Υπάρχουν;

Τους είδα από μακριά να λιάζονται πάνω στους βράχους. Κάποιος μηχανισμός ορθολογισμού, βρήκε τη δύναμη και λειτούργησε, σε αντίθεση με άλλες βασικές μου λειτουργίες που αδρανούσαν, και μ' έκανε να σκεφτώ πως δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει αυτό!

Αποφάσισα να πάω πιο κοντά, από ένα υπόγειο μονοπάτι που πέρναγε και μέσα από ένα χώρο τύπου καφενείου αλλά δεν σταμάτησα για καφέ. Πλησιάζοντας πιο κοντά, μέσα από ένα μικρό άνοιγμα τους είδα πάλι ολοκάθαρα. Πρόλαβα και τους φωτογράφισα κιόλας! Δεν ξέρω πως βρέθηκε η φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου. Κι όταν τελικά βγήκα πάνω στου βράχους, βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής δίπλα τους.

Άρχισα να τους φωτογραφίζω σαν τρελή κι εκείνοι άρχισαν να πηδούν ένας - ένας στη θάλασσα. Θα ήταν γύρω στους 20 όλοι μαζί και ήταν πανέμορφοι! Κι εκεί, που καθόμουν και τους χάζευα, να τσαλαβουτούν στα ζεστά -γι 'αυτούς- νερά, οι όμορφοι αυτοκρατορικοί πιγκουίνοι εξαφανίστηκαν... στο άκουσμα του ήχου του ρολογιού. Το ξυπνητήρι που με ειδοποιούσε πως ήταν ώρα για την αντιβίωση. Πάνε οι πιγκουίνοι, πάνε τα βράχια, πάει η θάλασσα, πάει το όνειρο.

Υπάρχουν όμως πιγκουίνοι στον Λιμνιώνα; Υπάρχουν, θα σου έλεγα. Άμα πέφτεις σε λήθαργο από τον πυρετό. Τα πάντα είναι εφικτά!