Έχω καιρό να σου γράψω, το ξέρω. Δεν είναι πως δεν ήθελα. Είναι που βαριόμουν, φρικτά. Ε, ναι δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ: βαριόμουν! Κι όλα τα υπόλοιπα, ήταν απλά δικαιολογίες. Όχι δηλαδή πως δεν έχω υποχρεώσεις και τρεξίματα αλλά να, θα μπορούσα να βρω λίγο χρόνο ώστε να γράψω δυο λόγια. Αλλά βλέπεις, βαριόμουν!
Την περασμένη Κυριακή, στο σπίτι βαριόμουν ξανά και δεν με έσωσε ούτε η βόλτα μέχρι το Φάρο του Κεριού όπου είχα να πάω τουλάχιστον δέκα χρόνια. Όση ώρα ήμουν εκεί ήταν καλά, μου άρεσε. Μετά όμως, στο σπίτι, βαριόμουν και δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. Καθόμουν ημιξαπλωμένη στον καναπέ και χάζευα το ταβάνι. Όχι δεν ήταν εκείνη η κλασική ταβανοθεραπεία για την οποία σου έχω μιλήσει λεπτομερώς, στο παρελθόν. Ήταν η παρατήρηση χωρίς κενό κεφάλι κι ίσως αυτό -ή μήπως η κατάλληλη στιγμή- με έφερε μπροστά σε μια φωτεινή ανακάλυψη.
Φωτεινή κυριολεκτικά! Δίπλα στο τρίτο ξύλινο δοκάρι από αριστερά, στην εσωτερική πλευρά, εκεί που το ταβανοπάτωμα ακουμπάει πάνω στον τοίχο, υπήρχε -από κατασκευής του σπιτιού φαντάζομαι- ένα μικρό κενό που δημιουργήθηκε αναγκαστικά επειδή εξείχε από τον τοίχο ένας σωλήνας του καλοριφέρ που αναμένει να συνδεθεί με κάποιο σώμα, κάποτε. Κι από αυτό το μικρό κενό τρύπωσε μια φωτεινή αχτίδα η οποία με χτύπησε ακριβώς μες στην κόρη του ματιού και το εξανάγκασε να κλείσει ερμητικά. Εξανάγκασε κι εμένα να μετακινηθώ ώστε να μπορέσω να παρατηρήσω όλο αυτό που σου περιέγραψα ήδη. Δεν ξέρω αν θα είχε την ίδια αξία αν δεν βαριόμουν τόσο ώστε να το παρατηρήσω κι αν δεν ήταν η ώρα της ημέρας τέτοια, ιδανική για να μπει το φως από το παράθυρο της σοφίτας και να επιτρέψει στην ατίθαση ηλιαχτίδα να τρυπώσει ανάμεσα από το ξύλο και τον πλαστικό σωλήνα και να έρθει να συναντήσει το μάτι μου. Σύμπτωση, μπορεί. Αν υποθέσουμε πως πιστεύουμε στη σύμπτωση και γενικότερα στην τύχη.
Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι πως δεν υπάρχει ρεζουμέ και πως απλά αυτό το "τυχαίο" γεγονός, στάθηκε αφορμή για να κάτσω επιτέλους και να σου γράψω εκείνα τα "δυο λόγια" που λέγαμε πιο πριν.
Με την ευκαιρία, πάρε κι ένα τραγουδάκι... για το καλό και μη φοβάσαι τη γρίπη, αποκλείεται να πάθεις τίποτα χειρότερο από ότι ήδη έχεις πάθει. "Πίστεψέ με", που λέει κι εκείνο το αγόρι με την αυτοπεποίθηση και την τεστοστερόνη στα ύψη... στο ταβάνι! Κι αυτή! Εκείνη η "χρυσή πουλού" που λέει κι η νόνα Αντζουλέτα (καλή τσης ώρα!).
Τα λέμε!
20 σχόλια:
κάπως έτσι μπαίνουν όλες οι ακτίνες...
νατ.
Ταβανοθεραπεία! Μια από τις γονιμότερες ενασχολήσεις!!!!!!!!!
...και φτάνει κάποτε η στιγμή, βρισκόμαστε κι εμείς στο κατάλληλο σημείο για να δούμε. Την ακτίδα μας.
Δεν κλείνετε τις τρούπες στα ταβάνια λέω εγώ, γιατί έρχονται βροχές;
Φιλιάααααα
Dana μας έλιωσες με το κομμάτι πρωί πρωί.΄Καλημέρες καλώς ήρθες ξανά ..
Το Κερί...τι ομορφιά...για τους Massive δε λέω τίποτα...
Καταλαβαίνω πόσο ψεύτικο μπορεί να διαβαστεί όλο αυτό αλλά σκασίλα μου! Με συγκίνησαν τα σχόλιά σας. Αυτό!
Νατ., ξέρω πως με καταλαβαίνεις κι ευχαριστώ! :)
Π.Κ., όπως και να έχει πάντα βγαίνει κάτι καλό, μέσα από αυτή τη διαδικασία! :)
Τσαλαπετεινέ, κουρσάρε! Αρκεί να μην φοράμε συνεχώς εκείνα τα μεγάλα γυαλιά ηλίου! :)
Φοράδα μου, είναι ψυχή μου κάτι τρούπες που δεν βουλώνουνε με τσίποτις (να σε χαρώ!). Ήρθανε οι βροχές, στα μάτια. Φιλιά!
Vamako καλέ, τα φιλιά μου!
Ezak, πήγα στο Φάρο μετά από τόσα χρόνια. Πήγα πρώτη φορά με το μικρό μου και του έδειχνα ένα τουμπί που πήγαινα και άραζα με την παρέα μου παλιά. Εντυπωσιάστηκε που η μαμά ήταν τόσο ριψοκίνδυνη και μετά το έλεγε σε όποιον έβλεπε! "Η μαμά μου με την παρέα της πήγαινε στο Φάρο και καθόταν σε ένα υψωματάκι δίπλα από το γκρεμό!"
Λατρεμένο το Κερί και οι Massive.
Θα ανεβάσω φωτογραφίες από την Κυριακή, όταν βρω χρόνο και πρόσβαση στο νετ!
Χίλια φιλιά σε όλους και ευχαριστώ!
Αν συνεβαινε σε μένα αυτό και βαριόμουν, με το που θα έκλεινα το "ενοχλημένο" μάτι, θα έκλεινα και το άλλο και...Ονειρα γλυκά!... Εσύ το είδες σαν κίνητρο... πολύ μ' άρεσε!
Hello. And Bye.
Τελικά παντού τρυπώνει το φως!
Να είναι καλά η αχτίδα που σου έδωσε την αφορμή για τούτο το υπέροχο κείμενο-προβληματισμό.
Να "βαριέσαι" συχνότερα!
Καλησπέρα :)
Πολύ ωραίο το κείμενό σου με αρκετό προβληματισμό.
Νάσαι καλά
Ντένης
Ακόμα τ΄ανάσκελο μου είσαι;
Ανησυχώ...
Θα σου πιαστεί η μέση...
Θα μου σκεβρώσεις απ΄την υγρασία...
Θα μου πνιγείς σ΄εκείνες τις απαντήσεις που ταιριάζουν μόνο με αχώνευτες, κακάσχημες ερωτήσεις....
Θα χάσει το παιδί τα πρότυπά του...
"Ριψοκίνδυνη" είπαμε....
Και τώρα δεν μπορείς πια να του το χαλάσεις... Δεν μπορεί πια να κάνεις πίσω...
Σε φιλώ πολύ πολύ
Ελπίζω, σ' αυτόν τον καναπέ που ξαπλώνεις για ταβανοθεραπεία (αχ...) να βρεθεί πάλι μια αχτίδα που θα σε ξεκουνήσει για τα καλά από κει...
Καλλιτέχνη, είναι που είσαι παιδί ακόμα (σε ζηλεύω!). Ευχαριστώ!
Γεια σου Ανεμοδούρα μου! Να 'σαι καλά!
Ντένη, ευχαριστώ κι εσένα!
Φοράδα μου, φοραδίτσα μου! Όλα υπό έλεγχο. Δεν προλαβαίνω πια να βαρεθώ από εκείνη τη μέρα που έγραψα το πόστο! :) Σε φιλώ!
Κική μου με πήρε και με σήκωσε η αχτίδα! Ευχαριστώ και σε φιλώ!
Υ.Γ. Η Κική μου έδωσε τη συνταγή για την ωραιότερη αμυγδαλόπιτα του κόσμου! :)
kai an ta olokainouria megala spitia exoun ta kalytera tabania, den dinoun pote to pronomio stous distixismenous katoikous na synantoun ton ilio
Mmm... Star shine star bright... =:-]
Ωραία .Μπράβο κυρά μου έγινε πάλι το θαύμα και γεννηθηκε το καινούριο πόστ.Και σε άλλα.
Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο τίθεται θέμα...Συμφωνώ μαζί σου. Ευτυχώς το δικό μας είναι παλαιού τύπου.
Άβε Stralien!
Μπάμπη μου, ψυχή μου! Θαύμα είναι να σταματήσω να αναρτώ τσι μπούρδες μου! Έτσι νομίζω! Φιλιά!
Βρε κουτσούνα μου, μπας και ο καναπές σου είναι ''δια χειρός'' και δεν σου κάνει καρδιά να σηκωθείς από κει; Περιμένω να δω φωτογραφίες από το Κερί. Ποιά Κυριακή εννοείς; Φιλιά στον μικρό πρίγκιπα.
Σόρα μου, χαθήκαμε και φταίω εγώ!
Θα ανεβάσω φωτογραφίες.
Φιλιά στα κουτσούνια σου και σ' εσένα!
Δημοσίευση σχολίου