Φασισμός το απομεσήμερο...

Τι ταλαιπωρία να αρρωσταίνει κάποιος καλοκαιριάτικα!

Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι μες στο σπίτι τόσες μέρες. Κι ο εκνευρισμός εντείνεται καθώς τα συμπτώματά της ασθένειας υποχωρούν. Τις πρώτες μέρες άλλωστε, αφού ο πυρετός έπιανε ταβάνι, το είχα κι εγώ ανάγκη να μείνω στο κρεβάτι.

Τώρα σιγά - σιγά από ζόμπι ξαναγίνομαι άνθρωπος. Πάει ο πυρετός, και από τους αφόρητους πόνους, έχουν μείνει κάτι ψιλολόγια για ενθύμιο. Ξεκουράζομαι όμως αφού βλέπω πως η οποιαδήποτε προσπάθεια για σωματική δραστηριότητα, κολλάει στην προσπάθεια αφού το μεν πνεύμα πρόθυμο η δε σάρκα... αδυνατεί!

Έτσι περιορίζομαι σε πνευματικές δραστηριότητες όπως το διάβασμα βιβλίων αλλά και άρθρων στο διαδίκτυο, το γράψιμο της μπούρδας - στο οποίο τα καταφέρνω καλά - αλλά και το γενικό χαζολόγημα στην tv. Κάνω καμιά δεκαριά ντουζ τη μέρα και απαντάω στα τηλέφωνα.

Το έχω θίξει και παλιότερα το θέμα αλλά δεν μπορώ να μην το ξαναθίξω! Το τι έχω ακούσει όλη τη βδομάδα στο τηλέφωνο, δεν λέγεται! Από αγγλίδα τουρίστρια που επέμενε πως είμαι γιατρός και ήθελε να της πω πως να αντιμετωπίσει το έγκαυμα από τον ήλιο, μέχρι και επίμονες υπαλλήλους που προωθούν διάφορα προϊόντα, μέσω τηλεφώνου.

Και πόση υπομονή να διαθέτει κανείς; Ειδικά όταν λόγοι υγείας τον κρατάνε έγκλειστο στο σπίτι του! Είσαι την πρώτη φορά ευγενικός, άντε και τη δεύτερη, σίγουρα και την τρίτη καθώς και την τέταρτη αλλά εκεί που μόλις έχεις αποκοιμηθεί, μετά από τρίωρη πάλη με τον πυρετό κι αφού τον έχεις επιτέλους νικήσει κι έχεις αλλάξει σεντόνια και περιβολή και κλείνεις τα μάτια σου, είναι και μεσημέρι, να ξεκουραστείς λίγο και χτυπάει το τηλέφωνο, "να το σηκώσω, μπορεί να είναι ανάγκη" λες και επιμένει η τηλεμαρκετού, 4 η ώρα μεσημέρι να σε ενημερώσει για πιστωτική κάρτα με χαμηλό επιτόκιο, ενώ της εξηγείς πως δεν σε ενδιαφέρει και πως η ώρα είναι ακατάλληλη... ε δεν αγανακτείς; Δεν ξεχνάς τους τρόπους σου;

Συγγνώμη αλλά εγώ τους ξέχασα και της είπα "δεν με παρατάτε λέω εγώ μεσημεριάτικα;" και η εργαζόμενη θίχτηκε! Και μου έκαμε ολόκληρο κήρυγμα για τα δικαιώματα των εργαζομένων στην τηλεπώληση και πως κι αυτή θα ήθελε να κοιμάται αλλά είναι εκεί για να εξυπηρετεί εμένα και γιατί έχει την ανάγκη να το κάνει και και και... Δηλαδή και να με ενοχλήσει στο σπίτι μου και να επιμένει αφού εξηγώ πως δεν θέλω κάρτα και να με πει και φασίστρια και άπονη απέναντι στους υπαλλήλους αυτούς που βγάζουν τίμια το ψωμί τους - ενώ εγώ το βγάζω βρώμικα;- και να μου πει και ποια είναι η ανάγκη μου! Δηλαδή ποια είναι η πλασματική ανάγκη που θέλει ντε και καλά να μου καλύψει ο εργοδότης της μετά από τις κατευθύνσεις που του δίνει ο μαρκετίαρ του. Άτιμη φάρα, σας το έχω ξαναγράψει!

Κυρία μου, εργαζόμενη είμαι κι εγώ και σέβομαι όλους τους εργαζόμενους τούτου του κόσμου, σε όποια θέση κι αν βρίσκονται. Φασιστικό είναι αυτό που γίνεται από τους εργοδότες σας, που σας βάζουν να ενοχλείτε τον κόσμο και να του πουλάτε άχρηστα πράγματα με το έτσι θέλω. Και τα μεσημεριανά τηλεφωνήματα, μέσα στη πολιτική μάρκετινγκ είναι, με τη λογική πως τότε ένας εργαζόμενος που γυρνάει στο σπίτι του κατάκοπος, προκειμένου να ακούει το μπλα μπλα του καθενός που του προωθεί το οτιδήποτε, υποκύπτει και προχωράει στην αγορά του προϊόντος ή της υπηρεσίας ώστε να τον αφήσουν ήσυχο επιτέλους να ξεκουραστεί!

Ε όχι και φασίστες ρε παιδιά επειδή θέλουμε να κοιμηθούμε το μεσημέρι. Έλεος! Ενώ δηλαδή αν έκανα αίτηση για καρτούλα, θα ήμουν απλά άλλο ένα ψάρι που τσίμπησε το δόλωμα. Ε όχι παιδιά ευχαριστώ, δεν θα πάρω! Προτιμώ να είμαι φασίστρια! Και άντε να περάσουν οι μέρες, να πάω στη δουλίτσα μου να ησυχάσω! Να ησυχάσω!

Για τα Γενέθλιά σου

Ένας Χρόνος ακόμα πέρασε από τότε που σε αντίκρισα για πρώτη φορά. Που σε κράτησα στην αγκαλιά μου κι άκουσα την ανάσα σου. Που σου τραγούδησα και εσύ μου φάνηκε πως χαμογέλασες. Κι είναι απίστευτο πόσα γίνονται μέσα σε έναν Χρόνο και πόσο άλλαξες, πόσο μεγάλωσες!

Ο χρόνος, όπως λέει και η λαϊκή σοφία, τρέχει σαν νερό και τίποτα δεν είναι ικανό να τον σταματήσει. Είναι το νερό που κουβαλώ στις χούφτες μου και που όσο καλά κι αν τις ενώσω, όσο κι αν τις σφίξω, αυτό καταφέρνει να ξεγλιστράει μέσα απ' τις χαραμάδες και χύνεται στο χώμα. Στα χέρια μένουν μόνο σταγόνες σαν άλλα ίχνη, για να θυμίζουν το γρήγορο πέρασμά του: αναμνήσεις. Μετά στεγνώνουν τα ίχνη και πρέπει να προσπαθήσω πολύ για να επαναφέρω στην μνήμη μου, καθαρές εικόνες του παρελθόντος.

Βλέπω εικόνες του μέλλοντος: Εσένα ακόμα πιο μεγάλο, να σε μαλώνω και να χαμογελάς. Τρομάζω για το τι θα βρεις στο Δρόμο σου και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να σε διαφυλάξω από όλα αυτά και καμία περίπτωση να μπορέσω να σου μεταδώσω τη γνώση μου ώστε να καταφέρεις να αποφύγεις τις κακοτοπιές. Θα χρειαστεί μάλλον, όπως τόσοι και τόσοι άνθρωποι, να πέσεις με τα μούτρα στις λάσπες, να ματώσεις το κούτελό σου από πετρίες για να μπορέσει τούτη η γνώση να εισχωρήσει καλύτερα και να παραμείνει μέσα σου.

Έτσι είναι αγαπημένο μου, κάθε πληγή είναι και μια είσοδος γνώσης. Η πληγή επουλώνεται και η γνώση εγκλωβίζεται στα σωθικά μας. Εκτός από κάποιες φορές, που προλαβαίνει και βγαίνει από την ανοιχτή πληγή, πριν ακόμα εκείνη κλείσει κι έτσι την χάνουμε. Όμως μην ανησυχείς, σύντομα θα έρθει η επόμενη ανοιχτή πληγή, να αναπληρώσει το κενό της προηγούμενης.

Κι όταν -σε προχωρημένη πια ηλικία- θα κοιτάς τις αμέτρητες πληγές σου, θα είσαι σχεδόν κενό από γνώση αφού θα καταλάβεις πως στο τέλος τίποτα κανείς δεν ξέρει, έτσι όπως το είπε κι εκείνος ο μεγάλος φιλόσοφος. Και μην αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να περάσεις αυτή τη διαδικασία, είναι σαν να ρωτάς : γιατί ζω;

Ένας Χρόνος ακόμα πέρασε. Να σου ευχηθώ "Χρόνια Πολλά" ή "Χρόνια Καλά"; Θα σου ευχηθώ Υγεία και Τύχη. Τύχη πολλή και καλή γιατί αγαπημένο μου παιδί, όλα τα καλά του κόσμου, δεν φτάνουνε ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι την Τύχη...

Καλή Τύχη λοιπόν, Παιδί μου!

Στο ΙΚΑ

Έφτασα έξω από την πόρτα του Παθολόγου, με ένα παραπεμπτικό στο χέρι μου, που έγραφε: επείγον. Οι αγανακτισμένοι όμως που περίμεναν στην ουρά να γράψουν φάρμακα, δεν θέλησαν να μου παραχωρήσουν τη θέση τους αν και το ζήτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα, αφού εκείνη τη στιγμή ο πυρετός μου άγγιζε το 40.

Ευτυχώς με είχε ήδη εξετάσει εξωτερικός γιατρός, αφού τέτοια ειδικότητα δεν διαθέτει το ΙΚΑ και ήξερα τουλάχιστον από τι έπασχα. Από τούτον ήθελα απλά, να μου γράψει τα φάρμακα και τις εξετάσεις που θα χρειαζόταν να έκανα, σε εξωτερικό εργαστήριο, γιατί δεν γίνονται όλες οι εξετάσεις στο "Ίδρυμα". Τώρα γιατί ως εργαζόμενοι έχουμε τόσο υψηλές κρατήσεις για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψή μας, είναι ένα άλλο κεφάλαιο...

Κι εκεί που αναγκαστικά περίμενα σε εκείνα τα βρωμερά πλαστικά καθίσματα, να έρθει η σειρά μου, έκατσε δίπλα μου ένας ηλικιωμένος με μεγάλη κοιλιά. Πρέπει να ήταν τουλάχιστον 80 ετών αλλά στεκόταν καλά. Φόραγε λινό παντελόνι και από πάνω φανέλα λευκή και τιράντες. Γύρισε και με ρώτησε: "Τι έχεις κυρά μου;". Και του εξήγησα με λίγες απλές κουβέντες. "Δεν είναι τίποτα, το 'χω περασμένο κι εγώ! Τα φάρμακά σου να παίρνεις και θα γιάνεις, μη σκιάζεσαι!", μου απάντησε και με κοίταξε με τρυφερότητα σαν να ήταν ο πατέρας μου.

Γύρισα να κοιτάξω προς την πλευρά του ιατρείου του Παθολόγου, που βρισκόταν από την άλλη πλευρά και τότε, ο τρυφερός ηλικιωμένος έπιασε απαλά το χέρι μου κι άρχισε να μου τραγουδάει, με τη βαθιά υπέροχη φωνή του: "Σκληρή καρδιά, γιατί να σ' αγαπήσω. Ψεύτρα με γέλασες, το λέω και πονώ..." ενώ παράλληλα, με κοίταζε μες στα μάτια και μου χαμογελούσε.

Σίγουρα κάποιοι θα τον πέρασαν για θεόμουρλο αλλά εμένα με ανακούφισε και με συγκίνησε πάρα πολύ αφού είδα πως κάτι από εκείνο το παλαιό ζακυνθινό πνεύμα, ίσως να έχει επιζήσει μέχρι τις μέρες μας, παρότι γέμισαν οι πούρσες μας λεφτά κι άδειασαν τα κεφάλια μας από γνώση. Γιατί όλοι το ξέρουμε πια: η γνώση είναι από εκείνα τα αγαθά που δεν αγοράζονται ούτε και πουλιούνται με κανέναν αντίτιμο στον κόσμο ετούτο ή σε όποιον άλλον!

Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να μάθω ούτε το όνομα του ευγενικού αυτού ανθρώπου. Με το που άνοιξε η πόρτα του γιατρού που περίμενε, έτρεξε να μπει μέσα μην του πάρουν τη σειρά και ίσως να μην τον ξαναδώ ποτέ αλλά εύχομαι να είναι καλά και να χαρίζει στους γύρω του αυτή την ευγένεια και την αγάπη που έχει στην ψυχή του.

Από την Σερβία, με αγάπη!

Στα πλαίσια της διαφημιστικής καμπάνιας Σερβικού Τουριστικού Πρακτορείου, γυρίστηκε και αυτό το μουσικό video-clip, με σκοπό την προώθηση της Ζακύνθου ως τουριστικό προορισμό.

Το video, είναι γυρισμένο αποκλειστικά στη νησί μας και πρωταγωνιστές του είναι, η διάσημη τραγουδίστρια στα Βαλκάνια, Nada Pavlovic - όπως λέμε εμείς Χάρις Αλεξίου - και το pop Σερβικό group, "Flamingosi".

Ένα απλό Τουριστικό Πρακτορείο, με χορηγό ένα αναψυτικό έστω, έφτιαξε ένα συμπαθητικό video για να προωθήσει το Ζάντε. Οι δικοί μας Υπεύθυνοι Τουρισμού, τι κάνουν; Εκτός από εκείνες τις τραγικές εμφανίσεις στις Εκθέσεις...

Βέβαια θα μου πείτε, άλλο δημόσιος κι άλλο ιδιωτικός τομέας. Όταν όμως προωθείται η ιδιωτικοποίηση, σε κανέναν μας δεν αρέσει!

Ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά!

Μετά τις αποκαλύψεις περί διαπλοκής στην Ελλάδα, οι λέξεις αποκτούν άλλο νόημα! Για παράδειγμα όταν λέμε "καλολαδωμένη, Κρατική Μηχανή" το εννοούμε. Τώρα αν δεν τσουλάει το Κρατικό -πάντα- όχημα, μην απορείτε! Μπορεί απλά να "έμεινε" από μίζα. Και στην περίπτωση αυτή, το δίνουμε για απόσυρση κι αγοράζουμε ένα καινούργιο, γερμανικής τεχνολογίας, που είναι πραγματικά σκυλιά!

Κάτι σαν τον Γερμανικό Ποιμενικό, ας ειπούμε. Εξαίρετος φύλακας, πιστός κι ακλόνητος, βράχος ηθικής. Τώρα εντάξει, αν χρειαστεί να "θυσιάσει" και κάποιο πρόβατο, προκειμένου να μην τον ενοχλούν οι λύκοι, θα δυσκολευτεί λίγο αλλά θα το κάνει, διότι "είναι πολλά τα λεφτά Άρη!".

Άρη πέσμας, τι είναι πιο εύκολο: να τα παίρνεις ή να τα δίνεις; Να λαδώνεις ή να λαδώνεσαι; Να πουλιέσαι ή να αγοράζεις; Δώσε κι εμένα μπάρμπα και θα σταματήσω να ασχολούμαι! Διότι το πρόβλημα αγαπητέ μου, δεν είναι η αδικία εις βάρος του λαού αλλά γιατί ο καθένας από εμάς, έμεινε απέξω, ενώ ο Θανάσης της Σούλας - που ο πατέρας του φίλησε κατουρημένες ποδιές για να τον βολέψει στο δημόσιο και πάλι καλά που χρειάστηκε να κάνει μόνο αυτό, είδατε τι έπαθε η κ. Τσέκου - βρέθηκε ξαφνικά με μεζονέττα, ακριβά αυτοκίνητα, ένα εξώγαμο και καταθέσεις στο εξωτερικό. Εμείς στο πηγάδι κατουρήσαμε;

Απύθμενο το πηγάδι της υπομονής μας. Όλο ρίχνουμε εκεί μέσα κι όταν λέμε, ως εδώ ήταν ξεχείλισα, ως δια μαγείας αυτό αδειάζει κι είναι έτοιμο να δεχτεί τόσα κι άλλα τόσα! Κι όχι μόνο αυτό αλλά μας γυμνάζει σώμα και πνεύμα, αφού το επόμενο "χτύπημα" των 8 που δεχόμαστε από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, το δεχόμαστε πιο ψύχραιμα, σχεδόν ανέκφραστα, τρώγοντας ηλιόσπορους στο μπαλκόνι.

Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να βρω, για να εξηγήσω το φαινόμενο, είναι το σενάριο να μας βάζουν κάτι στο νερό ώστε να μας κρατάνε σε καταστολή. Εννοείται και στο εμφιαλωμένο, μην ξεγελιόσαστε! Αν θεωρείτε απαραίτητο να πίνετε νερό, να πίνετε μόνο εισαγωγής: perier, evian, pellegrino. Να στηρίξουμε λίγο και την πεσμένη οικονομία της Ευρώπης. Το δικό μας νερό θα το πίνουν οι οικονομικοί μετανάστες, τους οποίους δεν επηρεάζει το χημικό καταστολής αφού έχουν περάσει τα χειρότερα και καταφέρνουν να επιζούν στην Ελλάδα.

Προσωπικά, καθόλου δεν κινδυνεύω διότι πίνω μόνο σαμπάνια και φρέσκους χυμούς φρούτων. Προσέχω τη γραμμή μου, καταλαβαίνετε.

Με τούτα και μ' εκείνα, βγήκε και ο στίχος " πέσμας τι πίνεις εσύ και δεν μας δίνεις". Διότι ο Έλληνας, σε όποια καταστολή κι αν τον ρίξεις, το θέλει το σκυλάδικό του να βγάλει τον πόνο του στην πίστα. Και το σκυλάδικό του το θέλει και τον σκύλο του τον θέλει και τον Γερμανό του...τον παραθέλει!

Amalia Rodrigues, Barco Negro

Τον Διονύση δεν τον έχω συναντήσει ποτέ, δεν τον γνωρίζω προσωπικά κι όμως είναι σαν να τον ξέρω χρόνια αφού και Ζακυνθινός βέρος είναι -κι ας ζει μακριά από το νησί- και καταφέρνει να με συγκινεί αφάνταστα, με τις υπέροχες μουσικές που μου στέλνει τακτικά, μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Αυτό είναι το μαγικό τούτης της ψυχρής, κατά πολλούς, σύγχρονης επικοινωνίας, μεταξύ των ανθρώπων. Μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε ανθρώπους, που ίσως να μην είχαμε την τύχη, κάποιες φορές και την ατυχία, να γνωρίσουμε σε κάποιο άλλο μέρος. Κι όμως, μπορεί να μας συνδέουν χίλια δύο πράγματα, με δεκάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, των οποίων την ύπαρξη, αγνοούμε παντελώς.

Στον φίλο Διονύση λοιπόν, αφιερωμένη αυτή η ανάρτηση, με αρκετή καθυστέρηση... ομολογώ! Ελπίζω τουλάχιστον να του αρέσει το τραγούδι και να με συγχωρέσει για την "αδιαφορία" μου!

Διονύση, ευχαριστώ!

Καλοκαίρι, με λόγια...

Εκείνα τα καλοκαίρια, που έχουν μείνει ολοζώντανα στη μνήμη μου, είναι κυρίως τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων.

Νοιώθω ακόμα τον ιδρώτα στη πλάτη και στο στήθος, στριμωγμένη ανάμεσα στους γονείς μου, καθώς ταξιδεύαμε με τη μηχανή, για την πιο κοντινή και συνάμα καθαρή παραλία, της Αττικής. Εκείνη την πορτοκαλί πετσέτα, από αιγυπτιακό βαμβάκι, που τοποθετούσαμε στο κάθισμα για να μην μας καίει, την πήρα "προικιό", στο δικό μου σπίτι, μαζί με κάτι άλλα "αρχαία" αντικείμενα της γονικής στέγης, που αρνήθηκα να αποχωριστώ.

Σταματάγαμε κάπου στη διαδρομή, για να ξεκουραστούμε και να πιούμε νερό από το παγούρι που κουβαλούσαμε. Κάποιες φορές, η στάση γινόταν αναγκαστικά, για να αλλάξει ο πατέρας μου μπουζί. Και μετά, τραγούδι "όξω φωνή", μέχρι να αντικρίσουμε την παραλία. Το πιο πολυτραγουδισμένο τραγούδι, στις διαδρομές με τη μηχανή ήταν το "Απόψε την κιθάρα μου, τη στόλισα κορδέλλες...". Το είχαμε πει τόσες φορές, που μπορώ να πω ότι είχαμε αγγίξει πλέον την τελειότητα, όσον αφορά στην εκτέλεσή του και συχνά, δεχόμασταν συγχαρητήρια από άλλους οδηγούς μηχανοκίνητων, που μας προσπέρναγαν, καθώς πηγαίναμε, ιδιαίτερα σιγά στο δρόμο.

Το μισό καλοκαίρι, το πέρναγα στο Τζάντε, κοντά σε γιαγιάδες και παππούδες, θείους, θείες και ξαδέρφια. Τα μεσημέρια, με πήγαινε η νόνα μου για μπάνιο στον ΕΟΤ. Μου είχε δώσει κι ένα πλεκτό καλαθάκι, μικρό, ίδιο με το δικό της το μεγάλο, για να βάζω την πετσετούλα μου και την κρέμα για τον ήλιο. Τίποτε άλλο δεν έπαιρνα μαζί και τίποτε άλλο δεν χρειαζόμουν. Τώρα, κουβαλώ στην παραλία μια τεράστια τσάντα, τίγκα στα προϊόντα προστασίας από τον ήλιο και όχι μόνο.

Η επιστροφή στην Αθήνα, γινόταν πάντα με κλάμα κι οδυρμό. Κατάθεση δακρύων έκανα σε όλους τους ώμους των συγγενών που αποχαιρετούσα καθώς επίσης και απάνω στο τρίχωμα της τιγρέ γάτας -που δεν είχε όνομα. Δάκρυ κορόμηλο κι επάνω από τα κουνέλια του νόνου μου και στην πλάτη της ταλαιπωρημένης γίδας, που πρέπει να χαιρόταν πολύ όταν με έβλεπε να φεύγω αφού, όσο καιρό καθόμουν στο νησί, δεν έλειπε μέρα που να μην την αναγκάσω να με φορτώσει στην πλάτη της και να μου κάνει βόλτα στην αυλή.

Τα παιδιά, μπορούν να είναι απίστευτα σκληρά, αν και δυσκολεύομαι να καταλάβω το γιατί. Εκείνη τη γίδα, δεν τη λυπήθηκα ούτε όταν ήταν γκαστρωμένη. Πήδαγα στην πλάτη της και απαιτούσα να με πάει βόλτα. Μάταια ο παππούς μου προσπαθούσε τρυφερά, να με μεταπείσει. Μάταια προσπαθούσε να με μεταπείσει και να με αποτρέψει από το να φορέσω μάλλινη ζακέτα, ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι. Δεν τα κατάφερε, κι έβγαλα τη μπέμπελη, πραμγατικά! Που να τολμήσω όμως, να παραπονεθώ; Το βράδυ, είχε γιεμίσει η πλάτη μου δροτσίλα και ο νόνος μου έβριζε τη νόνα μου, για να εκτονώσει τη στεναχώρια μου. Θυμάμαι να της λέει έντονα: "Τι θα πούμε στο πατέρα τσης, που θα την έβρει έτσι;;;".

Κι έτσι πέρναγαν τα καλοκαίρια κι εγώ όλο ήλπιζα να πειστούν οι γονείς, πως πρέπει να εγκατασταθούμε μόνιμα στο νησί κι έτσι κι έγινε. Με τη μηχανή μας, πηγαίναμε στις παραλίες του Βασιλικού πλέον, κι όξω φωνή τραγουδάγαμε την "Κιθάρα" αλλά με έναν άλλο αέρα: Πραγματικά ευτυχείς!

Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου Βασιλικό ώστε να "πεισθεί", πως από μικρή ήμουν αγγειό...

Καλοκαίρι, δίχως λόγια...

Λίγες απλές, καλοκαιρινές εικόνες. Χωρίς λόγια, που ακούει κανείς. Μόνο με λόγια που νοιώθει...

Καλοκαίρι

Η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει

Καλοκαίρι

Καρεκλάκια, πετονιές μέσ' στο πανέρι

Μες στη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει

Καλοκαίρι

Πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι

Καλοκαίρι

Με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει

Την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι

Την κοψιά μιας προτομής μέσ' στο παρτέρι

Καλοκαίρι

Μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη....

Απορίες - Αιτήσεις - Προτάσεις - Ανακοινώσεις - Μεταφορές - Συνδέσεις, ο ΜΗΤΣΟΣ

• Εκείνο το τελεφερίκ στο Ναυάγιο, ξέρεις κανείς πότε θα ολοκληρωθεί; Θέλει η 80άχρονη νόνα μου να την πάω, θα προλάβει;


• H VPRC, μετά τις κομματικές δημοσκοπήσεις, άρχισε να διερευνά την μπλογκόσφαιρα. Από την έρευνα θα προκύψει και ο καταλληλότερος για blogger; Άμα είναι να βάλω κάτι "μέσα" να δουλέψουνε!


• Αφού οι δημοσκόποι, ξέρουν τι ψηφίζουμε και ποιον θεωρούμε κατάλληλο να μας κυβερνά κλπ κλπ, δεν είναι ανούσιο το να τρέχουμε στις κάλπες; Ας βγαίνει το αποτέλεσμα με tele-voting. Πιο έγκυρο και πιο φθηνό (σε κόστος ντε!), θα είναι!


• Εφόσον έχουν τόση πέραση τα blog, γιατί δεν φτιάχνει και η κυβέρνηση ένα; Προτείνω δε, να είναι διαδραστικό, ώστε να υπάρχει πραγματική και ενεργή συμμετοχή του πολίτη.
• Ο μεγάλος - καταστροφικός σεισμός, που αναμένεται μεταξύ Ζακύνθου και Κεφαλλονιάς, θα γίνει; Αν ναι, πότε; Βαρέθηκα να κοιμάμαι με τη σφυρίχτρα στο χέρι! Κάποιοι φοβεροί χιουμορίστες, διαλαλούν πως η Νομαρχία Ζακύνθου, έλαβε πλήθος σκηνών και σάκων για τα πτώματα. Τους προτείνω - σαν καλά "κοράκια" - να σκάψουνε και λάκκους, προκειμένου να είναι καθ' όλα έτοιμοι!


• Έχω κι άλλο θέμα με τον Εγκέλαδο: Θα είναι της Ζακύνθου ή της Κεφαλλονιάς; Πρέπει να ξέρουμε! Μην τσουρομαδηθούμε μετά, για τον τόπο καταγωγής του...


• Ακόμα και η ΔΕΗ κάνει διακοπές, ενώ εγώ πήζω! Πλήρης ισοπέδωση των αξιών της κοινωνίας. Ούτε τα μπάνια του λαού δεν μας αφήνουν να κάνουμε.


• Ο Τσουκάτος της Πόπης, κάνει κι αυτός διακοπές. Ακούγεται όμως έντονα πως είναι από μπουζί και όχι από πλατίνες, όπως αρχικά είχε διαδοθεί.


• Τα κλιματιστικά μας (Ζίμενς φυσικά), δουλεύουν στο φουλ. Πηγαίνω στη δουλειά με παλτό κι από μέσα το μπικίνι. Την ώρα που τελειώνω, πετάω το παλτό μες στο ασανσέρ και ξεχύνομαι στους δρόμους σαν την cat woman, ένα πράμα. Αν τύχετε στον δρόμο μου, κάντε στη άκρη. Με τυφλώνει το πάθος και δεν ξέρω που πηγαίνω!


• Ζίμενς ήταν και το κινητό μου. Το πέταξα προχθές στα σκουπίδια αφού σε όποια υπηρεσία και να πήγαινα, με κοίταζαν απαξιωτικά. Λες και αυτοί δεν παίρνουν μίζες! Εγώ τουλάχιστον το αγόρασα με τον ιδρώτα μου το κινητό, έχω και την απόδειξη αγοράς από τον Γερμανό, για όποιον ενδιαφέρεται...


• Τελικά ο Ρόκο(ς) και "τ' αδέρφια του", πόσο εμπλεκόμενοι είναι στην "πολύκροτη υπόθεση"; Ο Βισκόντι, έχει να δηλώσει κάτι γι' αυτό;;; Στην ανάγκη, ας κάνει δήλωση η Μανιάνι...


• Παραλίγο να μαλλιοτραβηχτώ εχθές, με μία νταρντάνα Τσέχα, παραθερίστρια. Ο λόγος ήταν πως της έκανα παρατήρηση επειδή πέταξε το τσιγάρο της στο δρόμο και μάλιστα σε περιοχή με ελιές και πεύκα. Δεν ξέρω τι κατάλαβε γιατί της μιλούσα ελληνικά κι εκείνη μου μίλαγε τσέχικα. Νομίζω πως με έβριζε αλλά δεν είμαι και σίγουρη. Άλλωστε οι Τσέχοι, πάντα ακούγονται σαν να σε βρίζουν. Όχι δεν είναι ρατσιστικό το σχόλιο!


• Για να ξεπεράσω το άγχος της δουλειάς, ονειρεύομαι διακοπές το Φθινόπωρο, που όμως δεν θα μπορώ να πάω. Όταν θα έρθει το Φθινόπωρο, θα ονειρεύομαι τα Χριστούγεννα, που επίσης δεν θα μπορώ να πάω. Τα Χριστούγεννα, θα ονειρεύομαι το Πάσχα, που αποκλείεται να πάω και στο τέλος θα τη βγάλω πάλι με 'κάνα Σαββατοκύριακο στο εξωτικό Αρκούδι, και πολύ μου!
• Και για να μην λέτε ότι είμαι κακός άνθρωπος, πάρτε κι ένα καλοκαιρινό τραγουδάκι, να σας δροσίσει...
  

Διακοπές!

(Αγόρια, με ρέγουλα το νερό! Δεν υπάρχει αρκετό, θα το κόψουνε κι αυτό!)

Λίγες μέρες πέρασαν από τότε που ως πολίτες, δεχθήκαμε κατά μέτωπο επίθεση από τη νέα αύξηση στα τιμολόγια της Δ.Ε.Η. Και τη δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα, όπως άλλωστε και άλλα σοβαρά ή λιγότερο σοβαρά που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. Οι Κυβερνήσεις μας, μας έχουν εκπαιδεύσει καλά, από ό,τι φαίνεται.

Αφού λοιπόν δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα, την κατραπακιά του 5% κι ενώ σκεφτόμαστε τρόπους ώστε να καταφέρουμε να πάμε διακοπές, δεδομένου ότι οι τράπεζες δεν μας χορηγούν άλλο διακοποδάνειο, έρχεται η καλή μας η Δ.Ε.Η., χέρι - χέρι με τον καύσωνα, να μας χαρίσει ειδυλλιακές διακοπές... ρεύματος. Κι επειδή του Έλληνα ο τράχηλος, ζυγό δεν υπομένει, μας πετάει και την ευθύνη, τύπου: Αν δεν κάτσετε φρόνιμα παιδιά, θα σας πάρω το ρεύμα και δεν θα έχετε να παίξετε!

Κλάμα ο πολίτης, που πήρε καταναλωτικό ώστε να εξοπλίσει το σπίτι του με τελευταίας τεχνολογίας κλιματιστικά. Τι να τα κάνει χωρίς ρεύμα; Με το τηλεχειριστήριο στο χέρι έμεινε και λέει κι ευχαριστώ στη Δ.Ε.Η., που του έκαμε αύξηση μόνο 5%. Τα δάκρυα όμως μάταια! Δεν είναι ικανά να δροσίσουν τα πυρωμένα μάγουλα. Εξατμίζονται πριν φτάσουν στο πηγούνι και με την ίδια ευκολία ξεχνιούνται. Όπως κι αυτός ξέχασε τις αυξήσεις σε τιμολόγια και θερμοκρασίες.

Υπομονή πολίτες! Αύξηση είναι θα περάσει... Ίσως να κάνει καμιά ειδική ρύθμιση η Κυβέρνηση και να μην κόβει το ρεύμα στους κατέχοντες οικοσυσκευών SIEMENS. Δεν ξέρεις ποτέ, μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι παροχές, του Κράτους Πρόνοιας (βεβαίως-βεβαίως), με την ευγενική χορηγία των μεγάλων εταιρειών, πάντα!

Τι παιδί είσαι εσύ, παιδί μου;;;

Παλιότερα οι Έλληνες κάναμε παιδιά γιατί δεν είχαμε τηλεόραση και "είχε ο Θεός".

Μετά, κατά την πρώτη δεκεατία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., πήραμε τηλεόραση και αρχίσαμε να γινόμαστε "πολιτισμένοι", ασχολούμενοι με τη "φιλοσοφία", έχοντας ξεπεράσει το βιοποριστικό μας πρόβλημα. Έτσι προέκυψε, το παιδί του έρωτα (τέτοιο είμαι κι εγώ), το παιδί της ωριμότητας και αργότερα, κατά τη δεύτερη δεκαετία, το παιδί της μοριοδότησης, προκειμένου να μπούμε στο δημόσιο.

Τα τελευταία χρόνια που έχει σφίξει ο Έλληνας το ζωνάρι (λες και το είχε ποτέ χαλαρό), προέκυψε και νέος τύπος παιδιού: το παιδί της σύνταξης. Έχεις κάμει φυσικά το παιδί του έρωτα (γνωστό και ως παιδί επιβεβαίωσης της γονιμότητάς σου), το παιδί της μοριοδότησης (ώστε να παίρνεις και το επίδομα τέκνων του ΙΚΑ), τα έχεις μεγαλώσει, ίσως να έχουν τελειώσει και το σχολείο και να σπουδάζουν ή να εργάζονται και κάνεις ένα άλλο παιδί ώστε να καταφέρεις να βγεις στην σύνταξη, ως γονιός προστατευόμενου τέκνου, πριν αφήσεις τα κόκκαλά σου στη δουλειά.

Και μην ακούτε κάτι δικαιολογίες του τύπου: "Τώρα που μεγάλωσαν τα παιδιά κι έφυγαν, νοιώθαμε μοναξιά" ή " Έτυχε και είπαμε να το κρατήσουμε" ή ακόμα χειρότερα: "Ο γάμος μας πέρναγε κρίση, ένα παιδί σε ξανανιώνει". Όλα ψέμματα είναι αυτά κι όλα σύντροφοι, για τη σύνταξη γίνονται!

Κάμερες, κάμερες, κάμερες παντού!

Οι υπάλληλοι της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ζακύνθου, δεν ξέρουν πια που να κρυφτούν, αφού ο Νομάρχης γέμισε όλο το κτίριο με κάμερες!

Απόδειξη, το παρακάτω φωτογραφικό ντικουμέντο, στο οποίο απεικονίζεται υπάλληλος - φήμες λένε της Πολεοδομίας - όπως τον "έπιασε" ο φακός της κάμερας Νο 638.