Η νόνα και το "Ζακς"

Δεν θυμάμαι ποτέ να είχε καλή σχέση με τα μηχανοκίνητα, η νόνα Αγγέλικα. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ούτε σε ποδήλατο δεν μπορούσε να σταθεί. Ήταν και το βάρος της πάντα ανασταλτικός παράγοντας. Βλέπεις ο θυροειδής της, υπολειτουργούσε. Μέχρι που τον αφαίρεσε εντελώς και ησύχασε, εν μέρη.

Η Αγγέλικα ακόμα και σήμερα, όταν πρόκειται να μπει σε αυτοκίνητο, πρέπει απαραιτήτως να κάτσει στο μπροστινό κάθισμα, εκείνο του συνοδηγού και πάντα μπουκάρει με το κεφάλι, λες και μπαίνει σε κάποιο χαμηλό τούνελ. Πόσο χαμηλό πια; Η νόνα μας η καψερή, είναι από τη φύση της ιδιαιτέρως κοντή. Σε δίκυκλο δε... δεν έχει ανέβει τα τελευταία τουλάχιστον τριάντα πέντε χρόνια. Κι εκείνη η τελευταία φορά που το επιχείρησε, ήταν επεισοδιακή όπως αρμόζει σε έναν άνθρωπο του δικού της ταπεραμέντου!

Τότε ήταν που η οικογένεια είχε φύγει κάποια χρόνια από τις Παράγκες της Παναγούλας και είχε εγκατασταθεί μόνιμα στο γνωστό σπίτι της αρωγής, στο Ψήλωμα. Σε τέσσερα μόλις δωμάτια και μια μεγάλη κουζίνα, ζούσαν το ζευγάρι και τα οχτώ παιδία τους. Τα τρία μεγάλα είχαν ήδη φύγει για τη Γερμανία, μετανάστες. Ο νόνος μου, είχε το χασάπικο στον Άγιο Παύλο όπου πήγαινε κι ερχότανε κάθε μέρα, με το μεγάλο του ποδήλατο. Πάντα πριν το καβαληκέψει, γύρναγε προς την Μπόχαλη, να βλέπει την Χρυσοπηγή, έκανε το σταυρό του, άφηνε και έναν κοφτό αναστεναγμό και πήγαινε καλιά του.

Τα παιδία άλλα μικρά κι άλλα στην εφηβεία, του έπαιρναν το ποδήλατο τα μεσημέρια που πλάγιαζε να αναπαυθεί κομμάτι και φέρνανε τη Χώρα τα πάνω, κάτου. Τα μεγαλύτερα αγόρια είχαν και μια μηχανή. Από εκείνες τις "φλορέτες", τα "τζούνταπ" ή τα "πεντάρια Ζακς", που έπαιρναν με δόσεις οι νεολέοι της εποχής και ήταν κάτι αντίστοιχο του "Ιππότη με το λευκό άλογο", στα μάτια των κοριτσιών, που τα χάζευαν.

Με ένα "πενάρι Ζακς" κάποιο απόγευμα, ο Κώστας έπεισε την Αγγέλικα τη μάνα του, να τηνε πάει βόλτα στον Άγιο Παύλο, στο χασάπικο του πατέρα. Νέος κι ωραίος ο Κώστας, κάποια θα τον πλάνεψε με τη ματιά της, όπως επήρε τη στροφή για να μπει από τη Μητρόπολη στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, του έφυγε η Αγγέλικα κι έσκασε στο δρόμο σαν καρπούζι κι εκείνος, δεν πήρε χαμπάρι. Συνέχισε το δρόμο του, σίγουρος πως η μάνα έτσι στη δίπλα όπως καθόταν -γυναικεία που λέγανε- δεν κινδύνευε να πάθει κάτι. Κι όταν έφτασε έξω από το χασάπικο της είπε: "Κατέβα μάνα, εφτάσαμε!" Που να τον ακούσει όμως εκείνη; Είχε μείνει πίσω στην Μητρόπολη και κάτι γυναίκες ετρέξανε και της πήγανε νερό και βαμβάκι με ιώδιο, να τις καθαρίσουνε τα γόνατα και τους αγκώνες που τα είχε σείρει στην άσφαλτο κι είχανε γδαρθεί. Ήταν και καλοκαίρι οπότε δεν εφόραγε και κομμάτι ύφασμα να την προστατεύσει λίγο.

Ξεκίνησε να γυρίσει πίσω ο Κώστας, από τον ίδιο δρόμο που είχε έρθει, για να την ξαναβρεί. Πήρε μαζί του -αυτή τη φορά- για συνοδηγό την κοροϊδία που δέχτηκε από την γειτονιά του Άγιου Παύλου, που έτσι έξω όπως καθότανε στα σκαλιά, ακούσανε όλοι το πάθημά του. Και τη βρήκε, στην αγκαλιά της κυρά Μαρίας της γειτόνισσας, που την επήγαινε σπίτι. Η καψερή η νόνα εβάιζε σαν το σκυλί και μόλις άκουσε τη μηχανή να πλησιάζει, μόνο που δεν τη βρήκε κάποιο μεγαλύτερο κακό από τη τρομάρα της!

Ο Κώστας ήταν πλέον μεγάλος για να του τις βρέξει, όπως συνήθιζε να κάνει στα παιδία της αλλά εκείνη επήρε την απόφαση και δεν ανέβηκε ποτέ ξανά σε μηχανή. Ποτέ μέχρι τη στιγμή που γράφω ετούτο το πόστο. Τώρα τι να σου πω; Αν την δω αύριο να την πηγαίνει βόλτα κάποιο εγγόνι ή δισέγγονο με κάποιο αντίστοιχο "Ζακς"... ε! δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση! Η νόνα Αγγέλικα, είναι ικανή για όλα. Άλλωστε, με την αρτηριοσκλήρυνση που κυβερνάει το κεφάλι της, δύσκολο να θυμάται την πτώση από το δίκυκλο. Δύσκολο!