Τα Χαμένα Πορνογραφήματα της Δρ. Ποστ Πουρί: "Η Άσχημη Αφροδίτη"

Είμαι η Δόκτωρ Ποστ Πουρί. Δόκτωρ Παραφιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ανέμων και Υδάτων, του Βασιλείου της Μαρμαρυγής.

Δεν γνωρίζω ακριβώς πόσων ετών μπορεί να είμαι. Σίγουρα έχω ζήσει σε διάφορους αιώνες, τόπους, με διάφορους τρόπους. Σε κάθε περίπτωση, ως Δόκτωρ, είχα επιτυχία στις κοινωνικές συναναστροφές. Κάτι έκανε τους ανθρώπους να με εμπιστεύονται και να μου εκμυστηρεύονται τα πάντα ή όσα εγώ επιθυμούσα πραγματικά να μάθω.

Τις ερωτικές ιστορίες των «ασθενών» μου, συνήθιζα να τις καταγράφω σε ένα τετράδιο το οποίο κάποια στιγμή έχασα. Διατηρώ την αμφιβολία αν το άφησα σε κάποιο άλλο Βασίλειο ή το χάρισα σε κάποιον εραστή.

Ωστόσο, καταφέρνω να διατηρώ στη μνήμη μου κάποιες ιστορίες... σαν κι αυτή:

"Η Άσχημη Αφροδίτη"

Όταν πρωτοείδα την Άσχημη Αφροδίτη, σχεδόν τρόμαξα από το κακοφτιαγμένο της σώμα και τα λιγοστά - σαν άχυρα - μαλλιά της. Έτσι, μην έχοντας που αλλού να στρέψω το βλέμμα μου επάνω της ώστε να μην αισθάνομαι λύπη, εστίασα όσο μπορούσα στα μαύρα μάτια της και ανακάλυψα πως ήταν θεσπέσια ή έστω έτσι έμοιαζαν μέσα στη γενικότερη ασχήμια της.

Τα μάτια της ήταν σαν άβυσσος σκοτεινά, θα μπορούσες να τα πεις και απόκοσμα εφόσον με δυσκολία ξεχώριζες τη κόρη από την ίριδα των βολβών. Έβγαινε όμως από μέσα τους μια ζωντάνια που σε ιντριγκάριζε να τα ανακαλύψεις. Φορές σκεφτόμουν πως όποια Ανώτερη Δύναμη αποφάσισε να της δώσει αυτό το άθλιο κορμί, φρόντισε να την εξοπλίσει με αυτά τα όμορφα και παράξενα μάτια σαν να αποζητούσε τη συγχώρεσή της.

Εκείνη από την πρώτη στιγμή που με επισκέφθηκε στο γραφείο μου, μου έδειξε πως είχε πλήρως αποδεχτεί την εμφάνισή της και δεν την ενδιέφερε σχεδόν καθόλου το αν τρόμαζε τον κόσμο ή όχι. Ίσως οι άμυνες που είχε αναπτύξει να είχαν χτιστεί τουβλάκι - τουβλάκι, με εκείνη την έπαρση των πλουσιοκόριτσων που ανασταίνει κάθε κορίτσι σαν κι αυτήν.

Φαινόταν να περιποιείται τον εαυτό της πολύ. Είχε όμορφη επιδερμίδα, φορούσε καλοραμμένα και σικάτα ρούχα, τα παπούτσια και η τσάντα της κόστιζαν μια μεγάλη περιουσία, σε σχέση με τον μισθό του μέσου εργαζόμενου και τα κοσμήματά της ήταν πολύτιμα μα λιτά. Είχε ένα απαλό μακιγιάζ και μπήκε κατευθείαν στο θέμα: Απατώ τον άντρα μου.

Δεν μου έκανε καμία εντύπωση μια τέτοια δήλωση αφού η ιδιότητά μου μού είχε προσφέρει τη χαρά να ακούω τα μυστικά των ανθρώπων και τούτο το μυστικό ήταν τόσο βαρετά κοινότοπο. Ωστόσο δεν έπρεπε να της δείξω πόσο κοινό θέμα την απασχολούσε -αν υπέθετα ότι πραγματικά την απασχολούσε- αλλά δεν ήξερα στ' αλήθεια καθόλου, που θα μπορούσε να οδηγήσει μια τέτοια δήλωση αφού η πείρα μου με είχε κιόλας διδάξει πως από τα πιο απλά προκύπτουν τα πιο σύνθετα, τα πιο περίεργα και τα πιο σκοτεινά.

Έτσι, μια πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν πως οι τύψεις που ένοιωθε την έσπρωξαν να έρθει σε εμένα για να εξομολογηθεί αφού δεν ήταν οπαδός κάποιας θρησκείας ώστε να ανατρέξει σε έναν εκπρόσωπό της που θα την ανακούφιζε με δυο-τρεις προσευχές και λίγες ημέρες διατροφικής εγκράτειας. Ούτε ανάγκη δίαιτας απώλεις βάρους είχε. Ήταν πιο αδύνατη και από εκείνη τη γνωστή Λονδρέζα, την Τουίγκι για την οποία πάντα απορούσα πως κατάφερε να γίνει σύμβολο γενεών επί γενεών. Όμως, πάλι ξέφυγα από το θέμα...

Σε ολόκληρη την πρώτη συνεδρία μας, δεν κατάφερα να της αποσπάσω κάτι άλλο γύρω από το θέμα που η ίδια έθεσε: την απιστία. Μιλήσαμε γενικά για τη ζωή της. Για τη βίλα της στο ακριβό προάστιο και για τη συλλογή από ρολόγια της. Παιδιά δεν είχε ούτε καν σκυλιά, ένα ψάρι μόνο που δεν το έλεγαν Γουάντα. Το φώναζε απλώς Ψάρι κι εκείνο ανταποκρινόταν. Με διαβεβαίωσε.

Στο ίδιο μοτίβο κατέληγαν και οι επόμενες τρεις συνεδρίες μας. Η Άσχημη Αφροδίτη έμπαινε στο γραφείο, σταύρωνε τις γάμπες της καθισμένη στον δερμάτινο καναπέ μου και μού πέταγε ατάκες. Την άφηνα να δω που ήθελε η ίδια να οδηγήσει το "παιχνίδι" έτσι σίγουρη που φαινόταν πως αφού πλήρωνε, εκείνη είχε το πάνω χέρι. Τελικά στην τέταρτη συνεδρία -ή μήπως ήταν στην πέμπτη; - μου εξομολογήθηκε το εξής: Ο άντρας μου με απατάει.

Εξίσου κοινότοπο, σκέφτηκα και πολύ λογικό να συμβαίνει αφού και η ίδια τον απατούσε. Μια κλασσική περίπτωση πλουσίων που από την πλήξη αρχίζουν και απατούν ο ένας τον άλλον. Εκείνη με τον προσωπικό γυμναστή συνήθως κι εκείνος με τη γραμματέα συνήθως. Τότε εκείνη αποφάσισε να μου εξηγήσει τι είχε συμβεί.

Μου μίλησε για τον Σωτήρη Σώμα που στο άκουσμα του ονόματός του χαμογέλασα χαιρέκακα πιστεύοντας ότι είχα πέσει μέσα στην πρόβλεψή μου για τον προσωπικό γυμναστή. Τελικά, ο Σωτήρης Σώμα ήταν γιος της μαγείρισσά της. Ένα, μόλις 17 ετών, μελαχροινό αγόρι και είχε μεγαλώσει σχεδόν, στη βίλα τους. Ποτέ δεν του είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία η Άσχημη Αφροδίτη αλλά τον τελευταίο χρόνο που είχε γίνει πλέον άντρας, όταν τον πετύχαινε στη κουζίνα, να βοηθάει τη μάνα του στο μαγείρεμα την ερέθιζε σε σημείο που έπρεπε να περάσει την υπόλοιπη μέρα της στο τζακούζι ώστε να απαλλαχθεί από αυτό το έντονο θέλω της που έκανε το όλο της το κορμί να ριγά και να διαστέλλεται.

Κι ένα απόγευμα που ο Σκληρός Αγάθωνας, ο άντρας της, έλειπε σε Συμβούλιο, εκείνη αποφάσισε να αμολήσει ελεύθερο τον πόθο που ένοιωθε για τον νεαρό με μόνο μάρτυρα το Ψάρι που δεν έβγαινε ποτέ από το δωμάτιό της. Όπως ακριβώς το είχε φανταστεί, ο Σωτήρης Σώμα ήταν προικισμένος με, εκτός από ένα υπερμέγεθες μόριο και με την έμφυτη ικανότητα της γνώσης χρησιμότητάς του κι αυτό το ταλέντο ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον για την Άσχημη Αφροδίτη που τόσα χρόνια δίπλα στον Σκληρό Αγάθωνα, είχε ξεχάσει τι θα πει πραγματικό σεξ.

Αυτό ήταν το τίμημα που πλήρωνε για τον γάμο-συμφωνία με τον επιχειρηματία προκειμένου να μην μείνει στο ράφι όπως η φίλη της Ξινή Ροξάνη που από τότε που απέρριψε την πρόταση του Νίκου Μεγαλέμπορα -κανείς δεν ξέρει τι της είχε βρει!- κανείς ποτέ δεν είχε ζητήσει το χέρι της μα ούτε και κανένα άλλο μέρος του σώματός της κι έτσι η καημένη εξαγόραζε ηδονή από τα sex shop και τα escort boys της πόλης, στα οποία και ήταν πασίγνωστη.

Όλα κυλούσαν όμορφα, γλυκά και ηδονικά και η Άσχημη Αφροδίτη καλοπερνούσε κατά όπως δήλωνε μέχρι την ημέρα που ο Σωτήρης Σώμα έφυγε για ένα διήμερο ταξίδι δήθεν να πάει να δει τον πατέρα του στο χωριό και γύρισε με ένα σημάδι στο λαιμό από εκείνα που μάταια προσπαθεί κανείς να καλύψει με make-up και πούδρα ακόμα κι αν είναι από τον ακριβότερο οίκο καλλυντικών του κόσμου!

Εκείνη φυσικά ζήλεψε αλλά δεν θέλησε να του το δείξει. Απλά, έβαλε κάποιον υπάλληλό της να παρακολουθήσει στενά τις κινήσεις του Σωτήρη Σώμα και αν τον έπιανε να την απατά, να τις έφερνε όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσε κι αν ήταν δυνατόν, φωτογραφικό υλικό. Επιθυμούσε πολύ να μάθει σε ποια άλλη χάριζε το κορμί του ο εραστής της. Να δει το πρόσωπό της το οποίο ήδη το φανταζόταν χαρακωμένο από τη λεπίδα ενός άλλου υπαλλήλου που είχε προσλάβει ειδικά, για τις δύσκολες δουλειές.

Ήταν πανεύκολο να ανακαλυφθεί η παράλληλη σχέση του Σωτήρη Σώμα. Ο πιστός υπάλληλος σε τρεις μέρες από την ανάθεση της δουλειάς, εναπόθεσε στα χέρια της Κυρίας του, το φάκελο με τις φωτογραφίες. Εκείνη που περίμενε να δει πια ξετσίπωτη τον είχε μαγέψει, έμεινε στήλη άλατος καθώς από την πρώτη κιόλας φωτογραφία αντίκρυσε τον εραστή της στα τέσσερα, να δέχεται τις περιποιήσεις του συζύγου της και να δείχνει να το απολαμβάνει πραγματικά.

Οι άντρες της λοιπόν, την απατούσαν. Και την απατούσαν μεταξύ τους. Δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει, να κλάψει και με ποιον από τους δυο έπρεπε να τα βάλει. Είχε καταλάβει από παλιά πως ο άντρας της κοίταζε με λαχτάρα τα νεαρά αγόρια αλλά δεν περίμενε πως θα έβαζε χέρι και στο δικό της την ώρα που εκείνη χτυπιόταν στα γυμναστήρια ώστε να διατηρήσει τη φόρμα και τη σφρυγηλότητά της!

Σκέφτηκε να τους εκδικηθεί. Να τα πει όλα στη μαγείρισσα και να της τον δώσει πακέτο για το χωριό τους στο ξερονήσι. Έτσι όμως θα έχανε τις υπηρεσίες του γιου της αλλά κυρίως την εξαιρετική μαγειρική της. Και δεν μίλησε. Με την δική μου προτροπή, τους κάλεσε και τους δυο και το συζήτησαν πολιτισμένα. Όρισαν μέρες και ώρες που θα μοιραζόταν ο καθένας με τον κοινό εραστή τους και του έδωσαν ρεπό για κανένα εξτραδάκι. Του έφτιαξαν δικό του δωμάτιο δίπλα από το δικό τους και του επέτρεψαν να κυκλοφορεί με το κάμπριο της Άσχημης Αφροδίτης, όποτε εκείνη δεν το χρειαζόταν.

Ωστόσο, μια Κυριακή μεσημέρι, ο Σωτήρης Σώμα ήρθε και με πήρε με τη limo από το σπίτι και πήγαμε για ουζάκια στο Λαγονήσι...