Αστικό Ταξίδι

Ποτέ δεν έβλεπα με "καλό μάτι" τα "ταξίδια αστραπή για δουλειές και αν βρεθεί χρόνος, διασκέδαση". Αυτό το "αν" είναι σαν να τους κρεμάει αυτομάτως το ταμπελάκι Νο2543. Ναι, εκείνο που αναγράφει: ΜΑΤΑΙΩΣΗ. Πόσο χαρούμενος λοιπόν να είναι κάποιος που ξεκινάει έναν δρόμο που είναι προδιαγεγραμμένα ματαιωμένος; Ωστόσο, προσπαθώ -έχω τις καλές μου- να βρίσκω κάτι ενδιαφέρον σε εκείνες τις υποχρεωτικές υποχρεώσεις. Σκέφτηκα λοιπόν, πως τουλάχιστον θα άλλαζα παραστάσεις για περίπου δυο εικοσιτετράωρα. Γέμισα ένα σάκο με λιγοστά, δροσερά φορέματα και τα απολύτως απαραίτητα και... φύγαμε!

Η ζέστη της πόλης βάραγε κατακέφαλα από τον ώρα που πλησιάσαμε την Ελευσίνα. Ξετρύπωσα το αντηλιακό μου από την τσάντα με τα "1628 απολύτως απαραίτητα για κάθε ταξίδι" κι άρχισα να ψεκάζομαι λες και αυτό θα έδιωχνε τη ζέστη. Οι συνταξιδιώτες έκαναν σχόλια για την μυρωδιά πορτοκάλι που σε συνδυασμό με το κλιματιστικό και την μοσκοβολιά του Ασπρόπυργου, που έμπαινε από το "σκασμένο" τζάμι του συνοδηγού, έφερνε κάτι μεταξύ πατσουλί και ινδικού στικ σε υπερβολική ποσότητα.

Δεν με ενόχλησε το απίστευτο μποτιλιάρισμα της Αθηνών. Καβάλας αν προτιμάτε. Μου έδωσε χρόνο να χαζέψω γύρω γύρω. Τα ίδια που χαζεύω τόσα χρόνια πάνω - κάτω. Με κάτι μικροαλλαγές. Βασικά τα ίδια. Στο ραδιόφωνο ακούμε για τρίτη φορά μια συνέντευξη του πρωταγωνιστή της πολιτικής σκηνής, όπως αυτός εξελίχθηκε τις τελευταίες μέρες: Καρατζαφέρης ντάρλινγκ! Πάλι λέει για τους αλλοδαπούς. Πάλι φωνάζει ότι πρώτος αυτός εισήγαγε τον όρο λαθρομετανάστες. Πάλι τονίζει πως ο Καραμανλής με τη συμπεριφορά του φέρνει τον Παπανδρέου πιο κοντά στη νίκη αλλά... υπάρχει χρόνος να σωθεί ο κόσμος από το κακό ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να παραμείνει η καλή Ν.Δ. σε συνεργασία με το τρίκαλο ΛΑ.Ο.Σ. Πλήττομαι και φρίττω! Έχω βαρεθεί και να σχολιάζω πια και με διαολίζει πως σε αυτό ποντάρουν κι οι πολιτικοί μας. Πως αργά ή γρήγορα δηλαδή, θα βαρεθούμε να σχολιάζουμε, να ασχολούμαστε, να ψηφίζουμε, να ενδιαφερόμαστε, να αντιδράμε κλπ κλπ κλπ

Μετά από κάποιες δουλειές που ξεπαστρέψαμε κι αφού πάμε επιτέλους να ξεκουραστούμε λίγο, πριν συνεχίσουμε, ξανακολλάμε στη κίνηση μες στο κέντρο και χαζεύω τους αλλοδαπούς ή λαθρομετανάστες, την Καρατζαφέρια πλέον, εποχή. Στην πλατεία Αντιστάσεως, τον μόνο που βλέπω σε αδιαπραγμάτευτη αντίσταση είναι έναν ντήλερ που καπνίζει μαζί με έναν άλλον μυστήριο τύπο με σαρκαστικό γέλιο ενώ ένα τζάνκι τον παρακαλάει γονυπετές για κάτι. Άλλα τζάνκια γύρω, σαν ζόμπι. Ένας καθισμένος κάτω βαράει ντάγκλες και κάτι μου λέει πως εκείνος με το σαρκαστικό χαμόγελο, διασκεδάζει πολύ μαζί του. Πάμε παρακάτω και αντιλαμβάνομαι πως το σκηνικό αυτό που πριν λίγα χρόνια με τρομοκρατούσε, τώρα μου φαίνεται κάτι τόσο φυσιολογικό όσο ο ήλιος που λάμπει στον καθαρό ουρανό. Ένας ουρανός ο οποίος μες στον Ιούνη, καμία αστραπή δεν φοβάται!

Το καλό νέο του "ταξιδιού αστραπή για δουλειές κι αν βρεθεί χρόνος, διασκέδαση", έρχεται γρήγορα από τον γιατρό του πατέρα μου: νικήσαμε τον καρκίνο! Ω ναι! Πάμε γι' άλλα. Υποψιασμένοι πλέον. Και να ξαναχτυπήσει δεν θα πανικοβληθούμε! Μόνο θα βλαστημήσουμε τη τύχη μας τη βρώμα κλπ κλπ κλπ Φεύγει ένα μεγάλο, τεράστιο βάρος και σκάμε γέλια ανακούφισης μετά από τόσους μήνες πίεσης-πίστης-ελπίδας-θυμού-σπατάλης και επένδυσης κάτι χιλιάδων ευρώ που αν δεν τα έχεις, δεν ζεις. Τέλος!

Σαν κάτι να αλλάζει λοιπόν. Μια γρήγορη ανασκόπηση με πείθει πως μάλλον μας εγκαταλείπει η κακή τύχη των τελευταίων -μπόλικων ομολογουμένως- μηνών. Το φεγγάρι όμορφα τακτοποιημένο πάνω από την λατρεμένη Αθήνα και η πηχτή ζέστη επιβάλει τη χρήση κλιματιστικού παντού. Όσο κι αν επιδεινώνει το κρυολόγημά μου, δεν γίνεται αλλιώς. Το υπομένω και υπερκαταναλώνω αποσυμφορητικά της ρινικής οδού (sic).

Στη Βίλα Αμαλίας τα "παιδιά" κάνουν επισκευές. Τοποθετούν κάτι τσίγκους στα λιγοστά εμφανή παράθυρα. Στον Άγιο Παντελεήμονα πάλι φασαρίες με τους "λαθρομετανάστες". Φωνές κι αντάρες. Έχω περάσει πάνω από μία ώρα περπατώντας στο κέντρο και έχω ακούσει όλες τις γλώσσες του κόσμου εκτός από την μητρική μου. Δεν με ενοχλεί. Μάλλον με ξεκουράζει.

Πάω σ' ένα ραντεβού στο Κολωνάκι - ντάρλινγκ! όπου δεν βλέπω να έχει αλλάξει τίποτα εδώ και πολύ καιρό. Έχω χρόνο μέχρι το ραντεβού μου και μπαίνω σε ένα μαγαζί με ρούχα. Κάθομαι 25'' μόλις. Η ιδιοκτήτρια μαλώνει με μια αλλοδαπή (όπως καταλάβαινε κανείς από την προφορά), που ήθελε να της βγάλει ένα κομμάτι από την βιτρίνα. Η πελάτισσα επέμενε, η ιδιοκτήτρια κάθετη: Δεν βγαίνει τίποτα από τη βιτρίνα! Ουρλιάζει. Βγαίνω εγώ όμως μια χαρά από εκεί. Αυτή η αλλοδαπή δεν ήταν κάτοικος Αγίου Παντελεήμονα όμως, άσχετα από το που κατάγεται. Δεν θα ενοχλούσε καθόλου τον κ. Καρατζαφέρη αν την έβλεπε τίγκα στο χρυσαφικό, σε περιτύλιγμα από ακριβό ύφασμα, με τη φίρμα γνωστού οίκου. Φυσικά!

Τελειώνω μετά από ώρες και δεν προλαβαίνω να διασκεδάσω συναντώντας έναν αγαπημένο φίλο. Πάω σφαίρα στην πλατεία Μαβίλη. Άλλο ραντεβού αυτό. Καταθέτω με μεγαλοπρέπεια το παιδικό μου "γιατί να συμβεί σε εμένα αυτό;" για να ξαναπάρω μια ακόμα πιο κλισέ απάντηση, την οποία ήδη γνωρίζω αλλά αρνούμαι εδώ και χρόνια να δεχτώ και κατανοώ πως ίσως όλο το θέμα, το κλειδί δηλαδή, να βρίσκεται σε ακριβώς αυτή την αποδοχή. Θεωρητικά φαίνεται απλούστατο, πρακτικά ακατόρθωτο... μέχρι στιγμής.

Κάποια στιγμή αργά το απόγευμα, συναντιόμαστε με το ταίρι μου και τρώμε κάπου στο Γκάζι. Το φαγητό ξανά μέτριο. Κάποιοι το βρίσκουν εξαιρετικό. Εντάξει. Γούστα. Με ενοχλούν αφόρητα δυο μεσήλικες γκέι, καθισμένοι σ' ένα τραπέζι έτοιμο να πέσει στο δρόμο. Τα πόδια τους αιωρούνται και τα μαζεύουν όποτε περνάει όχημα. Μου θυμίζουν κάτι τύπους στα μπουζούκια, που κάθονται πρώτο τραπέζι και ακουμπάνε το πόδι στη πίστα. Ξέρασμα. Δεν αφήνουν ασχολίαστο ούτε το αδέσποτο σκυλί που κάθεται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Βγάζουν μια απίστευτη κακία και προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Είναι σαν να φωνάζουν: Μην τολμήσεις και περάσεις από μπροστά μας, θα σε κράξουμε! Φεύγουμε και τους αφήνουμε εκεί. Δεν έδωσα σημασία στα σχόλια για το μακρύ, λευκό μου φόρεμα. Έχω ήδη ντυθεί νύφη παίδες κι αν ξανακάτσει, θα κοιτάξω να κάνω πολιτικό. Άβολο το νυφικό, άβολο!

Το βράδυ ξαναγυρνάω στο Κολωνάκι και καταφέρνω να τελειώσω τα μεσάνυχτα. Ένα γρήγορο ποτό στο Θησείο, ανάμεσα σε πλήθος κόσμου που σουλατσάρει. Μου έρχεται κάτι σαν αγοραφοβία αλλά το ξεπερνάω γρήγορα. Καρφώνω το βλέμμα στην Ακρόπολη κι σφίγγω περισσότερο το χέρι του συντρόφου μου. Με γλιτώνει! Βλέπω έναν φίλο από μακριά να δουλεύει. Δεν μπορώ να του μιλήσω. Τον βλέπω όμως για κάποια δευτερόλεπτα και ξέρω ότι είναι καλά. Ταξί, ντουζ και ύπνο αγκαλιά υπό τον ήχο του κλιματιστικού. Καταφέρνω να κοιμηθώ δυο ώρες χωρίς βήχα. Το υπόλοιπο της νύχτας, βρυκολάκιασμα. Το πρωί όμως θα φύγουμε και κάνω υπομονή.

Από το καράβι χαζεύω την εκκλησία του Αγίου που πλησιάζει. Φτάσαμε σπίτι μας. Μετά από λίγη ώρα αγκαλιάζω το μικρό μου και δεν έχουν περάσει παραπάνω από δύο μόλις εικοσιτετράωρα. Σε μισή ώρα, όλα όπως συνήθως. Και το ταξίδι, σαν να μην έγινε ποτέ. Σα να μην πέρασε μια μέρα!