Πρωία:
Την χαζεύουν να ισορροπεί με χάρη, πάνω στις κομψές γόβες της. Χαρίζει αστραφτερά χαμόγελα, κινητή διαφήμιση γνωστής μάρκας οδοντόκρεμας. Διαλέγει με προσοχή τα καλύτερα ρουμπίνια - κεράσια, του κοσμηματοπωλείου με τις προθήκες - τελάρα. Στην επόμενη στάση της, κόβει μια επιταγή ημέρας ως αντάλλαγμα ενός σπάνιου ψαριού από μακρινές θάλασσες. Σολομό θαρρώ το είπε. Λίγες ώρες αργότερα, θα το γευτεί με τη συνοδεία της εξαίσιας φωνής της Μαρίας Κάλλας, στο στερεοφωνικό της συγκρότημα, δώρο ενός γελαδάρη, εραστή της. Casta Diva!
Εσπέρα:
Καθώς κολυμπά στην ολυμπιακών διαστάσεων πλαστική πισίνα της, που διακοσμεί το μπαλκόνι της, σκέφτεται τρόπους αντιμετώπισης της σαλμονέλας στα ζαρζαβατικά και το 38 καρατίων διαμάντι, που χτύπησε στη δημοπρασία το πρωί αλλά της το πήρε μέσα από τα χέρια, μια ξερακιανή κτηματίας.
Νύκτα:
Τρώγοντας ψαρονέφρι, στην σικ σουβλακερί της γειτονιάς της, παρακολουθεί τον απέναντι μουστακαλή, να πασαλείφεται με ντρέσινγκ tzatziki και να ρεύεται με τέμπο. Αργότερα, απλώνεται σαν παχύρευστη κρέμα ζαχαροπλαστικής επάνω στα μεταξοσυνθετικά σεντόνια της, εύχεται να μην ανέβει άλλο η τιμή της βενζίνης και οι αντικειμενικές αξίες των οικοπέδων και σχεδιάζει χλιδάτες διακοπές σε hotel resort της Ηλείας.
Το κτηματολόγιο είναι εφιάλτης, μα αύριο... ξημερώνει μια νέα μέρα!
16 σχόλια:
Στης ακρίβειας τον καιρό….πίνουμε αφρώδη οίνο σε πλαστικά ποτήρια από το S/M της γειτονιάς και τρώμε γκουρμέ πίτσα από τη πιτσαρία στη γωνία. Χαίρετε Dana
Ως κείμενο ωραιότατο. Ως περιεχόμενο έχω μιαν απορία: Αφού στην ελεύθερη αγορά οι τιμές καθορίζονται από την προσφορά και τη ζήτηση, γιατί τα αγοράζουμε τα ακριβά; Ο μόνος τρόπος για να γίνουν φτηνότερα είναι να μην τα αγοράζουμε κι όχι να τα βάζουμε με κυβερνήσεις κι εμπόρους ζητώντας τους να κάνουν μαγικά. Εκτός κι αν παραβλέπουμε ότι έχουμε γίνει δέσμιοι καταναλωτικών "αναγκών" ή κι επιδείξεων, ανελαστικών ως προς τα εκάστοτε εισοδήματά μας. Όπως πχ. να αφήνουμε πέντε ευρώ για πουρμπουάρ. Πότε αφήναμε 1700 δρχ. στο γκαρσόνι; Στη γιορτή μας και στους γάμους μας ίσως! Στην καλύτερη περίπτωση αφήναμε 100 δρχ. Όμως είμαστε άξιοι της τύχης μας, αν δεν είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα μας ως καταναλωτές.
εγραψες!!!!
@PINK FISH: Ψαράκι μου γλυκό!
Όπως τα περιγράφεις, είναι τα πράγματα... και μη χειρότερα!
:-*
@Διονύσης Βίτσος: Κύριε Βίτσο,
Σας ευχαριστώ για το κοπλιμεντάρισμα!
Συμφωνώ μαζί σας πως δεν μας φταίνε οι κυβερνήσεις τόσο, όσο η δική μας καταναλωτική μανία και η πλασματική ανάγκη που δημιουργεί το μάρκετινγκ - και γι' αυτό έχω διαφωνήσει κάθετα με μαρκετίαρς, που το έχω κουβεντιάσει. Ξέρετε ότι υποστηρίζουν πως το μάρκετινγκ καλύπτει ανάγκες και δεν τις δημιουργεί... Φυσικά κάπως πρέπει κι αυτοί να δικαιολογηθούν! :-)
Το ευρώ, είναι αλήθεια πως μας έκαμε λίγο να χάσουμε το νόημα του χρήματος. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα που αναφέρατε, για το πουρμπουάρ. Μιλάμε για το 1 ευρώ λες και μιλάμε για 1 κατοστάρικο σε δραχμές, είναι όμως 3,5 κατοστάρικα σε δραχμές.
Άρα, ας καταλάβουμε ο καθένας μας, την αξία των χρημάτων, ας κοιτάξουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και όχι την καταναλωτική μας μανία και τέλος να τα βάλουμε με την εκάστοτε κυβέρνηση για τον πληθωρισμό και για την ακρίβεια αλλά και για την ανοχή στην αισχροκέρδεια.
Αν δείξουμε πως είμαστε υποψιασμένοι πολίτες, θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε καλύτερη ποιότητα ζωής, στην ουσία του πράγματος κι όχι για το θεαθήναι.
Κι ας μάθουμε επιέλους, να απλώνουμε τα πόδια μας, μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα κι όχι πέρα από αυτό. Η πιστωτική κάρτα δεν είναι παιχνίδι...
@κρασί & νερό στα όνειρά μας:
Τι να πω; Ευχαριστώ! (Αισθάνομαι πάντα άβολα με τα κοπλιμέντα!)
Δεν πιστεύω την ώρα που γράφεις αυτά τα ωραία κειμενάκια, στο άλλο σου χεράκι να κρατάς καμιά κούπα με γάλα που αγόρασες από το μίνι μάρκετ χρυσό τη στιγμή που εμείς οι απογαλακτισμένοι επαναστάτες έχουμε σπάσει όλα μας τα νύχια στο πληκτρολόγιο από την έλλειψη ασβεστίου;
ΝΟ ΜΙΛΚ ΟΥΤΕ ΤΟΥΝΤΕΥ! Στις 14 του μηνός ξαναπίνουμε γάλα. Εκτός κι αν πετύχεις εκείνον που μοιράζει γάλα με το ποδήλατο ή κάτι Αυστριακά γάλατα που κοστίζουν κάτω από 1 Ευρώ
Σύντροφε Χωραΐτη!
Άντε να τελειώσει το μποϋκοτάζ, γιατί έχω φάει 10 κιλά φέτα τόσες μέρες! Στερητικό σύνδρομο έπαθα από το γάλα και πήρα πίσω τα κιλά που είχα χάσει με τόσο κόπο...
Το Αυστριακό γάλα μόνο στη διαφήμιση το βρίσκει πλέον κανείς! Και εκειό το στοκ που είχα, το κατανάλωσα από την πρώτη μέρα. Τι να κάμω; Μ' έπιασε γαλακτική μανία!
Κ.α Samitecolo, μένοντας πάντα στο πνεύμα του κειμένου σας, μου έρχεται στο νου κάτι εκλεκτικά συγγενές που μου περιέγραψε φίλος Φιορεντίνος προ πολλών- πολλών χρόνων, με οικονομικές παράμετρους λίγο πολύ όπως σήμερα. Δηλαδή, πως τρώει ο Βενετσιάνος έναν κεφτέ. Αναλυτικά : Παίρνει μια πιατέλα μεγάλου μεγέθους. Απλώνει ακτινωτά φρέσκα μαρουλόφυλλα καλά πλυμένα.. Προσθέτει, πάλι ακτινωτά φύλλα ρούκας με ενδιάμεσα φιλετάκια καρότου για χρώμα. Δύο μικρά ματσάκια μαϊντανού (πάλι ακτινωτά σε μικρότερη ακτίνα), κάνουν στρώμα σε λεπτές φέτες λαχταριστής ντομάτας. Στο κέντρο ένας μικρός κύκλος από ελιές Καλαμών για να στηρίξει τον κεφτέ μην γείρει.
Σερβίρεται με πλήρες σετ μαχαιροπίρουνων, ασημένια αν υπάρχουν
Απολαυστικό, κατά τρόπο... μεταμοντέρνο!
Η ακρίβεια, αυτό το...ευρώμορφο τέρας, που φροντίσαμε να ξεκινήσουμε να πολεμάμε, μόνο αφότου είχε ήδη εκατό...κεφάλια, δεν πρόκειται να βάλει φρένο στην πορεία της για οσο εμείς συνεχίζουμε να συλλέγουμε πιστωτικές κάρτες για να ικανοποιήσουμε κάθε ανούσια καταναλωτική παρόρμηση μας, αγοράζουμε προιόντα με βάση οχι τις δικές μας ανάγκες αλλά αυτές των διαφημιστικών εταιριών, αποκτούμε κάθε άχρηστο σε εμάς αντικείμενο, απλώς για να μην θεωρηθεί απο τους άλλους οτι μας λείπει και προσπαθούμε να ζήσουμε σαν πρίγκηπες, αλλά με το μισθό ενός... βάτραχου! Λογικό δεν είναι να ακολουθούν ανοδική πορεία οι τιμές κάποιων συγκεκριμένων ¨επώνυμων¨ προιόντων, εφόσον εμείς συνεχίζουμε να τα αγοράζουμε επειδή μας άρεσε η πανάκριβη τηλεοπτική διαφημιση τους ή παρατηρήσαμε οτι τα αγοράζει και ο γειτονας μας; Φυσιολογικό δεν είναι να είναι άδεια η τσέπη μας όταν το κινητό που αποκτήσαμε κοστίζει 1000 ευρώ διότι μόνο καφέ δεν φτιάχνει, τα ρούχα που φοράμε στοιχίζουν σχεδόν όσο το...αμάξι μας, αφού επιλέγουμε τις ίδιες μάρκες με αυτές που φοράει ο κύριος ¨ταδε¨ στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις και τα ψώνια μας στο σούπερ μάρκετ χρειαζόμαστε...νταλίκα κάθε φορά, για να τα μεταφέρουμε στο σπίτι μας; Η ακρίβεια των προιόντων είναι εν τέλη το πρόβλημα μας ή η φτώχεια της καταναλωτικής μας αντίληψης;
@Satanasso: Σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την όμορφη περιγραφή, που μας μεταφέρατε. Τη βρίσκω άκρως υποστηρικτική, προς την κατανόηση του κειμένου.
Να 'στε καλά!
@Π.Κ. : Ελπίζω να κατάφερα να σας κάνω να χαμογελάστε, έστω!
Καλή δύναμη, σας εύχομαι (με τρόπο ανθρώπινο κι όχι... μεταμοντέρνο)!
@Jimmarg: Ωραιότατος ο συλλογισμός σου αγαπητέ αλλά το πρόβλημα των Ελλήνων, θαρρώ είναι ένα: Θα κερδίσει από η Εθνική μας στο Euro 2008;;;
Αυτά είναι προβλήματα!
Πρόταση: Να βάλουνε στα μανάβικα συναγερμό στα τελάρα. Ν.Κ.
@Ν.Κ.: Μανάβης, μανάβης, μ' ανάβεις φωτιάααα!
Να το προτείνουμε στους μανάβηδες, συμφωνώ!
:-)
Δημοσίευση σχολίου