Σάββατο 26 Απριλίου 2008

Χορδές του Νου




Χορδές παραπονιάρικες, χορδές που σου μιλάνε
Χορδές που ξέρεις πια καλά μαζί σου πάντα θα 'ναι

Χορδές συρμάτινες, χορδές, το νου σου περιπλέκουν
Μες στα υπόγεια του μυαλού τη σκέψη σου θωπεύουν

Κι αφού όλα πια τα έζησες και όλα πια τα είδες
Βάλε φωτιά στον ουρανό που γέμισε ρυτίδες

Κι όταν φουντώσει η πυρκαγιά, θα σου περάσουν όλα
Αφού τα αστεία είναι μικρά κι η πίκρα σου ...πελώρια!

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

kouragio!

Μηθυμναίος είπε...

Όχι πίκρες άλλες, σε λίγο θα ηχήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες της Ανάστασης και η ευωδιά της άνοιξης θα ‘ναι πιο αισθητή! θα δεις...

P. Kapodistrias είπε...

Διάβασα και ξαναδιάβασα τους στίχους, απόρροια μιας παλλόμενης ψυχής.

Εύχομαι να βιώνεις αναστάσιμες εμπειρίες, το δε φως του Άδειου Μνήματος να σού χαρίζει ζωή και δύναμη. Έτσι κι αλλιώς, ο Θάνατός Του, ζωή μας!!!

mareld είπε...

Κουράγιο Περιστεράκι μου!

Unknown είπε...

Χριστός Ανέστη!

Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ, για την συμπαράσταση!

Να 'χετε την υγειά σας!

mareld είπε...

Υγεία Σε σας, καρδούλι μου!
Χρόνια Πολλά!
Μια γλυκιά αγκαλίτσα σου στέλνω, με πολλή αγάπη..

Unknown είπε...

@Mareld: Ευχαριστώ καλή μου, να 'σαι καλά!