Καλοκαιρινή παράκρουση

Έβγαλα τα χαλιά. Δεν περίμενα να τα βγάλω με τον καύσωνα, όπως πέρυσι τον Ιούνη. Να μην τα ξαναγράφω... Δεν βγάνουμε οι μανάδες μοναχογιών, τα χαλιά μας τον Μάη. Ούτε και φυτεύουμε τον Μάη. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλα πράγματα που η λαϊκή σοφία απαγορεύει αλλά εγώ μόνο αυτά ξέρω και μόνο αυτά τηρώ.

Η μοκέτα από το παιδικό δωμάτιο, βγήκε εύκολα. Το ίδιο κι εκείνο το ψάθινο της κουζίνας. Το κανελοκοκκινοβερυκοκομπεζ - βάσει χρωματολογίου Μιραράκη - της τραπεζαρίας, με παίδεψε κάπως, γιατί έπρεπε να μετακινήσω το βαρύ τραπέζι μόνη μου. Η μεγάλη και πραγματική δυσκολία όμως, ήταν στο καθιστικό. Είναι κουραστικό με το ένα χέρι να σηκώνεις τον καναπέ και με το άλλο να τραβάς το μάλλινο χαλί.

Όταν ξεπάστρεψα με τα χαλιά, σκούπισα καλά τα δάπεδα και τα σφουγγάρισα. Περίμενα να στεγνώσουν τα πλακάκια, καθισμένη στη γνωστή μου θέση στον καναπέ, οκλαδόν. Είχα ανοίξει όλα τα παράθυρα, για να βοηθήσω στο στέγνωμα, το οποίο ξεκίνησε σαν κύμα από το σημείο που είχα σφουγγαρίσει πρώτα κι απλονώταν σταδιακά προς την άλλη μεριά που είχα περάσει τελευταία.

Σίγουρη πλέον πως δεν υπήρχε ίχνος υγρασίας κάτω, περπάτησα ξυπόλυτη ως τη κουζίνα όπου με περίμεναν οι δερμάτινες σαγιονάρες μου. Έφτιαξα στα γρήγορα ένα σορμπέ καρπουζιού και μετά, άρχισα να κλείνω παράθυρα γύρω γύρω. Το ρεύμα του αέρα με ενοχλούσε. Οι πατούσες μου είχαν παγώσει. Το μπλουζάκι μου ήταν λίγο, πάνω μου.

Καλοκαίρι; Που είσαι καλοκαίρι; Αφού έχω έχω κάνει ό,τι πρέπει, γιατί δεν έρχεσαι επιτέλους; Μήπως ξέχασα κάτι... Μην έχει μείνει κάποιο κασκόλ, ξεχασμένο στη ντουλάπα; Αυτό σ΄ εμποδίζει; Υπόσχομαι να το βρω και να το φυλάξω με τα υπόλοιπα χειμωνιάτικα στο πατάρι! Έλα σε παρακαλώ καλοκαίρι! Έλα!