Η Ζωή είναι ντουλάπα

Αν μου ζητούσες να σου περιγράψω τη "Ζωή" θα στην παρουσίαζα ως μια ντουλάπα. Γεμάτη από ρούχα, παπούτσια, γραβάτες, πολύχρωμα μαντήλια. Όλα τα υφάσματα, όλα τα χρώματα και μάρκες. Ακριβές, φτηνές. Γνωστές, άγνωστες. Εξαιρετικής ποιότητας, μέτριας μα και ευτελούς.

Κι η ντουλάπα του κάθε ανθρώπου έχει το δικό της ύφος. Άλλος τα έχει όλα σε τάξη, τακτοποιημένα ως την τελευταία λεπτομέρεια. Την ανοίγει και με μια απλή κίνηση, ξεκρεμάει αυτό που χρειάζεται. Αναλόγως των περιστάσεων. Άλλος πάλι, βάζει-βγάζει και χώνεται μέσα της με τις ώρες μέχρι να βρει αυτό που ψάχνει. Κάποιες φορές, κολλάμε στα ίδια ρούχα για ένα διάστημα και αγνοούμε πως υπάρχουν δεκάδες άλλες επιλογές και πλήθος συνδυασμών. Άλλες φορές πάλι, διαλέγουμε κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό.

Γενικά, ο κανόνας της ντουλάπας, απαιτεί να αποχωριζόμαστε ό,τι δεν έχουμε φορέσει μια ολόκληρη σεζόν. Είναι σχεδόν σίγουρο, πως δεν θα μας χρησιμέψει ξανά. Άρα; Δεν πρέπει να καταλαμβάνει χώρο στην ντουλάπα μας. Τον χρειαζόμαστε άλλωστε, για τα καινούργια πράγματα που θα αντικαταστήσουν τα παλιά.

Όπως όλες οι ντουλάπες, έτσι κι η Ζωή θέλει και την ανανέωσή της. Θέλει και τον αέρα της. Ώστε να αποφύγουμε, τις καταστροφικές συνέπειες της υγρασίας και της ανίας. Χρειάζεται και τη λεβάντα της, για να κρατηθεί μακριά ο σκόρος που θα καταστρέψει τα αγαπημένα μας πλεκτά. Παλιά βάζαμε ναφθαλίνη αλλά βρώμαγε πολύ και ήταν ανθυγιεινή. Θέλει και το ξεσκόνισμά της. Μη περάσει στιγμή από το μυαλό σου πως οι κλειστές τις πόρτες, είναι ικανές να κρατήσουν μακριά τη σκόνη. Αυτή η ύπουλη, παντού τρυπώνει!

Βέβαια, υπάρχουν και οι σταθερές αξίες. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να αποχωριστείς εκείνο το καμηλό παλτό που αγόρασες πριν χρόνια στο Λονδίνο. Ξέρεις. Είμαι σίγουρη γι' αυτό! Όπως επίσης ξέρω και ξέρεις πως όταν τυχαία πέφτεις πάνω σ' εκείνο το αρχαίο ζευγάρι κάλτσες ή στο λευκό μαντηλάκι με το μονόγραμμα του παππού, τα μυρίζεις και προσπαθείς να φέρεις πίσω στους αισθητήρες σου, εκείνη την ίδια, γνωστή μυρωδιά του τότε. Μάταια. Οι μυρωδιές μένουν στην μνήμη μεν αλλά ανακαλούνται μόνο αν βρεθείς ξανά στο περιβάλλον τους. Κατά τα άλλα, παραμένει μόνο το συναίσθημα που σου γεννούσαν υπό ορισμένες συνθήκες, οι συγκεκριμένες μυρωδιές. Ζεστασιά, θλίψη, χαρά, τρυφερότητα, πόνο... Όποιο συναίσθημα! Το τοποθετείς ξανά στο συρτάρι και προχωράς να ξεδιαλύνεις τα υπόλοιπα.

Δεν είναι εύκολο πράγμα να διατηρείς τη ντουλάπα σου σε τάξη ακόμα κι αν αντικρύζεις χάος όταν στέκεσαι μπροστά της. Η τάξη της αταξίας είναι το πιο δύσκολο πράγμα και απαιτεί κινήσεις ακριβείας στο χειρισμό της. Φαντάσου να τραβήξεις το φουλάρι και να πέσει ένας σωρός από ρούχα πάνω στο κεφάλι σου. Τι θα κάνεις; Θα τα ξανασπρώξεις πίσω και θα την κλειδώσεις αλλά γρήγορα θα χρειαστείς κι ένα καθαρό πουκάμισο ή ένα ζευγάρι παπούτσια και τότε πάλι θα έρθεις αντιμέτωπος με το σωρό. Γι' αυτό, αν αγαπάς την αταξία, προσπάθησε να κάνεις τις σωστές κινήσεις. Μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσεις ξανά να τακτοποιήσεις. Έστω, προσωρινά.

Σε κάθε περίπτωση η ντουλάπα χρειάζεται φροντίδα. Μα προσοχή! Όχι καθρέφτη στις πόρτες τις! Η Ζωή δεν θέλει πρόβα. Θέλει μπλούζα - φούστα κι ελαφριά πούδρα...