Μια ιστορία του νόνου μου

Για την Χαρά Θ. που τις αρέσουν οι παλαιές ιστορίες

"Βάρει να παίξουμε μία κοντσίνα, σώνει τηλόραση ούλη την ώρα", με κάλεσε ο νόνος μου κι εγώ βαριεστημένη επήγα κοντά του να παίξουμε. Να του κάμω το χατήρι. Επαίζαμε κοντσίνα κάθε απόγιομα, μετά τον μπούρμπουλα που έπαιρνε καθιστός στην καρέκλα με το κεφάλι ακουμπισμένο στα χέρια του, απάνου στο τραπέζι. Με έκλεβε στο μέτρημα κομμάτι αλλά έκανα πως δεν εκαταλάβαινα για να μην του χαλάσω την καρδιά. Σάμπως και τώρα που μεγάλωσα, έτσι δεν κάνω; Δεν μεροληπτώ υπέρ των αγαπημένων μου; Δεν αβαντάρω εφτούς που συμπαθώ; Ποίος έχασε την αντικειμενικότητά του για να την έβρω εγώ;

"Θα παίξουμε μία αλλά μετά θα μου πεις μία ιστορία, για τότε που ανέβαινες στα βουνά με το άλογο, για να βρεις ζωντανά." Εσυμφωνήσαμε και στρωθήκαμε στην τσόχα. Ήταν παλαιός παίχτης, δεν έπαιζε χωρίς τσόχα στο τραπέζι, για να γλιστράει καλύτερα η τράπουλα. Φυσικά και έχασα αλλά καθόλου δεν με ένοιαζε. Το μυαλό μου το είχα στην ιστορία που θα έπαιρνα ρεγάλο. Μία από εκειές τις ιστορίες που με στοίχειωναν τα βράδια - μικρό παιδί- και δεν με άφηναν να κοιμηθώ. Από εκειές που έφερναν στην κάμαρά μου αερικά, δαιμονικά και στοιχειά σαν το βόιδι τση Ντούσενας.

Επήρε τα χαρτιά στα χέρια και γύρισε ένα φύλλο. "Έντηνέ, ντάμα πίκα! Ξέρεις τι βρώμα είναι εφτούνη; Ο Θέος να σε φυλάει! Το λοιπό, ξέρω ποια ιστορία θα σου πω αλλά φέρε μου κομμάτι νερό να έχω έδω πα κοντά μου, όπου να 'ναι θε να πιω την μπάλλα του ζαχάρου." Του έφερα το νερό και στρώθηκα δίπλα του ν' ακούσω επιτέλους. Άρχισε την αφήγηση...

Που λες παιδάκι μου, επήγαινα ένα βράδυ στη Λούχα, παραμονές Λαμπρής ήτουνα και επήγαινα για κάτι αρνοκάτσικα. Είχα και κάτι κουμπάρους εκεί, θα έμενα το βράδυ και το πρωί θα έκανα τη δουλειά μου και θα γύρναγα οπίσω. Ανέβαινα από το Μαχαιράδο κι έδε κει στου Καταλούπου, μου σταματάει το άλογο. Ορέ ναααα, του έλεγα. Τίποτα εφτό. Έκανε συνέχεια οπίσω. Νααα ορέ ναααααα, του έλεγα εγώ. Τίποτα εφτό. Ξέρεις παιδάκι μου, τα άλογα είναι αλαφροίσκιωτα, ούλα τα γλέπουνε. Ούλα που εμείς δεν γλέπουμε και δε νογάμε. Πίσσα σκοτάδι ήτουνα, εγώ μονάχος μου, εμαλινάρισα, ψέματα να σου πω; Ξεκαβαληκεύω το άλογο, το πιάνω από την καπιστράνα και το τράβαγα να προχωρήσει ομπροστά. Τίποτα εφτό. Μουλάρι ίδιο! Πάω οπίσω του και τι να ειδώ; Η ουρά του πλεμένη πλεξούδα τόση εεε χοντρή! Να μα το Άγιο Λείψανο! Εγώ δεν του την είχα πλεμένη και ούτε που εφύγαμε από τη Χώρα ήτουνα. Έδε κει είχε γένει. Τηνε πιάνω, τηνε λύνω, έκαμα και το σταυρό μου και καβαλήκεψα αντακάπου. Να ορέεεε, τίποτα το άλογο! Ήτουνα τσιλωμένο, αλαφιασμένο, το έγλεπα! Τόμου είδα κι αποείδα, κατεβαίνω και του δίνω μία δυνατή στα καπούλια. Τίποτα εφτό. Δεν επήγαινε ρούπι. Τότε εθυμήθηκα τη μάνα μου τη συγχωρεμένη που μου έλεγε άμα μου τυχαίνουνε τέτοια πράματα να ανάβω τσιγάρο να φεύγει το κακό μακρύα. Άναψα το λοιπό αμέσως το τσιγάρο και εφουμάριζα. Κάνω πίσω να δω την ουρά του αλόγου, τι να ειδώ;;; Αντακάπου πλεμένη πλεξούδα! Πριν πέντε λεφτά την είχα λύσει! Να μα τον Άγιο, άμα σου λέω ψέματα παιδάκι μου. Μου έπεσε το τσιγάρο από το στόμα! Το σήκωσα από χάμου και συνέχισα να φουμάρω. Σε μία δόση, μες στη σιγαλιά κάτι άκουγα. Εκράτησα και την ανάσα μου να καταλάβω τι είναι. Ακουότανε σαν αλυσίδες που τσι σέρνεις χάμου. Ο Άγιε μου Διονύσιε και Αγία μου Μαύρα, βοήθα με, εσκέφτηκα. Το άλογο να κάνει το μουρλό, να χλιμιντράει και να σηκώνεται στα πισινά του. Εσκέφτηκα ότι έδε κει θα άφηνα τα κόκκαλά μου, ό,τι θα με παίρνανε οι διαόλοι. Κάνω έτσι προς τη Χώρα και γλέπω, εεε μα τον Άγιο παιδάκι μου ανατριχίλα έχω που το θυμάμαι, ένα σκυλί μεγάλο σαν γαϊδούρι. Μαύρο και λυσσασμένο, να σέρνει κάτι αλυσίδες τόσες ε χοντρές. Τα μάτια μου επετάανε φωτιές κι ερχότουν απάνου μου. Έκαμα το σταυρό μου, είπα και το Πάτερ Ημών τρεις φορές, έπεσα στα γόνατα και επαρακάλαγα τον Άγιο να με ξελυτρώσει από το δαιμονικό. Το άλογο να βαρεί κλωτσίες τον άερα, να καίεται η σφαίρα σου λέω! Τελικά έφυγε ο όξω από δω και μακρία. Με ξελύτρωσε ο Άγιος μας! Επήγα την άλλη μέρα και άναψα τόρτσα στην χάρη του. Όμως παιδάκι μου, να με πιστέψεις, εμαλινάρισα ο δόλιος. Επήγε να μου φύγει η ψυχή! Ξημερώματα έφτασα στη Λούχα με ούλα εφτούνα! Αμέσως μου βάλανε να κολατσήσω και ήπια γύρευε πόσο κρασί να έρθω να σταλωθώ. Ασ' την κουβέντα παιδάκι μου. Ξέρεις τι έχω περασμένο;;;... Ασ' τα! Έλα να παίξουμε άλλη μια, να χαρείς!

Τόση ώρα τον άκουγα σιωπηλή. Δεν ήμουν πάνω από 12 χρονών. Εκείνο το βράδυ πάλι δεν εκοιμήθηκα. Ούλη νύχτα τα σκυλιά με τσι αλυσίδες με κυνηγάγανε και μου κάνανε τα ρούχα μπουκούνια...

(Η ιστορία αυτή έχει δημοσιευθεί στο ΡΑΠΟΡΤΟ)