Ευχαριστίες, πολλές ευχαριστίες!

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, κουβεντιάζαμε με τον φίλο μου Μ. (δεινό μπλόγκερ), ότι πια δεν υπάρχει διάθεση για πόστα είτε χιουμοριστικά είτε κοινωνικοπολιτικά. Είναι τόσο ραγδαίες οι εξελίξεις γύρω μας που ό,τι κι αν γράψει κανείς, θα είναι λίγο, άκαιρο, μάταιο ακόμα και άσκοπο. Επιπροσθέτως, υπάρχουν δεκάδες μπλογκ που σχολιάζουν την επικαιρότητα έγκυρα και άκυρα. Αν και διαφωνώ με την ουσία της διαπίστωσης αυτής -στις πιο δύσκολες στιγμές της ανθρωπότητας παγκοσμίως, έχουν προκύψει τα μεγαλύτερα έργα τέχνης- πράγματι ούτε κι εγώ έχω καμία διάθεση να γράψω κάτι ή τουλάχιστον, να εκθέσω δημόσια κάποιο γραπτό μου. Ούτε πιστεύω ότι λείπω "συγγραφικά" σε κανέναν. Κι έτσι, το μπλογκ ετούτο παραμένει σε στάση αναμονής αλλά ουσιαστικά, ανενεργό και περιμένει στωικά να προκύψει κάποιο οικογενειακό -συνήθως- γεγονός για να ζωντανέψει και πάλι, για λίγες μέρες.

Αυτή τη φορά λοιπόν, την αφορμή  έδωσε η βάπτιση της μικρής μας "Ελευθερίας" που έγινε την περασμένη Κυριακή 28/10. Και μέσα από αυτό το πόστο, δε θέλω απλά και μόνο να περιγράψω τι καλά που περάσαμε και πόσο συγκινηθήκαμε -πράγματα δεδομένα-  κι άλλα τέτοια κλασσικά, εικονογραφημένα. Θέλω κυρίως να πω - γράψω: ευχαριστώ σε όλους όσοι με τον τρόπο τους συνέβαλλαν σε αυτή την μικρή γιορτή που ετοιμάσαμε για τη θεγατέρα μας! Άνθρωποι που κάποιοι είναι φίλοι και επιβεβαίωσαν την αξία της φιλίας αλλά και απλοί γνωστοί που μοιράστηκαν την επιθυμία αλλά και την αγωνία μας, η γιορτή αυτή να είναι πραγματικά όμορφη!

Γενικότερα, δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην εποχή που ζούμε και στις μεγάλες αλλαγές που βιώνουμε αλλά έχω μια εντύπωση πως μάλλον έχουμε γίνει λίγο πιο αλληλέγγυοι μεταξύ μας και λίγο πιο δεκτικοί στην παροχή βοήθειας, για ό,τι μπορεί να αφορά αυτή. Λίγο πιο "ανθρώπινοι", που έλεγε και η νόννα μου. Τουλάχιστον εγώ αυτό διαπίστωσα το τελευταίο διάστημα μέσα από τις προετοιμασίες για τη βάπτιση αυτή. Φυσικά ήταν και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπιστώσω σε ποιον πραγματικά μπορώ να υπολογίζω και σε ποιον όχι. Σύμφωνα με τα λόγια ενός καθηγητή μου στη σχολή, "στη λύπη σου θα βρεις πολλούς να "κλάψουν" με το πάθημά σου. Πόσοι όμως πραγματικά θα χαρούν με τη χαρά σου;". Είναι αλήθεια πως άνθρωποι στων οποίων τη βοήθεια υπολόγιζα ήταν απόντες από τη διαδικασία ή ανεπαρκείς, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Άνθρωποι πάντως που δεν σκεφτόμουν ότι θα χρειαζόμουν τη βοήθειά τους, ανταποκρίθηκαν με χαρά και εκτίμηση όταν τους τη ζήτησα κι αυτό είναι εξίσου συγκινητικό με το ίδιο το γεγονός! Γι' αυτό νοιώθω έντονα την ανάγκη να γράψω ευχαριστίες, σε δημόσια θέα!


Το θέμα της βάπτισής της μικρής μας, ήταν η μουσική μιας και της αρέσει να  χορεύει και να τραγουδάει συνεχώς! Έτσι, η Μάρθα από τον Όμορφο Κόσμο, μας πρότεινε να κάνουμε για μπομπονιέρα ένα cd. To cd αυτό περιλαμβάνει, ένα δικό μου κείμενο που το ηχογραφήσαμε με τη βοήθεια των ανθρώπων και φίλων του Στίγμα Radio και τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς για τη βοήθεια να υλοποιήσω αυτό που είχα στο μυαλό μου! Ευχαριστώ και τον Γιώργο στο Μουσικό Μαγαζί που έφτιαξε το cd με τις μουσικές επιλογές μας.

Ευχαριστώ επίσης πολύ, τον αγαπητό "Δύ-στιχο" για τους υπέροχους στίχους που έγραψε για την Ελευθερία μας και το Σπύρο Λιβέρη, τον μουσικό από τον Άι Λιό που έντυσε τους στίχους με τη μουσική του κι έτσι προέκυψε "Το Τραγούδι της Ελευθερίας". Ιδού  οι στίχοι:

Τ’ Απρίλη πουλάκι,
της άνοιξης κόρη,
για σε κανταδόροι,
εγίναμ’ εμείς.

Χορό νύχτα-μέρα,
ποτέ δεν λιγώνεις,
παντού σκαρφαλώνεις
και δεν ηρεμείς.

Σαν τούρτουλας τρέχεις,
τα πάντα σκορπίζεις,
στον «Πύλο» χαρίζεις
αγάπη, φιλιά.

Τσινιόζα κομμάτι,
μα και μαλαγάνα,
μπαμπά πάρε πάνα
και μια αγκαλιά.

Να είν’ η ζωή σου
γλυκιά μελωδία,
και «Ελευθερία»
να λες δυνατά.

Να λέν’ τ’ όνομά σου,
χωρίς «σουτ» και «σώπα»,
χωρίς άλλα «κόλπα»,
απλά, θαρρετά.

Ευχαριστώ πολύ τη μαμά που έραψε τα υπέροχα ρούχα και κέντησε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα. Ευχαριστώ και τη θεία Γωγώ που έβαλε κι αυτή το χεράκι της και την πείρα της στο ράψιμο του ρούχου. Μεγάλο ευχαριστώ και στην αδερφή μου, που μου έδωσε τη χαρά να γίνει ανάδοχος της μικρής μας Ελευθερίας. Ελπίζω κι εύχομαι να είναι πάντα άξια και ουσιαστική νονά! Θερμές ευχαριστίες και  για την Κική, που στη Μικρή Κουζίνα της, ετοίμασε μεγάλα γλυκά! Ιδιαίτερα τα "μουσικά μπισκότα" , μας άφησαν άφωνους όλους! Ευχαριστώ και τη θεία Σούλα για τη βοήθειά της. Και την αγαπημένη μου Αγγελική που με συμβούλεψε πως να διαβάσω το κείμενο! Ευχαριστώ και τον Κώστα για τη φωτογράφηση που αν και ερασιτέχνης, έβγαλε εξαιρετικές φωτογραφίες! Ευχαριστώ και όλους όσοι ήρθαν στην βάπτιση και μας τίμησαν με την παρουσία τους.  Ειδικά ευχαριστώ όλους όσοι χάρηκαν πραγματικά με τη χαρά μας και είχαν ένα καλό λόγο να πουν για εμάς! Ευχαριστώ και το φίλο Μ.  που τα παράτησε όλα σύξυλα και ήρθε κοντά μας. Ευχαριστώ και τον φίλο του φίλου, Σ. για τα φοβερά τσίπουρα! Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ οποιονδήποτε βοήθησε με τον οποιονδήποτε τρόπο!

Επιτρέψτε μου κι ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ για έναν ιδιαίτερο άνθρωπο, που μας έκανε την τιμή να βαπτίσει την μικρή μας Ελευθερία. Τον Αρχιμανδρίτη Διονύσιο Λυκογιάννη. Ανεξάρτητα από το πόσο πιστός είναι ο καθένας από εμάς, μας έκανε πραγματικά να νοιώσουμε το Μυστήριο με όλο μας το Είναι και αυτό νομίζω είναι ένα μεγάλο ζητούμενο. Τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως και για την αγάπη και την εκτίμηση που σε κάθε ευκαιρία, δείχνει στην οικογένειά μας.

Ευχαριστώ και όποιον κατάφερε να διαβάσει αυτό το κείμενο. Κι αν κάποιον ξέχασα να αναφέρω προσωπικά, ας με συγχωρέσει. Ευχαριστώ και την Τύχη μου, που είναι τόσο απλόχερη μαζί μου και χάρισε σε εμένα και το σύντροφό μου, αυτά τα δύο υπέροχα πλάσματα, τα παιδιά μας.

Ελπίζω κι εύχομαι, η μικρή μας Ελευθερία να είναι γερή και δυνατή και να έχει πάντα γύρω της ανθρώπους που θα την αγαπούν αληθινά, με ανιδιοτέλεια και θα είναι έτοιμοι να τη βοηθήσουν και να τη στηρίξουν όποτε χρειαστεί. Ελπίζω κι εύχομαι, ακόμα μια φορά, το όνομά της να μπορεί πάντα να ειπωθεί μεγαλόφωνα. Χωρίς φόβο... αλλά με πάθος!

 

 

Φασισμός και λογοκρισία

Ασχολούμαι χρόνια με το blog. Αρχικά μέσα από τη LIFO (το 2006 αν θυμάμαι καλά), αργότερα και εδώ, στο blogspot. Άλλες περιόδους εντατικά και άλλες "στη χάση και στη φέξη". Άλλες φορές επιτυχώς και άλλες ανεπιτυχώς.

Όπως και να έχει, πάντα ήμουν υπέρ της ελεύθερης έκφρασης και αντίθετη σε οποιαδήποτε μορφή λογοκρισίας. Έχω δεχθεί σχόλια επιθετικά, υβριστικά, χυδαία, συκοφαντικά, ευτυχώς λίγα σε σχέση με το χρόνο και τον αριθμό των αναρτήσεων, και πολλά, μα πάρα πολλά σχόλια ευγενικά ακόμα κι αν εκφράζουν μια εντελώς αντίθετη άποψη από εμένα.

Στην παρούσα φάση  που ο φασισμός έχει γίνει περισσότερο από ποτέ, εξ όσων θυμάμαι από τα μικράτα μου, κομμάτι της καθημερινότητάς μου-μας και μετά από αρκετά χυδαία πολιτικά σχόλια που αναρτήθηκαν σε τούτο το blog "ανώνυμα" -το οποίο ομολογουμένως δεν έχει πλέον και τη φοβερή επισκεψιμότητα- αποφάσισα από σήμερα και στο εξής, να ελέγχω τι θα αναρτάται και τι όχι.

Ουσιαστικά, λυπάμαι που ο  φασισμός  με οδηγεί στην άτυπη αυτή λογοκρισία όμως δεν είμαι διατεθειμένη να δώσω ούτε τον ελάχιστο χώρο, στην οποιαδήποτε αρρωστημένη διατύπωση άποψης μόνο και μόνο για να μην κατηγορηθώ πως δεν είμαι "politically correct". Άλλωστε,  δεν με ενδιαφέρει  το αν είμαι ή όχι!

Τα σχόλια, παραμένουν "ελεύθερα" και σε κάθε περίπτωση, ευπρόσδεκτα, για οποιονδήποτε έχει τη διάθεση να εκφράσει την άποψή του πολιτισμένα. Χωρίς ύβρεις και χυδαιότητες.

Σας ευχαριστώ!

Αμφιθυμική ταλαιπωρία... τση κρίσης!

Πριν δυο χρόνια περίπου, όταν η το θέμα "κρίση" είχε μπει για τα καλά στις καθημερινές συζητήσεις όλων μας, ήμουν ήδη πεπεισμένη ότι η κρίση αυτή είναι πρώτα από όλα κοινωνική. Το οικονομικό κομμάτι, για εμένα είναι απλά μια συνέπεια αλλά είναι αυτό που "πονάει" βέβαια περισσότερο, όλους μας - ή σχεδόν όλους.

Βλέπετε, τα τελευταία 30 χρόνια περίπου, ζώντας οι περισσότεροι μέσα σε μια  επίπλαστη ευμάρεια, μπορεί να βρίσκαμε kitsch συμπεριφορές και πρόσωπα - όπως τον απαίδευτο γείτονα που χάλαγε χιλιάδες ευρώ στα μπουζούκια κάθε βράδυ- αλλά ουσιαστικά, δεν μας ενοχλούσε και δεν μας προβλημάτιζε σε βαθμό τέτοιο ώστε να προβλέψουμε με μια κάποια σιγουριά, το τι θα επακολουθούσε και πόσο γρήγορα θα ζούσαμε στο πετσί μας, τις συνέπειες της όλης κατάστασης. Αντιθέτως, συμμετείχαμε κι εμείς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Στην πραγματικότητα, συμμετείχαμε σε ένα καλοφτιαγμένο σχέδιο που σκοπό είχε την πλήρη εξαθλίωση του κοινωνικού ιστού, ξεκινώντας από την έλλειψη παιδείας -σε όλα τα επίπεδα- και δημιουργώντας σιγά, σιγά και μεθοδικά τέλειους πελάτες του συστήματος.

Βέβαια, όλα αυτά δεν χρειάζεται να τα γράψω και να τα αναλύσω εγώ. Σίγουρα, κάποιοι από εσάς, τουλάχιστον, και τα ξέρετε και τα έχετε διαπιστώσει και εν πάση περίπτωση τα ακούτε ή τα διαβάζετε καθημερινά.

Την αφορμή για να γράψω αυτές τις σκέψεις, που μέχρι στιγμής ποτέ πριν δεν εξέφρασα μέσα από το blog, μου την έδωσαν δυο κυρίως γεγονότα, που είχαμε την "τύχη" να ζήσουμε οι ζακυνθινοί εδώ στο νησί μας, τις τελευταίες μέρες. Το ένα είναι ο θάνατος του 32χρονου, στο Ναυάγιο και το άλλο, η λεηλασία και ο εμπρησμός του θερινού κινηματογράφου "Χρήστος Νέγκας".

Το κάθε ένα από αυτά τα γεγονότα, για διαφορετικούς λόγους -σε πρώτη ανάγνωση- επιβεβαιώνουν περίτρανα, δυστυχώς, αυτή την τόσο βαθιά κοινωνική κρίση. Κρίση αξιών, θεσμών, ηθών. Κρίση πολιτισμική. Και γιατί στην πρώτη περίπτωση, το κράτος απέδειξε ξανά την ανικανότητά του να γλιτώσει τη ζωή ενός ανθρώπου που επί 4 ώρες κρεμόταν πάνω από το Ναυάγιο, αβοήθητος αλλά και γιατί κάποιοι μπαίνουν στη διαδικασία να κλέψουν και να καταστρέψουν, τον μοναδικό θερινό κινηματογράφο του νησιού. Λες και τούτος ο τόπος είναι γεμάτος από θεάματα και δραστηριότητες!

Η έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας, δεν θεωρώ πως είναι η αιτία του κακού και για την καταστροφή του θερινού σινεμά. Η αιτία, νομίζω, είμαστε εμείς και η ανοχή μας σε πράγματα και καταστάσεις. Το αυτό ισχύει και για το δυστύχημα στο Ναυάγιο, για το οποίο, μέχρι στιγμής, δεν έχει παραιτηθεί κανείς από τους υπεύθυνους της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας για παράδειγμα, που είχε την υποχρέωση να σώσει τον άνθρωπο. Κατά τα άλλα, κάποιοι κόπτονται για την ραγδαία πτώση του τουρισμού στο νησί και την αποδίδουν καθαρά στην "πολιτική αστάθεια" που δημιουργεί η άνοδος της αριστεράς.

Και όσο κι αν θέλω να αποφύγω να γίνω μελό και πάλι, ε δεν μπορώ να μη στενοχωρηθώ για την έλλειψη του θερινού σινεμά ούτε να μην ανακαλέσω στη μνήμη μου, τα παιδικά χρόνια που πήγαινα με την κολλητή μου στο "Λουξ" και βλέπαμε ό,τι βλακεία προβάλλονταν τα καλοκαίρια του '80. Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε τα "ξένα" που βλέπαμε με τον παππού και τη γιαγιά και έπρεπε να τους διαβάζω τους υπότιτλους, γιατί δεν έβλεπαν ή δεν προλάβαιναν να διαβάσουν. Βέβαια κάπου εκεί, μέσα από αυτά που βλέπαμε τότε, είχε αρχίσει ήδη να "σαπίζει" η κατάσταση. Μόνο που τότε δεν το καταλαβαίναμε και η σαπίλα καλύπτονταν πλήρως από τη μυρωδιά του γιασεμιού και του ψημμένου ηλιόσπορου.

Και με την μυρωδιά αυτή, στο μυαλό και στην ψυχή, θα πάω στην κάλπη την Κυριακή. Με την ελπίδα, πως μπορεί κάτι να αλλάξει σε τούτη την κακομοίρα τη Ζακυνθούλα (και όχι μόνο), που έχει καταντήσει χειρότερη και από ρουμπί, που έλεγε κι η νόνα Αγγέλικα...

Μια μικρή γιορτή με μεγάλη σημασία!

Χθες, κάναμε μια μικρή γιορτή για τα πρώτα γενέθλια της μικρής μας "βαρκούλας". Και το ευχαριστηθήκαμε όλοι! Μικροί και μεγάλοι!




Την εξαιρετική τούρτα - καπέλο, μας την έφτιαξε με τα ταλαντούχα χεράκια της η Κική, στην Μικρή Κουζίνα της και ήταν τόσο νόστιμη εσωτερικά όσο όμορφη ήταν και εξωτερικά! Ευχαριστούμε πάρα πολύ Κική!




Για τη χαρά των παιδιών, είχαμε ετοιμάσει εγώ με τη νόννα (τη μητέρα μου εννοώ), μία πινιάτα γεμάτη καλούδια. Πεταλούδα ήταν το σχέδιό της αλλά μας βγήκε χοντρή και άσχημη. Δεν πειράζει όμως, τα παιδιά ενθουσιάστηκαν!



Και βέβαια, επειδή τελειώσαμε αμπονώρα με τη γιορτούλα, επήγαμε και τη βόλτα μας μέχρι τον Άγιο Λύπιο. Για το αντέτι!


Ομολογώ, χωρίς καμία ντροπή, πως μετά από πάρα πολύ καιρό, πέρασα πολύ όμορφα μαζί με την οικογένειά μου και κοντινούς ανθρώπους και έστω προσωρινά, καταφέραμε να ξεφύγουμε λίγο από την άχαρη πραγματικότητα και να χαλαρώσουμε με κρασί και μεζέ. Άλλωστε, ο καιρός ήταν ιδανικός και όπως και να το κάνει κανείς, όταν έχει τέτοια λιακάδα, όλα τα προβλήματα φαίνονται κομματάκι πιο απλά.

Και του χρόνου!

Τα Καράβια και τα Λιμάνια

Νομίζω πως η αγάπη ενός γονιού για το παιδί του είναι ο μεγαλύτερος Έρωτας που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Υπερβολή; Ίσως. Είμαι όμως σίγουρη γι' αυτό που γράφω όσων αφορά το πως νοιώθω εγώ. Τόσο σίγουρη όσο και η αγάπη η βαθιά και ανεξάντλητη, για τα παιδιά μου.

Ένας Έρωτας, που μπορεί να έχει και καταστροφικές συνέπειες, αν γίνει παράφορος -άλλωστε το έχει αποδείξει η ιστορία. Όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες. Ένας έρωτας, που ίσως κάποτε να κινδυνεύσει να "ναυαγήσει" στο πέρασμά του από τις δύσκολες και επικίνδυνες θάλασσες της εφηβείας και άλλων "μεγάλων δεινών της ανθρωπότητας".

Άμα όμως το λιμάνι είναι η ασφαλής αγκαλιά μας και η ανιδιοτελής αγάπη μας, πάντα τα "καραβάκια" μας θα έρχονται να αράξουν, να ρίξουν έστω για λίγο την άγκυρά τους και να ξαποστάσουν μέχρι το επόμενο ταξίδι τους. Κι όταν οι καπεταναίοι, θα κατεβαίνουν απ' το πλοίο για μια γρήγορη βόλτα, μόνο για να φάνε, να πιούνε και να διασκεδάσουν, το πόρτο θα είναι πάντα στη διάθεσή τους, έτοιμο να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία -φορές παράλογη- αρκεί να ευχαριστηθεί ο ταξιδεμένος.

Και κάθε χρόνος που θα περνάει, θα μεγαλώνει το καράβι, θα μεγαλώνει και το λιμάνι - αγκαλιά για να το προστατεύει αν χρειαστεί. Κι όταν αυτό αράζει αρόδο, εκεί θα είναι το λιμάνι, σταθερά. Πανέτοιμο, για παν ενδεχόμενο! Πανέτοιμο και για το καράβι και για τις βαρκούλες που μπορεί αργότερα να σέρνει πίσω του.

Σήμερα η μικρή μας γίνεται ενός έτους. Κι αυτός ο χρόνος ήταν ο πιο σκληρός που έχουμε ζήσει στο πετσί μας από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Το χαμόγελό της όμως, μαζί με το χαμόγελο του αδερφού της αλλά και η γκρίνια και το κλάμα τους, οι αγωνία μας γι' αυτά, ήταν ο καλύτεροι λόγοι που είχαμε, έχουμε και θα έχουμε για να στεκόμαστε όρθιοι και να παλεύουμε με ό,τι κι αν απειλεί το δικό μας το "λιμάνι".

Υπόσχομαι να προσπαθούμε πάντα, να διατηρούμε το "λιμάνι" μας καθαρό και ασφαλές για τα καραβάκια μας. Υπόσχομαι να μην ξεχάσω ποτέ τη χαρά και τον έρωτα που ένοιωσα όταν πρωτοαντίκρυσα και τα δυο μας τα καράβια. Υπόσχομαι -αλλά δεν θα τα καταφέρω- να μην κλάψω μπροστά τους από χαρά και συγκίνηση, γιατί είχαμε την τύχη, μαζί με το σύντροφό μου, να τους δώσουμε ζωή από τη ζωή μας.

Χρόνια πολλά μικρή μας βαρκούλα! Να είσαι πάντα ελεύθερη! Καλά ταξίδια στης ζωής τις θάλασσες και καλή δύναμη όταν ο καιρός είναι φουρτουνιασμένος.



(Το λατρεμένο τραγούδι σε στίχους του Άλκη Αλκαίου και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, από την αγαπημένη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου, που σώπασε χθες.)

Τα Πάσχα της ζωής μου!

Από μικρό παιδί έχω συνδυάσει στο μυαλό μου την περίοδο του Πάσχα, με την διέγερση των αισθήσεων. Όλων των αισθήσεων! Γεύση, όσφρηση, όραση, ακοή ακόμα και αφή δουλεύουν πυρετωδώς αλλά... και μία παραπάνω που ούτε έχει όνομα ούτε και περιγράφεται. Μόνο τη νοιώθει κανείς! Και όχι άδικα! Η φύση στα φόρτε της γιομάτη χρώματα κι αρώματα. Από την άλλη τα ιδιαίτερα εδέσματα των ημερών του Πάσχα, οι θρησκευτικές συνήθειες, οι ψαλμωδίες σε αρμονία με όλα τα παραπάνω.

Μπορεί να γίνομαι υπερβολική αλλά δεν έχω λόγο και να μην γίνω αφού η Άνοιξη είναι η αγαπημένη μου εποχή. Όλος αυτός ο συμβολισμός του Πάσχα, της Αναγέννησης της Φύσης αλλά και της προσωπικής αναγέννησης του καθενός μας, ακόμα και η "αυτοκάθαρση" που μπορεί να προκύπτει σε κάποιον, μέσα από ήθη, έθιμα αλλά και εντελώς φυσικές διαδικασίες, μπορεί να φαίνονται εντελώς απλά και καθημερινά αλλά στην ουσία, είναι εξαιρετικά σημαντικά και ζωτικής σημασίας για κάθε άνθρωπο!

Σε καμία περίπτωση όμως, δεν θέλω να κουράσω με αναλύσεις επί αναλύσεων για τη σημασία όλων των παραπάνω. Ο καθένας από εμάς ξέρει καλά το πως νοιώθει και το πως βιώνει την περίοδο του Πάσχα, είτε είναι «πιστός» είτε είναι «άπιστος». Θέλω όμως να κουράσω λίγο με τα Πάσχα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, που για κάποιο λόγο, ήταν πιο όμορφα από αυτά των τελευταίων χρόνων.

Πρώτα απ' όλα, εκείνες οι Πασχαλιές διαδραματίζονταν εξ' ολοκλήρου στο σπίτι των νόνων στο Ψήλωμα. Κάτι που τα τελευταία χρόνια δεν ισχύει αφού δεν ζουν πια. Υπήρχε ένα ολόκληρο τελετουργικό, που δεν περιοριζόταν απλά και μόνο στις μέρες του Μεγαλοβδόμαδου. Ξεκινούσε από την Καθαρή Δευτέρα. Η νόνα μου πήγαινε κάθε Παρασκευή απόγιομα στους Χαιρετισμούς. Στο δημοτικό, κάποια από τα εγγόνια ακολουθούσαμε, μετά βρίσκαμε διάφορες προφάσεις για να το αποφεύγουμε. Τη μία είχαμε φροντιστήριο, την άλλη γράφαμε διαγώνισμα κι είχαμε διάβασμα, ώσπου το πήρε απόφαση και δεν μας το μελέταγε καν.

Την Κυριακή των Βαΐων -Βαγιώνε- θα τρώγαμε όλοι μαζί ψάρι -όσοι δεν νήστευαν- με αλιάδα, χτυπημένη στο μεγάλο μουρτάρι της νόνας. Από όλα τα χέρια, μικρών και μεγάλων, θα πέρναγε το ξύλινο μουρταρόχερο, έστω για 3-4 χτυπήματα. Εμείς τα μικρά, συναγωνιζόμασταν το ένα τ' άλλο για το ποιο θα κατάφερνε να κοπανίσει το μείγμα περισσότερη ώρα. Θυμάμαι ακόμα να πονάει το χέρι μου αλλά να μην το βάζω κάτω, σφίγγοντας τα δόντια για να μην δείξω σε κανέναν ότι κουράστηκα. Το ίδιο βέβαια κάνανε όλα τα εγγόνια ενώ οι μεγάλοι παρακολουθούσαν διακριτικά και κρυφογέλαγαν. Συχνά με γλίτωνε ο πατέρας μου που ερχόταν με σηκωμένα τα μανίκια, δήθεν λίγο θυμωμένος και έλεγε: "Για δώσε μου εδώ εμένα να τελειώνουμε σήμερα, γιατί εσείς παίζετε και δεν πρόκειται να φάμε σήμερο!" κι όταν η νόνα έδινε την έγκρισή της μετά από τον τυπικό έλεγχο ότι η αλιάδα ήταν κόρδα, τότε το μουρταρόχερο σώπαινε κι άρχιζε το φαγοπότι.

Κι έπειτα Μεγαλοβδόμαδο.

«Μεγάλη Δευτέρα, μεγάλη μαχαίρα», έλεγε το πρωί ο νόνος κι έφευγε για το χασάπικό του, στον Άγιο Παύλο. Όσοι είχαν απομείνει από την οικογένεια που δεν νήστευαν, άρχιζαν τη νηστεία κι όσοι είχαν ήδη αρχίσει, έκοβαν και το λάδι. Η νόνα μου δεν έστρωνε τίποτα στο σπίτι: ούτε τραπεζομάντηλο στο τραπέζι, ούτε ασπροκέντια πουθενά, μέχρι το Μεγάλο Σαββάτο.

«Μεγάλη Τρίτη, ο Χριστός εκρίθη», συνέχιζε ο νόνος κι ήταν ημέρα συγκέντρωσης της οικογένειας στο πατρικό για να κανονιστούν τα ψώνια και οι δουλειές. Όλοι αναλάμβαναν κάτι να κάνουν, κάπως να συμβάλλουν στις προετοιμασίες για το μεγάλο γεγονός: την Ανάσταση.

«Μεγάλη Τετάρτη, ο Χριστός εχάθη». Ο νόνος είχε πλέον κανονίσει με τους τσοπάνηδες τα ζωντανά που θα σφάζανε σύμφωνα με τις παραγγελίες. Εμείς όλοι τρέχαμε για τα ψώνια για όλα τα χρειαζούμενα και η νόνα όπως κάθε μέρα του Μεγαλοβδόμαδου στην εκκλησιά.

«Μεγάλη Πέμπτη, ο Χριστός ευρέθη» . Θα ακούγαμε το νόνο να λέει, όταν γυρίζαμε τα εγγόνια από την επίσημη λειτουργία της Μητρόπολης και του δείχναμε όλα στη σειρά το «χρυσό δοντάκι» μας. Η νόνα μας έδινε γάλα με φρυγανιές, γιατί το είχαμε στερηθεί λίγες μέρες και μας έλεγε: «Μικρά παιδία είσαστε εσείς, δεν έχετε αμαρτίες! Να πιείτε γάλα να σταλοθείτε!» Και όλη την ημέρα είχε την έννοια μην χτυπήσουμε και ματώσουμε, μην κλάψουμε, μην μας πέσει φαγητό από το στόμα χάμου, γιατί «δεν έκανε» αφού είχαμε μεταλάβει.

Η Μεγάλη Πέμπτη, ήταν πάντα η μέρα με τις περισσότερες δουλειές για τις γυναίκες της οικογένειας ανεξάρτητα από την ηλικία μας. Πράγμα που ισχύει ακόμα και σήμερα για τους περισσότερους Ζακυθινούς. Αμέσως μετά το πρωινό ξεκινάγαμε σαν καλολαδωμένη μηχανή που ξέρει καλά να κάνει τη δουλειά της, το ζύμωμα και το ψήσιμο των πασχαλινών κουλουριών. Παλεύαμε ποια θα κάμει την ωραιότερη πλεξίδα και το ωραιότερο στεφανάκι, όπως μας τα είχε δείξει η νόνα, που τα είχε ζυμώσει μαζί με τις θεγατέρες και τις νύφες της, μέσα στη σκάφη, για να χωράει τόσο πολύ αλεύρι. Όταν η μάνα μου ήταν μικρή, μου έχει πει πως πηγαίνανε και πέρνανε λαμαρίνες από το φούρνο, τις γεμίζανε με τα κουλούρια που είχαν πλάσει και τις πηγαίνανε πίσω για ψήσιμο. Δεν είχανε ηλεκτρική κουζίνα ακόμα, στο σπίτι τους.

Οπωσδήποτε θα βάφαμε τα αυγά κι αν είχε διάθεση η νόνα μάς μάθαινε να κάνουμε πάνω σχεδιάκια με φύλλα από μαϊντανό, σέλινο, αρμπαρόριζα, μάραθο κ.ά. Βάζαμε το φυλλαράκι πάνω στο αυγό, το τυλίγαμε σε ένα κομμάτι από καλσόν, για να μην φεύγει από πάνω του και το βουτάγαμε στη βαφή που ήταν κατά αποκλειστικότητα κόκκινη. Έτσι το αυγό έβαφε αλλά έμενε άβαφτο στο σημείο που ακουμπούσε το φύλλο, σχηματίζοντας ένα αποτύπωμα που άρεσε σε όλους.

Σημαντικό πολύ ήταν και το φαγητό της Μεγάλης Πέμπτης: Αγκινάρες γεμιστές με ρύζι και μπόλικο μάραθο, κοκκινιστές στη κατσαρόλα με μπίζι και κουκιά. Ώρες παιδευόταν η νόνα, με τη βοήθεια των θειάδων, για να γιομίσει αγκινάρες για όλους. Τις μέτραγε να βγαίνουν τουλάχιστον δύο για τον καθένα μας αλλά όσες και να ήταν, ποτέ δεν μας φαίνονταν αρκετές!

Και το βράδυ οπωσδήποτε τα Δώδεκα Ευαγγέλια.

«Μεγάλη Παρασκευή, ο Χριστός στο καρφί», έλεγε και πάλι ο νόνος και ήταν ημέρα πένθους. Η νόνα μου αν είχα κοιμηθεί εκεί αποβραδίς ή η μάνα μου, όπως σηκωνόμουν το πρωί, πριν προλάβω να φάω κάτι άλλο, μου έδινε λίγες σταγόνες ξύδι. Έλεγαν πως έτσι είχαν κάμει και οι σταυρωτές του Χριστού. Η μάνα μου μού το έκανε αυτό ακόμα και όταν ερχόμουν για τις διακοπές του Πάσχα, ως φοιτήτρια αλλά δεν παραπονέθηκα ποτέ γιατί καταλάβαινα το αντέτι.

Το μεσημέρι θα πηγαίναμε όλοι παρέα στο Σταυρό, στην πλατεία Σολωμού. Ακούγαμε τις μανάδες μας πάντα να λένε πως την ώρα που βγαίνει ο Σταυρός και ευλογεί ο Δεσπότης το πλήθος τυχαίνει να συννεφιάζει ο ουρανός ακόμα κι αν όλες τις προηγούμενες κι επόμενες ώρες, είχε λιακάδα. Υποστήριζαν πως ήταν ένα θεϊκό σημάδι ακόμα και γι’ αυτούς που δεν πίστευαν στα Θεία. Έτσι περιμέναμε κάθε χρόνο να δούμε αν θα επαληθευόταν αυτός ο «μύθος» και από όσο θυμάμαι, όντως επαληθευόταν!

Στο τραπέζι των νόνων, θα υπήρχαν νερόβραστες αγκινάρες, κουκιά και ψωμί. Τίποτε άλλο. Λάδι ούτε κατά διάνοια εκτός αν ήθελε κάποιο από τα μικρά παιδιά, για τα οποία επιτρεπόταν και το λάδι.

Το βράδυ πέφταμε όλα για ύπνο από νωρίς γιατί θα μας ξυπνούσαν στις 3.30 τη νύχτα να πάμε στην περιφορά του Επιταφίου, κάτι που το περιμέναμε όλοι πως και πως! Θα πίναμε και ζεστή σοκολάτα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, θα χαζεύαμε τις «ταμπέλλες» στο Μουσείο, θα αγοράζαμε και το ματζέτο μας για το σπίτι και οπωσδήποτε θα σπάγαμε τη βίκα μας το πρωί, στην Πρώτη Ανάσταση. Πιο μεγάλα βέβαια, στο Λύκειο, δεν ακολουθούσαμε τους μεγάλους αλλά το άγριο ένστικτο του εφήβου, που μας οδηγούσε κατευθείαν σε όλα τα γνωστά μπαράκια του νησιού, μέχρι να βγει ο Επιτάφιος.

Όταν ήμαστε αγέννητα ακόμα, ο νόνος μου καθώς και όλοι οι μακελαραίοι στο Ζάντε, δεν έσφαζαν τίποτα όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα. Δεν επιτρεπόταν και για θρησκευτικούς αλλά και για πρακτικούς λόγους. Πήγαιναν στο σφαγείο μετά την περιφορά του Επιταφίου για τα αρνοκάτσικα αλλά και το μοσχάρι το οποίο ολόκληρο το κρέμαγαν αμέσως μετά την Πρώτη Ανάσταση, έξω από τα χασάπικα, στολισμένο με βαγιά – κάποιοι κρεμάνε το σφαχτό ακόμα και τα τελευταία χρόνια. Οι νοικοκυραίοι έσπευδαν τότε να ψωνίσουν τα χρειαζούμενα αλλά και να πάρουν το πρώτο κομμάτι του μοσχαριού, για καλή τύχη. Έτσι έχει μείνει και μέχρι σήμερα ο όρος «το Κομμάτι», που πλέον το λέμε λανθασμένα, αναφερόμενοι στην Πρώτη Ανάσταση που γίνεται γύρω στις 7 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου όταν σπάμε και τις βίκες στην πλατεία του Αγίου Μάρκου.

«Μεγάλο Σαββάτο, χαρές γιομάτο», αναφωνούσαμε όλοι μαζί μικροί – μεγάλοι και ξεκινάγαμε τις προετοιμασίες για το τραπέζι της Ανάστασης. Ο νόνος μου έπλεκε τα σγατζέτα στην πίσω αυλή, με σηκωμένα τα μανίκια και το τσιγάρο στο στόμα. Συνήθως τον βοήθαγε κι η νόνα μου και όποιος άλλος βρισκόταν στο σπίτι εκείνη την ώρα και μετά την Ανάσταση στη Μητρόπολη, όλοι στο γιορτινό τραπέζι να φιρίρουμε με τον νόνο και να φάμε πρώτα απ’ όλα το φρέσκο χοιρομέρι που θα μας είχε ετοιμάσει. Η νόνα μου ποτέ δεν ερχόταν στην Ανάσταση μαζί μας. Καθόταν να ρίξει το αυγολέμονο στη μαγειρίτσα ώστε να είναι όλα έτοιμα όπως θα γυρνάγαμε εμείς πεινασμένοι, από την πλατεία. Ούτε κι ο νόνος ερχόταν, μας περίμενε στη θέση του στο τραπέζι. Από το ράδιο ακούγανε το «Χριστός Ανέστη».

Την Κυριακή του Πάσχα, αντίθετα με το έθιμο που έχει επικρατήσει σήμερα, εμείς τρώγαμε μοσχάρι αυγολέμονο. Κάποιοι μάλιστα από την οικογένεια κρατάνε αυτό το αντέτι ακόμα. Το παραδοσιακό λοιπόν έθιμο είναι το μοσχάρι σούπα αυγολέμονο και όχι το ψητό στη σούβλα. Αυτό είναι μοραΐτικο έθιμο που το έχουμε «κολλήσει» κι εμείς οι νεοζακυνθινοί. Ψητό στη σούβλα θα τρώγαμε της Παναγίας, τη δεύτερη μέρα του Πάσχα δηλαδή. Πηγαίναμε πάλι όλοι μαζί, στο Βασιλικό για να ψήσουμε στου Νικολαρία ή στο Πόρτο Ρώμα. Τα τελευταία Πάσχα πριν πεθάνει ο νόνος, επειδή ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να μετακινηθεί, ψήναμε στην αυλή στο Ψήλωμα ακόμα και ανήμερα Λαμπρής.

Σήμερα τα Πάσχα μας είναι διαφορετικά αλλά κάποια αντέτια τα κρατάμε και σε κάθε περίπτωση, αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερή για τις μνήμες που έχω. Μνήμες από ανθρώπους πολύ αγαπημένους, γεμάτους λατρεία και φροντίδα για την οικογένεια αλλά και για την παράδοση. Μνήμες γιομάτες από αισθήσεις: γεύσεις, αρώματα, εικόνες, ψαλμωδίες, αγκαλιές, φιλιά και απέραντη χαρά.

Καλή Λαμπρή για όλους!

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό LIBRO, το Πάσχα του 2011.)

Για την ημέρα...

Δεν τα πάω πολύ καλά με τις "ειδικές" και "παγκόσμιες" ημέρες. Όχι από σνομπισμό και κουραφέξαλα. Απλά γιατί δεν θεωρώ πως χρειάζεται ειδική ημέρα για να θυμόμαστε μια ασθένεια, ένα πρόσωπο, μια ομάδα ανθρώπων, μια αξία ή οτιδήποτε άλλο.

Και για την "Ημέρα Ποίησης", δεν θα κάνω εξαίρεση. Η ποίηση υπάρχει πάντα και παντού, στα μέσα και στα έξω μας. Δεν είναι βέβαια πάντα εκείνη η λυτρωτική που θα επιθυμούσαμε, ίσως, αλλά στην πραγματικότητα, η πλειοψηφία των ποιητών δεν φημίζεται για την φωτεινή πλευρά της κι αυτό είναι κάτι που μπορεί κανείς, εύκολα να το διαπιστώσει.

Μια τόσο όμορφη μέρα όμως, σαν τη σημερινή και με την εαρινή ισημερία να μας φέρνει ένα βήμα ακόμα πιο κοντά στο καλοκαιράκι, ένα ποίημα επιβάλλεται. Ή σχεδόν επιβάλλεται! Και είναι αφιερωμένο ιδιαιτέρως, στην αγαπημένη μου φίλη Χ. που μιλήσαμε το πρωί μετά από αρκετό καιρό.

Καλή μας Άνοιξη, λοιπόν!

Διονυσίου Σολωμού: Απόσπασμα άγνωστου ποιήματος (Carmen Seculare)
1.
Όξω ανεβοκατέβαινε το στήθος, αλλά μέσα
Aνθίζει με τους κρίνους του παρθενικός ο κόσμος.
Aυγή ’ναι κι’ άστραφτε γλυκά σα στην αρχή της πλάσης,
Kι’ εκράτουνε τα κάτασπρα ποδάρια στη δροσιά της.

2.
Kρατεί στο χόρτο τα κεριά, κεριά κομματιασμένα·
Oυρανός δένεται και γη στην όμορφη ματιά της.

3.
Δεν είναι χόρτο ταπεινό, χαμόδεντρο δεν είναι·
Bρύσες απλώνει τα κλαδιά το δέντρο στον αέρα·
Mην καρτερής εδώ πουλί, και μη προσμένης χλόη·
Γιατί τα φύλλ’ αν είν’ πολλά, σε κάθε φύλλο πνεύμα.
Tο ψηλό δέντρ’ ολόκληρο κι’ ηχολογά κι’ αστράφτει
M’ όλους της τέχνης τους ηχούς, με τ’ ουρανού τα φώτα.

Σαστίζ’ η γη κι’ η θάλασσα κι’ ο ουρανός το τέρας,
Tο μέγα πολυκάντηλο μες στο ναό της φύσης,
Kι’ αρμόζουν διάφορο το φως χίλιες χιλιάδες άστρα,
Xίλιες χιλιάδες άσματα μιλούν και κάνουν ένα.
Στο δένδρο κάτου δέησην έκαμ’ η βοσκοπούλα·
T’ άστρα γοργά τη δέχτηκαν καθώς η γη τον ήλιο.
Tα Σεραφείμ εγνώρισαν το βάθος της αγάπης,
Kι’ ολόκληρ’ η Παράδεισο διπλή Παράδεισό ’ναι.
Ποιος είχε πει που σούμελλε, πέτρα, να βγάλης ρόδο;
.
Aλλά πού τώρα βρίσκονται τα κάτασπρα ποδάρια;
Πού ’ναι το στήθος τ’ όμορφο που τέτοιους κόσμους έχει;

Στ’ αμπέλ’ η κόρη κάθεται και παίζει με τ’ αρνί της.


(Αγαπημένη Χ. ελπίζω να το δεις αλλά κι αν όχι, η σκέψη μου είναι πάντα κοντά σου! Τα υπόλοιπα, από κοντά! Φιλιά!)

Το blogging είναι σαν το ποδήλατο;

Το blogging είναι σαν το ποδήλατο; Όχι, δεν εννοώ τον Τάκη τον Ποδήλατο. (Που τον θυμήθηκα κι αυτόν τώρα;!) Αναρωτιέμαι απλά, πόσο εύκολο είναι να ξαναγράψεις στο blog σου όταν το έχεις παρατήσει. Ρητορικό το ερώτημα και η ιστορία θα δείξει. Να δω, τι θα πρωτοδείξει αυτή η ιστορία η δόλια!

Ας μην τα φορτώνω όλα στην έλλειψη χρόνου. Και διάθεση δεν υπάρχει ιδιαίτερη και όταν υπάρχει αντίστοιχα δεν υπάρχει χρόνος. Από την άλλη, αυτή η κοινωνικοπολιτική κατάσταση με επιστέγασμα την τραγική οικονομική μας θέση, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για φρουρού κι αρώματα. Τι δηλαδή; Να γίνεται ο κακός χαμός κι εγώ να γράφω τις ιστορίες του νόνου μου ή τις ιστορίες της Δρ. Ποστ Πουρί; Δεν μου πάει.

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο οποιοσδήποτε εκφράζεται μέσα από κάθε μορφή τέχνης, μπορεί αποστασιοποιημένα να ασχολείται με το μέσο έκφρασής του, χωρίς αυτό να θεωρείται κάτι το μεμπτό, δεν είναι απαραίτητο ότι μπορεί να ταιριάζει και με την άποψη περί ηθικής που έχει ο καθένας από εμάς.

Παρόλα αυτά, λαμβάνω ακόμα μηνύματα από ανθρώπους που μου λένε ότι ειδικά τώρα, το να διαβάσεις ένα γραπτό που σε ξεκουράζει ή σε διασκεδάζει, είναι σημαντικό και χρήσιμο, στους "χαλεπούς αυτούς καιρούς". Να αναλάβω δηλαδή το ρόλο του διασκεδαστή; Δεν ξέρω. Μπορώ; Θέλω; Κι από την άλλη, υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες διασκεδαστικά ή/και ενδιαφέροντα πράγματα να διαβάσει κανείς. Δεν θα λείψουν σε κανέναν, ουσιαστικά, οι δικές μου οι μπούρδες.

Και τι να γράψω; Τα χιλιογραμμένα; Εδώ ζούμε μέσα σε μόνιμη καταιγίδα πληροφορίας και γραπτού. Βάλε και το παιχνίδι της ατάκας που παίζεται στο twitter και στο Facebook. Τι να γράψεις πια και για ποιον; Πως είπατε; Για την πάρτη σου; Κανείς δεν γράφει στο blog του για την πάρτη του. Αλλιώς θα τα κράταγε στο "αγαπητό ημερολόγιο"του. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το πληκτρολόγιό μας.

Όπως και να έχει, θα προσπαθήσω να επανέλθω. Όπως μπορώ. Και τα ερωτήματα που θέτω, ρητορικά είναι. Δεν χρειάζονται απαντήσεις. Απλά αφορμή για να ξαναμπώ στο παιχνίδι.

Τα λέμε!