Ο ορθολογισμός μου, πήγε περίπατο...

Πάντα πίστευα στον Άνθρωπο. Λυπάμαι πολύ που όσο μεγαλώνω, τόσο απογοητεύομαι από αυτόν. Λυπάμαι πολύ που διαπιστώνω καθημερινά πόσο βαθιά άρρωστη είναι ετούτη η κοινωνία που μεγαλώσαμε εμείς και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας που κοιμήθηκαν χθες βράδυ στο σπίτι τους, σε αντίθεση με τον Αλέξανδρο που δεν γύρισε σπίτι του το Σάββατο. Σε αντίθεση με τόσα παιδιά που δεν θα γυρίσουν ποτέ.

Δεν ξέρω αν λυπήθηκα περισσότερο για το θάνατο του παιδιού ή για την διατύπωση της άποψης από έναν ξάδερφο -πατέρα δυο παιδιών- πως φταίει η μάνα του παιδιού που το είχε αμπολημένο στους δρόμους 15 χρονών. Δεν ξέρω τι φταίει και ποιος. Είμαι σίγουρη πως το μόνο που δεν έφταιγε ήταν το παιδί. Κανένα παιδί δεν φταίει για την κατάντια της κοινωνίας.

Δεν έχω τίποτα να σου πω που δεν έχει ειπωθεί. Και δακρύβρεχτα ποστ θα ανεβάσουμε όλοι και επικήδειους θ' ακούσουμε και επιστολές πολιτικών που εκφράζουν τη λύπη τους. Ποια λύπη ρε αλήτες; Ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά;

Βγήκε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να χαρακτηρίσει το γεγονός ως τραύμα στη Δημοκρατία. Ποια δημοκρατία; Ποιος έχει ακόμα την ψευδαίσθηση πως υπάρχει σήμερα δημοκρατία; Εκτός αν θεωρείται δημοκρατία η μη απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τη δύση του ηλίου.

Στα λέω λίγο μπερδεμένα; Συγγνώμη. Έχει κολλήσει το μυαλό μου στο δολοφονημένο παιδί. Δεν το θέλω που μου συμβαίνει, είναι αυθόρμητο. Το δικό μου το παιδί είναι στο σχολείο του τώρα, φτιάχνει με τους συμμαθητές του χριστουγεννιάτικα στολίδια. Όταν γυρίσει το μεσημέρι σπίτι, θα παίξει με το πλαστικό πιστόλι που του πήρε ο θείος του και θα μου πει ξανά πως όταν μεγαλώσει θα γίνει αστυνόμος, να προστατεύει τους ανθρώπους και πάλι θα του πω τα ίδια: "Γίνε ό,τι θέλεις, ό,τι σε ευχαριστεί αλλά όχι μπάτσος. Όχι μπάτσος!".

Θα κάνουμε και πορείες, ειρηνικές. Μαζί μας θα βρουν την ευκαιρία όλοι οι άρρωστοι να κατέβουν και να βανδαλίσουν ότι βρουν. Μπορεί να σκοτωθεί και κάνας μπάτσος για αντίποινα. Ένας δικός μας κι ένας δικός σας. Πάτσι! Σαν εμφύλιος μου φαίνεται. Εμείς κι εσείς. Οι καλοί, οι κακοί κι οι άσχημοι.

Η οργή ξεχειλίζει και συμπαρασύρει τους πάντες. Δεν έχω τίποτα να σου πω, τα έχεις ακούσει όλα. Για εμένα τα λέω για να τα εμπεδώσω. Είμαι μεγάλο κορίτσι πια, θα πρέπει να σταματήσω να πιστεύω στον Άνθρωπο. Να το πάρω απόφαση. Ματαίωση, ματαίωση και μόνο ματαίωση.

Καλημέρα!