Η Βαλχάλλα χάθηκε...

Για την "Επέτειο"

Ορέστη απ' το Βόλο... εξαπατήθηκες. Αυτή η όμορφη που σου χαμογέλασε. Αυτή που σε κάλεσε κοντά της με βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις, δεν ήταν η Βαλκυρία που θα σε οδηγούσε με τιμές και δόξες στην Αίθουσα των Σφαγιασθέντων. Ήταν από άλλη μυθολογία βγαλμένη και την λέγαν Αλυκτώ και ήταν Ερινύα. Ήθελε απλά το νεαρό κεφάλι σου στα πόδια της. Γιατί τόλμησες. Γιατί ήθελες. Γιατί ονειρεύτηκες. Θολωμένος από την αγανάκτηση, πνιγμένος από το άδικο δεν είδες τα θανατερά φίδια, που τύλιγαν το όμορφο πρόσωπό της. Την πίστεψες. Την ακολούθησες, με αυταπάρνηση, με θάρρος. Σίγουρος πως βάδιζες προς την δόξα, τη λύτρωση. Ξεχνώντας πως κι εσύ κάποιον αδίκησες.

Ορέστη απ' το Βόλο... ξεχάστηκες. Ένα όνομα έγινες, μέσα στα πολλά που τυπικά διαβάζονται για να καμώνονται οι άνθρωποι πως θυμούνται. Ποιος θυμάται και τι; Ποιος ακούει και ποιος βλέπει; Ποιος κοιμάται ήσυχος και ποιος ξενυχτάει ήσυχος; Ποιος σου κάνει μνημόσυνα, με σφιχτή μεταξωτή γραβάτα ή μ' ανοιχτό πουκάμισο, της μόδας.

Ορέστη απ' το Βόλο... δοξάστηκες. Φιγουράρεις πρώτο θέμα στα blog. Σε ξαναθυμόμαστε μετρώντας τα σχόλια και την αναγνωσιμότητά μας. Σαν άλλες Βαλκυρίες, σε σέρνουμε από τα μαλλιά. Σε ντύνουμε και σε στολίζουμε με κόκκινα γαρύφαλλα. Σου πάει το κόκκινο Ορέστη. Κι εμάς μας πάει η επανάσταση. Κοίτα μας!