Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Είσαι ντ(ρ)οπέ;




Κάθε πρωί το ξυπνητήρι σου, δίνει το έναυσμα για την καθημερινή σου κούρσα στη ζωή.

Ξυπνάς τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ετοιμάζεις πρωινό για όλους, ντύνεις τα παιδιά, τα πηγαίνεις σχολείο. Πας στη δουλειά σου, τρως την πίεση και το άγχος της. Συνήθως έχεις να κάνεις και με έναν μισογύνη προϊστάμενο, που συχνά σου θυμίζει τη κοινωνική σου θέση -ως γυναίκας- και δεν του λες κουβέντα. Το καταπίνεις. Άλλες πάλι φορές, γίνεσαι θύμα σεξουαλικής περανόχλησης από συνάδελφο ή προϊστάμενο και πάλι δεν αντιδράς έντονα, γιατί δεν θέλεις να χάσεις τη δουλειά σου.

Το μεσημέρι, παίρνεις τα παιδιά από το σχολείο, τη μάνα σου ή την πεθερά για να τα πας σπίτι, να τα ταΐσεις, να τα διαβάσεις και να επικοινωνήσεις όσο μπορείς μαζί τους, απαντώντας στις ερωτήσεις τους που έχουν να κάνουν από το "γιατί η Αννούλα φοράει παπούτσια Barbie κι εγώ όχι;¨", μέχρι και το "πως γεννιούνται τα μωρά;". Γυρνάς μες στο σπίτι σαν σβούρα ενώ μαζεύεις την ακαταστασία, τ' απλωμένα ρούχα από το μπαλκόνι και τα κομμάτια σου.

Το απόγευμα, πας τα παιδιά στα φροντιστήριά τους, στις αθλητικές τους δραστηριότητες και στα μεσοδιαστήματα πας στο μανάβη ή στο super market, κάνεις εξωτερικές δουλειές της οικογένειας και καμιά φορά στα πεταχτά, πίνεις ένα καφεδάκι με μια φίλη.

Γυρνάς σπίτι βράδυ, στρώνεις τραπέζι, ετοιμάζεις τα παιδιά για ύπνο, σιδερώνεις τα ρούχα. Πολλές φορές δεν έχεις προλάβει να βγάλεις τα ρούχα που φοράς, από το πρωί. Μόνο τα τακούνια, για να βάλεις τις παντόφλες σου. Ο σύντροφος και πατέρας των παιδιών σου, είναι κουρασμένος και λιώνει μπροστά στην tv. Κάποιες φορές αποκοιμιέται στον καναπέ. Δεν τον ξυπνάς, χρειάζεσαι ησυχία.

Πέφτεις τελευταία στο κρεβάτι σου και το μόνο που θέλεις είναι να ξεκουραστείς για λίγες ώρες, μέχρι τον επόμενο αγώνα που πρόκειται ν' αρχίσει σε λίγες ώρες. Ο σύντροφός σου, έχει κοιμηθεί ήδη ένα δίωρο και σου ζητάει να εκπληρώσεις το συζυγικό σου καθήκον. Κάποιες φορές το αρνείσαι γιατί δεν έχεις το κουράγιο άλλες πάλι το "υπομένεις"¨για να αποφύγεις μια ενδεχόμενη διαμάχη.

Το πρωί ακούς το ξυπνητήρι και σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα. Σηκώνεσαι... Η ίδια ιστορία. Παίρνεις και βιταμίνες μήπως σε τονώσουν και αντέξεις παραπάνω. Πόσο παραπάνω; Το βραδινό δελτίο ειδήσεων αποδοκιμάζεις το ντοπάρισμα των αθλητών. Ξέρεις κι αυτοί για το παραπάνω το κάνουν. Δεν μιλάς, σωπαίνεις. Ακόμα κι όταν πληρώνεις εκείνο το γρήγορο καφεδάκι με τη φίλη, με το βαρή αντίτιμο της απαξίωσης και της βίας από τον σύντροφό σου. Έχεις όμως παιδιά, λες και δεν αντιδράς.

Κι όλο αυτό που διαβάζεις ,δεν μιλάει για την Μαίρη Παναγιωταρά αλλά για εσένα! Για εσένα που καθημερινά δίνεις τον αγώνα σου, χωρίς ποτέ να σηκώνεις κεφάλι, χωρίς ποτέ να ζητάς τίποτα, χωρίς να αντιδράς. Είσαι αυτή που με την ανοχή της, γέμισε ο τόπος κάφρους σαν τον σύντροφό σου. Όσο ένοχος ο θύτης, τόσο ένοχο και το θύμα. Αν στ' αλήθεια θέλεις να κάνεις κάτι για τα παιδιά σου, αντέδρασε στη βία και την κακομεταχείριση μέσα στο σπίτι σου. Όρθωσε το ανάστημά σου και πες ΤΕΛΟΣ σε αυτό! Έτσι μπορείς να συμβάλεις στο καλύτερο μέλλον των παιδιών σου.

Μίλα και ΜΗ ΣΚΙΑΖΕΣΑΙ!



Τρίτη 15 Απρίλη και ώρα 9.00 μ.μ., στη μπουάτ ΣΤΡΟΦΗ, θα γίνει εκδήλωση με θέμα την κακοποίηση των γυναικών. Η πρωτοβουλία ανήκει σε σπουδαστές των ΤΕΙ.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ απόλυτα ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης. Η σιωπή και η ατέρμονη υπομονή, σπάνιως αποτελούν σωστές επιλογές σε τέτοιες περιπτώσεις, αφού η μόνη τους έκβαση είναι η διαιώνιση του προβλήματος δίχως κανένα αποτέλεσμα.

Unknown είπε...

@jimmarg: Αγαπητέ μου, όπως έγραψα και στο ποστ, θύτης και θύμα είναι συνένοχοι σε τέτοιες περιπτώσεις. Ας ελπίσουμε ότι τα θύμτα θα αρχίσουν να αντιδρούν, να μιλούν ώστε να περιοριστεί όσο γίνεται, το φαινόμενο.

P. Kapodistrias είπε...

Πάλι έχεις δίκιο... Τι ντοπάρισμα τι ντρόπιασμα...
Θίγεις πολύ βίαιες καταστάσεις (έστω κι αν περνάνε συνήθως στο ντούκου), καταστάσεις που εμπεριέχουν άηχη την κραυγή, όχι και τόσο μακρινές μας. Διότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα είναι εκείνα τα μικρά, καθημερινά, που συνήθως λογίζονται ως πταίσματα ή τα θεωρούμε ανάξια λόγου...

mareld είπε...

Alma mia!

Διάβαζα τα λόγια σου προχθές και ένιωθα σαν να κάθομαι και να παρακολουθώ θέατρο.
Έχεις τόσο δίκιο..
Και εδώ που ζω αν και η σοσιαλδημοκρατία έδωσε το ελεύθερο στις γυναίκες να ζουν ισότιμα και με αξιοπρέπεια, δυστυχώς θα περάσουν πολλά χρόνια για να απολαύσουμε τους καρπούς. Έζησα δίπλα σε επιστημόνισες { έρευνα στην ιατρική} και πίστευα ότι η ζωή τους θα ήταν καλύτερη..Δεν είναι όμως. Αργεί να εμπεδωθεί το καινούργιο.
Έχουμε αντιγράψει το μοντέλο από τις μαμάδες, γιαγιάδες.
Οι φίλες μου από την ένταση των ευθυνών και τη σιωπή κατέληγαν να δουλεύουν και τα σαββατοκύριακα για να αποφεύγουν την ημικρανία.{έρχεται συνήθως όταν χαλαρώνεις}Παντρεμένες με επιστήμονες ακόμη χειρότερα.. Στους μισθούς πίσω αλλά και στα ταξίδια οι κύριοι η στο γραφείο τις άφηναν ας πούμε για την νεαρά γραμματέα με δυο παιδιά και μην τον είδατε. Η απάντηση..δεν ήσουν και τόσο φλογερή στο κρεβάτι, κοίταζες την καριέρα σου..
Στην Αμερική επειδή η βία, ανάγκαζε τους συζύγους να πληρώνουν πολλα λεφτά, οι κύριοι έκοψαν το ξύλο κι άρχισαν να μαχαιρώνουν με τη γλώσσα. Ψυχικός βιασμός! Πολλά θύματα κατέληγαν στο ψυχιατρείο και δεν υπήρχε τρόπος να τιμωρηθούν..έστω..
Χρειαζόμαστε παιδεία..

Φιλιά περιστεράκι!

Unknown είπε...

@Π.Κ. : Αγαπητέ, πολλά μεγάλα και μικρά εγκλήματα, συμβαίνουν δίπλα μας. Ευχή μου είναι, όταν πέφτει κάτι στην αντίληψή μας, άσχετα από το αν αφορά εμάς τους ίδιους, να βρίσκουμε τρόπο να τα καταγγέλουμε. Να μην εθελοτυφλούμε, γιατί γινόμαστε συνένοχοι!

@mareld : Mi cielo!
Βία υπάρχει παντού και ιδιαίτερα απέναντι στις γυναίκες. Πάντα θεωρούμαστε κατώτερες και να σου πω, πιστεύω πως δεν θα αλλάξει κάτι ουσιαστικό στο μέλλον! Κι αυτό με θλίβει ειλικρινά...

Η παιδεία αγαπημένη μου, είναι το Α και το Ω. Μα πως ο απαίδευτος θα διδάξει; Είναι αρκετή η δική μας παρέμβαση; Δεν ξέρω... ειλικρινά τώρα τελευταία, έχω αναθεωρήσει πολλά κοινωνικά ζητήματα.

Δεν απογοητεύομαι, απλά έχω αρχίσει να γίνομαι πιο... ρεαλίστρια!

Σε φιλώ!