Σχολικόν Ενθύμιον (Σύντομον!)

Ο Τζώρτζης δεν τα έπαιρνε τα γράμματα, ούλοι το ξέρανε ασχέτως αν δεν το παραδεχότουνα! Ο πατεράκης του ο Παύλος, είχε τελειωμένη και την 5η του δημοτικού βεραμέντε, δεν εδεχότουνα να του μείνει ο πρωτότοκος γιος του αμόρφωτος. Δεν εδεχότουνα να έχει τη τύχη τη δικιά του, να περνάει πάει να πει τη ζωή του, τσι σταύλους με τα ζωντανά, στα λιοστάσια να μαζώνει ελιές και στα αμπέλια να κλαδεύει τα κούτσουρα.

Ο Παύλος ήτουνα άνθρωπος έξυπνος κι επήρε την απόφαση να βάλει χάμου τον Τζώρτζη και να τονε μάθει να διαβάζει αφού είχε φτάσει ολοένα στη Γ' δημοτικού και δεν ήξερε ούτε το όνομά του να γράψει. Τονε παίρνει με το καλό το λοιπόνε ο Παύλος, ανοίγει το αναγνωστικό και τον αρχινάει:

- Τζώρτζη μου, το "βου" με το "ο", τι μας κάνουνε;;;
- Πατέρα μου μας κάνουνε το "βο".
- Εύγε σου Τζώρτζη! Και δε μου λες ψυχή μου... εκειό το "δου" με το "ι", τι μας κάνουνε;
- Ευτά τα δύο πατέρα μου μας κάνουνε το "δι"!
- Εύγε σου και πάλι Τζώρτζη μου! Και πέσμου καμαρωμένε μου, ούλο μαζί το "βο" με το "δι" τι μας κάνουνε να σε χαρώ;;;
- Ούλα ευτά μαζί πατέρα μου, μας κάνουνε "δαμάλι"!


Κι έτσι ο Παύλος το επήρε απόφαση πως ο γιος του ήτανε "ξουράφι" και τον έστειλε να βόσκει τα δαμάλια*.


*μοσχάρια ή μουσκάρια, αγελάδες, βόδια ή βόιδα (όπως θέλεις πέστο!)