φίδια, που τύλιγαν το όμορφο πρόσωπό της. Την πίστεψες. Την ακολούθησες, με αυταπάρνηση, με θάρρος. Σίγουρος πως βάδιζες προς την δόξα, τη λύτρωση. Ξεχνώντας πως κι εσύ κάποιον αδίκησες.

Ορέστη απ' το Βόλο... ξεχάστηκες. Ένα όνομα έγινες, μέσα στα πολλά που τυπικά διαβάζονται για να καμώνονται οι άνθρωποι πως θυμούνται. Ποιος θυμάται και τι; Ποιος ακούει και ποιος βλέπει; Ποιος κοιμάται ήσυχος και ποιος ξενυχτάει ήσυχος; Ποιος σου κάνει μνημόσυνα, με σφιχτή μεταξωτή γραβάτα ή μ' ανοιχτό πουκάμισο, της μόδας.

Ορέστη απ' το Βόλο... δοξάστηκες. Φιγουράρεις πρώτο θέμα στα blog. Σε ξαναθυμόμαστε μετρώντας τα σχόλια και την αναγνωσιμότητά μας. Σαν άλλες Βαλκυρίες, σε σέρνουμε από τα μαλλιά. Σε ντύνουμε και σε στολίζουμε με κόκκινα γαρύφαλλα. Σου πάει το κόκκινο Ορέστη. Κι εμάς μας πάει η επανάσταση. Κοίτα μας!

Ανακοίνωση

H "Super Nova", διαγαλαξιακή - αστροναυτική εταιρεία, σας ενημερώνει ότι τα προγραμματισμένα δρομολόγια για σήμερα Τετάρτη 11/11/09 προς:
Ανδρομέδα (Ι & ΙΙ), Ωρίωνα, Μ36 και Κάτω Ραχούλα (ΝGS 4235)

Θα αναχωρήσουν μία ώρα μετά την προκαθορισμένη, λόγω έξαρσης φαινομένου διαττόντων στον κόμβο του Βέγκα.

Επιπροσθέτως, το προγραμματισμένο σημερινό δρομολόγιο για Πλειάδες - Αλντεμπαράν και "Νεφέλωμα του Μήτσου του κουρέα" ματαιώνεται μέχρι νεωτέρας, λόγω βλάβης αναφλεκτήρα του LINEAR 8je054.

Ευχαριστούμε για την κατανόηση!

Από το Γραφείο Γης

Desperate Housewife?

Μπα... δεν νομίζω!

Τι θα πει άλλωστε -ελληνιστί- "νοικοκυρά σε απόγνωση"; Από την άλλη, και ποια νοικοκυρά (+ μητέρα + σύζυγος + εργαζόμενη + ερωμένη +00 ), δεν έχει αισθανθεί φορές, όχι μόνο απόγνωση αλλά την απόλυτη απελπισία. Δείξε μου μία τέτοια και θα σου δώσω όλες μου τις "ιδιότητες", ρεγάλο!

Ξέρω πόσο "κατινέ" χαρακτηρίζεται το θέμα και σε πληροφορώ πως δεν μου καίγεται καρφί! Εσύ ξέρεις τι είναι να δουλεύεις 8-9 ώρες και άλλες τόσες στη συνέχεια στο σπίτι; Να καθαρίζεις φασολάκια ενώ τα πλυντήρια δουλεύουν και ενώ μαθαίνεις στο μικρό σου "5+3 = 8"; Να φτάνουν μεσάνυχτα και να μην έχεις προλάβει ούτε τα ρούχα σου να βγάλεις από το πρωί...

Και δεν φτάνει που πρέπει να είσαι άψογη σε όλους τους ρόλους που έχεις αναλάβει ως γυναίκα, να πρέπει να είσαι και περιποιημένη, με σωστές αναλογίες και καλόγουστη άποψη περί στυλ.

Την ώρα δε που το (ή τα) παιδί σου, εκφράζει την απορία "είμαι καλύτερος στο πιάνο από ότι ο Μότσαρτ;" την ώρα που δεν σου έχει μείνει άλλη δύναμη ούτε για να κάνεις ένα ντουζ, εσύ πάλι πρέπει να κάτσεις με υπομονή να του εξηγήσεις ότι δεν είναι, γιατί δεν είναι κλπ κλπ κλπ και να αντιμετωπίσεις την κρισάρα του, που ως γνήσιο αρσενικό -ασχέτως ηλικίας- αρνείται να παραδεχτεί πως δεν μπορεί να είναι ο πρώτος, ο καλύτερος, ο άφταστος στα πάντα. Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή παραδεχτείς την ανύπαρκτη υπεροχή του...μαύρο φίδι που έφαγε εσένα αλλά και όποιον συναναστραφεί το παιδί σου στο μέλλον. Για να γυρίσει μια ωραία ημέρα να σου πει: "με ρώτησες που με έκανες;", όπως ακριβώς είχες πει κι εσύ, στα πέτρινα χρόνια της εφηβείας ή προεφηβείας... δεν θυμάμαι πια!

Νοικοκυρά σε απόγνωση; Μπα... δεν θα το έλεγα. Απλά προσπαθώ να δίνω ότι μπορώ μέχρι να εξαντληθούν τα αποθέματα, αν στο μεταξύ δεν βρεθεί καμία πηγή ενέργειας. Ανεξάντλητη, απύθμενη και πάντα πλουσιοπάροχη!