Mademoiselle Julie?

Έκλεισα το τηλέφωνο βιαστικά. Το rendez-vous ήταν στις 8.30 έξω από το θέατρο, η ώρα ήταν ήδη 7 κι έπρεπε να ετοιμαστώ και να κατέβω στο κέντρο. Η κούραση, κούραση αλλά κι ένα θέατρο επιβαλλόταν να το πάω, μετά από καιρό.

Ένα γρήγορο ντουζ, φούστα - μπλούζα κι ελαφριά πούδρα και ... έξω απ' την πόρτα! Ευτυχώς βρήκα εύκολα ταξί. Βολεύτηκα στο πίσω κάθισμα και χάζευα από το παράθυρο την πόλη. Διαπίστωσα ότι μου είχε λείψει. Όταν έφτασα στην πλατεία Καραϊσκάκη, τηλεφώνησα στη φίλη μου για να μου δώσει οδηγίες πως θα έβρισκα αυτό το θέατρο ΑΤΤΙΣ. Και το βρήκα κι αυτό και τη φίλη με τη φίλη της που με περίμεναν.

Αγόρασα πρόγραμμα, παραγγελία ενός φίλου που τα κάνει συλλογή. Έριξα μια γρήγορη ματιά. Τι θα βλέπαμε; Δεν είχα προλάβει να ρωτήσω αλλά έχω πάντα εμπιστοσύνη στο γούστο της θεατρόφιλης φιλενάδας μου. Δεσποινίς Τζούλια του Στρίντμπεργκ που για τον κ. Θ. Τερζόπουλο σκηνοθετήθηκε και μετονομάστηκε σε Mademoiselle Julie. Αυτό θα βλέπαμε κι άρχισαν να με ζώνουν τα μεταμοντέρνα φίδια. Στην αίθουσα πάντως, δεν μπήκα προκατειλημμένη αρνητικά.

Κι αρχίζει το έργο κατά πως λέμε "άρχισαν τα όργανα!". Τέσσερα τα πρόσωπα. Κανονικά τρία είναι τα πρόσωπα της Δεσποινίδος. Το τέταρτο πρόσωπο -ο θεατής- είναι σκηνοθετικό εύρημα του κ. Τερζόπουλου. Τέσσερα πρόσωπα έχουν πιάσει από μια άκρη του σκηνικού το οποίο είναι ένας σταυρός, κούφιος (βαθύς ο συμβολισμός), ο οποίος μ' έκανε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης, να αναρωτηθώ: "τι σταυρό κουβαλάω;".

Τέσσερα πρόσωπα λοιπόν τα οποία στη διάρκεια της μίας ώρας της παράστασης, εκτελούν ασκήσεις ακριβείας. Αν η κ. Χιλ (δεσποινίς Τζούλια), δεν φόραγε αυτές τις τρομερές κόκκινες γόβες, θα πίστευα πως παρακολουθώ κάποιου τύπου γυμναστικές επιδείξεις. Κι εδώ να πω ένα μεγάλο κι ειλικρινές μπράβο, στους ηθοποιούς της παράστασης. Δεν είναι εύκολο να κάνεις πέντε λεπτά μονόλογο, ξαπλωμένη στο πάτωμα με τον κορμό ελαφρώς σηκωμένο. Φέτες οι κοιλιακοί, δεν το συζητώ. Ούτε είναι εύκολο να κοιτάς ώωωωρα τον προβολέα κατάματα, χωρίς να ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα και να τρέχουν τα δάκρυα κορόμηλο και μαζί να παρασέρνουν το make-up του καημένου του σχιζοφρενή υπηρέτη. Κι εκείνη η αυτιστική υπηρέτρια -μεγάλη γυναίκα- μία ολόκληρη ώρα κοίταζε ένα ξεδιπλωμένο φιλμ, ενώ σίγουρα σκεφτόταν πως το έργο το 'χε ξαναδεί. Έκανε και διάφορα σχόλια, πάντα στα γαλλικά. Που και που, έχανε και κάποια καρέ. Κι εκείνος ο επίσης αυτιστικός θεατής, που παθαίνει κρίση και συνδέει διάφορες πόλεις του κόσμου με την Βαγδάτη - πάντα στα γαλλικά- τι ψυχικό σθένος διαθέτει!

Κι εκεί που έλεγα "enough is enough, πάω να φύγω", ευτυχώς τέλειωσε! Το κατάλαβα από το χειροκρότημα των άλλων. Ποιων άλλων; Κάποιων σπουδαστών θεατρικής σχολής, που παρακολουθούσαν με ζήλο την παράσταση. Διαφορετικά πάνω από δέκα άτομα, δεν μετράγαμε. Ελπίζω δε, να γνώριζαν οι θεατές γαλλικά, μια και το μισό έργο είναι σε αυτή τη γλώσσα αν και δεν ξέρω πως προέκυψε αυτό ούτε και τι προσδίδει στην παράσταση. Αλλά... τι ξέρω εγώ από θέατρο;

Το πρώτο πράγμα που έκανα φεύγοντας από την αίθουσα ήταν να αναζητήσω τα χαρτομάντιλα μέσα στη τσάντα μου. Έπρεπε επειγόντως να σκουπίσω τα στοματικά υγρά του υπηρέτη από πάνω μου. Αυτά τα στοματικά υγρά που κατέστρεψαν και τις γόβες μου (Καλογήρου, ένα μισθό ξόδεψα, σχεδόν, γι' αυτές). Βλέπετε πάνω στον οίστρο του ο υπηρέτης και θέλοντας να δείξει την ψυχική του ασθένεια, πότιζε το κοινό με σάλιο, καθώς μιλούσε. Δεύτερη σειρά καθόμασταν, σε απόσταση φτυσίματος, καταλαβαίνετε... Να το ήξερα τουλάχιστον, να φόραγα αδιάβροχο και γαλότσες. Κάτι ήξερε το κοριτσάκι μπροστά μου με τις χρωματιστές γαλότσες. Όχι σαν κι εμένα που πήγα κυρία και να τ' αποτελέσματα! Να μην μιλήσω και για τους λεκέδες στη φούστα.

Το δεύτερο πράγμα που έκανα, ήταν να ρωτήσω τις φίλες: "Πρέπει να νοιώσω ενοχές που δεν μου άρεσε αυτό το πράγμα;" Κι αυτές, μ' ένα στόμα, μια φωνή απάντησαν: "ΟΧΙ!" κι έτσι ένοιωσα ανακούφιση. Ο θυμός πάντως, θυμός. Πίνοντας ένα ποτό μετά, συνειδητοποίησα πως έπρεπε να είχα πάει στο ποτό κατευθείαν και να είχα παραλείψει την παράσταση από το πρόγραμμά μου. Δεν πειράζει όμως, προς γνώση και συμόρφωση.

Ξέρω πως δεν ενδιαφέρει τον κ. Τερζόπουλο η επιτυχία και γι' αυτό πειραματίζεται σε τέτοιο επίπεδο αλλά θα του πρότεινα, πάνω σ' αυτή τη βάση της ανατρεπτικής, της πρωτοποριακής σκηνοθεσίας, να επέτρεπε στο κοινό του να παίρνει το αντίτιμο του εισιτηρίου πίσω, στην περίπτωση που δεν του αρέσει το έργο. Αυτό θα ήταν ένα πραγματικά πρωτοποριακό και μεταμοντέρνο τόλμημα. N'est pas? Εγώ πάντως, τα λυπήθηκα τα είκοσί μου ευρώ. Άσε που υποψιάζομαι ότι η παράσταση ήταν η αφορμή της κατάθλιψής μου που ακολούθησε μετά από λίγες μέρες.

Ας μην είμαι τόσο αυστηρή όμως. Εκτός από την υπεράνθρωπη προσπάθεια των ηθοποιών -την οποία επικροτώ- οφείλω κι ένα μεγάλο μπράβο στον κ. Τερζόπουλο για την επιλογή του μουσικού θέματος Sabotage, των Beastie Boys που ακούγεται κάποια στιγμή στη παράσταση. Ήταν πραγματικά, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της.