Κυριακή 13 Απριλίου 2008

Στο Κρυονέρι, ξανά...




Απόγευμα στο Κρυονέρι, η θάλασσα ανάστατη. Υγρασία, ζέστη, σκουντούφλα, πονοκέφαλος.

Γλυκιά ζαλάδα καθώς από το κάθισμα του αυτοκινήτου, παρακολουθείς τη θάλασσα να ανεβοκατεβαίνει. Μέσα στο ντουλαπάκι, ευλαβικά τοποθετημένη, "Η Βάρδια" του Καββαδία, σαν άλλη Βίβλος σε συντροφεύει -φυλακτό- στους δρόμους σου.

Ακούς "Τις Γραμμές των Οριζόντων" και είναι όλα αρμονικά. Το τοπίο, ο ήχος, το μυαλό σου, σε κίνηση. Όλα συγχρονισμένα με το αγριωπό κύμα. Ανάβεις ένα τσιγάρο, μετά από καιρό. Κι άλλη ζαλάδα κι ένα ελαφρύ κάψιμο στο λαιμό. Δεν το καπνίζεις ολόκληρο, το μισοσβήνεις αφηρημένα στο τασάκι.

Ζευγάρια σε περικυκλώνουν. Άλλα βιαστικά άλλα αργόσχολα. Φεύγουν, τα διαδέχονται καινούργια, φεύγουν κι αυτά. Εσύ μένεις, κοιτάς ακόμα τη θάλασσα και όλα χάνονται γύρω σου και γίνεσαι εσύ καράβι που ταξιδεύει, στ' αφρισμένα νερά. Θαλασσινές γλώσσες σου μαστιγώνουν το κορμί - καρίνα, μα κρατάς το κεφάλι ψηλά, αρνείσαι να σταματήσεις το ταξίδι. Δεν θα βουλιάξεις, δεν θα βουλιάξεις!

Το σκαρί σου υπάκουο στα προστάγματα της θέλησής σου, στη λαχτάρα σου να δεις τους άλλους τόπους που ονειρεύτηκες. Τους τόπους που διάβασες στα βιβλία να περιγράφονται, που άκουσες στα τραγούδια να τραγουδιούνται. Εκείνους, που οι ταξιδεμένοι σου περιέγραψαν με τις πιο έντονες λέξεις. Δεν θα ναυαγήσεις, δεν θα ναυαγήσεις!

Βράδυ στο Κρυονέρι, η θάλασσα δεν φαίνεται. Υγρασία, ζέστη κι οι κάβοι σου, δεμένοι.

8 σχόλια:

mareld είπε...

Hola, Alma mia!

[…]
Ὅποιος φέρνει τὴ θάλασσα στὴν ἀγκαλιά του
Εἶναι σὰ νὰ μὴν ὑποφέρει ἀπὸ βάρος
Εἶναι σὰ νὰ μὴ ντρέπεται ποὺ πηγαίνει μὲ τὸν ἀγέρα
Εἶναι σὰ νὰ κρατάει ὁλάκερη τὴ γῆ μέσα στὸ βλέμμα
Νὰ τραγουδάει μέσα στὴ νύχτα
Καὶ νὰ τοῦ γίνεται ἡ νύχτα μητέρα
Νὰ τραγουδάει μέσα στὸν ἥλιο
Καὶ ν' ἀγαπάει μία γυναῖκα
Ποὺ τὴ νομίζει βρέφος
Νὰ τραγουδάει μέσα στὸν ἄνεμο
Κι ἔτσι νὰ χάνει καὶ νὰ κερδίζει τὴ φωνή του
Γιώργος Σαραντάρης
Ἀπὸ τὴ συλλογὴ «Σὰν Πνοὴ τοῦ Ἀέρα».
..Δεν θα ναυαγήσω..

Me duele mi corazon!
Besitos!!!

Unknown είπε...

Hola cielo!

Τι υπέροχο το απόσπασμα που μας αντέγραψες! Χίλια ευχαριστώ!

Δεν θα ναυαγήσουμε, έτσι; Δεν θα ναυαγήσουμε!

Un beso grande, cielo!

.......marmarigi....... είπε...

to skari sou evelikto stoy anemou ta kapritsia

Unknown είπε...

@κρασί & νερό στα όνειρά μας: Όμορφο δεν είναι κάποιες φορές, να αφηνόμαστε να μας παρασύρει ο άνεμος; :-)

Ο Σκιτσοφρενής δολοπλόκος είπε...

dana, ένα πράγμα να ξέρεις. Όταν βρέχει τα ψάρια δεν το ξέρουν!

Unknown είπε...

@σκιτσοφρενής δολοπλόκος: Σωστό κι αυτό! Όμως αγαπητέ, υπάρχουν και κάτι ψάρια της στεριάς που την ακούνε... τη βροχή!

Ανώνυμος είπε...

Αν σκόπευα να ιδρύσω μια σχολή για bloggers θα ήσουν η πρώτη που θα καλούσα να διδάξεις. Σήμερα μας έμαθες πως ακόμα και η μαλάτσα μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για έναν blogger που έχει κάτι να πει...και το αισθάνεται ...

Unknown είπε...

@Χωραΐτης: Τι να πω; Ευχαριστώ; Ντρέπομαι! Και δεν κάνω νάζια!

Πάντως, το συναίσθημα νομίζω πως δεν διδάσκεται, αγαπητέ μου. Διδάσκεται;