Το blogging είναι σαν το ποδήλατο;

Το blogging είναι σαν το ποδήλατο; Όχι, δεν εννοώ τον Τάκη τον Ποδήλατο. (Που τον θυμήθηκα κι αυτόν τώρα;!) Αναρωτιέμαι απλά, πόσο εύκολο είναι να ξαναγράψεις στο blog σου όταν το έχεις παρατήσει. Ρητορικό το ερώτημα και η ιστορία θα δείξει. Να δω, τι θα πρωτοδείξει αυτή η ιστορία η δόλια!

Ας μην τα φορτώνω όλα στην έλλειψη χρόνου. Και διάθεση δεν υπάρχει ιδιαίτερη και όταν υπάρχει αντίστοιχα δεν υπάρχει χρόνος. Από την άλλη, αυτή η κοινωνικοπολιτική κατάσταση με επιστέγασμα την τραγική οικονομική μας θέση, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για φρουρού κι αρώματα. Τι δηλαδή; Να γίνεται ο κακός χαμός κι εγώ να γράφω τις ιστορίες του νόνου μου ή τις ιστορίες της Δρ. Ποστ Πουρί; Δεν μου πάει.

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο οποιοσδήποτε εκφράζεται μέσα από κάθε μορφή τέχνης, μπορεί αποστασιοποιημένα να ασχολείται με το μέσο έκφρασής του, χωρίς αυτό να θεωρείται κάτι το μεμπτό, δεν είναι απαραίτητο ότι μπορεί να ταιριάζει και με την άποψη περί ηθικής που έχει ο καθένας από εμάς.

Παρόλα αυτά, λαμβάνω ακόμα μηνύματα από ανθρώπους που μου λένε ότι ειδικά τώρα, το να διαβάσεις ένα γραπτό που σε ξεκουράζει ή σε διασκεδάζει, είναι σημαντικό και χρήσιμο, στους "χαλεπούς αυτούς καιρούς". Να αναλάβω δηλαδή το ρόλο του διασκεδαστή; Δεν ξέρω. Μπορώ; Θέλω; Κι από την άλλη, υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες διασκεδαστικά ή/και ενδιαφέροντα πράγματα να διαβάσει κανείς. Δεν θα λείψουν σε κανέναν, ουσιαστικά, οι δικές μου οι μπούρδες.

Και τι να γράψω; Τα χιλιογραμμένα; Εδώ ζούμε μέσα σε μόνιμη καταιγίδα πληροφορίας και γραπτού. Βάλε και το παιχνίδι της ατάκας που παίζεται στο twitter και στο Facebook. Τι να γράψεις πια και για ποιον; Πως είπατε; Για την πάρτη σου; Κανείς δεν γράφει στο blog του για την πάρτη του. Αλλιώς θα τα κράταγε στο "αγαπητό ημερολόγιο"του. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το πληκτρολόγιό μας.

Όπως και να έχει, θα προσπαθήσω να επανέλθω. Όπως μπορώ. Και τα ερωτήματα που θέτω, ρητορικά είναι. Δεν χρειάζονται απαντήσεις. Απλά αφορμή για να ξαναμπώ στο παιχνίδι.

Τα λέμε!