Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Εαρινή σύναξη της αλιάδας...


Διπλή γιορτή σήμερα, λοιπόν! Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και το ξεκίνημα της επανάστασης του 1821, για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους Τούρκους. Εορταστική, ανοιξιάτικη διάθεση και το αντέτι!

Τα μουρτάρια, μα κυρίως τα μίξερ, έχουν πάρει φωτιά από νωρίς το πρωί. Να μείνει η αλιάδα μέχρι το μεσημέρι, να σιάξει. Τα ψάρια, τεμαχισμένα, περιμένουν στοϊκά τη σειρά τους, να μπουν στις παδέλες ή στα τηγάνια, αναλόγως το είδος. Φαωμάρα για το καθάρισμα του ψαριού, για το κόψιμο των λαχανικών, για το ποίος θα στύψει τα λεμόνια και για το ποίος θα φέρει το λάδι από την πύλα.

Η τηλεόραση παίζει κλασσικά πρωινάδικα, με καλεσμένους παραδοσιακούς μουσικούς που φορούν ακριβά ρούχα και δώστου κλαρίνα και δώστου τσολιάδες να χορεύουν και δώστου σημαιάκια. Όλα αυτά βέβαια, με την απαραίτητη σάχλα των τηλεπαρουσιαστών και των μοντέλων - γλαστρών που ακολουθούν τα βήματα του καλαματιανού, με καυτά σορτς και μίνι. Που και που πετάνε και εικόνες από την μεγάλη παρέλαση της Αθήνας. Σύγχρονες Αμαλίες, προς τέρψιν του αδηφάγου κοινού, κάνουν πασαρέλα και ονειρεύονται να γίνουν οι αυριανές τηλε-γλάστρες. Σε σχετικό ρεπορτάζ, ένας στους δέκα μαθητές ξέρει τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου. Οι απαντήσεις μπορούν να κάνουν ακόμα και το τεμαχισμένο ψάρι, να σηκωθεί και να τρέχει προς τη θάλασσα ξανά. Κατάσταση γενικώς τουρλού - τουρλού, όπως όλα σε τούτο το κράτος.

Το μεσημέρι αναβρασμός! Πιάτα πάνε κι έρχονται μες στο σπίτι. "Φέρε κι άλλη καρέκλα, δεν σώνουνε! Θα 'ρθει κι ο θείος Γιάννης!" Πιάτα κι άλλα πιάτα. Η ψαρόσουπα θεσπέσια αλλά και η αλιάδα ε; Τα κουταλοπίρουνα να παίρνουν φωτία και όλοι χαρούμενοι υψώνουμε ποτήρια. Γκρίνια από τα μικρά που δεν θέλουν να φάνε. Δεύτερος γύρος ψαρόσουπα. Κόψε κι άλλο ψωμί. Φέρε κι άλλα βραστά λαχανικά. Τηλέφωνα να χτυπάνε, χωρίς λόγο μες στο μεσημέρι και μια βαβούρα, απίστευτη και συγχρόνως μελωδική. Γέλια, αστεία και θεράπεψη.

Το απόγιομα, αδειασμένοι στους καναπέδες άλλοι πιάνουν τις κοιλιές τους άλλοι αγκομαχάνε από το πολύ φαΐ άλλοι πίνουν σόδες άλλοι καφέδες κι άλλοι παίρνουν έναν υπνάκο καθιστοί. Οι γυναίκες να μαζεύουμε τη κουζίνα και να προσπαθούμε να ξορκίσουμε τη σκορδίλα. Γέλια, αστεία και πειράγματα. Μόνιμα παράπονα για τα παχάκια μας εν όψη καλοκαιριού και ανταλλαγή συνταγών.


Πάει και η φετινή. Μα και η περσινή έτσι δεν ήταν; Και πριν δέκα χρόνια; Πάλι έτσι ήταν. Αλλάζουν οι χώροι και οι άνθρωποι κάποιες φορές. Άλλοι φεύγουν, νέοι έρχονται. Μα η διαδικασία μόνιμα η ίδια. Και η επόμενη, πάλι το ίδιο θα είναι αλλά δεν μας πειράζει. Κάθε ευκαιρία να βρεθούν μέλη των οικογενειών αντάμα, είναι ευπρόσδεκτη.

Άντε και του χρόνου!

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

και τώρα τα κεφάλια (του σκόρδου) μέσα...
Χρόνια πολλά! από τη χώρα

P. Kapodistrias είπε...

Μακάρι να είναι έτσι και του χρόνου!
Γιατί υπάρχει και μια κλασική πια κατάσταση, άκρως ανησυχητική:
"Κάθε πέρσυ και καλύτερα".
Χαίρε!!!

Unknown είπε...

@χωραΐτης: Χρόνια Καλά στη Χώρα που επέζησε της άσκησης ετοιμότητος!

@Π.Κ.: Δεν έχετε άδικο! Συχνά λέμε "κάθε πέρσι και καλύτερα". Πιστεύω όμως πως για ό,τι έχει να κάνει με τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, εμείς έχουμε την ευθύνη. Στο χέρι μας είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτές τις οικογενειακές μαζώξεις ή όχι κι εμείς το θέλουμε. Ε και λίγη γκρίνια... επιβάλλεται! Να 'στε καλά

don basilio είπε...

(Μακάρι να είναι έτσι) και του χρόνου. Εγώ, θα με έχεις καταλάβει, δεν ασπάζομαι το κάθε πέρσυ και καλλίτερα. Τώρα θα μου πεις, αν συμμετέχω σε τέτοιες μπαγόρδς, δεν το περνάω τη δοκιμασία της ετοιμασίας, αλλά απολαμβάνω ως guest. Πάντως, είμαι πρόθυμος για τα πιάτα (η ορθοστασία βοηθάει να κατέβει το φαϊ, και κάνεις και την καλή σου πράξη). Του χρόνου, αν μου επιτρέπεις, να μπάσετε τον κανόνα, όπου μαγειρεύει δεν καθαρίζει =μία σου και μία μου και να θυμώμαστε τη Λυσσιστράτα.

Ανώνυμος είπε...

¨Σκορδαλιά, γιορτή και σχόλη, να'ταν η ζωή μας όλη¨ που (δεν) έλεγε και η Βουγιουκλάκη!

Unknown είπε...

@Don Basilio: Αγαπητέ, το καθάρισμα είναι κομμάτι της διαδικασίας, δεν μας ενοχλεί! Άλλωστε διαθέτουμε -εκτός από πολυμίξερ- πλυντήριο πιάτων(ε). Και τη Λυσσιστράτη δεν την ξεχνάμε αλλά και παραδοσιακές είμαστε! Άλλωστε, οι άντρες μες στα πόδια μας -στη κουζίνα- χειρότερη ανακατωσούρα φέρνουν. Παλιά όμως που βαράγαμε στο μουρτάρι, ήταν πρωταγωνιστές! Καλή δύναμη, εκεί στα ξένα, Don Basilio.

@jimmarg: Βρε καμάρι, θα βαριόμασταν και θ' αρχίζαμε τσι φαωμάρες... Ενώ τώρα,ε;;;

Ανώνυμος είπε...

Ενω τώρα, ουτε δεν ξέρουμε τι σημαίνει αυτή η λέξη!!!

don basilio είπε...

Να σαι καλά κουτσούνα μου, μετράω τσι μέρες για το Τζάντε... Εδοκίμασα κι ελόγου μου το μουρτάρι μία φορά κάμποσα χρόνια μπρι =όχι συμβολικά όπως στα παιδικάτα μου, τύπου Νόνα δόσμου το μουρταρόχερο να βαρέσω κι εγώ= και εκατάλαβα τη γλύκα. Αλλά ανταμοίφθηκα, όταν η μάζα έκαμε χλαπ κι αποχωρίστηκε την πέτρα χωρίς βοήθεια...