Τα χαμένα πορνογραφήματα της Δρ. Ποστ Πουρί: "Ο Σωτήρης Σώμας" (συνέχεια από το προηγούμενο)

Δεν χρειάστηκε να πιούμε παραπάνω από 2-3 γουλιές ούζο για να καταλάβω πως ο Σωτήρης Σώμας ήταν ένας εντελώς κενός νεαρός, εξαιρετικά αριβίστας με μόνο του ατού, το θεληματικό πηγούνι και τα σωματικά του προσόντα τα οποία σαφώς ήξερε να τα προβάλει και να τα χρησιμοποιεί για να περνάει καλά και να βγάζει χρήματα. Δεν με ενδιέφερε να αυξήσω το ποσό του τραπεζικού του λογαριασμού μα ούτε και δωρεάν τον χρειαζόμουν. Δεν ήταν του γούστου μου.

Σε μια τελευταία προσπάθεια που κατέβαλε για να με "κατακτήσει", άρχισε να μου μιλάει για τα στερημένα παιδικά του χρόνια στο ξερονήσι και για την τύχη του τη βρώμα που δεν τον άφησε να τελειώσει το σχολείο και να προχωρήσει σε σπουδές. Τον διέκοψα, λέγοντάς του πως το Λαγονήσι δεν ενδείκνυται για Ξανθοπουλιάδες και τον παρότρυνα να μου μιλήσει για τις σχέσεις του με την Άσχημη Αφροδίτη και τον Σκληρό Αγάθωνα, έτσι για να μην πάει χαμένη η εξόρμηση στη ψαροταβέρνα και για να μην πεθάνω από υπερβολική δόση πλήξης.

Ξεκίνησε πάλι με εκείνο το γνωστό μελό ύφος να μου εξιστορεί πως "έμπλεξε" και αναγκάστηκα να τον απειλήσω πως θα τον έβαζα να πλήρωνε το λογαριασμό αν δεν μίλαγε ανθρώπινα. Κελέηδησε επιτέλους. Όχι μόνο κελάηδησε αλλά και παραδέχτηκε πως του άρεσε να παίρνεται από το ζεύγος των πλουσίων και δήλωσε ικανοποίηση για τις υλικές απολαβές που είχε από αυτούς."Το βλέπετε αυτό το ρολογάκι κυρία; Ρόλεξ, αυθεντικό όχι καμιά ρεπλίκα μπαγκατέλα. Ατόφιο χρυσάφι. Ένα διήμερο με τον Κύριο στη Πάτρα, μου το εξασφάλισε. Εύκολη και γρήγορη δουλειά. Και καθαρή έτσι; Δεν ψήνομαι στον ήλιο να κόβω καρπούζια και πεπόνια στα χωράφια..."

Δεν είχε άδικο ο νεαρός. Εύκολη, γρήγορη και καθαρή δουλειά άμα στερείσαι συναισθημάτων και προπάντων, αγάπη για τον εαυτό σου. Φυσικά και αυτός νόμιζε πως όλα αυτά τα έκανε από υπερβολική αγάπη για το τομάρι του αλλά εγώ είχα αντίθετη άποψη. Άμα σ' αγαπάς, δεν σε ξοδεύεις έτσι. Τουλάχιστον δεν σε ξοδεύεις για ένα ρόλεξ ρεπλίκα, άριστης ποιότητας.

Λίγο πριν φύγουμε, μου ζήτησε να έρθει σπίτι μου για καφέ γιατί τον είχε πειράξει λίγο το ούζο. Του παρήγγειλα έναν ελληνικό, διπλό σκέτο και του εξήγησα πως δεν χρειαζόμουν pet. Φάνηκε κάπως δύσπιστος αλλά ο τόνος της φωνής μου δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω συζητήσεις.

Στο αυτοκίνητο άρχισε το πράγμα να γίνεται πραγματικά ενδιαφέρον, όταν μου μίλησε για τον παιδικό του έρωτα την Άννα Κλάμερ, μια φτωχή και τίμια κομμωτριούλα από το χωριό του, που έμενε σε μια θεία στα Κάτω Πατήσια και εξασκούσε την κομμωτική σ' ένα συνοικιακό salon για ένα πιάτο φαΐ. Μου άρεσε που δεν ήθελε να τη σώσει. Γούσταρε να πηγαίνει τις Κυριακές να τη βλέπει, με το κάμπριο της Κυρίας και να την θαμπώνει με τα γυαλιστερά μανικετόκουμπά του. Εκείνη, θύμα φυσικά της γοητείας του, ονειρευόταν πως μια μέρα θα την έβγαζε έξω από το σκοτάδι της φτώχειας και θα την τοποθετούσε ψηλά μέσα σ' ένα μικρό και ζεστό, χαριτωμένο σπιτάκι, με κήπο γεμάτο μαργαρίτες, όπως στο νησί. Θα κάνανε πολλά όμορφα, ροδαλά παιδάκια και θα ήταν τόσο μα τόσο ευτυχισμένοι.

Έτσι του δόθηκε. Όχι από την αρχή! Δεν ήταν καμιά του δρόμου. Ήταν από σπίτι με αρχές και με τέλη που τα πλήρωνε ο Σωτήρης Σώμα, κάθε μήνα, με επιταγή ημέρας. Βέβαια εντελώς χαζός δεν ήταν και πρόσεχε πολύ να μην την καταστήσει έγκυο κι έχει μετά τίποτα ντράβαλα. Απλά της πούλαγε λίγο από το παραμύθι που κι εκείνος αγόραζε, σε εξαιρετική τιμή, από το ζεύγος που τον ζούσε.

Όταν μετά από λίγο καιρό, η Άννα Κλάμερ εισέβαλε με το έτσι θέλω, στη βίλα και προσπάθησε να τον πείσει για την ευθύνη κάποιας υποτιθέμενης εγκυμοσύνης της, δεν κατάφερε να του αποσπάσει τίποτα. Τίποτα παραπάνω από εκείνη την ακριβή ρεπλίκα ρόλεξ και κάτι ψιλά για το ταξί, μέχρι τα Κάτω Πατήσια.