Το Πλουσιόπαιδο

(Ένα παλιό κείμενο, σε επανάληψη)

Είχαμε πάει μαζί σ' εκείνο το ταβερνάκι, εκεί κοντά στην Αγίας Άννης. Ούτε με χάρτη δεν θα το ξανάβρισκα.

Θυμάμαι τα βρώμικα σερβίτσια και τα γέλια που κάναμε σκουπίζοντάς τα με μωρομάντηλα που είχα στην τσάντα μου. Τον ταβερνιάρη που μας έλεγε πως από κάπου μας ξέρει. Ήταν σίγουρος και έσπαγε το κεφάλι του να θυμηθεί. Από τη τηλεόραση, ίσως;

Θυμάμαι ακόμα του δυο μουσικούς - ένα μπουζούκι και μια κιθάρα - που έπαιζαν παλιά λαϊκά. Το σκηνικό σαν παλιά ελληνική ταινία κι εγώ να σου τραγουδάω : "Σιγανοψιχάλισμα, σιγανοψιχάλισμα, δάκρυ - δάκρυ πέφτουνε της βροχής οι στάλες. Που να είσαι; Χάθηκες. Να με σκάσεις βάλθηκες...". Μετά ο ταβερνιάρης με προέτρεψε να σηκωθώ να τραγουδήσω - καθώς έτσι ήτανε το συνήθειο του μαγαζιού - μα εγώ ντράπηκα και το απέφυγα ευγενικά.

Σε λίγο

άρχισαν να σηκώνονται διάφοροι θαμώνες και να τραγουδάνε τον πόνο τους. Γελάγαμε - όσο μπορούσαμε διακριτικά - και θαυμάζαμε το ταλέντο του λούμπεν προλεταριάτου, που κανείς δεν βρέθηκε να ακούσει το τραγούδι τους να ανακατεύεται με το κάρφωμα της σανίδας, απάνου στην σκαλωσιά κι έτσι έμειναν για πάντα ταλαντούχοι καλουπατζήδες. "Δεν βαριέσαι", είπε ένας στον φίλο του, " Αν είχα πάει στο ΝΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ, θα 'μουνα τώρα Αδαμαντίδης, αλλά δεν άκουσα την συγχωρεμένη τη μάνα μου που μου 'λεγε να πάω..."

Λίγο η τσίκνα, λίγο τα ταλέντα, λίγο το κρασί, είχαμε έρθει σε κατάσταση πλήρους ευφορίας. Είχε περάσει η ώρα, κόντευε μία κι κάποιος τραγούδαγε σε ύφος Βοσκόπουλου : "Το φεγγάρι πάνω Θέ μου, ασημένιο τάλαρο..." κι εμείς λέγαμε πως θα ανοίξει η πόρτα και θα μπουκάρει η Ζωίτσα η Λάσκαρη να χορέψει ζεϊμπεκιά. Η πόρτα πραγματικά άνοιξε και εμφανίστηκε μια αντρική, πέρα για πέρα ευγενική φυσιογνωμία. Ένας κύριος γύρω στα 55, με καθαρά αλλά παλιά ρούχα, φρεσκοξυρισμένος και χαμόγελο μεθυσμένου. Έκατσε στο διπλανό μας τραπέζι μα καθώς καθόταν μας καλησπέρισε με εξαίσιο τρόπο που θύμιζε Λόρδο.

Κοιταχτήκαμε και σχολιάσαμε πως είναι μεθυσμένος. Το γκαρσόνι, πήγε να του πάρει παραγγελία με πολύ απότομο τρόπο αλλά αφοπλίστηκε γρήγορα από την ευγενική συμπεριφορά του Λόρδου. Παρήγγειλε μια χοιρινή μπριζόλα, σαλάτα και μισό κιλό κρασί.

Η μικρή παράσταση των θαμώνων συνεχιζόταν και πλέον είχε πάρει διαστάσεις διαγωνισμού τραγουδιού. Με τη σειρά ανέβαιναν οι τέσσερις βασικοί τραγουδιστές - θαμώνες και προσπαθούσαν να τραγουδήσουν καλύτερα από τον προηγούμενο. Στο τέλος κάθε τραγουδιού, χειροκροτήματα από το κοινό και ο Λόρδος να φωνάζει : "Εύγε!". Πάντα με στυλ ανάλογο του τίτλου του. Στο μεσοδιάστημα δύο τραγουδιών, ο Λόρδος σηκώθηκε και είπε με σοβαρή, σταθερή φωνή: "Αξιότιμοι κύριοι, μήπως θα μπορούσατε σας παρακαλώ να πείτε το Πλουσιόπαιδο; Θα σας ήμουν υπόχρεος!". Τότε όλοι οι θαμώνες έκατσαν κάτου, ελαφρώς ενοχλημένοι μα συγκαταβατικοί και το μπουζούκι άρχισε να παίζει το Πλουσιόπαιδο...

Ο Λόρδος σηκώθηκε και χόρεψε αριστοκρατικά, τω όντι. "Εγώ το πλουσιόπαιδο που ζούσα στα σαλόνια για δέστε πως κατάντησα με άπλυτα πουκάμισα και τρύπια παντελόνια..." Σταματήσαμε να γελάμε. Γύρισες και μου είπες: "Τον καημένο, γύρευε τη λούμπα έχει φάει στη ζωή του, κάποια θα του τα έκανε όλα φλούδα!". Συμφώνησα με ένα νεύμα, χωρίς να σε κοιτάξω. Τον παρακολουθούσα και προσπαθούσα να διαβάσω στις κινήσεις του ζαλισμένου χορού του, την ιστορία που κουβαλούσε.

Μόλις το τραγούδι τελείωσε, τον χειροκρότησαν όλοι με θέρμη. Έκανε μια βαθιά υπόκλιση, ιπποτική και κάθισε στο τραπέζι του ξανά. Μετά από λίγο πλήρωσε, είπε ευχαριστώ κι έφυγε.

Η παράσταση των θαμώνων συνεχίστηκε αλλά δεν είχε πλέον πλάκα. Θυμάσαι;