Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Χθες βράδυ στη βεράντα


Στην σκεπαστή βεράντα με το λιγοστό φως, ακόμα και το απλό ψητό φούρνου, μοιάζει σαν το νοστιμότερο έδεσμα του κόσμου όλου! Το κρασάκι, δροσερό από το ψυγείο και το φεγγάρι μια φετούλα τόση δα κατακόκκινη -πιο κόκκινη κι από τη τοματοσαλάτα- ίσα που ξεχωρίζει στο μαύρο σκοτάδι του ορίζοντα.

Αντιθέτως, έντονα τα φώτα εκεί γύρω από το "Σταυρό", στο Καμπί και πιο κάτω ένα καράβι φωτισμένο, μοιάζει να πετάει στον ουρανό, που τίποτα δεν φαίνεται να τον χωρίζει από τη θάλασσα. Θάλασσα τόσο ήρεμη που και τα φώτα του καραβιού, φαίνονται να καθρεφτίζονται πάνω της κι ας είμαστε τόσο μακριά, στην ασφάλεια της στεριάς. Σιγαλιά.

"Κέρδισε η Μπάρτσα!", ας πιούμε σ' αυτό! Βάλε πιο δυνατά τους Εφτά Νάνους στο s/s Cyrenia αρέσει σε όλους μας και δεν υπάρχει κανείς γύρω να ενοχλήσουμε. Ο μικρός μας κάνει πως παίζει πιάνο πάνω στο τραπέζι. Καμαρώνουμε για τον εκκολαπτόμενο "Μπετόβεν". "Να σας πω! θέλω να πάω στη μπάντα. Θα μάθω τρομπόνι!", ας πιούμε και σε αυτό!

Μετά από λίγο κοιμάται, στο πέτρινο πεζούλι. Ακουμπά το κεφάλι του στα πόδια μου απαλά. Αφήνω την πλάτη μου να σταθεί στον τοίχο απαλά και ρουφάω μια μεγάλη τζούρα ευτυχίας. Της δίνω το χρόνο της να δουλέψει μέσα μου και όταν της ανοίγω να βγει, αρνείται.

Ο Γιάννης μας αναλύει το σχέδιο του: κήπος - μποστάνι. Έχει φανταστεί και πως ακριβώς θα είναι τα μαρούλια που θα φυτέψει το φθινόπωρο. "Εσύ έχεις σκοπό να κλείσεις τα μανάβικα!", τον πειράζουμε και γελάει.

Και μετά ιστορίες. Για το χωρίο. Για ανθρώπους περασμένους. Για ναυάγια στις δυτικές ακτές και λίρες χρυσές θαμμένες και... ταξίδια. Από τον Άγιο Δομίνικο, τα Κανάρια και το Ντουμπάι ως την Σκωτία, την Τσεχία και την Αίγυπτο. Τι είδες εσύ, τι είδα εγώ πως το νοιώσαμε.

Στο Κάιρο, φεύγαμε και στο check-in του αεροδρομίου, οι ουρές ήταν χιλιόμετρα. Φτάνει η σειρά μας επιτέλους. Ο υπάλληλος ψύχραιμος, μπροστά στη λαοθάλασσα ενθουσιάζεται με το καινούργιο ελληνικό διαβατήριο. Σηκώνεται πάνω και το δείχνει στον κόσμο ο οποίος, φυσικά και δεν δείχνει να ενδιαφέρεται. Φωνάζει ενθουσιασμένα  προς το μέρους τους: Κοιτάξτε! Αυτό είναι το ωραιότερο διαβατήριο του κόσμου, το Ελληνικό! Κοιτάξτε κυρίες και κύριοι! Ο δίσκος της Φαιστού, η Ακρόπολις...

Πήγε δύο η ώρα, δεν φεύγουμε. Έχουμε κολλήσει στο "ένα τσιγάρο ακόμα" και στο "μια γουλιά κρασί ακόμα". Γκρίνια για το πρωινό ξύπνημα. Τι να πουν κι εκείνοι που ξυπνούν μέσα στο καυσαέριο; Δεν πρέπει να γκρινιάζουμε, δεν πρέπει!

Αλίμονο στους μοναχούς, σκέφτομαι φευγαλέα. Εκείνους που είναι μόνοι χωρίς να το θέλησαν ποτέ. Μόνοι εντελώς είτε με τον εαυτό τους είτε με παρέα. Η Νατάσα μου λέει πως είναι πιο δύσκολη η μοναξιά με παρέα. Διαφωνούμε. Η μοναξιά με παρέα είναι τουλάχιστον πρακτική για κάποιους. Έχεις κάποιον να σου ανεβάσει το φερμουάρ του φορέματος,στην πλάτη.

Έφτασε τρεις, φεύγουμε. Φεύγουμε! Ο μπαμπάς αναλαμβάνει το "οικογενειακό βάρος" του εκκολαπτόμενου μουσικάντη. Το σπίτι μας μάς περιμένει στα δυο λεπτά απόσταση. Λίγη ώρα θα πει κανείς ωστόσο, αρκετός για να αναλογιστώ ακόμα μια φορά τη καλή μου τύχη και να την ευχαριστήσω, που απλόχερα μου δίνει χαρά, ηρεμία και γαλήνη. Στα εντελώς απλά και καθημερινά.

Αρκετός χρόνος για να αναλογιστώ την ατυχία τόσων και τόσων. Που δεν μπορούν. Ποτέ δεν μπόρεσαν και ούτε πρόκειται. Η Τύχη -το ξέρω- δεν είναι καλή με όλους και κανείς δεν μπορεί να την επιλέξει. Εκείνη επιλέγει, συνήθως κι αλίμονο σε όποιον δεν αποδεχτεί την προσφορά της!

Τι τύχη πραγματικά, να γεμίζει ο άνθρωπος μέρα με τη μέρα γνώση κι εμπειρίες και εικόνες. Μάταια; Καθόλου, θα σου πω! Επένδυση είναι, για εκείνες τις "δύσκολες" μέρες του γήρατος. Όταν πια το μεν πνεύμα πρόθυμο το δε σώμα όμως;;; Τότε θα κατεβάζω τα σκονισμένα βιβλία από τα ράφια του μυαλού και θα διαβάζω: "Στο Κάιρο, φεύγαμε και στο check-in του αεροδρομίου..."

18 σχόλια:

Γιώργος είπε...

πολυαγαπημενη μου ντανα,σου γραφω απο το δαφνί που βρισκομαι μετα απο το τελευταιο σου ποστ που διαβασα.καπως ετσι θα ξεκιναει το νεχτ μου σχολιο,αν ξαναπετυχω τετοιο ποστ σαν κ αυτο!οκ σοβαρευομαι,,,ντανα,το ποστ τουτο,θα μπορουσα ανετα να το παρομοιασω "ως παγακιον πιπτουσι εις ζεστην βοτκαν"=απαιχτον!αρχιζεις κ πλησιαζεις το συγραφικο μου ταλεντο αλλα εν ανυσηχω:)ντακσι ντακσι ντασκι,,,ντακσι λεμε,μια χαρα ειναι τα ρομαντικουλικα μη σου πω κ τα καλυτερα ειναι τα ρομαντικουλικα:)-"μετα τα χχχ ομως,οπως λεω κ γω"δεν ξερω αν προτιμω την μοναξια μονος μου η με παρεα:)ξερω οτι αξιζει,κ εχεις οταν μοιραζεσαι,κ δεν πιστευω σε καμια τυχη(οσες φορες κ αν εχω πει πουτανα ζωη,ταυτοχρονα ξερω καλα ποσο ωραια ειναι,με τα ολα τις-σαν γυρος με πιτα-αυτο μ αρεσε,,,υσ1,,,η τελευταια σειρα πολυυυυυυ ζαμπετα λεμε μου θυμισε κεφαλαιο ν παραγραφος ψ κ κατι ψιλα:)υσ2,,,καπου διαβασα οτι μ ειπαν λογικο,ψιτ ντανα,ειμαι σε μυστικο αποστολη,το παιζο λογικος,εν ειμαι:)καλομεσιμερι λεμεεεεεε ε

kiki είπε...

Ναι. Είμαστε τυχερές γιατί ζούμε καλά σε έναν τοπο που μπορείς να δεις την ανατολή και τη δύση. Γιατί μπορείς να δεις το καράβι να πετάει στον ουρανό. Γιατί μπορείς να δεις τα φώτα στο Σταυρό. Τι κι αν πήγε 3; Τι κι αν πρέπει να ξυπνήσπυμε νωρίς; Είμαστε χορτάτες εικόνες, μυρωδίες και συναισθήματα....

Ανώνυμος είπε...

ki ase ton kosmo na nomizi pos zi...filia

NK

sou είπε...

Κοριτσάκι μου, ξέρεις πώς είναι να το διαβάζεις αυτό ώρα 4 το μεσημέρι στον 5ο όποφο της 3ης Σεπτεμβρίου; Στην ταράτσα απέναντι, στο ακατοίκητο νεοκλασσικό βλέπω μέρες ένα νεκρό περιστέρι, λίγο γαλάζιο ανάμεσα σε κεραίες και καμμιά φορά, όταν μ΄ αφήνει η δουλειά, κλείνω τα μάτια και φέρνω στο νου μια εικόνα-ανάμνηση, το Γέρακα από ψηλά, σούρουπο καλοκαιρινό και τη χρησιμοποιώ σα δικλείδα ασφάλειας για το νου και την ψυχή μου.
Μελαγχόλησα όταν το διάβασα μα είδα ότι ΄΄έχω παρέα στη μοναξιά του νου και της ψυχής΄΄.
Σ΄ αγαπάω!!!!!!!!
Sou

Μαριάνθη είπε...

Ντάνα
υπέροχο!
Αυτά αξίζουν στη ζωή. Σιγομουρμουρίσματα κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού και στο βάθος η ατάραχη θάλασσα. Αλλά και να ριγά στο αεράκι του ξημερώματος πάλι πλανεύει.
Το΄χω πάει και μέχρι που να χαράξει, πολλές φορές πότε παρέα με τ΄άστρα και το φεγγάρι και πότε με ...καλή συντροφιά.
Να σαι καλά για όσα μουφερες στο νου.

Ανώνυμος είπε...

Άσε το παιδί να μάθει τρομπόνι, που δεν πέφτει ποτέ από τη μόδα!!
:) :) :) :)
Φιλί σας

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

χαίρομαι, χαίρομαι ειλικρινά με τέτοιες ιδιαίτερα τρυφερές στιγμές.

Κι' ύστερα αναρωτιούνται πολλοί τι είναι ευτυχία...
Αυτό ακριβώς είναι καλή μου. Από μια φέτα ντομάτα... ένα πεφταστέρι... το τρυφερό κεφαλάκι που κουρνιάζει στα πόδια σου...

Να αξιολογούμε ο καθείς μας τις στιγμές και τις αναζωογονητικές "τζούρες" μας

Και ναι, πιο καλή είναι η μοναξιά από σένα, αν δε σε φτάνω....
κάνω και με φόρεμα χωρίς φερμουάρ...
;-)

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

amalthia είπε...

"entelws apla kai kathimerina" as pioume se auta!!

Unknown είπε...

Τζώρτζη θεόμουρλε! Ανοίχτε τα τρελάδικα να βγει ο κόσμος έξω! Άλλαξε βρε παιδί μου στέκι, όλο Δαφνί, Δαφνί... πήγαινε μία βόλτα προς Τρίπολη π.χ.
Τώρα, αν και η βρόχα δεν πέφτει ράιτ θρου, επιμένω πως η Τύχη είναι σημαντική στη ζωή μας. Σκέψου να είχες γεννηθεί σε καμία ζούγκλα. Που θα έβρισκες βότκα και γύρο - πίτα απ' όλα; Ε;
Ευχαριστώ και σε φιλώ!

Unknown είπε...

Kiki μου, έχουμε πλήρη ταύτιση απόψεων! :)

Unknown είπε...

ΝΚ, έεεετσι!

Unknown είπε...

Sou! Ξέρω πως είναι και γι' αυτό έφυγα νύχτα από την πρωτεύουσα, όπως καλά γνωρίζεις!

Τουλάχιστον όποτε βρίσκετε ευκαιρία, επιλέγετε την απόδραση και μπράβο σας!

Κι εγώ σ' αγαπάω πολύ! Φιλιά!

Unknown είπε...

Μαριάνθη μου, να 'σαι καλά κι εσύ και να γεύεσαι τα ρίγη!

:)

Unknown είπε...

Φοράδα μου καλή! Ξέρεις, μου ήρθε στο μυαλό ο Χάρυ Κλην μέσα στη τουαλέτα της οικογένειας Κοκοβίκου! Ελπίζω με το τρομπόνι να κάνουν δώρο και ωτοασπίδες για τους γονείς! χα!

Φιλί στ' αλώνια και στα σαλόνια!

Unknown είπε...

Γλαρένια, ευτυχία είναι όλες αυτές οι απλές στιγμές, στις οποίες λόγω "φόρτου εργασίας" δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία.

Τυχερός όποιος μπορεί να διακρίνει τα απλά και καθημερινά και να τα γεύεται... με φερμουάρ ή χωρίς! :)

Τα φιλιά μου στους γλάρους!

Unknown είπε...

Amalthia, στην υγειά μας λοιπόν! :)

Ιωάννα είπε...

Γλυκειά μου Ντάνα, καλημέρα, είμεθα καλά.
Είναι ωραίο να μπορεί κανείς να χαλαρώσει και ν απολαύσει μικρές μαγικές στιγμές με νήες να ίπτανται.
Εδώ εις τας Αθήνας, μπορεί να ίπταται μόνο το νέφος, αλλά αν η παρέα είναι καλή και αυτό ακόμη, μπορεί να σου φανεί σαν ιπτάμενο χαλί. ΄Δεν έχει σημασία που βρισκόμαστε, αρκεί να υπάρχει καλή παρέα και καλό κρασί. Α, και trm trm, suonare la tromba...

Unknown είπε...

Ιωάννα, ο νόνος μου έλεγε: "το καλό κρασί και το καλό παλικάρι, τελειώνουν γρήγορα".

Σε φιλώ! :)