Κάθε μουσικό κομμάτι, για τους μουσικόφιλους τουλάχιστον, έχει να πει μια ιστορία στον καθένα που το ακούει. Η ιστορία διαμορφώνεται βάση του συναισθήματος που μπορεί να μας διακατέχει την στιγμή της ακρόασης ή ακόμα και της προσωπικής μας ανάγκης, όσον αφορά την επανατροφοδότηση(;) του συναισθήματος, γενικότερα. Μπορεί απλά και να κάνουμε μια προβολή του εαυτού μας, μέσα από αυτό, όπως καμιά φορά βλέποντας μια ταινία, αποφασίζουμε να πάρουμε το ρόλο του πρωταγωνιστή, του δεύτερου ή απλά και κάποιου κομπάρσου.
Φορές συμβαίνει το ίδιο μουσικό κομμάτι να δημιουργεί σε κάθε ακρόαση και άλλο συναίσθημα, να δίνει μια διαφορετική ιστορία, να δημιουργεί άλλες εικόνες. Δεδομένο πως η μουσική δημιουργεί εικόνες. Σκέφτομαι πόσες φορές μου έχει συμβεί και πόσες έχω δει να συμβαίνει, ένα μουσικό κομμάτι να συνδέεται με ένα πρόσωπο ή μια συγκεκριμένη κατάσταση. Όπως και να έχει, το σίγουρο είναι πως η μουσική είναι μαγεία. Από τις λίγες μαγείες που μπορούν να καταστούν, αυθόρμητα αντιληπτές από τον Άνθρωπο.
Όταν ακούω το Adagio in G minor, του Tomaso Albinoni, έχω πάντα την ίδια αίσθηση: ματαίωση. Είναι για εμένα, η ιστορία ενός ματαιωμένου έρωτα. Εκείνου που ξεκινά ματαιωμένος. Που ξέρουν και οι δυο εμπλεκόμενοι πως δεν πρόκειται να προχωρήσει, γιατί οι συνθήκες είναι τελείως κόντρα στην απλά θέληση. Εκτός, αν είναι διατεθειμένοι να κάνουν την υπέρβαση. Όμως στη συγκεκριμένη μουσική εκδοχή, είναι σίγουρο πως δεν είναι, αφού παραμένουν εγκλωβισμένοι στις καταστάσεις. Σαν ήρωες ενός μελό. "Σε θέλω, με θέλεις μα η μοίρα το θέλησε να ζούμε χωριστά".
Ακούω το κομμάτι κι αρχίζει γλυκά, τρυφερά. Έτσι όπως αρχίζει μια ερωτική ιστορία και εξελίσσεται όμορφα μα με 'κείνη την κρυφή πίκρα από πίσω να ακούγεται στις νότες που πατάει. Και μετά, ο χωρισμός. Ο αναγκαστικός και ανελέητος. Που απλά αφήνουν να συμβεί. Γιατί έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Ένας μικρός - ή μεγάλος- χαμός. Μια ακόμη ήττα στην ιστορία του Έρωτα. Και θλίψη και πόνος, προδιαγραμμένος από την αρχή.
Ένας φίλος λέει, πως το κομμάτι αυτό έχει να κάνει με την ανθρώπινη απώλεια. Με τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Αυτό του λέει το Adagio. Ίσως να 'χει δίκιο αλλά κι ο χωρισμός, σάμπως δεν είναι θάνατος; Ενίοτε και τόσο λυτρωτικός θάνατος!
12 σχόλια:
Συμφωνώ με το Φίλο, περί της ταύτισης του μουσικού αυτού κομματιού με την Απώλεια!
Αργόσυρτες ξεδιπλώνονται οι αισθήσεις, φωναχτές διπλώνονται οι αλληλουχίες των σιωπών...
Alma mia!
Χθες μες στη βροχή μελαγχολία και έντονο το συναίσθημα της απουσίας αλλά και της απώλειας..
Σήμερα νιώθω όμορφα και τυχερή, άσχετα από τα συναισθήματα..της Ζωής και του Θανάτου..!!!!
Besitooooooos!
@Π.Κ.: Η Μουσική είναι μαγική! :)
@Mareld:
Mi cielo!
Κάθε μέρα, νέα μέρα! Ναι;
Φιλιά ψυχή μου!
Πολύ εύστοχα τα σχόλια σου Ντάνα μου.Όντως γράφτηκε για την απώλεια ενός απαγορευμένου έρωτα με προδιαγεγραμμένο τέλος. Ενα τέλος που από όσα γνωρίζω οδήγησε στο θάνατο του ίδιου του δημιουργού. Οι συνθέσεις του T.Albinoni είναι ιδιάιτερα έντονες συναισθηματικά,ενταγμένες πλήρως στο πολιτιστικό ρεύμα της εποχής του συνθέτη,όπου το ομιχλώδες τοπίο της Βενετίας εξωτερίκευε τον άστατο εσωτερικό τους κόσμο.Συμφώνω με τα σχόλια περί απωλείας,το ζητούμενο είναι αν το συναίσθημα της απωλείας οδηγήσει στην αναγέννηση
ή εύρεση ενός άλλου μας εαυτού,καλύτερου και πιο δυνατού.Πιστεύω πως είναι από τα πιο δυνατά κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ και από αυτά που σε κάνουν να τα ακούς με δέος.
Αυτο που περιγραφεις ειναι η μουσικη. Μια επανασταση.
Η μουσική, Ντάνα μου, είναι αναγκαία στη ζωή μας, μπορεί να μην είναι απαραίτητη αλλά, επιμένω, πως τη χρειαζόμαστε. Αν δεν υπήρχε θα είχαμε τρελαθεί. Η μουσική τούτη του Albinoni είναι θεσπέσια, εξαρτάται από τον αποδέκτη και τη στιγμή κι ανάλογο είναι το μήνυμα που σου αφήνει. Κι ένα είναι σίγουρο πως αδιάφορο δεν σ’ αφήνει όποιο και να ‘ναι το συναίσθημα που σου προκαλεί τη στιγμή που ακούς τούτο το υπέροχο «κομμάτι»!
Σ’ ευχαριστούμε
Buenas tardes, Alma mia!
Πότε γίνομαι Νιλς Χόλγερσον,πάνω από το δάσος μου να κάνω κύκλους, πότε βρίσκομαι στο δρόμο για το τάφο κάποιου πολύ αγαπημένου μου..
Μα η μουσική μήπως δεν είναι το τραγούδι του νου;
Πάντα έχω παράδοση να το ακούω με το που πεφτει το πρώτο χιόνι..σαν να ενταφιάζω τη ζωή...;
Besos!
Te quiero mucho!
Χαιρετώ και όλους τους αγαπημένους φίλους που συνάντησα εδώ και χάρηκα..
@p.lykogiannis: Δεν γνώριζα την ιστορία του κομματιού κι ας είναι το αγαπημένο μου! Δεν θέλησα να τη μάθω ποτέ. Ήθελα να φανταστώ εγώ κάτι, να το αφήσει να μου μιλήσει!
Χίλια ευχαριστώ!
@music box: Επανάσταση ναι! Αλλά μένει μόνο μέσα μας, νομίζω...
@Μηθυμναίος: Στράτο μου, η μουσική για εμένα είναι απολύτως απαραίτητη!
Συμφωνώ πως τούτο το κομμάτι, είναι αδύνατον να σε αφήσει αδιάφορο!
Να 'σαι καλά!
Buenas tardes amor!
Μπορεί να σηματοδοτεί και την αναγέννηση, όπως γράφει ο π. Λυκογιάννης.
Σε φιλώ γλυκά!
Δημοσίευση σχολίου