Σουρεαλιστική ευτυχία

Σουρεάλ. Η ζωή μου είναι σουρεάλ. Εγώ η ίδια είμαι σουρεάλ. Νοιώθω σαν χαρακτήρας του Αλμοδόβαρ. Ίσως γι' αυτό τον αγαπώ τόσο. Στους ακραίους χαρακτήρες του, βρίσκω μεγάλα και σημαντικά κομμάτια του εαυτού μου. Ίσως να υπάρχει μεταξύ μας, κάποιου ανώτερου είδους τηλεπαθητική επικοινωνία, χωρίς να το καταλαβαίνουμε συνειδητά. Ίσως τελικά να είμαι η παραφυσική του μούσα. Θα ήθελα, τουλάχιστον!

Σήμερα, στο δρόμο για το σπίτι, άκουγα πάλι το Adagio in C minor του Albinoni και η άσφαλτος ρευστοποιήθηκε μπροστά στις γρήγορες ρόδες του αυτοκινήτου μου. Η ρευστότητα αυτή, μείωσε την ταχύτητά μου και μου χάρισε την αίσθηση του πλωτού ταξιδιού. Ένα αργό και μελωδικό ταξίδι, μέσα από καταπράσινα δέντρα και λουλούδια.

Μ' ένα παίξιμο των ματοτσίνορων, ο δρόμος πάλι συμπαγής. Καθάρισε η ματιά. Είναι αστείο, όλοι μας συμβουλεύουν "don't drink and drive" και κανείς δεν αναφέρει το "don't cry and drive" αν και είναι εξίσου επικίνδυνο!

Τι είναι σουρεαλιστική ευτυχία; Αυτό που νοιώθω τώρα! Για την δύναμη του να απολαμβάνεις το δόσιμο ενός φίλου που δεν τον έχεις δει ποτέ αλλά με τον οποίο γνωρίζεσαι πολύ καλά. Καλύτερα και από ανθρώπους, με τους οποίους συναναστρέφεσαι καθημερινά. Διότι σημασία έχει η ποιότητα και ουχί η ποσότητα!

Σουρεάλ ζωή, με σουρεάλ χαρακτήρες. Έτσι, σαν σενάριο του Αλμοδόβαρ. Ακραίες καταστάσεις, μέσα από το πρίσμα της καθημερινότητας, που καταφέρνει να τις εμφανίζει μπροστά στα μάτια της ψυχής, τόσο μα τόσο φυσιολογικές! Και είναι ωραίο αυτό!

Ω ναι, μ΄ αρέσει!